Ο Blogger (είναι εκείνη η εφαρμογή της Google όπου ανεβάζουμε τα Blogs) ήδη εδώ και τέσσερεις εβδομάδες μου είχε επισημάνει ότι έγραφα το χιλιοστό μου κείμενο.
Χίλια blogs!
Αυτό λοιπόν είναι το χιλιοστό πέμπτο. Σύνολο με όλα τα άλλα; Καλό θα είναι να
μην αρχίσω τις προσθέσεις. Στην Lifo έγραφα επί επτά χρόνια ένα κείμενο την εβδομάδα. 52Χ7 μας κάνει
364. Στο «Επίκαιρα», στο παλιό ΒΗΜΑ, στους 4Τ, στο RAM, στο Protagon, πόσα; Έγραφα κάποτε και στο Status, στην Καθημερινή (δύο ξεχωριστές
χρονιές) στο Έθνος άλλες δύο. Κουράστηκα να μετράω. Και το blog, από το 2005, συνέχεια. Μόνο τα
τελευταία πέντε χρόνια συγχωνεύθηκε με το «Βήμα».
Κουράστηκα να γράφω. Αν ήμουν επαγγελματίας δημοσιογράφος,
μέλος της ΕΣΗΕΑ (δεν έγινα δεκτός όταν έκανα αίτηση, γιατί ήμουν ήδη 41 ετών –
ένα χρόνο μεγαλύτερος από το όριο – και οι δημοσιεύσεις μου πριν, δεν
μετρούσαν) θα είχα πάρει σύνταξη από καιρό.
Γιατί, μπορεί να ρωτήσει κάποιος, τόσες αλλαγές σε τίτλους
και εργοδότες; Πολύ απλό. Στην σταδιοδρομία μου κατάφερα να γίνω πρωταθλητής
παραιτήσεων. Αν διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου («Οι Δρόμοι μου») θα μετρήσετε
11. Δεν έκανα καμία παραχώρηση. Έγραφα πάντα αυτά που σκεπτόμουν. Ή έφευγα.
Το χαριτωμένο συμβάν στην ζωή μου ήταν οι διευθυντές
εφημερίδων που με παρακαλούσαν να συνεργαστώ μαζί τους ακριβώς λόγω της
ιδιότητάς μου να κολυμπάω αντίθετα στο ρεύμα και να σοκάρω τους αναγνώστες.
«Θέλω να τους ταράξεις και να τους ξυπνήσεις» μου έλεγε, μακαρίτης τώρα,
διευθυντής. Όταν όμως έγινε αυτό, έγραψε ο ίδιος ένα σχεδόν ολοσέλιδο κείμενο …εναντίον
μου, εξαναγκάζοντάς με σε άλλη μία παραίτηση.
Μοναδικό: διευθυντής εναντίον του αρθρογράφου του! Και να σκεφθεί κανείς ότι
είχε λάβει την συνεργασία μου μία εβδομάδα πριν. Είχε όλο τον χρόνο να μου
δηλώσει την διαφωνία του. Αλλά, από ότι έμαθα μετά, ο ίδιος συμφωνούσε απόλυτα
μαζί μου. Επενέβη όμως η πολύ συντηρητική ιδιοκτησία και τον υποχρέωσε να
πράξει ότι έπραξε.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι οι τηλεοπτικές μου εκπομπές
(«Διάλογοι» 1987 και «Περιπέτειες ιδεών» 1993) «κόπηκαν» και οι δύο από την
κρατική τηλεόραση η μία επί ΠΑΣΟΚ και η δεύτερη επί Ν.Δ. Δεν με απέλυσαν. Αλλά
ξαφνικά άλλαξαν τους όρους (και τις ώρες), έτσι που πάλι αναγκάστηκα να
παραιτηθώ. (Μον(ότονο). Σήμερα βέβαια θεωρούνται «κλασικές» και προβάλλονται
από τα αρχεία της ΕΡΤ. Οι άνθρωποι που είχαν εμφανιστεί σε αυτές τις εκπομπές
δεν είχαν ξαναβγεί στην τηλεόραση - ούτε βγήκαν μετά.
Φέτος πάντως σκέπτομαι να κάνω κάτι πρωτότυπο. Να πάω
διακοπές. Σαράντα χρόνια τις δικαιούμαι.
Βέβαια και πριν τις έπαιρνα, αλλά η στήλη συνεχιζόταν. Είχαν έρθει πια τα
χρόνια του Ιντερνέτ και έγραφα από παντού – την πλαζ ή το βουνό. (Πιθανόν το
ίδιο να γίνει και τώρα).
Αν κάποιος νοσταλγήσει να διαβάσει κείμενά μου στην απουσία
μου, δεν έχει παρά να επισκεφθεί το δικτυακό μου σπίτι: www.ndimou.gr. Εκεί θα βρει και blogs και
χρονογραφήματα, και επιφυλλίδες – ακόμα και 4 ολόκληρα βιβλία. Από τα 68 μου που
έχουν κυκλοφορήσει.
Και πάντα κάποιο βιβλιοπωλείο θα έχει ένα τουλάχιστον βιβλίο
μου. Π. χ. την «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» που έχει ανατυπωθεί 40 φορές και
μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. Η το αγαπημένο μου «Βιβλίο των Γάτων».
Πριν αποχαιρετήσω οριστικά (:) τον κόσμο των βιβλίων, έγραψα
και το τελευταίο μου, δοξάζοντας τον έρωτα, που με συνοδεύει ολόκληρη ζωή. Θα
κυκλοφορήσει μέσα στον Ιούνιο. Είναι πολύ μικρό – μην τρομάζετε.
Διαβάζεται σε ένα απόγευμα – αλλά περιλαμβάνει βίον
ανθόσπαρτον.
