Παρασκευή, Απριλίου 15, 2016

Περί έρωτος

Δύσκολο να γράφεις για τον έρωτα, σε τέτοιους καιρούς. Μόνη βοήθεια η άνοιξη, που, όποια κι αν είναι η πολιτική και οικονομική κατάσταση, έρχεται και αναστατώνει όλους – από τα 8 ως τα 80.

Τελικά, κατ΄ απαίτησιν του κοινού (by public request) κι όχι μόνο του D. που το έγραψε και στα σχόλια, θα ασχοληθούμε αυτό το τριήμερο με τον έρωτα. Κι επειδή γι’ αυτό το θέμα δεν είναι δυνατόν να γράφει κανείς «αντικειμενικά», αναγκαστικά θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Ελπίζω κι εσείς να κάνετε το ίδιο.

Μετά από πολλές περιπέτειες (όποιος διάβασε τους «Δρόμους», ξέρει) και δύο άτυχους γάμους, είχα την τύχει να συναντήσω μία γυναίκα με την οποία παραμένω αδιάλειπτα ερωτευμένος επί τριάντα οκτώ χρόνια. Είκοσι δύο χρόνια είμασταν μαζί, πριν πάρουμε την απόφαση να παντρευτούμε (τρίτος γάμος για μένα) επειδή η συμβίωση ήταν πολύ ωραία και φοβόμασταν μην τη χαλάσουμε. 

Ευτυχώς, αντίθετα με τις άλλες φορές, δεν άλλαξε τίποτα.

Κι όταν λέω ερωτευμένος, δεν εννοώ την αγάπη. Υπάρχει και αυτή, αναμφίβολα, μια βαθιά και απόλυτη αγάπη – αλλά είναι άλλο κεφάλαιο (και ίσως άλλο ποστ). Έρωτας για μένα σημαίνει πάθος και πόθος και ορμή για αγκάλιασμα. Θα σκεφθούν οι νεότεροι: Μα στα 80; 

Ναι – και στα 80! Δεν υπάρχουν όρια. Και οι πονηροί ας μην σκεφθούν το Βιάγκρα. Δεν χρειάστηκε. Παρόλο που το θεωρώ μεγάλη εφεύρεση, που άλλαξε την ζωή των ανδρών (τους έσωσε από το άγχος της στύσης) στην περίπτωσή μου δεν το αναζήτησα. Ακόμα.

Παραμένω λοιπόν τυχερός ερωτευμένος. Και επειδή ο έρωτας μιλάει μόνο με ποίηση, θα κλείσω αυτό το ποστ με δύο ποιήματα. Ένα από την αρχή και ένα από το σήμερα:

ΑΦΙΕΡΩΣΗ 1980

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά, 
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου 
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο. 

Ονειρεύομαι αυτό που έζησα. 
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους, 
το σώμα το δυνατό με την έκσταση 
και την κραυγή, την κραυγή – 

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια, 
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα, 
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού 
και προφητεύω. 

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό. 
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα. 
Αν ποίημα είμαστε μαζί 
δεν έχω γράψει καλύτερο.

Και σήμερα:

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Ο ερωτευμένος γέροντας
γελοίος στους άλλους, αλλά ευτυχισμένος,
κρατάει στα δάχτυλα
αφή νεότητας
και ονειρεύεται άλλη μία ζωή.

Ο ερωτευμένος γέροντας
ευσυγκίνητος βουρκώνει
με το τίποτα:
το αγκαθωτό τρίχωμα 
στην εφηβική  μασχάλη.

Ο ερωτευμένος γέροντας
δεν είναι πια γέρος – αλλά γερός. 
Νιώθει να φουσκώνει το στήθος του,
σαν αερόστατο ανεβαίνει, 
βλέπει την ζωή του από ψηλά: λίγη.
Απαιτεί χρόνο.

Ο ερωτευμένος γέροντας
ζητάει από τον διαιτητή
να κρατήσει καθυστέρηση.
Να του δώσει ευκαιρία
για παράταση.

Και ίσως τότε κερδίσει στα πέναλτι.

169 σχόλια:

  1. Μα, τι σχόλιο να κάνει κανείς, όταν έχεις αυτή τη φωτογραφία που κόβει την ανάσα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσες νύχτες τόσα βράδια αφανέρωτα
      αμαρτίες που έχω κάνει για τον έρωτα
      Αγκαλιάσματα και χάδια και καμώματα
      λόγια κι όρκους που ξεχνιούνταν ξημερώματα
      Τώρα πέρασαν τα χρόνια πώς να λυτρωθώ
      σε ποια εκκλησιά να πάω να συχωρεθώ
      Παίρνω στράτες και φαράγγια φτάνω σε ερημιές
      και θωρώ ένα μοναστήρι που 'χει καλογριές
      Σίδερο ζωσμένη πόρτα μ' αργυρό σταυρό
      κουρασμένος, διψασμένος τη χτυπώ να μπω
      Και παραθυράκι ανοίγει απ' τις σιδεριές
      και θωρώ δυο μαύρα μάτια που τρυπούν καρδιές
      Είχε χείλη κοραλένια, ζάχαρη λαλιά
      μαυρομάντιλο σκεπάζει τα σγουρά μαλλιά
      Αμαρτίες έχω κάνει κερά καλογριά
      ξομολόγηση γυρεύω και παρηγοριά
      Αυτή στέκεται από μέσα και απόξω εγώ
      τις αμαρτίες μου τις λέω με παράπονο
      Κι όπως τέλειωνα σκυφτός την ξομολόγηση
      δροσερό νερό μου φέρνει και γλυκό κρασί
      Και σαν έπεσε η νύχτα εξεκλείδωσε
      παραμέρισε τα ράσα και με φίλησε
      Και κουβέντα στην κουβέντα κείνη τη βραδιά
      μου 'δωσε του παραδείσου τα χρυσά κλειδιά.

      Διαγραφή
  2. Τόσο χαρούμενος είσαι για την τύχη σου, που την έγραψες ανορθόγραφα. Σε κουβέντες περί έρωτος οι ανορθογραφίες είναι αναμενόμενες, υποθέτω.

    Φουφφφ! αναστατώθηκα και τη λαχτάρα αγκαλιάσματος δεν ξέρω σε ποιον να την ακουμπήσω. Πανάθεμά σε.
    ...Ας είναι.Χαίρομαι και ζηλεύω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού είναι η ανορθογραφία;

      Διαγραφή
    2. Σιγά μη χαίρεσαι.

      Ζηλεύεις όμως σίγουρα. Κι εμείς επίσης.

      Διαγραφή
  3. δεν διαφερω αγαπητε μου Νικο(μιλαω στον ενικο γιατι ετσι σε νιωθω, νεος εισαι μεσα σου και εγω ετσι ειμαι)απο σενα στον τροπο που νιωθεις και βλεπεις τον ερωτα, και με εκφραζουν τα λογια και τα δυο σου ποιηματα, και μαλιστα μου επιτεινουν την σκεψη σιγουριας οτι ετσι οπως εσυ θα μενω συνεχως, οσο διαστημα συνειδητα το καταφερω,γιατι ο ερωτας με ενοιαζε παντα στην προσωπικη μου ζωη, περα απο την αγαπη για την οποια δεν ειχα αμφιβολια οτι θα εβρισκα, αλλα ευτυχως δεν εμεινα και απο υπεροχους ερωτες καθολου παραπονεμενος..το αντιθετο..ο τυχερος (και) εγω.. σε ευχαριστω για την προσωπικη σου εξομολογηση οπως και εγω εχω κανει ως προς τουλαχιστον αποψεις μου σχετικα με διαφορους τροπους και εδω στο φεις καθως ο..θεος ερωτας δεν περιοριζεται να υπαρχει και να εκφραζεται και να (εξ)ομολογειται οπουδηποτε..καθε ευχη μου να σε συνοδευει (και) για ερωτικη μακροημερευση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιος που θα του πω ότι τον αγαπώ και ότι δεν τον επιθυμώ όχι λιγότερο από όσο επιθυμεί αυτός εμένα και δε θα με φιλήσει; Αυτά που μας παρουσιάζουν αυτοί οι επαγγελματίες είναι η εξακολούθηση της διάδοσης της κατάθλιψης με σεξουαλικά μέσα και δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα παρά μόνο σαν αγκάθια. Βρήκαν και λένε και το ασυναίρετο αγαπάω για να νομίζουν πια ότι μιλούν. Παπάκια προπαγάνδας. Αυτός ο Παλαμάς, τους έχει καταστρέψει. Ήταν που ήταν μεγαλοστελέχη του πνεύματος της κοινωνίας...τους εξόντωσε ένας Παλαμάς. Παλαμά, Παλαμά, δεν θα τα πάμε καλά.

      Διαγραφή
  4. Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς γενικά για τον έρωτα. Είναι πολύ προσωπική υπόθεση και μπράβο στο Νίκο Δήμου που από χρόνια δεν φοβάται να λέει τις αλήθειες του, ως γνήσιος καλλιτέχνης και άφοβος στοχαστής. Εδώ τα έχει βάλει με το μανιακό ελληναριό και τη μανιακή αριστεριά, θα κωλώσει στα ερωτικά του;

    Εγώ όμως δεν είμαι Δήμου, ούτε καλλιτέχνις και φοβάμαι τις εκμυστηρεύσεις. Και ποια γυναίκα δεν φοβάται; Φοβάμαι να εκτεθώ. Απαιτεί πολλή δύναμη το να εκτεθείς και μπράβο σε όσους δεν φοβούνται. Τους θαυμάζω! (λυπάμαι που γράφω ανώνυμα, και λυπάμαι που γράφουν εδώ μέσα και πολλοί άλλοι ανώνυμα - έχει πέσει πολλή φοβία στο βασίλειο).

    Με αυτά τα δεδομένα, θα περιοριστώ μόνο σε μία διαπίστωση εντελώς υποκειμενική - δεν θέλω να θίξω κάποιον.

    Νομίζω ότι ο έρωτας για να έχει ποιότητα και διάρκεια και για να μην καταντήσει βασανιστήριο, εκτός από πάθος και πόθο, απαιτεί και στοιχειώδη ψυχική ισορροπία και επαγγελματική σταθερότητα. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα αν είσαι μακροχρόνια άνεργη, αν έχεις κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, βουλιμία ή και το ανάποδο, ψυχώσεις, εμμονές, παθολογική μουρμούρα, ασυνάρτητο λόγο, σύνδρομο καταδίωξης και τα συναφή, εάν επίσης είσαι αλκοολική ή γενικώς τοξικοεξαρτημένο πρόσωπο ή πάσης φύσεως "πρεζόνι" χαρτοπαίχτρα, μυθομανής και τα συναφή.

    Ασφαλώς και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αποκλείεται να ερωτευτείς και σε ερωτευτούνε, αλλά όχι για πολύ. Αργά ή γρήγορα θα κάνεις στον άλλον τη ζωή δύσκολη ή και ανυπόφορη. Και μόνον εάν τον καταδυναστεύεις θα μείνει μαζί σου, αλλά τότε δεν θα έχεις εραστή, αλλά ένα τρομαγμένο δούλο, ένα πλάσμα φοβισμένο που έτσι και ξυπνήσει, θα σε στείλει στο διάολο και θα σε θυμάται μονάχα στους εφιάλτες τους. Γιατί η αγάπη, ο έρωτας στην περίπτωσή μας, θέλει Φρόνηση, θέλει Ταπεινοσύνη θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γρηγοροσύνη και αυτά, αν είσαι άλλη, πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία· και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά που γράφετε έχουν μία δόση ρατσισμού. Δεν λέω ότι είστε ρατσιστικής ούτε ότι διακατέχεστε από ρατσιστικές πεποιθήσεις. Απλώς διαφωνώ με τον αφορισμό ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιγράφετε δεν μπορούν να ζήσουν τον έρωτα και να ευτυχήσουν.

      Διαγραφή
  5. Έχω διαβάσει αρκετούς ποιητές οι οποίοι υμνούν τον έρωτα και μπορώ να σημειώσω ότι συγκινούμαι, ίσως όχι με την ίδια ένταση, αλλά έναν νυγμό τον αισθάνομαι ακόμη.

    Παρ΄ όλα αυτά θα είναι κυνικός, γιατί ο έρωτας είναι παράφορος, βραχύβιος, άστατος, δε σε βοηθά καθόλου να προσεγγίσεις τον άλλον με νηφάλιο τρόπο. Και, όπως σωστά, έχει ειπωθεί, καθόλου να μη βασίζεστε στα ερωτικά σας συναισθήματα, όταν αποφασίζετε να κάνετε οικογένεια και παιδιά.

    Να τον απολαύσω τον έρωτα ναι, να τον δω αισθητικά από μια κάποια απόσταση ναι, να αισθανθώ υπέρτατη ηδονή ναι. Και όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικές παράμετροι γιατί ο άνθρωπος έχει διττή (;) φύση. Αλλά μέχρι εκεί.

    Υπάρχουν εκπληκτικά ποιήματα, πολύ δυνατοί στίχοι που μπορεί να κάνουν να αναγνώστη να κλάψει, αλλά κάπου και οι ποιητές με τον συνυποδηλωτικό λόγο, την υπερβολή, την επιτηδευμένη λέξη, παρασύρουν τους αφελείς (;) ... Ίσως και αυτό προσπαθούν να επιτύχουν - άθελά τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ εγνώρισα μία εδώ στο δίκτυο του doncat και με στολίζει στην κάσα και μου λέει με τη φωνή του δελφινιού: για ξάπλωσε ανάσκελα να ξαπλώσω πάνω σου ανάσκελα, γιατί σε αγαπώ για πάντα, είσαι δικός μου και λοιπά. Λέγω καλά· όμως δεν ξέρω πώς να αφρίσω και αργότερα φοβάμαι πως θα σε χτενίσω να σε σβήσω. Λίγο ακόμα ήθελα για να ιονίσω και αν με αφήνεις αμετανόητη θε να μετανοήσω. Το γρι γρι σου είναι μικρό και νοσηρό και παιδικό και δεν μπορείς να με αφρίσεις τυπικά και να μου εξασκήσεις τα ουσιωδώς σεπτά και τα γρι γρι τα θεοτικά. Γιατί και εσύ δεν μου βυθίζεις κάτι των κοριτσιών αν θέλεις. Πάρε, αλλά εγώ στα πράσινα, τα κίτρινα, τα κόκκινα καμαράκια δεν είδα φως και έχω καημό να δω το φως μου να γιορτάσω. Με τα ρούχα θα γιορτάσεις; Και με τα ρούχα θα χορτάσω και με μανδύα σφαιρικό για να καλοπανηγυρίσω. Πηδώντας ώς τον τάβανον. Το κλιματιστικό ένα καλοκαίρι κρεουργεί και η τηλεόραση τρυπάει μία ένεση θαμπή, που γίνεται όταν δαδί ατονεί μα δε λιμοκτονεί και απορεί. Τι είμαι εγώ; Διάσημος κλιματισμός; Λεπτόνιο δασμών; Το τελευταίο γιουσουφάκι του Ιμπραήμ. Καθεμία εφηβική αγάπη κοπελών χάνεται λόγω συμπεριφοράς των αγοριών και λόγω κυνηγών ψηφιακού βιβλίου των νεκρών και πιο αληθινά τα ωραία παιδικά δαυλιά των γευστικών αναπαλμών που τρίζουν ομοεπίπεδα άτομα βρόχινων στεναγμών. Και δεύτερη οζονόλυση δεν έχει.

      Διαγραφή
    2. Καταλαβαίνω ότι γράφει ο Νίκος Δήμου, όσο βαθύ και να είναι το νόημα αλλά με ορισμένους από σας δεν βγάζω άκρη. Νομίζω πως είστε «wannabe διανοούμενοι» και θα σας συμβούλευα να μην παριστάνετε κάτι που δεν είστε. Εκφραστείτε απλά, όλες οι μεγάλες αλήθειες είναι απλές κι ο Χριστός απλά μιλούσε.

      Διαγραφή
  6. Μια ελάχιστη νύξη είναι η φωτογραφία μπροστά στις εικόνες που αναβλύζουν μέσα από τα δύο ποιήματα, έτσι όπως στέκουν αντικρυστά να κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, ένα σήμερα, ένα το 1980. Ποιο να είναι το είδωλο και ποιο το πρόσωπο; Μα «και τα δύο, πάντα» θα έλεγα. Και έτσι, κερδίζει στα πέναλτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η απάντησή μου με τους στίχους κάποιου που εκφράζεται καλύτερα από μένα.

    ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

    Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
    κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
    ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
    ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

    κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
    ἔστω καὶ μία φορά;
    Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
    γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

    ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα.
    Κανονικά θα έγραφα άλλα, ποιο ποιητικά, είχα έτοιμα και κάτι ποιηματάκια κονσέρβες (ο θεός να τα κάνει….) , αλλά ο Νίκος ζήτησε αλήθειες -σε τέτοιο θέμα το "Νίκος" νομίζω συγχωρείται.
    Αλήθειες λοιπόν.
    Θα πρέπει να πούμε "την αλήθεια" εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να αναφερθούμε στα προσωπικά μας, στην "αλήθεια" που κρύβει ο καθένας μέσα του: στην "αλήθεια μας…"
    Ε, ξέρετε κάτι;
    Κανένας "επώνυμος" δεν θα πει την αλήθεια και ξέρετε γιατί;
    Γιατί δεν την αντέχουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να την διαχειριστούμε δημοσίως.
    Ούτε καν ο D. -που για κάποιους που τον διαβάζουν με προσοχή, καθόλου ανώνυμος δεν είναι.
    Γιατί η αλήθεια γυμνή και ευάλωτη είναι ενοχλητικά επικίνδυνη.
    Εξάλλου είναι καλύτερα οι γυναίκες, να μην ξέρουν ποτέ την αλήθεια.
    Όποτε ας αρκεστούμε στα γνωστά και τετριμμένα… καλές είναι και οι κονσέρβες τρώγονται.

    Υ.Γ.
    Κυρία Δήμου εάν τώρα εγώ κάνω λάθος και είναι όντως έτσι, χαίρομαι και αυτό το λέω ειλικρινά. Πάντως ο τελευταίος που ξέρω και που ξέρω και δήλωνε δημοσίως πως ήταν ερωτευμένος με την γυναίκα του, πιάστηκε στην αγγελία μιας νεαρής… εύχομαι τα καλύτερα!

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. D. - The Beginning
    ---------------------------------------------
    Ο ήρωας μου δεν είναι ο van helsing, ο ήρωας μου είναι ο Dracula.
    ---

    Κάποτε ήμουν ένας ρομαντικός Άντρας, καλό παιδί, ηθικό τίμιο με αγνή ψύχη και ισχυρό κώδικα ηθικής.
    Πορεύτηκα στην ζωή μου έτσι περήφανα για πολλά χρόνια.
    Μέχρι που την γνώρισα.

    Όμορφη, έξυπνη, τολμηρή, συναισθηματική, κατασταλαγμένη.
    Ήταν άνθρωπος που ήξερε τι ήθελε.

    Ω ναι!
    Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και αυτό δεν ήταν άλλο από την καρδιά μου.
    Ω! πόσο ρομαντικό ακούγεται αυτό, αγαπητέ –αγαπητή αναγνώστρια.
    Ρομαντικό;
    Όχι ακριβώς.

    Στην αρχή έπαιξε μαζί μου σαν την γάτα με το ποντίκι.
    Αφού βαρέθηκε το παιχνίδι, με μία της κίνηση ξερίζωσε την καρδία μου και την πήρε σαν τρόπαιο.

    Την ταξινόμησε προσεκτικά στην συλλογή της μαζί με τις πολλές άλλες καρδιές που είχε μαζέψει και αμέσως μετά έφυγε προς αναζήτηση νέου θύματος, αφήνοντάς με να σπαρταράω αιμόφυρτο στο έδαφος, όπως τόσα και τόσα άλλα θύματα, να εκλιπαρώ για βοήθεια.

    Για καλή μου τύχη κάποιος άκουσε τις εκκλήσεις μου.
    Και αυτός ο κάποιος δεν ήταν άλλος από τον Dracula.
    Με λυπήθηκε, με περιμάζεψε –όχι δεν μου ήπιε το αίμα- αλλά μου τοποθέτησε μία μεταλλική καρδιά που λειτουργούσε με κρύο αίμα.
    Μου είπε αντίο είσαι μόνος σου τώρα – και έφυγε.
    Έτσι άπλα.

    Από τότε και εγώ, σαν άλλος Dracula ψάχνω τα θύματα μου.
    Επιλέγω μόνο τα ποιο όμορφα και αξιόλογα από αυτά, τα εντοπίζω, τα σαγηνεύω και μετά παίρνω ένα καλαμάκι και τους ρουφάω λίγο –λίγο το μεδούλι από το μυαλό.
    Τους αφήνω μόνο όσο χρειάζονται για να κάνουν τις βασικές κινήσεις του έρωτα και για να με υπηρετούν.
    Μέχρι να τα βαρεθώ και να τα πετάξω σαν στημένες λεμονόκουπες
    .
    Αν είσαι άντρας που πληγώθηκε βαθιά αλλά βρήκες το κουράγιο να ορθοποδήσεις νομίζω ότι με καταλαβαίνεις.
    Και αν είσαι γυναίκα έξυπνη και όμορφη και βρεθεί στο δρόμο μου ένα συμπαθητικό καλό παιδί, μην γελαστείς.

    Τρέχα μακριά μου όσο είναι καιρός… όσο θα έχεις ακόμα δύναμη.
    Άλλα να μην έχεις αυταπάτες, όπου και να κρυφτείς θα σε ανακαλύψω και θα σε κάνω θύμα μου.

    Στην καλύτερη των περιπτώσεων ίσως κερδίσεις λίγο χρόνο!
    Αυτά είχα να σου πω, αντίο.
    Ή μάλλον εις το επανίδειν…

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το κείμενο περί Δράκουλα δημοσιεύτηκε -ανώνυμα, χωρίς το "Με αγάπη" και το D., Lifo, 17.12.2014. Θεωρείτε ότι τέτοιες δημοσιεύσεις σας καθιστούν "αναγνωρίσιμο";

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα.
      Όχι απλά καμιά φορά χτυπάμε το γάιδαρο να ακούει το σαμάρι.
      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
  11. Αγαπητέ D. έχω κατηγορηθεί στη ζωή μου για πολλά πράγματα - μόνο για ανειλικρίνεια δεν έχω κατηγορηθεί. Αντίθετα, πολλές φορές με έψεξαν για το αντίθετο - ότι είμαι μέχρις ωμότητας ειλικρινής, ακόμα και εις βάρος μου. Κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το αυτοβιογραφικό "Οι Δρόμοι μου" και θα καταλάβετε τι εννοώ.

    Η "κυρία Δήμου" δεν έχει αποκληθεί ποτέ έτσι - φέρει υπερηφάνως το οικογενειακό της όνομα, το οποίο στον χώρο της είναι εξισου γνωστό με το δικό μου.

    Πάντως με απογοητεύσατε. Ζητήσατε θέμα "έρωτα", σας το έδωσα, και το κατεβάσατε σε επίπεδο Espresso.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Dεν έχω διάθεση να προσβάλω κανέναν και πολύ περισσότερο εσάς - απλά νομίζω ότι κάνατε ένα τέχνασμα βαφτίσατε τον έρωτα, αγάπη.
      Είναι διαφορετικά πράγματα και όλοι οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ο έρωτας κρατά τρία χρόνια το πολύ.
      Ίσως πάλι έχουμε απλά διαφορετική αντίληψη και διαφορετικές πεποιθήσεις. Όσο για το Espresso "ότι θέλει ο λαός" δημοφιλία δεν θέλεται;
      Ε! η "Espresso" πουλάει!

      Θα επανέλθω...
      D.

      Διαγραφή
    2. Ανάποδα: νομίζετε ότι βάφτισα την αγάπη έρωτα.

      Οι ψυχολόγοι έχουν την βαθύτατη συμπάθειά μου για την ανικανότητά τους να συλλάβουν καν το αντικείμενο που εξετάζουν.

      Μπορεί η Espresso να πουλάει - αλλά εγώ έχω πουλήσει πολύ περισσότερο...

      Διαγραφή
    3. Τούτο το σχολιο (για το ποιος πουλαει περισσοτερο) ταιριαζει απολυτα με το βλέμα του εκλιποντος γατου σε αυτη τη φωτογραφια.

      Οι γατες παντα με γοητευαν διοτι στο υφος τους εχουν μια αλαζονεια που πηγαζει ομως απο στερεα αντιληψη των πραγματων (πραγματι πουλαει περισσοτερο) ανεξαρτητα το πως αυτη φαινεται στους τριτους.

      Αυτο το πικαντικο μειγμα αλλωστε δεν ειναι αλλωστε και το κυριο γνωρισμα μιας σαγηνευτικης γυναικας? Ή ενος ζεν πρεμιέ? Ζήτω ο έρωτας λοιπον! Και πάνω απ όλα ζήτω οι γάτες!

      Διαγραφή
    4. @Nikos Dimou15 April, 2016 16:13

      "... Οι ψυχολόγοι έχουν την βαθύτατη συμπάθειά μου για την ανικανότητά τους να συλλάβουν καν το αντικείμενο που εξετάζουν."


      Αχαχα! Εκείνων να δεις την βαθύτατη συμπάθεια για τις εμμονές σου!

      (Just kidding!)

      Διαγραφή
    5. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι όταν αυτή άποψη την υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, το πρόβλημα είναι όταν την ίδια ακριβώς άποψη την έχουν και οι ποιητές - όπως ο Χριστιανόπουλος ας πούμε… αλλά και εδώ ο D., έχει την απάντηση:


      Επιστολή στον κύριο Χ
      --------------------------

      Δεν μας τάπατε καλά Κύριε Χ
      Ακούς εκεί
      Ότι ο έρωτας κρατάει δύο χρόνια το πολύ
      Και μετά χάνετε λέει.
      Διαπαντός.

      Εσείς οι ποιητές, οι υπερτιμημένοι
      Οι παντογνώστες, οι φιλοσοφημένοι
      Οι ευαίσθητοι.
      Άσχετοι εντελώς

      Και τι περιμένεις από έναν άνθρωπο
      θα σου απαντήσουν, που όταν γράφει
      δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τι είναι αυτό που έγραψε.
      Και τι είναι ο έρωτας για να χαθεί;
      Αντικείμενο προς αναζήτηση σε γραφείο απολεσθέντων;

      Όχι κύριοι
      Δεν χάνεται, απλά φεύγει και ξανάρχεται
      φεύγει και ξανάρχεται
      φεύγει και ξανάρχεται
      σαν κύμα

      Τόσες φορές, όσες μπορείς να ερωτευτείς
      Τον ίδιο άνθρωπο – κι ας είναι ο ίδιος μόνο εξωτερικά
      και μέσα του είναι άλλος.

      Όσες φορές, όσες φορές χρειάζεται
      Μέχρι να βαρεθείς να κολλάς τα κομμάτια σου
      Μέχρι να κουραστείς και να μην θέλεις άλλο
      Και τότε μόνο σε αφήνει – σε κρατάει σε απόσταση

      Και τότε μόνο έρχεται η αγάπη

      ----------------
      (σας μπέρδεψα τώρα ε;)

      D.

      Διαγραφή
    6. D., πώς εμένα συνέβη χωρισμός και πήρα διαζύγιο δια της απατηλής χορεύτριας δεν το ξέρω. Με χορεύτρια όλα χρόνια ευρωπαΐζουσας Κατοχής κολλούσαμε αγαπημένα και σφιχτά σαν βράγχια οξωπετούμενα και τα χορευτικά χειλάκια της, τηγάνια αντικολλητικά προσμένουν παράλληλη ενυδάτωση. Δεκαπέντε τρίτου 1940 ήμουνα με Σίσι, Μίσι, Χατζηχρήστο, Λύση, Κρίση, Μοσκιό, στο Χαλέ. Φάγαμε τα ορεκτικά. Δεκαπέντε τρίτου 1941 ήμουνα με Προπανόλη, Βουτανάλη, Κάστρου, Μυθενάλη, στην Ανέμη, στο Βαρούλκο, στην Κατάρα, στο Πέτρινο, στο Διονυσιακό. Φαγώσαμε τη σούπα· με σκούπα αναλογική. Δεκαπέντε τρίτου 1942, μασάω φύλο του καλανταριού· της λέω: δεν έρχεσαι για Φτέρη, Ακακία, Μενεξέ, Φούλα, Ρόκα και Σπανάκι; Δεν έχω όρεξη ευρωπαϊκών σκουπιδιαριών, μου λέει. Εκείνη τη στιγμή ανέβηκα τον Όλυμπο. Σηκώνω τηλεφώνημα και παίρνω Σίσι, Λύση, Μυθενάλη και ακούω: δε μπορώ να κάνω φόνο και έχω κυκλική συχνότητα σε πεντάλοφο εθνικό προϊόν, με ωροσκόπο Μεταλληνό, αντίο. Σαν τον Αδόλφο δε χειρονομεί ο Γκι Φερχόφστατ; Σηκώνω άλλο τηλεφώνημα και καλώ Μίσι, Κρίση, Προπανάλη, Βουτανάλη και ακούω φωνασκίες υπέρ βασιλέως· καινούργιους δίσκους· φρέσκιαν αποκάλυψη Οδυσσέως· όλη την οικογενειακή μαυροδάφνη της απενοχοποίησης στην υπηρεσία αδιακρίτως διακεκριμένη - του Ραχμάνινοφ είναι αυτό που πιάνεις, πατέρα. Απογοήτευση. Είπες! Είπες! Τώρα θα πω εγώ. Φιλόλογος θα μιλήσει. Θα πει τον ρηματικό χώρο του καπιταλισμού. Δέκα χρόνια θα μιλήσει και θα 'ναι όρθιος, με τη βράκα, υπό ζοφοειδέα χώρον. Να μου πουν οι τεχνικοί πόσο χρόνο έχουμε. Εκείνη τη στιγμή κατέβηκα τον Όλυμπο. Σηκώνω ένα τηλεφώνημα, στριμώχνω Χαλέ και κλείνω ενυδρείο μονό, το κόμμα της συνείδησης μου, πατέρα. Στο μυαλό μου είναι ο στόχος, πατέρα. Κάθομαι πάνω σε μία χειρουργική μονόθρονη, έγκλειστου τραπεζιού Ανέμης- βουτάω τον κεραυνό μου μελανοδοχείο, φεύγω από την πένα μου τις λέξεις: πολιτική ανυπακοή και των γονέων. Εγώ θα κηρύξω την αποπλάνηση της χορευτρίας. Να ήξερα ποια χορεύτρια θα πλανάρω, πατέρα Βενιζέλο! Εκείνη τη στιγμή ανέβηκα τον Όλυμπο. Που λες να αρχίσουν να μ' απευθύνουν, εμένα, τα τηλεφωνήματα - και ποιος; Παπανδρεάκος, Δαμανάκος, Δραγασάκος, Αρζογλάκος, Πουλημενάκος, Μανταλάκος, Τσολακογλάκος, Σαρακάκος. Κόβω αμέσως το φτερό του καρχαρία και βυθίζεται το ξέφραγο ολυμπιακό αμπέλι και βγαίνουν αθάνατοι σκύλοι από τις χύτρες· και βαδίζουν σκύλοι αστραπιαίοι μες το βιος· και γλείφουν το σταφύλι της χορεύτριας. Εκείνη τη στιγμή κατέβηκα τον Όλυμπο. Είπα. Είπα. Τώρα θα πω εγώ. Διακόπτομαι ξαφνικά από τον αρθρωμένο λόγο εαυτού μου και του λέω: πλυντήριο Διοτίμας θα πλύνει· θα βοηθήσουν συνομιλητές: Ιορδάνης με ρομπίτσα, Αμαζόνιος με την βράκα του την τόση, φωνάζει ο Ιωάννης Ψυχάρης με νυχτικιά: που 'σαι παλιόσκυλο Ρενάν; Κάλφας με πυροφάνι μεσημεριανό· μη νοιάζεστε· οι ζωές μας κινδυνεύουν· διαζύγιο εύκολα δε δίνει· το φως ξεμπάρκαρε και ρούχα δεν απλώνει· πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας και ας μη φάμε, βρε αδερφέ· Φτέρη, Ακακία, Σπανάκι, Ρόκα, Φούλα, Μενεξέ. Ταχτσή σκέτο σήμερα, έρωτα, Κεραυνό από τον ήλιο άμα στεγνώσει.
      Ρ.

      Διαγραφή
    7. Οι ψυχολόγοι στην Ελλάδα έχουν μπροστά τους το περισσότερο μέχρι την έξοδο της Ελλάδας από ΕΕ και Ευρωζώνη για να καταρτιστούν και να διαδώσουν τις αληθειες της πειραματικής επιστήμης τους, που είναι η καθαρή λογική της ζωής. Μέχρι τότε θα ψυχαναλύουν (θα μιλούν με τσιπρικά συνθηματικά όπως "client" μμμ) και θα βασανίζουν τον ελληνικό κόσμο. Κάτι διάσημοι ψυχιάτροι στο YouTube που βλέπει κάποιος είναι απλώς ρόμπες ξεκούμπωτες και παρουσιάζονται κιόλας για να τους καλοβλέπουμε και να μαθαίνουμε αλλά με πολύ πλάγιο τρόπο το τι θα μας αποκαλύψουν. Ποιος θέλει να τους ξέρει; Και μόνο κάτι πολύ απελπισμένοι προλετάριοι της ζωής χάνουν τα χαρτονομίσματα τους εκεί.

