Α! τέλος η νηστεία. Τόσα χρόνια ασκητέψαμε και στερηθήκαμε.
Σήμερα θα ψηφίσουμε. Θα χορτάσουμε επιλογές.
Πρώτα θα επιλέξουμε κόμμα και μάλιστα τέσσερις φορές. Που μπορεί να είναι και τέσσερα διαφορετικά κόμματα!
Ποιος σε εμποδίζει να ψηφίσεις ευρωβουλευτές από το Α’ κόμμα, περιφερειάρχη από το Β’, Δήμαρχο, από το Γ΄ και Κοινοτάρχη από το Δ’. Έτσι που να μπορείς μετά να λες με ειλικρίνεια σε όλους: σας ψήφισα!
Βέβαια θα κουραστούμε να διαβάζουμε ονόματα και λίστες. Ένα πράγμα θα είναι σίγουρα αυτές οι εκλογές: επίπονες.
Δεν έχω ακόμα αρχίσει την μελέτη – γνωρίζω όμως ήδη κάτι: Τι και ποιους ΔΕΝ θα ψηφίσω.
Η μέθοδος του αποκλεισμού κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Ξέρεις αμέσως τι θα πετάξεις στο καλάθι.
«Η μεγάλη γιορτή τη δημοκρατίας» έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου. «Παγίδα για χαζούς» τις αποκαλούσε ο Σαρτρ.
Φυσικά και οι δύο είχανε δίκιο. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, μία φορά ακούγεσαι, τέσσερα χρόνια ακούς.
Κατά τα άλλα… κυβερνάει ο λαός. Το κράτος του δήμου. Δημοκρατία: «η χειρότερη μορφή πολιτεύματος – με την εξαίρεση όλων των άλλων που έχουμε δοκιμάσει», όπως είπε ο Τσώρτσιλ στην Βουλή των Κοινοτήτων στις 11 Νοεμβρίου του 1947.
(Πολλοί αμφισβήτησαν την πατρότητα της φράσης).
Ορίστε λοιπόν απόγονοι της αρχαιότερης δημοκρατίας αυτού του πλανήτη, ιδού η ευκαιρία. Σταυρώστε, επιλέξτε, μαυρίστε.
Και μετά; Θα ξημερώσει η άλλη μέρα, ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή (α, δεν αλλάζει αυτός συνήθειες) κερδισμένοι και χαμένοι θα κάνουν τους λογαριασμούς τους και οι μεν και οι δε ξενυχτισμένοι – αλλά με τι διαφορά!
Θα αλλάξει τίποτα; Μα για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, πρέπει να αλλάξουν οι Έλληνες. Αν κάτι απέδειξε η τελευταία δεκαετία είναι ότι και με την πιο δυνατή θεραπεία ηλεκτροσόκ, δεν αλλάζουν. Η κρίση δεν καταγράφηκε σωστά – τα συμπεράσματα βγήκαν λάθος.
Ακόμα μουντζώνουμε αυτούς που μας έσωσαν.
Κάποτε βέβαια θα αλλάξουν οι Έλληνες. Γιατί αν δεν αλλάξουν, θα χαθούν. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Θα περάσουν γενιές, πολλές δεκαετίες, για να μεταμορφωθεί βαθμιαία όλο το περιβάλλον που διαμορφώνει τους ανθρώπους: οικογένεια, παιδεία, κοινωνία.
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, το ρεσιτάλ της διχόνοιας, που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα, συνεχίζεται. Εκατόν σαράντα χρόνια μετά τον Τρικούπη, ο εκσυγχρονισμός ακόμα αναβάλλεται – ενώ βέβαια οι στόχοι του απομακρύνονται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Αχ ναι – εκεί που μας χρειαζόταν ένας Τρικούπης, μας προέκυψε δημαγωγός σούπερ Δηλιγιάννης. Τουλάχιστον ας μην προκαλέσει και τούτος εδώ κανένα πόλεμο της ντροπής, σαν εκείνον του 1897.
Ας ελπίσουμε πως αυτές οι εκλογές θα γίνουν σημείο εκκίνησης για μία καλύτερη Ελλάδα που εμείς οι μεγάλοι δεν θα γνωρίσουμε.
