Σε απάντηση μηνυμάτων που γράφουν «πώς;», «γιατί;», «ντροπή!» και «αν είναι δυνατόν!».
Με τον Αιμίλιο Μεταξόπουλο κάναμε πολλή παρέα στην δεκαετία του 80. Τότε δεν ήταν ακόμα ούτε καθηγητής, ούτε πρύτανης. Αργότερα βλεπόμασταν λιγότερο συχνά – αλλά πάντα με αγάπη.
Για την κατάχρηση στο Πάντειο δεν έχω φυσικά προσωπική άποψη. Γνωρίζοντας τον άνθρωπο πιστεύω ότι δεν είχε λόγο, ούτε ανάγκη να παρανομήσει.
Η δική του εκδοχή είναι πως υπήρξε απρόσεκτος (ή, αν προτιμάτε, επιπόλαιος) και υπέγραφε ό,τι του έφερναν οι υπεύθυνοι του λογιστηρίου. Εκεί δρούσε και ο πραγματικός καταχραστής (αυτό το δέχθηκε και το δικαστήριο) που καταδικάστηκε και στην βαρύτερη ποινή. (Τρεις φορές ισόβια και 15 έτη). Ήταν και ο μόνος για τον οποίο αποδείχθηκε ότι ωφελήθηκε από την κατάχρηση. Αλλά τυπικά οι πρυτάνεις (Κώνστας, Μεταξόπουλος) και αντιπρυτάνεις (Γετίμης, Παπαθανασόπουλος) που υπογράφουν, φέρουν ευθύνη. Βέβαια οι ποινές (25 χρόνια!) αντιστοιχούσαν σε κατά συρροήν δολοφόνους.
Για το αν ήταν δίκαιη και σύμμετρη η καταδίκη του Α. Μ. θα αποφασίσει οριστικά το εφετείο – έστω και μετά θάνατον.
Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την φιλία μας που κράτησε τριάντα χρόνια και δεν υπόκειται στις διατάξεις του ποινικού κώδικα.