      Διαγραφή
  12. Ρωμαίε! παλαβέ, τρελλέ, ερωτοπληγωμένε!
    Το σχήμα λάβε στεναγμού κ' εμπρός μας εμφανίσου
    ή δίστιχον ερωτικόν ειπέ μου, και μου φθάνει·
    φώναξε, Αχ! και ταίριαξε με περιστέρι, ταίρι
    ή κάμε το εγκώμιον της άμιας Αφροδίτης,
    ή δος ένα παράνομα εις το τυφλόν παιδί της(29).
    Δεν με ακούει, δεν κουνεί, δεν ομιλεί. — Ρωμαίε!—
    Εψόφησεν ο πίθηκος. — Εξορκισμόν θα κάμω.
    Ρωμαίε, μα τα εύμορφα της Ροζαλίνας μάτια,
    μα το λευκόν της μέτωπον, τα κόκκινά της χείλη,
    μα το μικρόν ποδάρι της, την άντζαν της την ίσιαν,
    μα το παχοτρεμουλιαστόν μηρί της, σ' εξορκίζω,
    'ς την φυσικήν σου την μορφήν εμπρός μας εμφανίσου!

    Μερκούτιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου

    και στο μαντίλι το `συρα κι έβαψε το μαντίλι

    και στο ποτάμι το `πλυνα κι έβαψε το ποτάμι

    κι έβαψε η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου

    κατέβη αϊτός να πιει νερό κι έβαψαν τα φτερά του

    κι έβαψε ο ήλιος ο μισός τ’ ολόγιομο φεγγάρι

    Sam

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία ευτυχία από πλακάκια δροσερά ή μάρμαρα σκοτεινά ή φουσκωτές πισίνες των παιδιών όταν τα φυλλαράκια της νύχτας και κορμοί ψηλά ενώνονται και διαγράφεται μία γυμνούλα από πάνω στα νερά με τα νερά τα πιάτα της να πλύνει για να μου δώσει έναντι γκρεμού την φωτισμένη μοναξιά της νύχτας μου...

      Διαγραφή

  14. Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    που κρυφά τις καρδιές οδηγεί
    κι όποιος το `νιωσε το νοσταλγεί

    Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
    της ζωής μας και τέλος κι αρχή

    Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
    δεν το `βρε και δεν το `πε ακόμα

    Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    που σε κάνει να λες το σκοπό
    σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ

    Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    στο λεπτό που σου δίνει φτερά
    κι είναι λύπη μαζί και χαρά

    Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
    της ζωής μας και τέλος κι αρχή

    Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
    δεν το `βρε και δεν το `πε ακόμα

    Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
    τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό
    που σε κάνει να λες το σκοπό
    σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κανονικά δεν θα είχα να πω τίποτε, αν κάποιος εδώ μέσα δεν μου θύμιζε τα κλασικά του... Σεξπήρου! (Ελπίζω να μη με παρεξηγήσει ο ανώνυμος που αντέγραψε το μονόλογο του Μερκούτιου. Δεν τον ειρωνεύομαι. Ποτέ δεν ενοχλώ τους άλλους. Σέβομαι τους πάντες, άρα, όταν κάνω πλάκα, μονάχα εναντίον μου στρέφομαι.) Έλεγα λοιπόν, που δεν έλεγα, τώρα θα το πω, ότι δεν έχω ερωτευτεί ποτέ. Δεν ένιωσα ποτέ αυτό που λένε τα τραγούδια και οι ποιητές, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε λέει η Μήδεια να σφάξει τα παιδιά της και να τα στείλει πεσκέσι στον Ιάσονα, ούτε γιατί αυτοκτονεί ο Αίμωνας, ο γιος του Κρέοντα όταν βρίσκει την ξαδέλφη του νεκρή (αυτό δεν είναι αιμομιξία;). Τόσες τραγωδίες και τόσα τραγούδια για τον έρωτα, περνούν δίπλα μου σαν ξένα. Σαν ψεύτικα, σαν προσποίηση. Είναι δυνατόν κάποιος να χάνει τη σοβαρότητά του και να σαλιαρίζει με μια κοπέλα τη στιγμή που έχει δυο πτυχία, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Όλα μα όλα λοιπόν τα περί έρωτος με αφήνουν εντελώς αδιάφορο στην αληθινή ζωή, όχι όμως και στην Τέχνη, όπως για παράδειγμα τα περί Έρωτος και άλλων δαιμονίων. Ερωτεύτηκα, φυσικά κι εγώ, αλλά εντελώς ιδιότυπα. Μέσα από τους ήρωές μου. Πρώτος ήταν ο Ρωμαίος και μαζί του, σε... μετάφραση Βασίλη Ρώτα, ερωτεύθηκα την Ιουλιέτα, όταν προς το τέλος του Δημοτικού και της... δικτατορίας, έφερε ή μάνα μας τα άπαντα του Σέξπηρ. Παντρεύτηκα μια καλή γυναίκα που λέει ότι με αγαπάει. Αλλά εγώ δεν ένιωσα ποτέ αγάπη ή κάτι άλλο, παρά μόνο σεβασμό. Παντρεύτηκα επειδή ήθελα παιδιά και οικογένεια και νομίζω πως δεν είμαι κακός σύζυγος ή ασυνεπής πατέρας. Άλλωστε είμαι του καθήκοντος. Είμαι πιστός γιατί θεωρώ ότι είναι ανέντιμο να λες ψέματα στη συνεταίρο της ζωής σου. Δίνω στα παιδιά μου το καλύτερο, γιατί αυτό έκαναν και οι γονείς μου και έτσι ξεχρεώνω. Αλλά έρωτας, δεν ξέρω τι πάει να πει. Το πιο γελοίο που έχω διαβάσει ήταν η αλληλογραφία Γκαίτε και Μπετίνας! Εκείνη 19 και εκείνος εξήντα και χωρίς δόντια, λέει ο χαφιές ο Κούντερα, όχι στους γελοίους έρωτές του, αλλού. Τα πιο χαζά τραγούδια που έχω ακούσει στα γαλλικά είναι της Καναδέζας με τους λογαριασμούς στην Ελβετία, που ξεκίνησε να τραγουδάει στα 12 και μόλις ενηλικιώθηκε παντρεύτηκε τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό της το Μοντρεάλ, που πέθανε τις προάλλες και το Κεμπέκ ζητάει τα λεφτά του πίσω για την δημοσία δαπάνη, ρε ο σαλτάρω είμαι; Είναι αυτά τα πράγματα έρωτας, σαν τον Γούντυ που... ερωτεύτηκε λέει ο άνθρωπος τη... υιοθετημένη του κόρη στα... 60 και παντευτήκανε μόλις εκείνη έγινε 18... Κουτσομπολιά, θα μου πείτε κι έχετε δίκιο αλλά να, εγώ που δεν ξέρω τι είναι ο έρωτας, δυσπιστώ στα πάντα. Αλλά δεν φταίνε οι άλλοι γι΄ αυτό ούτε ο Νίκος Δημου. Απλώς εγώ δεν νιώθω και δεν πιστεύω στο έρωτα. Όλα απλώς γίνονται για την αναπαραγωγή. Τώρα θες τη διαδικασία αυτή να την τυλίξεις με μυστήριο; Κάν΄ το. Θέλεις να την τραγουδήσεις όπως οι καρδερίνες και τα αηδόνια φλερτάρουν; Πάσο! Θες να μην κοιμάσαι τη νύχτα γιατί τον ή την σκέφτεται; Εδώ δεν έχω απάντηση. Κανονικά αυτό το σχόλιο δεν πρέπει να το παρουσιάσω επειδή είναι παραληρηματικό. Αλλά τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μου άλλοι αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ’ εμείς. Και τέλος μη ξεχνάτε που ενίοτε μας έρχοντ’ από την σαλταρία σοφισταί, και στιχοπλόκοι, κι άλλοι ματαιόσπουδοι. Ώστε εντελώς ανέραστοι δεν είμεθα, θαρρώ. Σωστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Είναι δυνατόν κάποιος να χάνει τη σοβαρότητά του και να σαλιαρίζει με μια κοπέλα τη στιγμή που έχει δυο πτυχία, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Όλα μα όλα λοιπόν τα περί έρωτος με αφήνουν εντελώς αδιάφορο στην αληθινή ζωή, όχι όμως και στην Τέχνη, όπως για παράδειγμα τα περί Έρωτος και άλλων δαιμονίων."
      Είμαι κατάπληκτη!
      Πείτε μου, σας παρακαλώ: νιώσατε ποτέ στη ζωή σας βαθιά ευτυχισμένος; νιώσατε ποτέ στη ζωή σας μια κατάσταση που θα την χαρακτηρίζατε έκσταση (εννοώ, χωρίς υποβοηθητικές ουσίες); Μην μου μιλήσετε για τη χαρά των παιδιών- είναι άλλο πράγμα.
      Λοιπόν;

      Διαγραφή
    2. Με όλο το σεβασμό, νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος αφήνεται να νιώσει έτσι ή αλλιώς. Ακόμη και αυτοί που λένε ότι είναι ερωτευμένοι, κατά βάθος επιλέγουν να είναι ερωτευμένοι. Όσο για το εάν έχω νιώσει έκσταση, δηλαδή χαρά που που σε εκσφενδονίζει στα ουράνια, ασφαλώς και έχω νιώσει, με τις επιτυχίες μου στο σχολείο όταν ήμουν παιδί, αργότερα στο πανεπιστήμιο και μετά έως τώρα νιώθω απίστευτα εκστασιασμένος στα επαγγελματικά μου (προηγήθηκαν βέβαια και πολλές απογοητεύσεις, αλλά κρατάω τα καλά). Και μάλιστα έκσταση διαρκείας, ιδίως όταν ανέρχομαι στην κλίμακα των επιτυχιών και αποσπώ τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

      Διαγραφή
    3. Σωστά. Ανέραστος και αποτυχημένος. Οι συνθήκες της ζωής. Και επειδή ο έρωτας δεν μπαίνει γενικώς, πώς μπορεί να ξεχάσει το κοκκίνισμα του δεκαεπτάχρονου αγοριού, που διψούσε για το βαθύ, καυτό φιλί, μιαν απομάκρυνση έξω από την άσφαλτο του ιερού ναού, πέντε δάχτυλα μέσα στο λευκό εσώρουχο του μαύρου παντελονιού, ένα γέλιο. Εγώ, Effie, αυτά σκεπτόμαστε και δεν μπορούμε να συνέλθω. Η κατάσταση είναι άγρια. Τι υποβοηθητικές ουσίες. Άμα θυμηθώ μένω ακίνητος δύο ή και τρεις ή και 8 ώρες. Σαν ταξίδι γλυκόσυρτο και ποτό δυνατό μιαν ανάσα του αέρα τι θαμπό το παράθυρο μια σταγόνα κρατώ στου μυαλού μου τη σφαίρα...

      Διαγραφή
  16. Aπ’ τες δεκάμισυ ήτανε στο καφενείον,
    και τον περίμενε σε λίγο να φανεί.
    Πήγαν μεσάνυχτα— και τον περίμενεν ακόμη.
    Πήγεν η ώρα μιάμισυ· είχε αδειάσει
    το καφενείον ολοτελώς σχεδόν.
    Βαρέθηκεν εφημερίδες να διαβάζει
    μηχανικώς. Aπ’ τα έρημα, τα τρία σελίνια του
    έμεινε μόνον ένα: τόση ώρα που περίμενε
    ξόδιασε τ’ άλλα σε καφέδες και κονιάκ.
    Κάπνισεν όλα του τα σιγαρέτα.
    Τον εξαντλούσε η τόση αναμονή. Γιατί
    κιόλας μονάχος όπως ήταν για ώρες, άρχισαν
    να τον καταλαμβάνουν σκέψεις οχληρές
    της παραστρατημένης του ζωής.

    Μα σαν είδε τον φίλο του να μπαίνει— ευθύς
    η κούρασις, η ανία, η σκέψεις φύγανε.

    Ο φίλος του έφερε μια ανέλπιστη είδησι.
    Είχε κερδίσει στο χαρτοπαικτείον εξήντα λίρες.

    Τα έμορφά τους πρόσωπα, τα εξαίσιά τους νειάτα,
    η αισθητική αγάπη που είχαν μεταξύ τους,
    δροσίσθηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν
    απ’ τες εξήντα λίρες του χαρτοπαικτείου.

    Κι όλο χαρά και δύναμις, αίσθημα κι ωραιότης
    πήγαν— όχι στα σπίτια των τιμίων οικογενειών τους
    (όπου, άλλωστε, μήτε τους θέλαν πια):
    σ’ ένα γνωστό τους, και λίαν ειδικό,
    σπίτι της διαφθοράς πήγανε και ζητήσαν
    δωμάτιον ύπνου, κι ακριβά πιοτά, και ξαναήπιαν.

    Και σαν σωθήκαν τ’ ακριβά πιοτά,
    και σαν πλησίαζε πια η ώρα τέσσερες,
    στον έρωτα δοθήκαν ευτυχείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ ο έρωτας σαν και να ξεφεύγει λίγο.

      Διαγραφή
    2. Το μυαλό σου έχει ξεφύγει, όχι ο έρωτας.

      Διαγραφή
  17. Με τον Κύριο Δήμο μας αρέσει καμιά φορά να διαφωνούμε συμφωνώντας ή απλά ο καθένας μας έχει απλά την "αλήθεια του".
    Αλλά ποιος άραγε είναι ο κάτοχος της μοναδικής αληθείας;
    Τέλος πάντων, μια και λέγαμε για ψυχιάτρους και θυμήθηκα αυτό:

    -----------

    Παρηγορήτρα

    Σου αρέσει να παρηγορείς τους άλλους.
    Από ανάγκη δουλείας ή από έρωτα εργασίας –
    δεν έχει σημασία.
    Αυτό επέλεξες να κάνεις.

    Βλέμμα ερευνητικό, αινιγματικό, συγκαταβατικό.
    Καμιά φορά γεμάτο απορία.
    Χαμόγελο τυπικό, ευχάριστο, συγκρατημένο –
    όπως αρμόζει.

    Κοιτάς μες απ’ την κλειδαρότρυπα
    και ευχαριστιέσαι
    μόνη μες τα σκοτεινά του νου δωμάτια
    σαν ηδονοβλεψίας.

    Και ποια είν’ η σχέση σου με την ζωή;
    Διαχειρίσιμη· αυτό μόνο.
    Διαχειρίσιμες καταστάσεις, έρωτες, αγάπες και ζωές.
    Αυτό έχει σημασία.

    Μην τυχών και ξεφύγει η φωτιά που καίει μέσα σου
    και καούν όλα σαν δάσος
    και θαμπωθείς από τις φλόγες και πέσεις και εσύ μέσα
    και καείς, σαν το κεράκι της λαμπρής.
    Ίσως δεν έχεις άδικο.

    Θυμήσου μόνο.
    Λίγο πριν ο παππάς ανάψει τα λαμπριάτικα κεριά
    είναι ή Ανάσταση.
    Και το Χριστός άνεση.

    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η τραγικότητα: "Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οδυσσέας Ελύτης. Να αναφέρουμε και τις πηγές!

      Διαγραφή
    2. Νομίζω εννοείται, όπως και πιο πάνω εννοείται ο Καβάφης. Ακόμη όμως κι εκείνοι που δεν ξέρουν τον αφορισμό του Ελύτη, αρκεί να γκουγκλάρουν και θα μάθουν. Ας μη τα δίνουμε όλα μασημένα.

      Διαγραφή
    3. Μίσος στην ποίηση, ο γκεμπελίδης, παρατράγουδος πάρεδρος της ΕΡΤ. Δογμάτισε αποκαλυπτικά μια φορά: "δεν έχω τίτλους και μονόγραμμα να πουληθώ στην αγορά/είμαι ακόμα στο οδόφραγμα, πλάι στα τρία μου μωρά".

