Στη Νάπολη ο Αθηναίος αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Βουνά από σκουπίδια σε κάθε γωνιά, πλήθος αδέσποτοι σκύλοι που σε παίρνουν από πίσω, χαοτική κυκλοφορία όπου οι παρανομίες υπερτερούν συντριπτικά από τις νόμιμες ενέργειες… Ακόμα η ιστορία που είναι παρούσα σε κάθε σου βήμα – ερείπια, μνημεία, ονόματα. Μία ιστορία αδιάσπαστη για τρεις χιλιάδες χρόνια, χωρίς τις δικές μας μαύρες τρύπες.
Προσθέστε επιπλέον τα εκκωφαντικά και συνεχή κορναρίσματα και τις κρεμασμένες μπουγάδες (ακόμα και σε μπαλκόνια …γραφείων) και το πορτρέτο είναι πλήρες.
Κορυφαία εμπειρία η Πομπηία – αυτά τα Σόδομα του αρχαίου κόσμου. Μία πόλη που ζούσε μόνο για την ηδονή: ερωτική, γευστική, αισθητική. («Γι αυτό τους έκαψε ο Θεός!» ψιθύρισε μία επισκέπτρια, αντικρίζοντας τις «γενναίες» κατά Καβάφη – τοιχογραφίες).
Ίσως επανέλθω κάποια στιγμή στην Πομπηία. Αλλά τώρα θέλω να καταγράψω την πρώτη μου εντύπωση για τους μόνιμους κατοίκους της απέραντης αυτής ερειπιούπολης. Οι επισκέπτες κάποια στιγμή φεύγουν. Και τότε η πόλη ανήκει στους σκύλους της.
Δεκάδες – δεν τους μέτρησα – κυκλοφορούν, κοιμούνται, παίζουν, τσακώνονται μέσα στους δρόμους και τα σπίτια της. Ποτέ δεν έχω δει τόσους σε αρχαιολογικό χώρο. Μάλλον τους ταΐζουν οι ζωόφιλοι τουρίστες (ευτυχώς δεν γνωρίζουν τον νόμο του Μπερλουσκόνι που χαρακτηρίζει ποινικό αδίκημα το να ταΐζεις αδέσποτα). Φαίνονταν καλοθρεμμένοι και πολύ φιλικοί.
Οι σκύλοι της Πομπηίας. Μετά τα όργια και τα συμπόσια - διάδοχοι ενός πολιτισμού που έγινε στάχτη.
