Δέκα χρόνια από την ημέρα που - κατάπληκτοι - αποχαιρετίαμε τον Μιχάλη Δερτούζο. Κατάπληκτοι γιατί ο Μιχάλης ήταν η ίδια η ζωή και μας φάνηκε αδιανόητο να πεθάνει στην δεύτερη εφηβεία του.
Όχι μόνο κατάπληξη αλλά και αγανάκτηση νιώθαμε όλοι.
Το ποιος ήταν ο Μιχάλης δεν χωράει σε ένα blog. Δεκαετίες στην πιο κομβική θέση της παγκόσμιας πληροφορικής - διευθυντής του εργαστηρίου επιστήμης υπολογιστών στο φημισμένο ΜΙΤ, έχει σμιλέψει το παρόν και το μέλλον μας. Περισσότερα εδώ: http://www.csail.mit.edu/Michael_Dertouzos. Ήταν ένας μεγάλος επιστήμονας, ένας καταπληκτικός δάσκαλος και ένας ζεστός και τρυφερός άνθρωπος (με διαβολική αίσθηση του χιούμορ).
Είχα την τύχη να τον ζήσω ως συμμαθητής και φίλος. Κι ενώ θεωρητικά περπατούσαμε προς αντίθετες κατευθύνσεις (εκείνος στο "πρακτικό" τμήμα, εγώ στο "κλασικό", εκείνος σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος κι εγώ φιλοσοφία) είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Εγώ έβλεπα την τεχνολογία σαν μία πνευματική και δημιουργική διάσταση του ανθρώπου, εκείνος προπαθούσε να της δώσει μία πιο ανθρώπινη υπόσταση, να την φέρει πιο κοντά στη ζωή.
Το κοινό μας ενδιαφέρον φαίνεται σε δύο αφιερώσεις του Μιχάλη που, πέρα από την φιλία του, οριοθετούν και την πορεία του από το τέχνημα στον άνθρωπο. Στο προτελευταίο του βιβλίο έγραψε:
Και στο τελευταίο ολοκλήρωσε:
 |
| Νέο θέλω να τον θυμάμαι! |
Το ποιος ήταν ο Μιχάλης δεν χωράει σε ένα blog. Δεκαετίες στην πιο κομβική θέση της παγκόσμιας πληροφορικής - διευθυντής του εργαστηρίου επιστήμης υπολογιστών στο φημισμένο ΜΙΤ, έχει σμιλέψει το παρόν και το μέλλον μας. Περισσότερα εδώ: http://www.csail.mit.edu/Michael_Dertouzos. Ήταν ένας μεγάλος επιστήμονας, ένας καταπληκτικός δάσκαλος και ένας ζεστός και τρυφερός άνθρωπος (με διαβολική αίσθηση του χιούμορ).
Είχα την τύχη να τον ζήσω ως συμμαθητής και φίλος. Κι ενώ θεωρητικά περπατούσαμε προς αντίθετες κατευθύνσεις (εκείνος στο "πρακτικό" τμήμα, εγώ στο "κλασικό", εκείνος σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος κι εγώ φιλοσοφία) είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Εγώ έβλεπα την τεχνολογία σαν μία πνευματική και δημιουργική διάσταση του ανθρώπου, εκείνος προπαθούσε να της δώσει μία πιο ανθρώπινη υπόσταση, να την φέρει πιο κοντά στη ζωή.
Το κοινό μας ενδιαφέρον φαίνεται σε δύο αφιερώσεις του Μιχάλη που, πέρα από την φιλία του, οριοθετούν και την πορεία του από το τέχνημα στον άνθρωπο. Στο προτελευταίο του βιβλίο έγραψε:
Και στο τελευταίο ολοκλήρωσε:
Στη βιβλιοθήκη μου αυτά είναι πολύτιμα κειμήλια.
Είχαμε μαζευτεί εχτές, παλιοί φίλοι και συμμαθητές και η γλυκιά Κάθυ, σύντροφός του, και μιλούσαμε ώρες γι αυτόν. Όσα και να λέγαμε, αυτόν τον τεράστιο (από κάθε άποψη) άνθρωπο, ήταν αδύνατο να τον χωρέσουμε κάπου...