      Διαγραφή
  19. Υπάρχει βέβαια και αυτός ο "έρωτας"…
    ------------------------------------------------

    Σε αγαπούσα πριν σε δω.
    Σε είχα πλάσει στην φαντασία μου μέσα σε χορούς μαγικούς, σε απατηλά όνειρα με αχαλίνωτους οργασμούς με δυστυχίες τρομερές που κάνουν την αλήθεια αγνή.
    Υπήρξες ποτέ ζωντανή;
    Υπήρξες ποτέ ζωντανή στα αλήθεια;
    Αυτό αναρωτιέμαι κάθε φορά που σε βλέπω και γι αυτό σε παίρνω συνέχεια αγκαλιά, σε φιλάω απαλά στο μάγουλο και λιώνω σαν κερί.
    Αναπνέεις και ζω, βήχεις και αρρωσταίνω, χαμογελάς και γίνεται ο κόσμος χαρούμενος στα μάτια μου.
    Και όσο ποιο πολύ σε αγγίζω, τόσο δεν παραδέχομαι τις αισθήσεις μου, νομίζω ότι με εξαπατούν, ότι το μυαλό και το σώμα μου παίζουν ένα άσχημο παιχνίδι.
    Ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω και θα σε χάσω.
    Μα που ακούστηκε η πραγματικότητα να ξεπέρνα και την ποιο τρελή φαντασία;
    Μόνο στα όνειρα ίσως.
    Αλλά και εκεί έχεις μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
    Ενώ με εσένα νιώθω ολοκληρωμένος.
    Δεν νοιάζει αν θα με αγαπήσεις, δεν με ενοχλεί να με μισήσεις ή ακόμα χειρότερα να αδιαφορείς για μένα, απλά και μόνο το να υπάρχεις μου είναι αρκετό και με γεμίζει.
    Το ξέρω δεν είμαι άξιος σου.
    Εξ’ ορισμού.
    Είσαι το άσπρο και είμαι το μαύρο, είσαι η χαρά και είμαι η δυστυχία, είσαι η άνοιξη με τα αρωματικά λουλούδια, τις σπάνιες μυρωδιές και είμαι το φθινόπωρο που κάνε τα φύλλα από τα δέντρα να πέφτουν κάτω στο χώμα και να σαπίζουν.
    Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά αλλά η περιγραφικότητα έχει και αυτή τα στενά της όρια, ενώ η αγάπη μου για σένα είναι άνεφ’ ορίων.
    Να θυμάσαι πάντα όμως ότι όταν τσακωνόμαστε όταν σε επιπλήττω για κάτι και μετά βλέπω ένα δάκρυ ή ένα παράπονο να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου• πόνο πολύ, άσχετα αν δεν το δείχνω.
    Κι όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας άνθρωπος, να γεννά τόσο έντονα συναισθήματα για έναν άλλο άνθρωπο;
    Ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία.
    Και είσαι μόνο τεσσάρων χρονών.
    Κόρη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Επί χρόνια ερωτευόμουνα άτομα που δεν με ήθελαν, δεν με επιθυμούσαν, δεν τα έλκυα, ή με ερωτεύονταν άτομα που δεν ήθελα να είμαι ταίρι τους. Κάποια στιγμή νόμισα πως έσπασε η γκίνια. Να όμως και πάλι που έκανα λάθος, γιατί το άτομο αυτό που επιθυμούσα, δεν μου έλεγε την αλήθεια από οίκτο κι έτσι με πήρε το μαράζι, πείσμωσα και κλείστηκα στον εαυτό μου, κάνοντας σχέσεις χωρίς πολλά πολλά, κρατώντας την ανεξαρτησία μου και κυρίως τον εγωισμό μου ανέπαφο και περίμενα να χιονίσει για να δω άσπρη μέρα, ώσπου χιόνισε, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο που με ερωτεύτηκε και τον ερωτεύτηκα κι αφού συνέβη σ΄ εμένα που είναι δύστροπος χαρακτήρας με πλήθος ελαττωμάτων και εμμονών, άρα μπορεί να συμβεί σε όλους. Ο άνθρωπος αυτός με έκανε καλύτερο άνθρωπο, με έχει συγχωρέσει για πολλά λάθη μου με τα οποία δεν καταδέχτηκε καν να ασχοληθεί ποτέ... Τελικά, αν δεν ήταν ανώτερος άνθρωπος από εμένα δεν θα ευδοκιμούσε η σχέση μας η οποία κρατάει σχεδόν είκοσι χρόνια. Ξεκίνησα παθιασμένα, συνεχίζεται παθιασμένα και νομίζω έτσι θα συνεχίσει. Και είναι περίεργο, είκοσι χρόνια μετά, όταν αγκαλιαζόμαστε νιώθω όπως ακριβώς ένιωσα στην πρώτη μας αγκαλιά. Το ίδιο ρίγος, την ίδια ένταση. Βοηθάει βέβαια που δεν έχουμε γεράσει ακόμη, που γυμναζόμαστε, που τα κορμιά μας δεν είναι παραμελημένα, βοηθάει και η οικονομική μας κατάσταση που δεν είναι χάλια, οι δουλειές μας με τις οποίες είμαστε ευχαριστημένη, το ότι ο καθένας μας έχει αναλάβει οικογενειακές υποχρεώσεις που ταιριάζουν στις δεξιότητές του και που έχουμε επίγνωση του τι μπορεί ο ένας να κάνει αποτελεσματικότερα από τον άλλον. Για παράδειγμα εγώ έχω την οικονομική διαχείριση, όχι όμως την οργάνωση του νοικοκυριού, εγώ ξέρω περισσότερα από ακαδημαϊκή άποψη, αλλά δεν ορίζω τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας επειδή παρασύρομαι από το συναίσθημα και χαλάω το πρόγραμμα των παιδιών, γιατί τα παιδιά θέλουν στη ζωή τους τάξη, σειρά, πρόγραμμα, για να ξέρουν που πάνε και τι κάνουν. Αν αυτοσχεδιάζεις, τους χαλάς τον προγραμματισμό, χάνονται, δεν αποδίδουν στα μαθήματα, έχουν ενοχές. Α, και κουβεντιάζουμε επί ώρες και ώρες με αποτέλεσμα εγώ που κάποτε ήμουνα υπερ-ομιλητικό άτομο, τώρα ακούω πιο πολύ παρά μιλάω, εν αντιθέσει με το έτερον ήμισυ που κάποτε εκφραζότανε λακωνικά και τώρα δεν με αφήνει να παρω ανάσα, με πλακώνει στα επιχειρήματα και υποχωρώ μόνο και μόνο επειδή έχει επισυμβεί αυτή η αλληλομετάλλαξη μας.

    Ειπώθηκε νωρίτερα ότι ο έρωτας απαιτεί ψυχική υγεία, άτομα ελεύθερα και όχι εξαρτώμενα από ουσίες, φιλοτιμία, αμοιβαιότητα και αρετή. Συμφωνώ απολύτως. Γιατί μόνον η αγάπη και το πάθος δεν φτάνουν. Είναι σαν την καλή ποίηση: ταλέντο είναι μονάχα ο πρώτος στίχος οι υπόλοιποι είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας δουλειάς και αισθητικής καλλιέργειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Συγχώρα με, Αγάπη μου, που Ζούσα Πριν σε Γνωρίσω


    Δινόσουνα ολάκερη

    και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

    παρά μόνο την έγνοια

    αν ολάκερη έχεις δοθεί..

    Όλα μπορούσανε να γίνουνε

    στον κόσμο αγάπη μου

    τότε που μου χαμογελούσες..

    Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου

    είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου

    αγαπημένη μου..

    Μα και τι να πει κανείς..

    Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός

    και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..

    Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου

    έζησα όλη τη ζωή..

    Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

    και τότε όλα τα βράδια

    κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας..

    Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη,

    μ’ όλη μου τη δύναμη..

    Να το φωνάξω τόσο δυνατά

    που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,

    καμιά ελπίδα να μη πεθάνει..

    Θε μου πόσο ήταν όμορφη

    σαν ένα φωτισμένο δέντρο

    μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων

    Συχώρα με, αγάπη μου,

    που ζούσα πριν να σε γνωρίσω..

    Μισώ τα μάτια μου,

    που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..

    Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,

    ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής

    σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,

    που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας

    σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,

    α, για να γεννηθείς εσύ

    κι εγώ για να σε συναντήσω

    γι αυτό έγινε ο κόσμος..

    Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,

    κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου

    έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..

    Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,

    είμαστε κιόλας νεκροί..

    Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό

    έξω απ’ την πόρτα σου,

    εσύ θα ξέρεις,

    πως πέθανε σφαγμένος

    απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,

    που ονειρευότανε για σένα..

    Ποδοπάτησε με,

    να έχω τουλάχιστον την ευτυχία

    να μ’αγγίζεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Θά 'θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
    Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
    νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
    νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά 'ρχεται πιὸ γρήγορα
    νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
    νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
    νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ' ὅλες τὶς καμπάνες τους
    νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

    Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
    ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
    καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

    Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.



    Λειβαδίτης κι αυτό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λειβαδίτης
      Στα ερωτικά ξεπερνάει τον εαυτό του.

      Αλλά ο μεγαλύτερος έλληνας ερωτικός είναι ο Ελύτης
      και το αριστούργημά του "Το Μονόγραμμα".

      Διαγραφή
    2. Συγκλονιστικός και ο ερωτικός μονόλογος της Σάρας Κέην από το έργο "Λαχταρώ"
      «Crave»
      Της Σάρα Κέην
      Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
      Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
      Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
      Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
      Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,
      Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
      Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
      Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
      Και να σου κρατάω το χέρι σου,
      Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
      Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
      Και να γελάω με την παράνοια σου,
      Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
      Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
      Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
      Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
      Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
      Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
      Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
      Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
      Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
      Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
      Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
      Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
      Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
      Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
      Και να 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
      Και να 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
      Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
      Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.
      Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
      Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
      Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
      Και τό να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
      Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
      Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
      Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
      Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
      Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
      Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
      Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
      Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
      Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
      (συνεχίζεται)

      Διαγραφή
    3. (συνέχεια)
      Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
      Και ν' αναρωτιέμαι πώς σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
      Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
      Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,
      Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
      Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
      Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
      Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
      Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
      Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
      Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
      Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
      Και να θέλω ό,τι θέλεις,
      Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
      Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου,
      Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
      Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
      Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
      Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,
      Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
      Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
      Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
      Τον ακάθεκτο
      Τον ακατάλυτο
      Τον ακατάσβεστο
      Τον μεταρσιωτικό
      Τον ψυχαναληπτικό
      Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
      ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
      Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη, για την παράσταση της Νέας Σκηνής

      Διαγραφή
  23. Μετά από τόσα χρόνια, συνειδητοποιώ πόσο πολύ είμαστε ο ένας για τον άλλον
    και αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που κάποτε αφέθηκα σε ανύποπτες μικροψυχίες
    και τις νύχτες συχνά κλαίω κρυφά από μέσα μου που την πλήγωσα άθελά μου
    και δεν τολμώ να της ζητήσω συγγνώμη,
    γιατί θα λυπηθεί ακόμη πιο πολύ που γι΄ αυτόν το λόγο θα με δει θλιμμένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. κομμάτια ολόκληρα τα ξέω απ΄ έξω


    Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα.. Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος από παντού, για ‘σένα μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη. Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού, σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις, πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.» Πάντα εμείς το φως κι η σκιά. Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι, πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει. Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ. Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω. Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο. Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένα και να με χτυπά η φωνή μου να μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι. Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Κύριε Δήμου, έχουμε και υποχρεώσεις σοβαρές και σας ευχαριστούμε που μας αποσπάτε από δαύτες για να χαρίσετε γεύσεις ζωής. Ευγνωμοσύνη θά ΄θελα να με λένε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. [...] Έβλεπα τα στήθη της
    κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωτισμένο.
    Σα μίσχος άνθους ο χρόνος
    αθώα υψούμενος.

    Νίκος Καρούζος...]


    Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί - ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις.
    Nαι, ήτο Iούλιος· και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων[..]

    Aνδρέας Εμπειρίκος "Εις την Οδόν των Φιλελλήνων"

    &

    [...] από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων
    αυτό το «σε αγαπώ» που σου ψιθύρισα στις ώρες μας τις πιο κρυφές.

    Νίκος Εγγονόπουλος, "Ελεωνόρα ΙΙ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλοί και άξιοι οι ποιητές. Γράψτε και κάτι δικό σας. Πάλι ανθολογία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν "στο σώμα στην ενθύμηση, πονούμε
      [κι] η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε." (Καρυωτάκης)
      Έχω την αίσθηση ότι γράφουν με μεγαλύτερη ευκολία οι πλήρεις, οι τυχεροί. Οι υπόλοιποι καταφεύγουν(με) σε οδυνηρούς ποιητικούς υπαινιγμούς- υποκατάστατα των προσωπικών εξομολογήσεων.

      Διαγραφή
    2. Προσωπικώς στην έ κ φ ρ α σ η όσων θα ήθελα να πω -για το προκείμενο ντε- με ξεπερνούν.
      Γι' αυτό και ...
      [εξ άλλου κι αυτοί είναι πια ΔΙΚΟΙ μου...]

      Διαγραφή
  28. Επρεπε να γινω σαραντα χρονων και κατι για να μου βγει αυθορμητα η φραση: "θα ηθελα να ημουν εσυ". Τοτε δεν καθησα να σκεφτω το νοημα της - ημουνα μεσα στην δινη του ερωτα.
    Περασαν αρκετα χρονια για να συνειδητοποιησω οτι ηταν η πιο βαθεια αληθινη ερωτικη εξομολογηση που εχω κανει!

    Υ.Γ. Φανταζεστε ζωη χωρις ερωτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μέδουσα Μούσα


    Ψήλη, λεπτή, χρυσαφένια μαλλιά

    κορμί αγαλματένιο σαν ζωγραφιά



    Μάτια σαν θάλασσα ξελογιάστρα που σε καλούν να πνιγείς μέσα τους

    Χαμόγελο ανοιχτό, καλόκαρδο, καλοσυνάτο



    Με παιδική αθωότητα λικνίζει το κορμί της

    Γυναίκα με ψυχή παιδιού τι άλλο να ζητήσεις;



