Μερικοί από τους δικτυακούς αναγνώστες μου με διαβάζουν σε αυτό το blog, άλλοι στο www.ndimou.gr και άλλοι πάλι στο site της Lifo. Λίγοι με ψάχνουν και στα τρία. Έτσι οι πρώτοι π. χ. μου στέλνουν μήνυμα ρωτώντας αν έπαθα κάτι και έπαψα να γράφω (στο blog) χωρίς να προσέχουν ότι εξακολουθώ να συνεργάζομαι κάθε εβδομάδα με την LiFO ( τα κείμενα ανεβαίνουν και στο ndimou.gr).
Όχι, λοιπόν, δεν έπαθα κάτι (εκτός από ένα γερό κρυολόγημα). Αλλά έχω χάσει την μιλιά μου. Την υποχρεωτική μου στήλη την γράφω με μεγάλη προσπάθεια, όμως για ατομικές πολυτέλειες, όπως το blog, δεν υπάρχει διάθεση. Η κατάσταση (που ζούμε όλοι μας) με έχει συνθλίψει. Όπως όλοι οι σχολιαστές, έχω επενδύσει μερικές δεκάδες χιλιάδες λέξεις σε σχετικά σχόλια. Όταν τις σκέπτομαι, μου φαίνονται απόλυτα ανώφελες και περιττές. Να προσθέσω και άλλες; Να γράψω για άλλα θέματα («άλλα λόγια βρε παιδιά») την ώρα που καίγονται τα σπίτια μας; Η σιωπή έρχεται μόνη της και μου κλείνει το στόμα.
Στην καρδιά της Αθήνας υπάρχει ένα κήπος. Όταν ήμουν παιδί τον έλεγαν «Βασιλικό Κήπο» και ίσως ήταν δίκαιη ονομασία, μια και τον δημιούργησε μία βασίλισσα. Μετά, που εξορκίσαμε κάθε τι το βασιλικό, ονομάστηκε Εθνικός.
Στην καρδιά του Εθνικού Κήπου υπάρχουν κάτι θλιβερά κλουβιά από συρματόπλεγμα όπου επιβιώνουν δύσκολα μερικά ζώα και πουλιά. Ανάμεσά τους κι ένας αίγαγρος κρητικός, ένα άγριο κρι-κρι από τα Λευκά Όρη. Πριν δύο εβδομάδες περπάτησα στον κήπο και το φωτογράφισα.
Βάζω εδώ την φωτογραφία του, γιατί έτσι νιώθω αυτό τον καιρό.
