Περί χιόνος...

Αυτό το Σαββατοκύριακο θα πάμε στην Αράχωβα - και η μετεό προβλέπει πως θα έχει χιόνι.

Δεν συμπαθώ ούτε την Αράχωβα, ούτε το χιόνι.

Την Αράχωβα, διότι έχει γίνει κάτι σαν χειμερινή Μύκονος. Χλίδα και επίδειξη.

Το χιόνι μ' αρέσει μόνο στις Καρτ Ποσταλ. Από μακριά.

Γιατί πάω; Ως συνοδός.

Την τελευταία φορά που είχε πολύ χιόνι στα Κιούρκα αναγκάστηκα να σκάψω δρόμο και να σκαρφαλώσω με μπότες - που πάλι γέμισαν χιόνι.



















Δεξιά και αριστερά ωραία τοπία αλλά μόνο στην φωτογραφία...



















Με το χιόνι δεν τα πάω καλά από τα χρόνια μου στην Γερμανία.
Να τι είχα γράψει τότε:



















Το Μόναχο βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο και οι Άλπεις του κλείνουν τον αέρα της Μεσογείου.

Στο Μόναχο κάνει πολύ κρύο.

Ένα Φλεβάρη - νομίζω ήταν του 58 - για ένα ολόκληρο μήνα είχαμε θερμοκρασίες πολύ κάτω από το - 10. Που σε ορισμένα προάστια έφθαναν και τους -20°.

Και βέβαια κάθε χειμώνα είχαμε μόνιμο χιόνι.

Από την Έλλάδα είχα φέρει μία ρομαντική εικόνα για το χιόνι. Το ήξερα κυρίως από τις καρτ-ποστάλ και τις Χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές. Κάτι ψιλές νιφάδες στην Αθήνα δεν ήταν παρά υποσχέσεις βορινής ατμόσφαιρας. Εδώ όμως γνώρισα το χιόνι στην καθημερινή του παρουσία. Και αυτή δεν ήταν καθόλου ρομαντική.

Βέβαια στις Βαυαρικές Άλπεις το χιόνι ήταν όμορφο. Έκανα ένα διεθνές σεμινάριο στο Sudelfeld στα 1660 μέτρα υψόμετρο (καλές επιδόσεις στην συζήτηση, άθλιες στο σκι), ανέβηκα στην Zugspitze, επεσκέφθηκα με χιόνι τα κάστρα του Λουδοβίκου Β΄(του Βαγνερόπληκτου παράφρονος) και το Berchtesgaden με την Königsee. Υπέροχα.


















Αλλά στην πόλη είναι αλλιώς τα πράγματα. Εκεί το χιόνι σπάνια μένει λευκό και εκτυφλωτικό. Σύντομα βρομίζει - γίνεται αυτό το μίγμα χιονιού και λάσπης που ονομάζουν matsch. Η αν κάνει πολύ κρύο, κρουσταλλιάζει και γίνεται πάγος. Δεν είναι πια ούτε όμορφο.

Από εκεί και πέρα - γλιστράει, μπαίνει μέσα στα παπούτσια και βρέχει τις κάλτσες (ακόμα και τα μποτάκια δεν σε σώζανε), κλείνει τις πόρτες και τους δρόμους, μουσκεύει τα ρούχα και τα μαλλιά. Πέντε μήνες χιόνι το χρόνο είναι αρκετοί για να σε κάνουν να το μισήσεις.

Από τότε μου έχει μείνει μία αντίδραση στο χιόνι που δεν την καταλαβαίνουν οι Έλληνες φίλοι. Που εξακολουθούν να ζούν στην εποχή των καρτ-ποστάλ.



















Αυτά έγραφα στο Μόναχο, πριν πολλά χρόνια.
























Ξέρω ότι πολλοί αγαπάνε το χιόνι - και το σκι. (Αν και στην Αράχωβα θριαμβεύει το apres-ski).



















Ευτυχώς είναι κοντά οι Δελφοί. Εγώ γι αυτούς πάω. Και ίσως κατέβω μέχρι το αγαπημένο Γαλαξίδι.
























Αυτή ήταν η πόρτα του γκαράζ των Κιούρκων. Πιο πάνω το ίδιο το γκαράζ. Πως άντεξε η στέγη του, δεν ξέρω...

________________________________