    Πόθου αντικείμενο

    για κάθε λογής υποκείμενο



    Υποκύπτεις λοιπόν στον πειρασμό

    Και κάπου εδώ μπαίνεις στον παραλογισμό



    Φίδια μεταστοιχειώνονται τα χρυσαφένια μαλλιά της

    Σαν μέδουσα σε κοιτά τώρα παγερά το ψυχρό βλέμμα της



    Το χαμόγελο χάνεται

    εξανεμίζεται σε μια γκριμάτσα πόνου

    Είναι το "εκείνο" της το κριμένο

    που αναδύεται από την άβυσσο της ψυχής της

    Και το παιδί μεμιάς μεταμορφώνεται

    στη γριά του εφιάλτη της



    το κορμί της ζαρωμένο

    γεμάτο ανοιχτές πληγές

    που αναβλύζει πικρό μαύρο αίμα



    Γιατί η ψυχή της είναι στην κόλαση από καιρό

    Και τα όνειρα της - εξόριστα ποια, γκρεμοτσακίζονται ένα -ένα από τον παράδεισο




    Έτσι και αλλιώς ο παλιός της εαυτός έχει πεθάνει•

    καιρό τώρα

    Σε μια κηδεία που δεν του άρμοζε, που δεν του άξιζε

    Και που της είπαν ότι είναι νέα να φοράει μαύρα

    Και αυτή φόρεσε μαύρα στην ψυχή της

    Έτσι

    Για αντιστάθμισμα



    Και κάπως έτσι σφυρηλατούνται οι τέλειες γυναίκες

    που αξίζει να αγαπηθούν

    Αρκεί να μπορέσουν να υπομένουν τον καινούριο τους εαυτό

    Που μόνο αυτός μπορεί και κλαίει χωρίς δάκρυα

    Γιατί τα ’χει χύσει ποτάμι από καιρό

    Εκεί που έπρεπε

    Εκεί που άρμοζε

    Εκεί που άξιζε

    Και το ποτάμι στέρεψε





    Γυναίκα που μπορεί να κλαίει χωρίς δάκρυ

    χασκογελώντας

    είναι επικίνδυνος άνθρωπος

    και όσο ποιο επικίνδυνος τόσο ποιο ερωτεύσιμος


    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Το γλυπτό γλειφιτζουράκι διατυπώνει την άπονη της τραγικής γλώσσας, νουθετείται σε οικογενειακό μανουάλι, σε μαναράκι σχολικό. Και εκείνη που αναζητάει κροκανθρώπους θα αναβληθεί σαν αναβρυτήριο επίμονο, της ξύλινης λεκάνης που δεν απόδοσε σε μαύρο παφλασμό. Κραυγές λεπτές θα την λοιμώξουν και μαύρα πλαίσια θα την κράξουν μιαν απασχόληση ευχάριστη, επικοδομυτική. Διεθνής ανταγωνισμός, έκρηξη γεννήσεων, res turpis, 1-βουτίνιο, μηλούν, συμμετρικός Markovnikov, 60/10, εξάρι μεθυσμένο. Το ξαναλέω: εξήντα δέκατα λα λούνα, φεγγαρίσια, κενοδοξία, ζήσιμος. Η αυριανή ιστορία της μικρής πορτοκαλένιας ντουλάπας όλο και κρύβει συνομιλίες αράπικες, αβυσσαλέο πράσινο γιουρβαλακο-κορόμηλο, γάμους, αιρέσεις, στον έρημο παιδικό σταθμό και στάθμη του σπερματικού νερού δε λέει να κατεβαίνει. Μαύρη ορθοστασία μαύρη, θεραπεία, Σενεγάλη. Ποιος θα πιει τέτοιο, πλαγιαστό νερό να μην ντρέπεσαι και εσύ στα ψιθυρίσματα περιβολιού ολάσπρα δαχτυλάκια. Πώς θα πάρω αλάτι μου, που θέλω, α δε μυρίσω τη φιδοσυκιά; Η γλώσσα της σχολικής γκαρνταρόμπας πηγαίνει στο παράθυρο του πι: η κοινωνία έφταιξε, μεγάλε μελανοχιτωνιστή. Ως μέλος της Βουλής των εφήβων θέλει κουράσω άπονες σχετικά με τους στατικούς φορείς, μοχλοβραχίονες, το θήτα το μελάτο, οπού μπορούν να συμβάλλουν στην καλλιέργεια της κούρασης δυναμικά. Για να εξυπηρετήσουν τις πολλαπλές συντομογραφίες παρηγορητικής ζωής και τίποτα δεν αναδύεται γιατί σαν εύκολα χρησιμοποιούν το τρίτο πρόσωπο ενικού (άγνωστο τελείως σε εμένα σαν τα επίσημα νυχτερινά μετάξια). Πολεμιστής διθύραμβος, β-διήθηση, ένα θήτα το πιο μελάτο αυγό της φοινικιάς (με λίγο αλατάκι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Κάτι σκέφτηκα πριν λίγες μέρες και έκανα μια ερώτηση στον εαυτό μου. Έχω φίλους με χαλαρή σχέση, που κάνουμε παρέα, συναντιόμαστε που και που, συζητάμε ασήμαντα και σημαντικά γενικά θέματα, τίποτε περισσότερο και οι φιλίες αυτές κρατάνε μια ζωή.
    Είχα έρωτες έντονους που ήταν αδιανόητο να μην κοιμηθούμε πιασμένοι χέρι-χέρι, να μην αγκαλιαζόμαστε με πάθος, να μην κάνουμε παρέα όσο περισσότερο γίνεται, να μην κάνουμε διακοπές, και γενικά να επικοινωνούμε συνέχεια και να ζούμε μαζί. Από αυτούς τους έρωτες δεν έμεινε τίποτα! Τί-πο-τα! Nothing! Υπάρχει μόνο ο παρών έρωτας με τα ίδια χαρακτηριστικά. Από τους παλιούς τίποτα! Νομίζω πως βρήκα την απάντηση... Είναι το "Εγωιστικό Γονίδιο" Είμαστε παιχνίδια στα χέρια της φύσης. Γι' αυτό κρατάνε οι φιλίες... Γι' αυτό εξαερώνονται οι έρωτες.
    Η αγάπη είναι μια άλλη ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Συνεχίζοντας το προηγούμενο σχόλιό μου διευκρινίζω: Η φύση δεν θέλει αιώνιους έρωτες. Θέλει έντονους μεν παροδικούς δε, για να έχει πολλές διασταυρώσεις γονιδίων και συνδυασμούς. Θέλει όμως ισχυρές ομάδες για να επιβιώσει η φυλή και γι' αυτό οι φιλίες διατηρούνται. Κουβαλάμε ακόμη και θα κουβαλάμε τις αρχαίες μας καταβολές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσες φορές δε θα γυρίσει να ρωτήσει τα βιβλία, τον αγέρα πάνωθε του: πηγαίνω καλά στον οχετό της ηδονής μου; Πόσες φορές δεν ψάχνει τη σοκολάτα, το τασάκι του (κίτρινο, γαλάζιο, πράσινο), πόσες φορές δεν χύνει το ίδιο το νερό του, από το ετοιμόρροπο ποτηράκι του, στο στρώμα, στο κρεβάτι, στο βιβλίο, στο τασάκι του. Πόσες φορές δεν απευθύνεται τηλεφωνικώς στα ζαχαροπλαστεία, στα νεκροταφεία, στους οχετούς: "φως δίκοπο εκεί; να μπούμε;". Συνήθως πνευματολόγοι θα του πουν: και εγώ θέλω να με νιώσεις σαν το μοναχικό σου φως γιατί πολύ σε αγαπώ! Πόσες φορές εκείνος δε βλέπει πια το φως του στο σκοτάδι, έτοιμος και σίγουρος να σηκωθεί να αρχίσει τις τίμιες δουλειές, τις ανοιχτές πληγές του. Και εκείνες που καληνυχτίζουν τα παιδιά τους -γιε μου, καλή σου νύχτα- όταν απλώνονται πολύ σε τυπικές συνομιλίες, πριν έρθουν τα βομβαρδιστικά και πριν αρχίσουν και εκείνες τις τίμιες δουλειές τους, καιρό πολύ πριν σκοτωθούν σε μάχες άσκοπες, αφήνουν τα δάχτυλα τους σε κατηφόρισμα για να καληνυχτίσουν και τη ματαιωμένη θλίψη τους. Πόσες φορές εκείνος που αυνανίζεται δε νιώθει σαν μία χρωματιστή τρέλα του σπέρματος τη δαγκωνιά ουράνιου στερώματος σε πτώμα σοκολάτας του. Το μαύρο παντελόνι, το γαλάζιο μπλουζάκι του, αν ρωτηθούν θα πουν: τα βομβαρδιστικά, το δελτίο του καιρού, τα πιο νυχτερινά κουνούπια.

      Διαγραφή
  33. Του πρώτου Έρωτα

    Είχα ένα έρωτα Ουρανό
    και μια χαρά όλο Θάλασσα
    έτρεμα όταν σ’ αγκάλιασα
    πρώτη φορά στα δεκαοκτώ

    Σ’ αγάπησα, σε πόνεσα, με όλο μου το αίμα
    μικρό παιδί ‘μουν κι άμαθο, στου Έρωτα το ψέμα
    η αγκάλη Σου παράδεισος, ήταν μαζί και όαση
    ζούσα μέσα σε όνειρο, μα ξύπνησα στην κόλαση

    Έχω μια ελπίδα Χίμαιρα
    μια λύπη Αχερουσία
    και είναι χωρίς ουσία
    τα αιώνια κι εφήμερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Τρίτο σχόλιό μου συνέχεια των προηγουμένων. Βεβαίως υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να κρατήσουν ένα ζευγάρι μαζί για μιαν ολόκληρη ζωή. Αυτό έχει να κάνει με την αγάπη-ας την βάλουμε πρώτη αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ο συχνότερος παράγων- την συνήθεια, τα συμφέροντα, την ασφάλεια, την εκτίμηση ή την ανάγκη. Όχι όμως με τον έρωτα. Το αν γίνεται σεξ, δεν αποδεικνύει βεβαίως πως υπάρχει και έρωτας. Μπορεί να γίνει και χωρίς. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονύση θα διαφωνήσω (κάθετα). Ναι, η αγάπη κρατάει συνήθως πολύ περισσότερο από τον έρωτα. Όμως όταν συντύχουν δύο άνθρωποι πολύ ζωντανοί και ευφυείς - ο έρωτας ανανεώνεται. Είναι σαν να κάνουν update πότε ο ένας και πότε ο άλλος - και να γίνονται καινούργιοι. Κι αυτόν τον καινούργιο άνθρωπο θέλεις να τον κατακτήσεις από την αρχή.

      Ξέρω, είναι σπάνιο, αλλά δεν δέχομαι διαψεύσεις. Το ζω.

      Διαγραφή
    2. @Nikos Dimou
      2016-04-16 05:21:41+00:00

      > Όταν συντύχουν δύο άνθρωποι πολύ ζωντανοί και ευφυείς - ο έρωτας ανανεώνεται. Είναι σαν να κάνουν update πότε ο ένας και πότε ο άλλος - και να γίνονται καινούργιοι. Κι αυτόν τον καινούργιο άνθρωπο θέλεις να τον κατακτήσεις από την αρχή.
      > Ξέρω, είναι σπάνιο, αλλά δεν δέχομαι διαψεύσεις. Το ζω.

      How Marrying A Smart Woman Makes You Live Longer:

      Marrying a smart woman helps fight Alzheimer's disease because it keeps your brain active, experts say.

      Διαγραφή
    3. @Ein Steppenwolf
      Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι το άρθρο αναφέρεται αποκλειστικά στους άνδρες. Υποθέτω ότι η συμβολή του έξυπνου συντρόφου στην αποφυγή της άνοιας ισχύει και για τις γυναίκες. Μήπως εξυπακούεται ότι όλοι οι άνδρες είναι έξυπνοι;
      --Εμπειρικά μιλώντας, θα έλεγα ότι ο εγκέφαλος ερεθίζεται από τις διαφορετικές απόψεις. Δύο ευφυή άτομα που, σε γενικές γραμμές, ταυτίζονται, έχουν λιγότερες ευκαιρίες πνευματικής διέγερσης από δυο άτομα μικρότερης ευφυίας αλλά με έντονες αντιθέσεις. Αλίμονο στους μοναχικούς!

      Διαγραφή
    4. @EFFIE
      2016-05-18 12:24:50+00:00

      > Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι το άρθρο αναφέρεται αποκλειστικά στους άνδρες.

      Κι εγώ την ίδια απορία έχω.

      Πάντως αν τα ερεθίσματα μιας έξυπνης συζύγου μπορούν να διώξουν ακόμα και την Αλτσχάιμερ, γιατί να μην μπορούν να κρατήσουν ζωντανό τον έρωτα;

      > Αλίμονο στους μοναχικούς!

      Δυστυχώς. Τόσοι και τόσοι ηλικιωμένοι που απομένουν μόνοι, σβήνουν μέσα σε λίγους μήνες. Μου είχαν πει ότι στην Ιαπωνία έχουν ρομποτάκια σε σχήμα κατοικίδιου ζώου και τα δίνουν στους ηλικιωμένους να τα «φροντίζουν», με πολύ θετικά αποτελέσματα.

      Διαγραφή
    5. @Ein Steppenwolf @Effie

      Αλιμονο και σε αυτους που ενω δεν ειναι μοναχικοι, ο συντροφος τους εχει ηδη ανοια. Η τροφοδοτηση ειναι μονομερης και πολλες φορες φορες χωρις αποτελεσμα.

      Διαγραφή
    6. @Ein Steppenwolf
      "γιατί να μην μπορούν να κρατήσουν ζωντανό τον έρωτα;"
      Λύκε μου, η εμπειρία, της δικής μου ζωής αλλά και των άλλων, μου έχει δείξει ότι ο έρωτας συντηρείται μόνο με την αμφιβολία τής κατάκτησης. Κανενός άλλου είδους εξυπνάδα δεν μπορεί να τον συντηρήσει, κατά τη γνώμη μου. Ειδικά αυτού του τύπου η ευφυΐα, έμφυτη και καθόλου ευκαταφρόνητη, αυτή που διεγείρει την επιθυμία της επανακατάκτησης είναι που κρατά ζωντανούς τους έρωτες. Σπάνιο φαινόμενο, βέβαια.
      @Ντιτα
      Αγαπητή Ντίτα, ανατρίχιασα. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν χειρότερες μοναξιές από τη δική μου... Σε φιλώ

      Διαγραφή
    7. @Effie

      Αγαπητη Εφη, ισως και να εψαχνα την ευκαιρια να σας πω ποσο σημαντικη ειναι για μενα η επικοινωνια μεσω του blog.

      Διαγραφή
    8. @Ντιτα
      Γλυκιά μου, ισχύει και για μένα το ίδιο...

      Διαγραφή
  35. ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ; ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ;

    Ιδρώνουν τα χέρια μου
    το πρόσωπο καίει
    το κορμί μου τραντάζεται
    το μυαλό παραπαίει.

    Η καρδιά μου τρελαίνεται
    ο αέρας δεν φτάνει
    τα νεύρα τεντώνονται
    το στομάχι με πιάνει.

    Αν δεν ήτανε Έρωτας
    θα ήτανε Φόβος,
    ηδονών οι χαρές
    αν δεν ήτανε στρές.

    Κλείνω τα μάτια μου
    τ’ αυτιά μου βουλώνω
    μα οι σκέψεις περνούν
    και τον ήχο βιώνω.

    Αναπνέω την ύπαρξη
    και ο νους ησυχάζει
    το νέκταρ σαν γεύομαι
    η ζωή μου αλλάζει

    Αν δεν ήταν Αγάπη
    Θα ήτανε Μίσος
    του Όλου Συνείδηση
    αν δεν ήτανε Σύγχυση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. (Pardon my french)

    Τα καλύτερα γαμίσια είναι αυτά που έχουν μείνει στη χειραψία.
    Και οι δυνατότεροι έρωτες αυτοί που έχουν μείνει στα προσχήματα.

    Νόμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νόμος συναλλαγής του φόβου και της λειψής επικοινωνίας.

      Διαγραφή
    2. @Aphrodite
      Με καθυστέρηση πάνω από μήνα το διάβασα. Τέλειο, θα το μεταφέρω στο facebook, κι ας είναι αθυρόστομο (είμαι ολίγον τι κορεκτίλα, το παραδέχομαι...)

      Διαγραφή
  38. "I stand amid the roar
    Of a surf-tormented shore,
    And I hold within my hand
    Grains of the golden sand —
    How few! yet how they creep
    Through my fingers to the deep,
    While I weep — while I weep!
    O God! Can I not grasp
    Them with a tighter clasp?
    O God! can I not save
    One from the pitiless wave?
    Is all that we see or seem
    But a dream within a dream?"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. ΠΡΟΣΟΧΗ - Η ΘΕΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!

    Ρεσιτάλ Αφροδίτης, όχι μόνο σε αυτό αλλά κυρίως στο περασμένο ποστ - περί ονείρων! Το σεξουαλικό της ραντεβού με τον Μπραντ Πιτ είναι σκέτο αριστούργημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Έρωτας. Η κινητήριος δύναμή μου.
    Ο παιδικός. Πλατωνικός. Έτρεμα στο άγγιγμα των χεριών μας.
    Ο πρώτος. Τον πίστευα απόλυτα, τον θαύμαζα. Με απογοήτευσε.
    Ο ανεκπλήρωτος, τον αναζητώ ακόμη.
    Ο χωρίς ανταπόκριση εκ μέρους μου. Όμως φίλοι κι εραστές.
    Ο σημαδιακός. Πάντα θα τον αγαπώ.
    Ο καταστροφικός. Τον μίσησα.
    Ο ιδανικός. Δεν τον συνάντησα ακόμη.

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. O έρωτας είναι αρώστια από την οποία δυστυχώς γιατρευόμαστε γρήγορα. Ή ίσως ευτυχώς, γιατί κάτω από την επιρροή του παραληρούμε, τρελαινόμαστε, δεν ακούμε και δεν βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα από το αντικείμενο του έρωτά μας . Είμαστε ανίκανοι να συμμετέχουμε στην καθημερινή ζωή.
    Και ύστερα ξαφνικά ή σταδιακά η μαγεία χάνεται και ξυπνάμε από το όνειρο.
    Η ολοκλήρωση του κορυφαίου έρωτα είναι κι ο θάνατός του. Και αυτό το επιτάσσουν οι κανόνες της ίδιας της φύσης. Δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό.
    Συμφωνώ με την Aphrodite ότι τα καλύτερα είναι τα ανολοκλήρωτα , που δεν έχουν φθαρεί από την πραγματικότητα.
    Για μένα ό πιο δυνατός έρωτας , ο πιο βασανιστικός και παράφορας ήταν αυτός που έζησα στα 20 μου χρόνια με έναν άντρα που είχε την διπλάσια ηλικία μου και τον οποίο ποτέ δεν απέκτησα .
    Οι μικρότεροι έρωτες που μπορούν να επιζούν στο κοινωνικό πλαίσιο και στην καθημερινή ζωή είναι διαφορετικό πράγμα και συνήθως συνοδεύονται, (νοθεύονται) από ποικιλία άλλων συναισθημάτων :αγάπη, τρυφερότητα, φιλία, εκτίμηση, εξάρτηση....
    Ν.








    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Η αγάπη κάστρα καταλύει, μεντένια ρίχνει κάτω.
    Και παληκάρια του σπαθιού, τα ρίχνει του θανάτου.

    Παραδοσιακό τραγούδι.

    Όμως στην εποχή μας πολύ φοβούμαι ότι, ακόμη και ο έρωτας , έχει γίνει προϊόν πρός κατανάλωση.

