Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην τελματωμένη Αθήνα και το δυναμικό
Ντουμπάι ήταν για μένα ένα πολιτισμικό σοκ. Σε μας η κατάσταση θύμιζε τον
Παλαμικό στίχο: «σβησμένες όλες οι φωτιές, οι πλάστρες, μες τη χώρα». Εκεί
υπήρχε δημιουργία, κίνηση, ανάπτυξη. Σίγουρα η ανάπτυξη αυτή είχε και την
σκοτεινή της πλευρά που την κατέγραψα. Αλλά υπήρχαν σχέδια, όραμα, δυναμισμός,
στόχοι. Αυτό ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Όπως και το γεγονός ότι όλα αυτά
έγιναν σε ελάχιστα χρόνια, κυριολεκτικά από το μηδέν.
Τις εντυπώσεις μου τις κατέγραψα σε ένα άρθρο στην Lifo (Γράμμα από το Ντουμπάι
στο http://www.lifo.gr/mag/columns/4468 ) και σε δύο αναρτήσεις εδώ στο blog μου.
Τα 85 ως τώρα σχόλια που ακολούθησαν στην Lifo ήταν σε μεγάλο βαθμό αρνητικά. Δεν
είδαν (ή δεν θέλησαν να δουν) την αντίθεση και επικεντρώθηκαν στις αδυναμίες
του Ντουμπάι (λες κι αν το βγάζαμε σκάρτο, θα δικαιωνόμασταν εμείς). Επίσης από
τις δύο αναρτήσεις στο blog η θετική (Η Ατλαντίδα στο Ντουμπάι) είχε τις μισές
επισκέψεις από την αρνητική (Η έρημος στην πόλη) παρόλο που η πρώτη ήταν πιο
πλούσια, με ενδιαφέρουσες φωτογραφίες.
Συμπέρασμα: φαίνεται πως αγαπάμε την μιζέρια μας και την
υπερασπιζόμαστε με νύχια και με δόντια. Κάθε εναλλακτική λύση μας μυρίζει και μας
βρωμάει. Δεν την συζητάμε καν - την απορρίπτουμε. Μάλλον είμαστε άξιοι της τύχης μας…
