Εδώ και χρόνια, κάθε φορά που ακούω ανταποκρίσεις από περιοχές μαρτυρικές (Ρουάντα, Βοσνία, πρόσφατα Νταρφούρ) με την στερεότυπη φράση ότι έγιναν μαζικές δολοφονίες και ομαδικοί βιασμοί, απορώ. Εντάξει, για να δολοφονήσεις μαζικά χρειάζεται μόνο ένα όπλο. Δεν έχεις παρά να πατήσεις την σκανδάλη. Αν είναι αυτόματο δεν χρειάζεται ούτε να σκοπεύσεις: γαζώνεις.Αλλά για να βιάσεις χρειάζεται άλλο όπλο – και μάλιστα σε στύση. Πώς γίνεται μέσα στον χαμό – εκρήξεις, φωτιές, πυροβολισμοί – μπροστά σε άλλους συστρατιώτες και υποψήφιους βιαστές, με μία γυναίκα που αμύνεται και χτυπιέται, να βρεθείς σε ετοιμότητα μάχης;
Πρέπει να είναι άλλου είδους άνδρας αυτός ο ομαδικός βιαστής που με τις σφαίρες να σφυρίζουν στα αυτιά του έχει την δυνατότητα να καυλώνει. Δυνατότητα καθόλου αυτονόητη όταν, σύμφωνα με τις έρευνες, το ένα τρίτο των ανδρών (ακόμα και των νέων) παρουσιάζουν διαλείπουσα ή μόνιμη στυτική ανικανότητα. Αυτοί μάλλον εκτονώνονται δολοφονώντας. Πράγμα που ίσως είναι προτιμότερο για μία γυναίκα, παρά να υποστεί την επαχθέστερη μορφή βίας, δίπλα στους νεκρούς της, στα σφαγμένα παιδιά της.
Αναρωτιέμαι συνεχώς: Πώς μπορούν; Πώς γίνεται από μία στιγμή πάλης, βίας και θανάτου να μεταβαίνεις σε μία κατάσταση έστω και μονόπλευρα ερωτική; Επιδρά ο χάρος ως αφροδισιακό;
Βέβαια όλα αυτά τα σκέπτομαι σαν «ευαίσθητος διανοούμενος» ενώ εκείνοι που σκοτώνουν και βιάζουν είναι Άντρες με κεφαλαίο (και έτσι το αποδεικνύουν). Ωστόσο πιστεύω ότι κι αυτοί μέσα τους κρύβουν ευαισθησίες και συναισθήματα. Σίγουρα σέβονται τη μάνα τους και αγαπούν την αδερφή τους. Φαντάζομαι πως οι ειδικοί θα έχουν μελετήσει τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που επιτρέπουν την μετάβαση ανθρώπου σε κάτι χειρότερο από κτήνος.
Ο πόλεμος για μένα είναι μία παράκρουση. Βλέπω πολεμικές ταινίες και απορώ: άνθρωποι σφάζουν, ανατινάζουν, βασανίζουν, διαμελίζουν συνανθρώπους, συνήθως επειδή έχουν άλλη σημαία, θρησκεία ή γλώσσα. Αλλά μέσα στον πόλεμο, ακόμα πιο παράλογος και υπαρξιακά παράταιρος μου φαίνεται ο βιασμός.