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Αυτός ο έρωτας

    Αυτός ο έρωτας
    Τόσο ορμητικός
    Τόσο εύθραυστος
    Τόσο απαλός
    Τόσο απεγνωσμένος

    Αυτός ο έρωτας
    Όμορφος σαν τη μέρα
    Κι άθλιος σαν τον καιρό
    Όταν ο καιρός είναι κακός

    Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
    Αυτός ο έρωτας τόσο ωραίος
    Τόσο ευτυχισμένος
    Τόσο εύθυμος
    Και τόσο γελοίος
    Tρέμοντας από φόβο όπως ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι
    Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
    Όπως ένας άντρας ήσυχος στη μέση της νύχτας

    Αυτός ο έρωτας που τρόμαζε τους άλλους
    Που τους έκανε να μιλούν
    Που τους έκανε να χλωμιάζουν

    Αυτός ο έρωτας που τον παραμονεύουν
    Γιατί κι εμείς τον έχουμε παραμονεύσει
    Περικυκλωμένος, τραυματισμένος, ποδοπατημένος
    σκοτωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
    Γιατί εμείς τον έχουμε καταδιώξει τραυματίσει ποδοπατήσει
    σκοτώσει απαρνηθεί ξεχάσει

    Αυτός ο έρωτας ολόκληρος
    Ακόμα τόσο ζωντανός
    Και τόσο ηλιόλουστος
    Είναι ο δικός σου
    Είναι ο δικός μου
    Αυτός που ήταν
    Εκείνο το πράγμα το πάντα νέο
    Και που δεν έχει αλλάξει
    Το ίδιο αληθινός όσο κι ένα φυτό
    Το ίδιο να τρέμει όσο και ένα πουλί
    Το ίδιο ζεστός το ίδιο ζωντανός όσο και το καλοκαίρι

    Μπορούμε εμείς οι δυο
    Να φεύγουμε και να ξαναγυρίζουμε
    Μπορούμε να ξεχάσουμε
    Και μετά να κοιμηθούμε πάλι
    Να ξυπνήσουμε να υποφέρουμε να γεράσουμε
    Κι άλλο να κοιμηθούμε
    Το θάνατο να ονειρευτούμε
    Να ξυπνήσουμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε
    Και να ξανανιώσουμε

    Ο έρωτας μας εκεί στέκεται
    Σα μια γαϊδούρα πεισματάρης
    Ζωντανός όπως ο πόθος
    Άσπλαχνος όπως η μνήμη
    Βλάκας όπως η κλάψα
    Τρυφερός σαν την ανάμνηση
    Κρύος σαν το μάρμαρο
    Όμορφος σαν τη μέρα
    Εύθραυστος σαν το παιδί
    Μας κοιτά χαμογελώντας
    Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα

    Κι εγώ τρέμοντας τον ακούω
    Και φωνάζω
    Φωνάζω για σένα
    Φωνάζω για μένα
    Σε ικετεύω
    Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται
    Και που έχουν αγαπηθεί
    Ναι του φωνάζω
    Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
    Που δεν τους γνωρίζω

    Μείνε εκεί
    Εκεί που είσαι
    Εκεί που ήσουν παλιά
    Μείνε εκεί
    Μην κουνιέσαι
    Να μη φύγεις

    Εμείς που έχουμε αγαπηθεί
    Σε έχουμε ξεχάσει
    Εσύ μη μας ξεχνάς
    Δεν έχουμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη
    Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί
    Πολύ πιο μακριά πάντα
    Και δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος
    Δώσε μας ένα σημάδι ζωής
    Πολύ πιο αργά στη γωνιά κάποιας συστάδας
    Μέσα στο δάσος της μνήμης
    Ξεπρόβαλλε απότομα
    Τέντωσέ μας το χέρι
    Και να μας σώσεις

    Ζακ Πρεβέρ, μτφρ. Κώστας Ριτσώνης, PAROLES

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Τοπίο



    Το τοπίο σαφές· δεν αφήνει

    αμφιβολίες

    τέσσερις ράγες· δύο και δύο και επάνω τους

    δυό τρένα

    Σε ένα χώρο δεντρόφυτο κατά μήκος

    περιφραγμένο με σιδερένια κάγκελα

    να μην εισχωρεί κανείς παρείσακτος

    και κάπου, κάπου βλέπεις μικρές διαβάσεις·

    ελεγχόμενες

    κάθετες προς τις ράγες·

    Να περνάν οι περαστικοί και να φεύγουν απ’

    την άλλη, βιαστικά.

    Πριν έρθουνε τα τρένα και τους πατήσουν.



    Και οι ζωές μας και αυτές παράλληλες

    συνοδοιπόροι στον ίδιο δρόμο.

    Στις ίδιες –παράλληλες- ράγες



    Κάθομαι και κοιτάω τα τρένα μας να τρέχουν και αναμένω.

    Και καρτερώ την σύγκρουση όταν έρθει.

    Την αναπόφευκτη, την λυτρωτική, την απαραίτητη.

    Άραγε θα επιζήσει κανείς;

    Αυτό ούτε ο μάντης Τειρεσίας δεν το ξέρει.

    Ένα μόνο είναι σίγουρο.

    Τίποτα ποια δεν θάναι ίδιο.

    Τίποτα ποια δεν θάναι όπως παλιά.

    Αυτό δεν ήθελες;

    Αυτό.

    Και αρκεί!




    (κατά λάθος το προηγούμενο μεταφέρθηκε εις… διπλούν, ας το σβήσει γάτος)
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. ΕΡΩΤΑΣ & ΑΓΑΠΗ...

    […] Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
    ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
    Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη,
    σκληρός ως Άδης Ζήλος.
    Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
    Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
    και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
    [Άσμα Ασμάτων΄΄ του Σολομώντα]
    Μ. Χατζηδάκις Κραταιά ως θάνατος αγάπη, μτφ. Γ. Σεφέρης


    [..] Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.[…]
    Αποστόλου Παύλου: Α' Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)
    Zbigniew Preisner- Ο ύμνος της αγάπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανδρέας Εμπειρίκος

      Μερικές περιπτώσεις

      Χοντρές σταλαγματιές από αίμα στο τραπέζι
      Προμηνούν τον όρθρο της επιούσης των εορτών
      Χοντρές σταλαγματιές από αίμα κονδυλένιων δαχτύλων
      Από αίμα που αναβλύζει στον κρατήρα μιας πληγής
      Πληγωμένης αλλά μη πεθαμένης γυναικός ωραίας
      Που αγαπά τα όνειρα και όσα ονομάζουν ανόμους έρωτας
      Με άρχοντας των αγρών με άρχοντας των εργοστασίων
      Με εργάτας, με προλεταρίους, με ιερωμένους
      Με νοήμονες ή με μωρούς ανθρώπους
      Με συζύγους μελαψών συζύγων που έχουν παιδιά στη Βολιβία
      Με γεννητικά όργανα ανδρικά ακμαία
      Με ολίσβους εξ ελεφαντοστού ή από λάστιχο σκληρό και λείο
      Με αδελφικά παιδάρια
      Και ακόμη με κόρες σαν ανεμώνες όμορφες με μάτια γλαυκά ή μαύρα
      Με αχθοφόρους των κρηπιδωμάτων
      Με εραστάς των ινδαλμάτων
      Με ηλιθίους και σοφούς
      Χωρίς να είναι οι έρωτες παράνομοι ή άνομοι
      Γιατί δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι
      Υπάρχουν μόνον έρωτες χωρίς επίθετα
      Όπως υπάρχει ο ουρανός η θάλασσα οι στεριές το λάδι
      Το λάδι της ελιάς και και το λάδι της μηχανής
      Της μηχανής ενός καραβοκύρη
      Που αγάπησε την θάλασσα την ίδια
      Έτσι όπως καθότανε στο φιλιστρίνι της καμπίνας του
      Και κοίταζε την απεραντοσύνη των υγρών εκτάσεων

      Κεραυνοβόλος ο έρωτας και αμέσως πετάχθηκε ο καραβοκύρης
      Πρώτα στα καταστρώματα και ευθύς μετά στη γέφυρα
      Με τα μαλλιά του ανάστατα
      Με την καρδιά του να κτυπά σαν μέγα ξυπνητήρι
      Με ομηρικούς αιγαλούς
      Με αχαιών στρατούς και στόλους στην ψυχή του
      Τα πάντα προσφέροντας στη θάλασσα
      Αλλάζοντας γι’ αυτήν τελείως την ζωή του
      Με σχέδια ενός νέου κατά της Τροίας πολέμου εις τον νου του
      ΌΜως τα σχέδια αυτά δεν είναι λόγος αρκετός
      Να αναβληθούν οι εορτασμοί της επιούσης
      Για λίγες σταλαγματιές αίματος έστω και χονδρές
      Των νέων γυναικών που έρχονται
      Των νέων γυναικών που θα τις φέρουν.

      Διαγραφή
    2. Το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα με την μουσική του Χατζηδάκι και την μετάφραση του Σεφέρη, είναι από τα πιο ερωτικά, και αισθησιακά νομίζω, τραγούδια.

      Διαγραφή
  47. Μπράβο στο Νίκο Δήμου για το κείμενο και τη φωτογραφία και στους σχολιαστές για τις σκέψεις τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. "Αυτή"

    " Τον αγαπώ τόσο που μαζεύω τα πλυμένα ρούχα από το σχοινί και αισθάνομαι την ανάγκη να μυρίσω βαθειά της καθαρές του φανέλες, σαν να πρόκειται να μην ξαναεπιστέψει.


    Τον αγαπώ τόσο που ο πόνος στο στομάχι μου περνά όταν αυτός –απλά- βάζει το χέρι του στην κοιλιά μου.


    Τον αγαπώ τόσο που όταν είμαι μαζί του καμιά φορά αισθάνομαι σαν να είμαι μόνη με τον εαυτό μου.


    Τον αγαπώ τόσο, που μόλις πλησιάζω σπίτι μας, αρχίζω να αισθάνομαι μια σιγανή φωτιά με την οποία κάηκα ολόκληρη εκείνη την άνοιξη/καλοκαίρι/φθινόπωρο/χειμώνα, όταν τον πρωτοερωτεύτηκα.


    Τον αγαπώ τόσο, που με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι πολλοί άντρες αρχίζουν να τον μισούν όταν συνειδητοποιούν ότι αυτός είναι όλα όσα όλοι οι άντρες βαθειά μέσα τους θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν είναι. Δυνατοί.


    Τον αγαπώ τόσο που θρηνώ επειδή δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω και να τον καθησυχάσω όταν ήταν παιδί, επειδή δεν μπορώ να παρακολουθήσω όλη την ζωή του, από μία ασφαλή γωνίτσα, μέχρι την στιγμή που με αγαλλίασε για πρώτη φορά, να βλέπω πώς μεγαλώνει, πως σφαδάζει, πως αντιδρά, πως επαναστατεί, πως αυτοκαταστρέφεται, πως υποφέρει, πως ζει μες τα βιβλία, και πως αναπνέει μέσα από τη μουσική, πως αγωνίζεται, πως μορφώνεται, πως ερωτεύεται και τρελαίνεται, πως φλερτάρει τις γυναίκες που ποθούσε και παρέμενε τόσο άδειος και τόσο γεμάτος, πως λιώνει, θρηνώ που δεν είμαι το πρώτο παιδικό του φλερτ, ο πρώτος του έρωτας, η πρώτη γυναίκα που τον αγγίζει, το πρώτο του ρίγος, ο πρώτος του πόθος, το πρώτο του πάθος.


    Τον αγαπώ τόσο που είμαι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς αυτόν, κάθε μέρα, επειδή οι ήρωες γεννιούνται σπάνια και είναι δύσκολο να τους βρεις, και ουσιαστικά νόμιζα ότι δεν υπάρχουν.


    Τον αγαπώ τόσο που θέλω για την αγάπη μου αυτή να γράψω ερωτικά ποιήματα, βιβλία και ερωτικές ιστορίες, αλλά δεν τολμώ να υπακούσω σε αυτήν μου την ανάγκη, διότι πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις τόσο μεγάλες και τόσο λαμπρές.


    Τον αγαπώ τόσο που τον σέβομαι περισσότερο από όλους τους ανθρώπους στον κόσμο. από ΟΛΟΥΣ.


    Τον αγαπώ τόσο που εξακολουθώ να ονειρεύομαι να του χαρίσω ακόμα ένα μωρό. Και είμαι πλέον 40 χρονών.


    Τον αγαπώ τόσο που μου θυμίζουν όλα αυτόν, από τα σχέδια που κάνουν τα σύννεφα στο λυκόφως του ορίζοντα, την ηρεμία του κυριακάτικου πρωινού, μέχρι την μυρωδιά ενός καλού φαγητού.


    Τον αγαπώ τόσο που σε αυτά τα 12 χρόνια δεν υπήρξε ούτε μία περιττή στιγμή που να πέρασα πλάι του.


    Τον αγαπώ τόσο που προσποιούμε ότι τον ακούω όταν γίνεται αυτιστικός και βαρετός με τις λεπτομερείς παρουσιάσεις του σε θέματα που με ενδιαφέρει λίγο και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου μέχρι που το κεφάλι μου βουίζει από ένα σορό ανόητες σκέψεις.


    Τον αγαπώ τόσο που συχνά αισθάνομαι άσχημα που είμαι τόσο μεγάλη και ρυτιδιασμένη, που τα γλυκύτερα, τα καλύτερα, τα ποιο ενθουσιώδη, τα ποιο ευφάνταστα χρόνια τα έχω ήδη σπαταλήσει πριν με ανακαλύψει η τον ανακαλύψω εγώ.


    Τον αγαπώ τόσο που ακόμα ονειρεύομαι ένα ταξίδι μαζί του, σε κάποιο άλλο, καλύτερο μέρος, για εμάς και την μικρή μας οικογένεια.


    Τον αγαπώ τόσο που έχω μια παιδιάστικη φαντασίωση, ότι είμαστε πλούσιοι και δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε τη μικρή μας.


    Τον αγαπώ τόσο που όταν τσακωνόμαστε πέφτω για ύπνο και αποκοιμιέμαι κοιτάζοντας προς την πλευρά του. Καθώς αυτός κοιμάται βαθειά η αναπνοή του με ηρεμεί καθώς με αγγίζει.


    Τον αγαπώ τόσο που ξέρω ότι θα προστάτευε εμένα και την μικρή μέχρι θανάτου.


    Τον αγαπώ τόσο που θα ήθελα να μου υποσχεθεί ότι εάν πεθάνει πρώτος θα με στοιχειώσει σαν φάντασμα για να είναι η συντροφιά μου.


    Και ουσιαστικά τον αγαπώ τόσο που ελπίζω ότι θα πεθάνω πρώτη".


    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Dιευκρίνηση:

    η παραπάνω συγκινητική επιστολή είναι της Kristina Kovač, για τον άντρα που αγαπούσε και που έπασχε από καρκίνο, η μετάφραση είναι δική μου.

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Κύριε Δήμου,

    Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τις στιγμές που έκανα συντροφιά στον παππού μου λίγο καιρό πριν φύγει. Εκείνος, ξαπλωμένος, ανήμπορος και εγώ να προσπαθώ να τον παρηγορήσω ή έστω να κάνω τον νου του να ταξιδέψει για λίγο σε πιο όμορφες στιγμές και εικόνες.

    Τον είχα ρωτήσει λοιπόν: "για πες μου παππού, ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη σου στιγμή;" για να πάρω την ενθουσιασμένη απάντηση:
    "όταν προσπαθούσα να καταφέρω τη γυναίκα μου!"
    Στα 80 και κάτι, η πιο έντονη, η πιο πολύχρωμη ανάμνησή του ήταν η διεκδίκηση του έρωτα -60 χρόνια πριν- με όλη την περιπέτεια, την αγωνία, το πάθος και τελικά την ανταπόδοση.
    Νομίζω ότι και για εμένα δεν υπάρχουν στιγμές που να έχω αισθανθεί πιο ζωντανός από τις εποχές που ήμουν πολύ ερωτευμένος - τις οποίες πάντα τις θυμάμαι ως άνοιξη ή καλοκαίρι. Κι όποτε μπαίνει η άνοιξη πάλι η ίδια λαχτάρα με κυριεύει.
    Όταν θα φτάσω στα χρόνια του παππού μου νομίζω ότι πάλι τις ίδιες στιγμές θα θυμάμαι και θα χαμογελώ.

    (Για τον παππού μου: https://spithes.wordpress.com/2014/05/06/3-anamniseis-apo-ton-pappou/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. "...είχα την τύχει να συναντήσω..."

    Χαίρομαι και ζηλεύω.
    Δεν δέχομαι διαψεύσεις. Το ζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακούω "οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί" και διαπιστώνω ξανά τα δεδομένα τα πιο απλά και φυσικά που αρχίζουν από την πρώτη καλοσύνη που δέχεται ένα μωρό παιδί και φτάνει έως την καλοσύνη των ενηλίκων. (Θα έλεγα την χωμάτινη καλοσύνη, αλλά αφού γίνεται με οργανικά μόρια χωμάτινη δεν είναι). Φυσικά, τον Χατζιδάκι τον έχουν της ομοφυλοφιλίας, οι οικονομικοί δολοφόνοι δηλαδή, γιατί αυτοί δεν διαπίστωσαν ποτέ τι σημαίνει η καλοσύνη να μη στέκεται στη ζωή αυτή μία μεθόδευση και μια επιτήδευση, εμπόδιο στην πρόσβαση του μυαλού στα αισθητά δεδομένα του φυσικού κόσμου.

      Διαγραφή
  52. κάθε που βγαίνει η "θεά"
    ο "γάτος" νιαουρίζει
    κι όταν λείπει, τη σκέπτεται
    και σιγομουρμουρίζει
    ---------------------------------------
    Αυτός δεν είναι έρωτας; και τι έρωτας, έρωτας ιντερνετικός!
    Ναι υπάρχουν και αυτοί οι έρωτες, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
    Και αν ζηλέψει και λίγο η Κα Δήμου, δεν πειράζει, βοηθάει… άλλωστε είπαμε, άνοιξη έχουμε!! ;)
    Εξάλου τα αισθήματα δεν γράφονται, νοιώθονται …

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα μπορεί κανείς να μην είναι ερωτευμένος με την θεά του έρωτα;

      Διαγραφή
    2. μα καλά, σας είπε ότι είναι θεά και εσείς την πιστέψατε;
      να δεις ο άλλος τι έπαθε, που του είπε ότι τουταν πιστή! :)

      D.

      Διαγραφή
    3. Θεά είναι σίγουρα. Όχι επειδή το λέει, αλλά επειδή το αποδεικνύει με τα γραφτά της. Πολύ την ζηλεύω για το στυλ της. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα γράφοντας - δέκα χρόνια της το λέω!