Η αισιοδοξία κάνει καλό – ακόμα και σε αυτούς που δεν την πιστεύουν…
Σήμερα θα ψηφίσουμε. Θα χορτάσουμε επιλογές.
Πρώτα θα επιλέξουμε κόμμα και μάλιστα τέσσερις φορές. Που μπορεί να είναι και τέσσερα διαφορετικά κόμματα!
Ποιος σε εμποδίζει να ψηφίσεις ευρωβουλευτές από το Α’ κόμμα, περιφερειάρχη από το Β’, Δήμαρχο, από το Γ΄ και Κοινοτάρχη από το Δ’. Έτσι που να μπορείς μετά να λες με ειλικρίνεια σε όλους: σας ψήφισα!
Βέβαια θα κουραστούμε να διαβάζουμε ονόματα και λίστες. Ένα πράγμα θα είναι σίγουρα αυτές οι εκλογές: επίπονες.
Δεν έχω ακόμα αρχίσει την μελέτη – γνωρίζω όμως ήδη κάτι: Τι και ποιους ΔΕΝ θα ψηφίσω.
Η μέθοδος του αποκλεισμού κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Ξέρεις αμέσως τι θα πετάξεις στο καλάθι.
«Η μεγάλη γιορτή τη δημοκρατίας» έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου. «Παγίδα για χαζούς» τις αποκαλούσε ο Σαρτρ.
Φυσικά και οι δύο είχανε δίκιο. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, μία φορά ακούγεσαι, τέσσερα χρόνια ακούς.
Κατά τα άλλα… κυβερνάει ο λαός. Το κράτος του δήμου. Δημοκρατία: «η χειρότερη μορφή πολιτεύματος – με την εξαίρεση όλων των άλλων που έχουμε δοκιμάσει», όπως είπε ο Τσώρτσιλ στην Βουλή των Κοινοτήτων στις 11 Νοεμβρίου του 1947.
(Πολλοί αμφισβήτησαν την πατρότητα της φράσης).
Ορίστε λοιπόν απόγονοι της αρχαιότερης δημοκρατίας αυτού του πλανήτη, ιδού η ευκαιρία. Σταυρώστε, επιλέξτε, μαυρίστε.
Και μετά; Θα ξημερώσει η άλλη μέρα, ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή (α, δεν αλλάζει αυτός συνήθειες) κερδισμένοι και χαμένοι θα κάνουν τους λογαριασμούς τους και οι μεν και οι δε ξενυχτισμένοι – αλλά με τι διαφορά!
Θα αλλάξει τίποτα; Μα για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, πρέπει να αλλάξουν οι Έλληνες. Αν κάτι απέδειξε η τελευταία δεκαετία είναι ότι και με την πιο δυνατή θεραπεία ηλεκτροσόκ, δεν αλλάζουν. Η κρίση δεν καταγράφηκε σωστά – τα συμπεράσματα βγήκαν λάθος.
Ακόμα μουντζώνουμε αυτούς που μας έσωσαν.
Κάποτε βέβαια θα αλλάξουν οι Έλληνες. Γιατί αν δεν αλλάξουν, θα χαθούν. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Θα περάσουν γενιές, πολλές δεκαετίες, για να μεταμορφωθεί βαθμιαία όλο το περιβάλλον που διαμορφώνει τους ανθρώπους: οικογένεια, παιδεία, κοινωνία.
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, το ρεσιτάλ της διχόνοιας, που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα, συνεχίζεται. Εκατόν σαράντα χρόνια μετά τον Τρικούπη, ο εκσυγχρονισμός ακόμα αναβάλλεται – ενώ βέβαια οι στόχοι του απομακρύνονται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Αχ ναι – εκεί που μας χρειαζόταν ένας Τρικούπης, μας προέκυψε δημαγωγός σούπερ Δηλιγιάννης. Τουλάχιστον ας μην προκαλέσει και τούτος εδώ κανένα πόλεμο της ντροπής, σαν εκείνον του 1897.
Ας ελπίσουμε πως αυτές οι εκλογές θα γίνουν σημείο εκκίνησης για μία καλύτερη Ελλάδα που εμείς οι μεγάλοι δεν θα γνωρίσουμε.
Η αισιοδοξία κάνει καλό – ακόμα και σε αυτούς που δεν την πιστεύουν…
