ΠΕΡΙ ΜΠΛΟΓΚ: Με ρωτάνε αναγνώστες: Τι θα πει blog; Η λέξη είναι σύντμηση δύο όρων: web (πλέγμα, δίκτυο – και στην περίπτωσή μας: Διαδίκτυο) και log, που σημαίνει ημερολόγιο. Άρα «διαδικτυακό ημερολόγιο». Η επίσημη ελληνική μετάφραση είναι: «ιστολόγιο».
Κανονικά θα έπρεπε να αποτελείται από σημειώσεις και όχι από άρθρα. Αλλά η ευελιξία της φόρμας επιτρέπει οτιδήποτε. Στα εκατομμύρια μπλογκ που αιωρούνται στο Διαδίκτυο θα βρείτε «τα πάντα και άλλα τινά» που έλεγαν οι παλιοί. Η επιτυχία του βασίζεται σε δύο ακαταμάχητες προϋποθέσεις: δεν έχει κανένα κόστος και προσφέρει την δυνατότητα ενός τεράστιου κοινού.
Δεν θα ξεχάσω την έκπληξή μου, όταν πειραματικά ανέβασα το πρώτο μου κείμενο στις 2 Ιανουαρίου του 2006: επιστρέφοντας λίγες ώρες αργότερα βρήκα 51 σχόλια! Πώς το πήραν μυρωδιά οι άγνωστοί μου σχολιαστές; (Δεν είχε προηγηθεί καμία ανακοίνωση). Στην αρχική φάση του μπλογκ, τα πρώτα 118 κείμενα μάζεψαν 24.468 σχόλια. Παραθέτω τους αριθμούς όχι από έπαρση, αλλά για να δείξω τι ωκεανός κοινού είναι το Διαδίκτυο και πως αμέσως ανακαλύπτει και ξεχωρίζει αυτά που ενδιαφέρουν.
Αυτές οι «ατομικές εφημερίδες», είτε παραμένουν ιδιωτικές εξομολογήσεις προς φίλους, είτε εξελίσσονται σε γιγάντια media – όπως το Huffington Post της δικής μας Αριάνας Στασινοπούλου.
ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ – ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΑ: Σε ένα ωραίο σπίτι, μέσα σε έναν ωραίο κήπο, ένας άνθρωπος πεθαίνει. Διάλεξε συνειδητά αυτόν τον τόπο, δεν θέλησε να πάει στο νοσοκομείο (που δεν μπορούσε να του προσφέρει τίποτα) και προτίμησε να φύγει βλέποντας την θέα που αντίκριζε κάθε πρωί ανοίγοντας το παράθυρο. Αποχωρεί με αξιοπρέπεια και γενναιότητα όπως έζησε. Γύρω του οι αγαπημένοι του άνθρωποι. Παρακολουθώ τον άνισο αγώνα του και τον θαυμάζω για το κουράγιο του. Πάνω από πενήντα χρόνια τον γνωρίζω και τον σέβομαι. Τώρα ακόμα περισσότερο.
Σε αυτή την συνθήκη, το ωραίο σπίτι και ο ωραίος κήπος μοιάζουν με ειρωνικές πινελιές. Δεν συγκινείται ο Χάροντας από σκηνικά. Ο απόλυτος εξισωτής των πάντων.
ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΒΙΒΛΙΟ: «Κώστας Κουτσουρέλης: «Η Τέχνη που αυτοκτονεί». Υπότιτλος: «Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας». Με πολλή τέχνη, ευαισθησία και μεγάλη ευρυμάθεια ο (και ποιητής) Κώστας Κουτσουρέλης αναλύει την παρουσία της ποίησης στην εποχή μας και καταδεικνύει τα αδιέξοδά της. Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι μία ευχάριστη και αβίαστη περιπέτεια. Εκτός από την άνετη γραφή καραδοκούν ειρωνεία και χιούμορ. Αφήνω την κριτική του αποτίμηση στους «επαγγελματίες» κριτικούς. Απλώς σκέπτομαι πως για την μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας της, η ποίηση ήταν έδεσμα των ολίγων – εκτός από τις εποχές όπου γινόταν τραγούδι (όπως άλλωστε και ξεκίνησε). Και η δική μας είναι μία τέτοια εποχή όπου ποίηση απολαμβάνουν (χωρίς ίσως καν να το συνειδητοποιούν) όσοι τραγουδάνε Γκάτσο, Ρίτσο, Ελύτη, Ελευθερίου, Κριεζή, Σαββόπουλο, Πλάτωνος, και, για να ταξιδέψω εκτός, Leonard Cohen, Bob Dylan, Jacques Brel, Barbara, Biermann και τόσους άλλους.
Και τι να πω: κλείνοντας το βιβλίο του Κουτσουρέλη έτυχε να συναντήσω ένα ποίημα του Celan που με έπιασε από τον λαιμό και δεν με άφηνε, μέχρι να εξατμιστούν όλα τα επιχειρήματα του βιβλίου.
Υ. Γ. Μιλώντας για ποίηση: από το 1957 είχα επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο μεταφράσεων. Εκδόθηκαν από τη Νεφέλη το 82 και ξανά τώρα από τις εκδόσεις Gutenberg. «Ξένα Ποιήματα» από επτά γλώσσες, σε πολύ καλαίσθητη παρουσίαση.