      Διαγραφή
    4. πάντως για να γράφει στα άγρια χαράματα, μάλλον σας…φοβάται! χα χα
      φεύγω, θα φάω ξύλο εδώ!

      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
  53. Υ.γ.

    Και για να μην παρεξηγηθώ πάλι και αρχίσετε και με βρίζετε - ούτε τα πολύ σοβαρά λέγονται, νιώθονται και αυτά!

    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν συνηθίζω
      να βρίζω...
      μόνο
      μαλώνω

      Διαγραφή
    2. αρχίσετε, πληθυντικός αριθμός μέχρι εκεί το έχω… παρακάτω δεν!:(
      (στους υπολοίπους σχολιαστές αναφερόμουν)

      D.

      Διαγραφή
  54. Ο έρωτας προϋποθέτει γενετήσιο μάκρος και μυαλό ξυράφι. Αυτά να τα έχουν οι τυχεροί και να τα χαίρονται τυχεροί ή τυχερές θα είναι το φυσιολογικό. Δεν ξέρω σε βάθος εκείνα που δεν διαθέτω και την φυσιολογική χρήση τους και το πώς λειτουργούν όταν οι ευτυχείς κάτοχοι τους τα χειρίζονται να ζήσουν μία καλή ζωή χρήσιμη και διαφωτιστική στις ζωές των άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Το θέμα, κύριε Δήμου, είναι να είναι κι αυτή ερωτευμένη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί έχω την εντύπωση πως οι υπόλοιπες κυρίες ή "κυρίες" δεν έχει σημασία -τις αγαπάμε το ίδιο- στενοχώριουνται που ασχολιόμαστε μόνο με την Αφρο; Αλλά δεν φταίμε εμείς δεν έχουμε τα κατάλληλα ερεθίσματα καταλάβατε - γράψτε και τίποτα δικό σας, από στήθους που λένε, μόνο κονσέρβα, ετοιμαντίδικα πράγματα, πώς να ταυτιστεί ο άλλος;
      Θα μου πεις τώρα ρε Ντι, μόνο τις κυρίες έχεις στο μυαλό σου;
      Ε, τι να κάνω και εγώ ο καψερός, είπαμε άνοιξη είναι, μας έβγαλε και ο Κύριος Δήμου (σωστά τόπα;) το βυζί στη φόρα, πολύ θέλει;

      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
  56. @Nikos Dimou16 April, 2016 17:44
    "... Πολύ την ζηλεύω για το στυλ της. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα γράφοντας..."


    Τι να ζηλέψει καλέ η βασιλική Τίγρη της Βεγγάλης από ένα μικρό κεραμιδόγατο?! Αντε, βαρειά-βαρειά, ίσως το ότι το συγχωρούν όταν ψιλο-σκίζει τις κουρτίνες στο παλάτι μικρές λουρίδες, όσο φτάνει δλδ... γιατί είναι γλυκούλι έτσι που πασχίζει και μπουρδουκλώνεται στα κορδόνια και τις φούντες! Από κει και πέρα όμως, άπαξ και βρυχηθεί η Τίγρη, τιγκάρει το παλάτι μέντες.

    (το γατάκι δεν φοβάται παρ’όλ’αυτά, έχει παντελή άγνοια κινδύνου. Και σουλατσάρει το βλακέντιο στις μεγάλες αίθουσες μεταμεσονύκτια και καμώνεται μες τις σκιές ότι είναι μεγάααλο θηρίο!)

    *chuckle!*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλιά με ανάμιξη γλώσσας δεν γουστάρω. Να γλείφει τη γλώσσα μου για να βρει τι και ποια ευχαρίστηση να πάρω. Γι' αυτό δεν επιθυμώ τα πολλά πλησιάσματα και τις επαφές. Και τα πολλά φιλήματα τα κόβω με τα δόντια μου. Τα ρημάζω εγώ τα ξένα χείλια. Και ξένα θα μείνουν! Εκτός και μου πει κάποια λόγια που εξηγούν πολύ καλά και σε εμένα γιατί πρέπει να μου κάνει αυτό το πράγμα το χαζό της και το ανόσιο. Ποια είναι αυτή να με ξαναφιλήσει! Για ποιο σκοπό και με ποιο δικαίωμα! Εμένα δε θα με φιλήσει ξανά ποτέ κανένας θηλυκός ή αρσενικός κίναιδος! Εμένα; Εμένα; Ποτέ!

      Διαγραφή
  57. Τόσους ποιητές αναφέραμε εδώ, ας γράψουμε και μερικούς στίχους του Σεφέρη, από το ποίημα "Αρετή και Ερωτόκριτος".
    Παρακαλείται ο οικοδεσπότης να μην αφήσει να περάσει το σχόλιο αν το βρίσκει απρεπές για την περίπτωση.
    Κατ' εμέ δεν υπάρχει απρέπεια στον έρωτα, πολύ περισσότερο σε ποίημα του Σεφέρη. Υπάρχουν μερικές λέξεις μόνο που μπορεί να θεωρηθούν απρεπείς.

    Σκηνή: Ξημέρωμα, στην κάμαρα της Αρετής.
    Πρόσωπα: ΝΕΝΑ, ΑΡΕΤΗ.

    ΝΕΝΑ
    Μην το δαχτύλι σ' άγγιξε;

    ΑΡΕΤΗ
    Οχι, ήταν άλλο πράμα
    πού 'νιωσα μες στη φούχτα μου μαζί μ' εκειό το γράμμα·
    φείδ' ήτανε το πού 'πιασα κ' εσκιάχτην να τ' αφήσω,
    μη με δαγκώσει τη φτωχιά και κακοθανατίσω.
    Για να το πνίξω τό 'σφιξα, μα εκείνο πώς θυμώθη
    φούσκωσε και κοκκίνησε και στα μεριά μου χώθη.
    "Ρωτόκριτέ μου," κράζω του, "τρέξε και βούηθησέ μου·
    έν' άγριο φίδι, ένα θεριό, που δέν ειδα ποτέ μου,
    γυρεύγει μέσα μου να μπει, βαθιά να με δαγκώσει!"
    Κι αυτός φωνάζει μου: "Αρετή, βλέπε μη σε κομπώσει***,
    γιατ' είναι φίδι πίβουλο, μόν' σφίξε τα μεριά σου ...

    ΝΕΝΑ
    Ωχ, μάνα μου! ...

    ΑΡΕΤΗ
    ... μην πάει πιο μπρος, και λύσε τα βυζιά σου.
    Κι α' σου τα τρίβω, δέξου το, γιατί μ' αυτό τόν τρόπο
    θε να ψοφήσει έτοιος εχτρός τω' δύσμοιρων ανθρώπω'."

    ΝΕΝΑ
    Και τά 'λυσες; και σ' τά τριβε;

    ΑΡΕΤΗ
    Ήμουν σε τέτοια κρίση.
    Μονάχη ξεθηλύκωσα το πράμα που είχε ορίσει
    κι αυτός μού τα χεράκωσε και τσίμπαγέ μου αγάλι
    τα ρωγοβύζια, και στ' αυτί τη γλώσσα του είχε βάλει.
    Το φίδι κοντοστάθηκε, λες κ' ήθελε να φύγει ...

    ΝΕΝΑ
    Αχ! τέτοιο ανήμερο θεριό τ' αφήνει το κυνήγι; ...
    Οϊμέεε ...!

    ΑΡΕΤΗ
    ... λες κι αφουγκράζουνταν πόσο η καρδιά μου χτύπα'·
    ξάφνου τινάχτη· τό 'νιωσα στου κώλου μου την τρύπα ...

    ΝΕΝΑ
    Πόνεσες;

    ΑΡΕΤΗ
    ... να σφηνώνεται και να γλιστρά σα χέλι,
    τα πίσω-μπρος, τα πίσω-μπρος ...

    ΝΕΝΑ
    Γλύκα δεν έχει;

    ΑΡΕΤΗ
    ... μέλι
    το κούνημά του στάλαζε στο τρυφερό κορμί μου·
    κι αυτός αφήνει το βυζί κι αρπάζει το μουνί μου.
    Λέγω του: "Η χέρα στ' άμοιαστα**** πηγαίνει, παρατράπης."

    (Συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. (Συνέχεια από το προηγούμενο)
    ΝΕΝΑ
    Καλά είπες.

    ΑΡΕΤΗ
    Μ' αποκρίνεται: "Μονάχα ένας αζάπης*****
    βγάνει το φίδι τ' άγριο που χώθη σου από πίσω."
    Λέγω του: "Σα να μέρεψε· λογιάζω να τ' αφήσω
    ακόμη λίγο, Ρώκριτε· θα φύγει μοναχό του."
    Μ' αυτός στα χείλη του λαγού, πού 'χε το δάχτυλό του
    στο στόμα του το σύστρεφε και τη γλώσσα του θέλει ...

    ΝΕΝΑ
    Ποιανού λαγού;

    ΑΡΕΤΗ
    Που 'ν' εδεπά ... Μου λύθηκα' τα μέλη,
    πείραξην είχα λογισμού, κ' έλεγα ν' αφορμίσω,
    τα λογικά μου τά 'χασα, γύρευγα να γυρίσω
    νά 'μπει το φίδι κι από μπρος ώς μες στα σωθικά μου,
    να σκίσει με, να φάγει με, να πάρει την εξιά μου.
    Τό 'νιωσεν ο Ρωτόκριτος και κράζει μου: "Σηκώσου·
    καιρός πουνιάλο****** να χαρείς κάτω απ' τον αφαλό σου."

    ΝΕΝΑ
    Ωφούουουου!!

    ΑΡΕΤΗ
    Γυρίζω ανάσκελα, με δάγκωσε στον ώμο,
    τότες μου φάνη κ' έσφαζε το δόλιο το λαγό μου
    που σπάραζε και σπάραζε· τι 'ταν χοντρό το φίδι
    που ώς το μανίκι τού 'μπηξε, κ' έκοβγε σα λεπίδι.
    Ωσά λαγήνι που γενεί πολλά πλατύ στον πάτο
    και στο λαιμό πολλά στενό και ποθυμιά γεμάτο,
    εδέτσι ηταν το πράμα μου μέσα σε τέτοια πάθη.
    Η αποκοτιά τω' δυο κορμιώ' τόσο μεγάλη στάθη
    π' αγριέψασι σαν τα θεριά, πώς κάνουσι σα σμίγου'·
    τα δόντια μας τη σάρκα μας δαγκώνασι κ' ετρύγου'.
    Λέγω του: "Αφού ξεκίνησες την όρεξή σου εις τούτο,
    κούνα το το δοξάρι σου γρήγορα στο λαγούτο,
    πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ...
    Σύντριψέ με, κάψε με, να μην μπορώ να φύγω ..."
    Ζιμιό******* τραβήχτη, αντρειεύεται· το χώνει πιο βαθιά μου·
    το δάχτυλό του ανάδευε την τρύπα στα μεριά μου,
    με τ' άλλο χέρι μάλαζε τα βυζιά μου π' ανάψα'·
    ήταν καμίνι η σμίξη του κ' εκόρωνα στην κάψα,
    ώσπου ένιωσα το κύμα του μες στου λαγού το στόμα
    να σπάζει, να γεμίζει το - κι άλλο να θέλω ακόμα.

    ΝΕΝΑ
    Αλίμονο! σε γάμησε! ... Πώς θα μανιάσει ο Κύρης,
    σα μάθει πως ο Ρώκριτος σού 'γινε νοικοκύρης
    κ' εμπήκε και σ' ετρύγησε κάτω απ' τον αφαλό σου.
    Αχ! μαγειρεύγου' βάσανα οι κοπέλες σαν καυλώσου'!
    .
    Το κείμενο είναι από το μετά τον θάνατο του Σεφέρη εκδοθέν βιβλίο:
    Μαθιός Πασχάλης, Τα Εντεψίζικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη έχω το πόνημα. Αγόρασα τα ποιήματα, δανείστηκα το μπλου, τα σκάναρα, τα αποφεύγω. αζάπης*****, πουνιάλο******, Ζιμιό******* τραβήχτη = ;. Τι βωμολοχίες κάνουν να μου πουν, ο μεν διπλωμάτης και ο δε θαυμαστής του;

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. Είναι ωραίος ο Σεφέρης, μετά το 49' εδώ πέρα. Και δίχως λαπ-τοπ τέλειος. Τον καμαρώνω. Και ο Εμπειρίκος που του δείχνει τα πουλάκια, υπέροχος. Μα όχι γύρω μου συνεχώς, γιατί θα γελούν και θα απαγγέλουν λέξεις, τη χαρά της ζωής, όταν θα νιώθουν πάρα πολύ καλά και δε θα κολλάνε στα κωλύματα και θα μπορούν πια να πουν τι έγινε με τη μία βάρκα, τι έγινε με την άλλη καρδερίνα, ενώ εγώ θα θέλω να ηρεμήσω να παίξω όλα τα παιχνίδια μου και να πιω ένα νερό ποτηράκι χωρίς να με έχουν συνεχώς στο γέλιο και στο γαργαλητό και να πατάω με τη φτέρνα-φτέρη το σκοτεινό πιατάκι του γλυκού σύκου και να περπατάω και να με κοροϊδεύουν. Και ποιος Έλληνας ποιητής δεν έχει κακοποιηθεί από τα κομματόσκυλα και δεν καταλήγει να φτάσει σε εμένα σαν μία εξύβριση. Μέχρι και εκδήλωση υπουργού και βουλευτή για τον Ελύτη είδα. Είμαι και εγώ ζωντανή και ανεξήγητες υποθέσεις δεν γουστάρω. Και μετά το 44 τα λόγια του Λορεντζάτου περί Πάουντ δεν είναι αυτό που ταιριάζει στη ζωή. Μου λέει και την τσάγρα. Ότι ο Πάουντ δεν ήξερε και ότι είναι η κοινωνία (!) που έφταιξε στον Πάουντ. Είπες ότι ζουν οι ζωντανοί οργανισμοί και ότι μπορούν να νιώθουν καλά και ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος; Είπες ότι μελετάμε τα μόρια για το σκοπό της επιβίωσης του είδους μας; Είπες ότι οι ζωντανοί οργανισμοί πονούν αυτή τη στιγμή απλώς για τον αφανισμό της ζωής; Αυτά ενδιαφέρουν τη ζωντανή ζωή. Ούτε θα σου επιτρέψω να μου κάνεις εμένα αγώνες για νομπελ και ζεστά νερά και σαπούνια (πλύσου καμιά φορά και σκουπίσου, άναψε ένα τσιγαράκι εποχής, ησύχασε) ούτε να μου λες εμένα "τσάγρες" και "τσάκισε την κενοδοξία σου" - που αυτά τα τρία ίδια απόκρυψη εξυπηρετούν. Να τσακιστείς εσύ. Δεν σου έφτανε μία ολόκληρη Αμερική και πήγες στην Ιταλία να κάνεις τι; Ανόητε. Και τσακισμένος είσαι. Να τσαγρωθείς εσύ. Τσαγρισμένος είσαι. Και γιατί μου το έφερες το νομπελ εμένα; Να νομπελιστείς μόνος σου. Καλά να πάθεις! Για να ζω και εγώ "με το μικρότερο κακό"; Να μιλήσεις καθαρά, κύριε. Σκέψη και γλώσσα μόνο για τον εαυτό σου; Ο Νίκος Καρούζος είπε:
      "ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ
      Κείθε στον Άρη ή λιγάκι παραπέρα στον Ερμή
      καθόμουνα κι αντίκριζα το Άλφα του Κενταύρου
      - σχεδόν απέναντι καθόμουνα κ’ είχα την όραση θερμή
      σ’ ένα τεράστιο ρουθούνισμα του σύμπαντος ταύρου."
      Τι είπαν όλοι αυτοί. Ο Νίκος Καρούζος είπε: "χάνομαι σε αναρίθμητα μόρια ζωής που δεν τα βλέπω". Είδαν αυτοί, ή μήπως υποψιάστηκαν ποτέ κανένα μόριο ζωής; Ο Καρούζος, ο Καρούζος, ο Καρούζος. Ποια τέχνη; Ποιος Βιτγεκνστάιν; Ποιοι είναι αυτοί; Ο Νίκος Καρούζος γαλάζιος σαν ένα χρονοκύκλωμα. Ο Καρούζος, ο Καρούζος, ο Καρούζος. Η πατρίδα μου είναι ο Νίκος Καρούζος.

