Αυτό που δεν έκανα ποτέ νεότερος – όταν ήταν πιο εύκολο – έχω την πρόθεση να το κάνω τώρα.
Δεν μπορώ να αναβάλω τις διακοπές μου (υπάρχουν ανειλημμένες υποχρεώσεις, από πολύ παλαιότερα – όταν οι εκλογές ήταν να γίνουν τον Οκτώβριο) και οι άνθρωποί μου, που συμμετέχουν, έχουν έρθει από τους Αντίποδες, για να είμαστε μαζί.
Αλλά αν δεν μπορώ να τις αναβάλλω, μπορώ πάντα να τις διακόψω.
Αυτό κοστίζει σε χρήματα και σε κόπο. Πρέπει να σηκωθώ χαράματα, να ταξιδέψω ώρες αλέ-ρετούρ, να ταλαιπωρηθώ στα 84 χρόνια μου, αλλά ακριβώς γι αυτό πρέπει να γίνει.
Ακριβώς επειδή είμαι 84 ετών (σε δύο μήνες 85) και μπορεί αυτή η ψηφοφορία να είναι η τελευταία μου.
Θέλω, πριν να πεθάνω, να δω την Ελλάδα να ελευθερώνεται από την παράνοια.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιτελέσει θαύματα, θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας. Είναι μία εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσασα παράταξη που σέρνει μαζί της πολλά βαρίδια. Και έχει σοβαρές ευθύνες και για την δημιουργία της κρίσης και την αρχική αντιμετώπισή της. Ποιος δεν θυμάται τα «Ζάππεια» του Σαμαρά και τον «Αντιμνημονιακό Αγώνα»;
Πιστεύω όμως ότι έμαθε πολλά. Ότι η νέα της ηγεσία έχει διδαχθεί από τα σφάλματα των παλαιότερων. Και ότι βρε αδερφέ, είναι μία παράταξη αξιοπρεπής, σοβαρή, αστική (ναι – όχι «ελιτ»!).
Ο ίδιος ο τρόπος που διεξάγει τον προεκλογικό αγώνα, χωρίς υπερσυγκεντρώσεις, λαοθάλασσες, εμβατήρια και «Κάρμινα Μπουράνα» (καημένε Όρφ!) δείχνει πως προέρχεται από έναν άλλο, πιο πολιτισμένο κόσμο.
Δεν αντέχω άλλους «Γερμανοτσολιάδες», «αγανακτισμενους», «Κουίσλινγκ», ούτε βέβαια ένδοξα πρότυπα σφαγέων: (Μάο, Στάλιν, Πολ Ποτ). Ούτε υποσχέσεις Θεσσαλονίκης μη πραγματοποιήσιμες α priori. Και δημοψηφίσματα ακατάληπτα που οδηγούν σε δεκαεπτάωρες διαπραγματεύσεις και colotoumbes.
Οι «Ρουβίκωνες» που διάλεξαν το πιο λάθος όνομα για την παρέα τους, ας πάνε να κολυμπήσουν στα ρηχά κόκκινα νερά του – αλλά να μην ξεχάσουν την πιο ένδοξη συνέχεια: Βγαίνοντας, να αναφωνήσουν εν χορώ: «Alea jacta est!» (Ας ανοίξουν και κανένα Λατινικό λεξικό!).
Βλέπω αυτές τις εκλογές σαν μία διαδικασία κάθαρσης: από το συστηματικό ψεύδος, την φτηνή προπαγάνδα, την χυδαία ύβρη. Όχι, σε εκατόν εξήντα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, άλλον Πολλάκη δεν βγάλαμε.
Γι αυτά – και όχι μόνο – θα διακόψω τις διακοπές μου. Το τι θα γίνει μετά, είναι μία άλλη ιστορία που δεν με απασχολεί ακόμα.
Τώρα δεν ψηφίζω – καταψηφίζω.
Δεν μπορώ να αναβάλω τις διακοπές μου (υπάρχουν ανειλημμένες υποχρεώσεις, από πολύ παλαιότερα – όταν οι εκλογές ήταν να γίνουν τον Οκτώβριο) και οι άνθρωποί μου, που συμμετέχουν, έχουν έρθει από τους Αντίποδες, για να είμαστε μαζί.
Αλλά αν δεν μπορώ να τις αναβάλλω, μπορώ πάντα να τις διακόψω.
Αυτό κοστίζει σε χρήματα και σε κόπο. Πρέπει να σηκωθώ χαράματα, να ταξιδέψω ώρες αλέ-ρετούρ, να ταλαιπωρηθώ στα 84 χρόνια μου, αλλά ακριβώς γι αυτό πρέπει να γίνει.
Ακριβώς επειδή είμαι 84 ετών (σε δύο μήνες 85) και μπορεί αυτή η ψηφοφορία να είναι η τελευταία μου.
Θέλω, πριν να πεθάνω, να δω την Ελλάδα να ελευθερώνεται από την παράνοια.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιτελέσει θαύματα, θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας. Είναι μία εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσασα παράταξη που σέρνει μαζί της πολλά βαρίδια. Και έχει σοβαρές ευθύνες και για την δημιουργία της κρίσης και την αρχική αντιμετώπισή της. Ποιος δεν θυμάται τα «Ζάππεια» του Σαμαρά και τον «Αντιμνημονιακό Αγώνα»;
Πιστεύω όμως ότι έμαθε πολλά. Ότι η νέα της ηγεσία έχει διδαχθεί από τα σφάλματα των παλαιότερων. Και ότι βρε αδερφέ, είναι μία παράταξη αξιοπρεπής, σοβαρή, αστική (ναι – όχι «ελιτ»!).
Ο ίδιος ο τρόπος που διεξάγει τον προεκλογικό αγώνα, χωρίς υπερσυγκεντρώσεις, λαοθάλασσες, εμβατήρια και «Κάρμινα Μπουράνα» (καημένε Όρφ!) δείχνει πως προέρχεται από έναν άλλο, πιο πολιτισμένο κόσμο.
Δεν αντέχω άλλους «Γερμανοτσολιάδες», «αγανακτισμενους», «Κουίσλινγκ», ούτε βέβαια ένδοξα πρότυπα σφαγέων: (Μάο, Στάλιν, Πολ Ποτ). Ούτε υποσχέσεις Θεσσαλονίκης μη πραγματοποιήσιμες α priori. Και δημοψηφίσματα ακατάληπτα που οδηγούν σε δεκαεπτάωρες διαπραγματεύσεις και colotoumbes.
Οι «Ρουβίκωνες» που διάλεξαν το πιο λάθος όνομα για την παρέα τους, ας πάνε να κολυμπήσουν στα ρηχά κόκκινα νερά του – αλλά να μην ξεχάσουν την πιο ένδοξη συνέχεια: Βγαίνοντας, να αναφωνήσουν εν χορώ: «Alea jacta est!» (Ας ανοίξουν και κανένα Λατινικό λεξικό!).
Βλέπω αυτές τις εκλογές σαν μία διαδικασία κάθαρσης: από το συστηματικό ψεύδος, την φτηνή προπαγάνδα, την χυδαία ύβρη. Όχι, σε εκατόν εξήντα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, άλλον Πολλάκη δεν βγάλαμε.
Γι αυτά – και όχι μόνο – θα διακόψω τις διακοπές μου. Το τι θα γίνει μετά, είναι μία άλλη ιστορία που δεν με απασχολεί ακόμα.
Τώρα δεν ψηφίζω – καταψηφίζω.
