Από τις δεκάδες φωτογραφίες που σου έχω βγάλει, δεν έχω καμία. (Είναι όλες στο αρχείο μου που δωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη). Θα ήθελα να σε αποχαιρετίσω κοιτώντας τις. Διότι και για σένα ισχύει το Καβαφικό:
«Χάσαμεν όμως το πιο τίμιο – την μορφή του…»
Ήσουν ο «ηδονικός Ελπήνορας» του Σεφέρη, αλλά αντίθετα με αυτόν είχες και σκέψη και γνώση. Όμως προτίμησες τη ζωή. Έγραψες ογκώδη φιλοσοφικά βιβλία, αλλά η απόλαυση ήταν το δικό σου ελιξίριο. Πολλές γυναίκες θα δάκρυσαν κι άλλες θα αγρίεψαν στην θύμησή σου.
Να σε αποχαιρετίσω τότε με το περίφημο επίγραμμα του Καλλίμαχου για τον Ηράκλειτο:
Ειπέ τις Ηράκλειτε τεόν μόρον ες δε με δάκρυ
Ήγαγεν, εμνήσθην δ’ οσάκις αμφότεροι
Ηέλιον λέσχηι κατεδύσαμεν…
(Μου είπαν για τη μοίρα σου Ηράκλειτε και με πήρε το δάκρυ. Θυμήθηκα πόσες φορές συζητώντας αφήσαμε τον ήλιο να δύσει…).
Ναι, τότε στη δεκαετία του 80, που συζητούσαμε ώρες με τους φίλους. Γεννήθηκαν πολλές σκέψεις και βιβλία από τους διαλόγους αυτούς.
Φίλε Αιμίλιε Μεταξόπουλε, δεν μπορείς να με ακούσεις, εγώ όμως μιλάω για σένα και θα σε σκέπτομαι μέχρι κάποιος άλλος να αποχαιρετίσει και μένα.
