Αν ήμουν νεότερος θα είχα από καιρό μεταναστεύσει σε κάποια χώρα του Βορρά. Χώρα με ανθρώπους φλεγματικούς, λιγόλογους, αργούς αλλά σταθερούς και ψύχραιμους. Η Ελλάδα είναι σίγουρα πανέμορφος τόπος – αλλά οι Έλληνες πια δεν αντέχονται. Τουλάχιστον δεν τους αντέχω εγώ. Ίσως γιατί γέρασα.
Για παράδειγμα: ένας τοίχος, απέναντι. Δέκα φορές μέχρι
σήμερα τον έχω ξαναβάψει. Ζήτημα είναι αν μένει καθαρός και φρεσκοβαμμένος για
δύο ή τρεις μέρες. Ξαφνικά με τεράστια (συνήθως ανορθόγραφα) γράμματα θα
καταγράψει το πάθος κάποιου νεοέλληνα: «Λίτσα σε αγαπώ!» «Φασίστες δολοφόνοι!» «Γαύροι
ξεφτίλες!» και άλλα, μόνο για θεατές άνω των 18 ετών.
Αυτή η φανατίλα που μολύνει τους τοίχους παραμορφώνοντας τις
πόλεις μας, είναι απαράδεκτη. Είναι μία πληγή των τελευταίων ετών. Θυμάμαι τους
ίδιους δρόμους όταν τους περπατούσα ως μαθητής. Πεντακάθαροι – όπως τα
συγυρισμένα σπίτια που έβλεπα μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα.
Και έχουν το θράσος να μιλάνε για γκράφιτι. Μα τα γκράφιτι
είναι έργα τέχνης. Τα δικά μας είναι μουντζούρες. Αλλά δείχνουν το μίσος του
νέου Ρωμιού προς το καθαρό και το καλαίσθητο. Και την αντίδρασή του προς
οτιδήποτε δεν του αρέσει: από ποδοσφαιρική ομάδα μέχρι πολιτική παράταξη.
Τώρα τελευταία οι οθόνες των τοίχων προβάλλουν την μεσαιωνική
μας υστέρηση. Διαβάζω: «Κάτω οι μάσκες!» Σωστά. «Η Μάσκα φυλακίζει την πίστη!»
λέει ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. «Δεν θέλω μασκαράδες στην λειτουργία μου!» λέει ο
επίσκοπος στην Κέρκυρα.
Κι εμείς δεν θέλουμε μία εκκλησία παλαιοντολογική! Είναι
τραγικό πως το πιο καθυστερημένο και αγράμματο μέρος του λαού μας – αυτοί που
τους ονομάζουμε «ψεκασμένους» – συγκεντρώνονται γύρω από την εκκλησία. Που οι ηγέτες της είτε
καλλιεργούν αυτές τις ηλίθιες συνωμοσιολογίες, είτε τις ασπάζονται και τις
διακηρύττουν.
Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Φταίει το κράτος που τους ανέχεται.
Δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι; Από τους φόρους όλων μας δεν πληρώνονται; Γιατί
τους επιτρέπει το κράτος να υπονομεύουν την επίσημη κρατική πολιτική και να
βάζουν σε κίνδυνο την ζωή των πιστών; Για να θέσει σε αναγκαστική αργία
μερικούς από τους αρχιερείς – να καταλάβουν την θέση τους!
Τουλάχιστον ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε το καλό παράδειγμα και
φόρεσε μάσκα. Είχε προηγηθεί και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Άραγε θα τους
ακολουθήσει κι ο υπόλοιπος κλήρος;
Κάθε τι που συμβαίνει εδώ γίνεται με πάθος. Τι λέω πάθος:
λύσσα! Συγκλονίζει τη ζωή μας… Και αλλού επισυμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα. Αλλά
όχι με τόση μανία.
Καλό είναι το πάθος και οι νερόβραστοι άνθρωποι, σίγουρα
βαρετοί. (Γι αυτό μας αγαπούν οι Σουηδέζες). Αλλά τι μας φταίνε οι τοίχοι;
Πού να πάμε και στα «εθνικά θέματα». Αλήθεια, σε άλλες
ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχω ακούσει παρόμοια έκφραση. Μάλλον τα έχουν ξεπεράσει
εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ τα θέματα αυτά συντηρούνται βέβαια και από τους
καλούς μας γείτονες αλλά και εμείς δεν τα αφήνουμε ήσυχα. Προχθές δέχθηκα
επίθεση για το Μακεδονικό. (Νόμιζα πως είχε κλείσει). Κάθε χρόνο ξεθάβουμε το
Γράμμο. Κι αν δεν μας φτάνουν τα δικά μας για να τσακωθούμε, δανειζόμαστε και
ξένα. Πρόσφατα στο Facebook μου επιτέθηκαν οπαδοί του αυταρχικού Ορμπάν!
Τι ονειρεύομαι;
Κάπου ψηλά, στα Νορβηγικά φιόρντ, να παρακολουθώ τα χρώματα
που αλλάζει το Βόρειο Σέλας. Ή στην καταπράσινη Ιρλανδία, με την μαύρη της μπύρα
και τους μεγάλους ποιητές. Με γέροντες ναυτικούς, να πίνουμε και να λέμε θαλασσινές
και άλλες ιστορίες. Η Χώρα να συνορεύει μόνο με τον Ωκεανό…
Στην επόμενη ζωή μου, αυτά. Προς το παρόν πρέπει να ξαναβάψω
αυτόν τον τοίχο. Με ειδική, «αντί-γκράφιτι» μπογιά, αυτή τη φορά.