      Διαγραφή
  59. Την ερχόμενη θα την ναυαγήσω. Καλημέρα; Πνιγμός. Να φάμε; Πνιγμός. Να ένα ανθάκι; Πνιγμός. Τι θα πει και δεν θα την πνίξω μέσα στα ηλιόλουστα νερά του αρχιπελάγους; Αν με πλησιάσει να μου πει τα λόγια και διακόψει την χάραξη της παύλας μου πάνω στο λευκό χαρτάκι; Πάλι θα την ναυαγήσω. Έχω όνειρα δι' αυτήν. Θα είναι όχι σαν κουκλάκι -κουκλάκι είμαι εγώ και με ζηλεύει... δεν τα ξέρω αυτά...- αλλά θα είναι καλή. Αν φοράει ένα κρύο τζιν του χειμώνος για να την ξεβρακώνω μερικώς και να την ανορθώνω με τα ρούχα, που θα θωπεύω τα μαλλιά της με τη γλώσσα μου και θα αγγίζω με το δέρμα της σταγόνας μου πάνω στο σώμα της ό,τι εκτοξευμένο, δεν θα μιλάει άσχετα. Ύστερα, είναι και το άλλο, της ντροπής. Για να γίνουν όλα τα πράγματα, φυσιολογικά όλοι ντρέπονται και δεν ξέρουν τι είναι τι και πώς! Αυτή; Είναι τέλεια. Ζωντανή. Θα την πνίξω στα νερά του ήλιου και θα την ανθοστολίσω με κρινάκια. Πόσο ευζωικά που θα μυρίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Επικαιρότητα:

    Το αν απειλεί ο Τσίπρας ότι θα παραιτηθεί,
    είναι σαν να απειλεί ο D. ότι θα ποστάρει κι άλλο "ποίημα"!
    Δεν ξέρεις τι είναι ποιο κωμικό.

    ----

    όταν κάποιος αυτοσαρκάζεται, έχει την λανθασμένη πεποίθηση ότι όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να τον σαρκάσουν…. αλλά όπως είπε και κάποιος αριστερός της κυβέρνησης τελευταία, μην (με) προκαλείτε γιατί καμιά φορά οι απειλές γίνονται πραγματικότητα!

    ----

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο D. ίσως να αρχίσει να αμφισβητεί τα άσχημα συναισθήματα του λοιπόν.

      Διαγραφή
  61. ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

    ΚΟΚΟΡΟΓΑΪΔΑΡΟΣ

    Αντιμετωπίζω σήμερα λάμψη.
    δεν πρόκειται ν’ αρθρώσω λέξη.
    .......
    Αύριο έγινε το εξής
    έβγαλα τα άμφια
    κοίταξα προσεχτικά τα χέρια μου
    πρέπει να σηκώσω το ένα σε ηγετική
    χειρονομία/είπα/
    κρώζοντας: Πάντα προς το παράφορο!
    νιάτα συνέχεια!
    Έγινε το εξής
    δεν είμαι τυμβογέρων/είπα/
    δεν έχω το 'να πόδι στο λάκκο.
    εγώ κραδαίνω νιάτα!
    Θα σου φυσήξω φλόγα μελανοκάνθαρε!
    Αύριο λέξη μητρική
    πορνοδύτης πορνοκόπος πορνομύστης
    πορνοσκόπος πορνΩμέγα
    κι αγριόχορτο ξερό ξανθομαλλούσα Ρένα
    στο δάσος – τι χυσιματάρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως να πρέπει να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να φτάσει στο βάραθρο των δηλώσεων. Συνήθως μας αναγκάζουν να δηλώνουμε συνεχώς και να μην ηρεμούμε και να μην σκεπτόμαστε και να μη ζούμε τελικά ό,τι καθένας μας μπορεί. Και μπορεί πολλά και ωραία...

      Διαγραφή
  63. πάμε

    τα πάμε και τα ξανάπαμε
    και τα ξανάπαμε
    δεν βαριέσαι δεν αλλάζει τίποτα
    τίποτα δεν αλλάζει
    τίποτα
    άντε πάμε τώρα σιγά -σιγά και μεις
    πάμε!

    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι γραμμένο παραπάνω*:

      [...] "Πάντα προς το παράφορο!
      νιάτα συνέχεια!"

      *προκαταλαμβάνω μάλλον τον (την) D
      αλλά μπορεί -αύθις- να με διορθώσει"!

      Διαγραφή
    2. "που;"
      τρία γράμματα, τόση αγωνία…
      D.

      Διαγραφή
  64. Θαυμαζω την κορη μας που ειχε το θαρρος να μην κρυψει τον ερωτα της για μια γυναικα γνωριζοντας οτι δεν ειναι παντα ευκολο να σε καταλαβουν και να σε αποδεχτουν ακομα και πιο κοντινοι σου.

    Φυσικα και 'ταρακουνηθηκα' οταν μας το ειπε. Εκλαψα και προβληματιστηκα, κυριως για το 'τι εφταιξε' και ποσο η ιδια πονεσε μεχρι να αποδεχτει τον εαυτο της.
    Ακομα προβληματιζομαι οταν σκεπτομαι πώς θα ειναι το μελλον της, τις δυσκολιες που θα υπαρξουν αν θελησει να κανει οικογενεια.
    Οταν ομως την βλεπω να λαμπει οταν ειναι μαζι με την συντροφο της, σκεφτομαι ποσο τυχερη ειναι που μπορει να χαρει τον ερωτα της τωρα - το μετα θα ερθει ετσι κι'αλλιως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι επιλογές της κόρης σας, Ντιτα, ταγμένες στις εθνικοαπελευθερωτικές δυνατότητες. Αγγίζουν τη ρίζα του προβλήματος και μαραίνουν το άσχημο τραπεζικό φυτό.

      Διαγραφή
  65. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Έρωτας στα 80 λέγεται γεροντοκαψούρα: Κάποιος γέρος θυμάται να ερωτευτεί στα γεράματα.
    Γιατί όχι; Τώρα που υπάρχουν και τα Βιάγκρα... Απλώς είναι πιθανό να κάνει γελοία και άκαιρα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου εύχομαι να φτάσεις τα 80 και να το θυμάσαι αυτό που έγραψες...

      Διαγραφή
    2. Επειδή υπήρξα ερωτευμένη με έναν άνθρωπο αυτής της ηλικίας, έχω να σας πω ότι όλα αυτά που λέτε είναι ένα μάτσο μπούρδες.
      Ευαγγελία Χ.

      Διαγραφή
    3. "Στην αρχή σε αγνοούν, στη συνέχεια γελούν μαζί σου, μετά σε πολεμούν και στο τέλος νικάς."

      To blog είναι σε καλό δρόμο νομίζω!

      D.

      Διαγραφή
    4. yüzyıl sichtir Χάρη!

      Διαγραφή
    5. Πόσο αγενές και αφιλοσόφητο σχόλιο !Ο έρωτας μπορει να σου "συμβεί" ΚΑΙ στα 10 όπως ΚΑΙ στα 90 με την ίδια ένταση. Ο σχολιαστής εκτός από ανάγωγος είναι και αμελέτητος....
      Ν.

      Διαγραφή
    6. Μα ο Νίκος δεν λέει πως ερωτεύτηκε ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ τώρα...
      Μιλά για κάτι που ισχύει ΑΜΕΙΩΤΟ, ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟ, ΔΥΝΑΤΟ επί σχεδόν 30 χρόνια!
      Δεν είναι Φάλσταφ ο Νίκος Δήμου!

      Διαγραφή
    7. Νώντα Τσίγκα, τι θα γινόταν δηλαδή αν ο Νίκος Δήμου ερωτευόταν έναν άνθρωπο τώρα; Αυτό θα τον έκανε Φάλσταφ;

      Ευαγγελία Χ.

      Διαγραφή

    8. Επιμένω: H ανάρτηση αυτή του Ν.Δ. αναφέρεται σ' έναν έρωτα που δ ι α ρ κ ε ί!

      Ο ..."γεροντικός έρωτας" που προκύπτει σαν σπασμός ζωής, σαν απελπισία που τείνει να ακυρώνει το τέλος έχει δυνητικά έναν κίνδυνο γελοιοποίησης... Δεν μιλώ για την απόριψη που μπορεί να συμβεί στον καθένα και δεν αποτελεί καθόλου ηλικιακό ζήτημα...
      Δείτε έργα μεγαλων ζωγράφων και την θλιψη που προξενουν οι πίνακες που απεικονίζουν το θέμα.
      Και αναλογιστείτε γιατί γράφτηκε ο "Φαουστ"...

      Διαγραφή
    9. Η συγκεκριμένη ανάρτηση αναφέρεται σε έναν συγκεκριμένο έρωτα που διαρκεί, καμία αντίρρηση. Αλλά γιατί ένας «γεροντικός έρωτας» είναι καταδικαστέος; Κάθε έρωτας ενέχει έναν κίνδυνο γελιοποίησης και κάθε έρωτας θα μπορούσε να παραστεί με τρόπο που να προκαλέσει θλίψη. Επιμένω ότι ένας άνθρωπος στα 80 του μπορεί να ερωτευθεί εκ νέου.

      Όπως και να ‘χει, σας ευχαριστώ για τη συνομιλία.

      Ευαγγελία Χ.

      Διαγραφή
    10. Η ανάρτηση είναι η ανάρτηση. Οι σκέψεις μου είναι οι σκέψεις μου. Να ξανά σκεφτώ ήρεμα τις σκέψεις μου απαραίτητο και γραμμένες να παρατηρήσω τις σκέψεις μου αναγκαίο. Αν ξεχυθώ να λέω και να μην έχω συνείδηση του τι λέω και τι παθαίνω...αν δεν χειρίζομαι άσχημα συναισθήματα δεν πειράζει...αλλά αν πονώ, τότε κάποια στιγμή θα κάνω το βήμα μου, να ζήσω σοβαρά το ενδεχόμενο: μήπως υπάρχει πουθενά στο μυαλό μου ένα είδος της λογικής μου προσβάσιμο. Ποτέ όμως δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποιον εκτός οθόνης, πραγματικό κίνδυνο ήμουν, είμαι και θα είμαι αμέσως μόλις θα μου μιλήσω κάπως αλλοπρόσαλλα. Γεια σας, ωραία Ευαγγελίνη και των συνομιλιών Ευαγγελίνη! Πνοή του ωκεανού και σκληρότητα των αγριόχορτων του Hooke, Ευαγγελίνη.

      Διαγραφή
    11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    12. Αγαπητέ Αρτέμη, πρώτο θεμέλιο του έρωτα είναι ο θαυμασμός. Μια έντονη προσωπικότητα, με κύρος και πνευματικότητα, μπορεί να κερδίσει το θαυμασμό και τον έρωτα μιας γυναίκας, ακόμη και σε πολύ προχωρημένη ηλικία. Η γυναίκα, ως γνωστόν, δεν ελκύεται αποκλειστικά από σφιχτό κρέας, όπως συμβαίνει με τους άνδρες. Ελκύεται περισσότερο από το χιούμορ, το πνεύμα, τη συνολική γοητεία ενός άντρα. Το φτωχό και άσημο γεροντάκι που περιγράφεις θα ήταν σπάνιο να διαθέτει τα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω. (ΟΚ, υπάρχουν και οι παραδόπιστες, απ' όλα έχει ο μπαξές.)

      Διαγραφή
    13. Α μπράβο! Η δική μου πείρα είναι ότι όσο μεγάλωνα, τόσο περισσότερες γυναίκες έδειχναν ενδιαφέρον για μένα.

      Διαγραφή
    14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    15. Οι σημερινοί γονείς είναι όπως λες κερατάδες. Αλλά είναι και δοσίλογοι. Στο ενδιάμεσο χάσμα θα κυλήσουν τα αποκομμένα κεφάλια τους.

      Διαγραφή
    16. "Και κερατάς και ...αποκεφαλισμένος" λοιπόν που λένε και στον Xασ ...ISSIS...ι!

      Διαγραφή
  67. Ο D., έχει "πεθάνει" καιρό τώρα- περιγραφές κάνουμε, το είπα και πριν ότι θα είναι κονσέρβα: πριν "πεθάνει" όμως πρόλαβε και έγραψε μία ιστοριούλα και ένα παραμυθάκι σας το αφιερώνω για καληνύχτα και είμαι περίεργος αύριο να διαβάσω τα όνειρα σας!
    Όσο για την απάντηση στο "που;" :μα οπουδήποτε!
    Αρκεί να μας κάνει να αισθανόμαστε ωραία.
    Ακόμα και εδώ…

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Η παλιά πόρτα (εισαγωγή)

    Βρήκες την πόρτα παλιά, σμπαραλιασμένη, ξεχαρβαλωμένη… παρόλα αυτά είχε το κλειδί επάνω.

    Δίστασες.

    Η θέα και μόνο τις πόρτας σε έκανε να νιώθεις άβολα, σου έβγαζε μια ξινίλα, αλλά η γυναικεία φύση σου δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Και γύρισες το κλειδί…

    Το δωμάτιο παλιό και έρημο είχε χρόνια να το επισκεφτεί κάποιος. Όλα έμοιαζαν παλιά και γραφικά στο όριο του κιτς, όμως μια προσεκτική ματιά ενός ποιο έμπειρου ματιού μπορούσε εύκολα να διακρίνει μέσα από τις σκόνες ανεκτίμητους θησαυρούς. Στις μέρες τους πολύτιμα και σπάνια, στις μέρες σου απλά ανεκτίμητα.

    Πάντα σου άρεσαν τα παλιά πράγματα και ας μην ήταν τόσο λειτουργικά. Έχει να κάνει με την παιδική σου ηλικία σου είπε κάποτε μια φίλη σου. Δεν ξέρω, ίσως απλά έχει να κάνει με τη σχέση που είχες με τον πατέρα σου.

    Τελικά κατάλαβες ότι το πρόβλημα δεν ήταν η περίεργη έλξη που ένιωθες για την παλιά πόρτα, το πρόβλημα ήταν ότι ξεκλείδωσες μια ψύχη!

    Ξάφνου ένιωσες εγκλωβισμένη. Τι ήθελες εσύ, τι δουλεία είχες σε αυτό το παλιό σπίτι;

    Έψαξες γρήγορα την έξοδο, αιφνιδιάστηκες για αυτή σου την περιέργεια που σε έκανε να παρασυρθείς μπαίνοντας στα ενδότερα. Το παλιό αρχοντικό ήταν σίγουρα για κατεδάφιση και δεν είχες καμία όρεξη για αναστηλώσεις. Ούτε το χρόνο ούτε το χρήμα, ούτε την διάθεση.

    Ένα αχνό φώς φάνηκε στο διάδρομο.

    Ήθελες να φύγεις να πάς στην ασφάλεια του γνωστού. Για μια στιγμή δίστασες και πάλι, όπως τότε που άνοιξες την πόρτα.

    Όχι πρέπει να φύγεις είπες στον εαυτό σου. Στην ασφάλεια, στο γνωστό, στο σίγουρο. Εξάλλου είχες τόσα να κάνεις…

    Έκλεισες με βρόντο την παλιά πόρτα και κλείδωσες.

    Για μια στιγμή σου φάνηκε ότι άκουσες το κτύπο μιας καρδίας μέσα από το παλιό σπίτι.

    Καμιά βρύση που στάζει θα είναι, σκέφτηκες.

    Και έφυγες.

    ----------------

    Στο δρόμο σκέφτηκες όλα τα πολύτιμα πράγματα που θα άφηνες πίσω σου.

    Μπορεί να μην είχες καμιά όρεξη να μπλέξεις με αυτά, αλλά δεν ήθελες να στα πάρει κάποιος άλλος.

    Έτσι γύρισες.

    Να πάρεις το κλειδί!

    Η παλιά πόρτα όμως ήταν σκουριασμένη και το κλειδί δεν έλεγε να βγει από την κλειδωνιά.

    Πείσμωσες, το προσπάθησες αλλά μάταια.

    Άδικος κόπος σκέφτηκες και γύρισες πάλι να φύγεις απογοητευμένη.

    Τι να κανείς;

    Έτσι είναι οι παλιές πόρτες, δεν έχουν στεγανά μπάζουν από παντού και μένουν για πάντα ανοιχτές.


    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. O Μάγος (επίλογος)



    Και νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ, σαν τα παλιά τα παραμύθια να μιλάμε για μάγους για ξωτικά για νεράιδες για βασιλόπουλα και τη βασιλοπούλα!

    Εν αρχή λοιπόν ήταν ο Μάγος.

    Τεράστιος πανέξυπνος παντογνώστης και παντοδύναμος.

    Κρατούσε ένα μαγικό ραβδί και μπορούσε να σου εκπληρώσει κάθε σου επιθυμία που είχε όμως να κάνει μόνο με σένα.

    Εάν παραδείγματος χάρη του ζητούσες να μεταμορφώσει κάποιον άλλο σε βάτραχο η απάντησή του ήταν πάντα στερεότυπα η ίδια.

    Δεν αρκεί να το θέλεις εσύ, θα πρέπει να το θέλει και ο άλλος.

    Έτσι λοιπόν μπορούσες να του ζητήσεις οτιδήποτε, αρκεί να αφορούσε μόνο το άτομό σου.

    Χρήματα, δόξα, γνώση, τα πάντα.

    Μία συμβουλή είχε μόνο.

    Πρόσεχε μόνο τι εύχεσαι! Έλεγε και ξανάλεγε ο Μάγος.

    Το παλικάρι είχε πολλά να ευχηθεί. Μα πάνω από όλα ήθελε να του διώξει τον πόνο.

    Τον πόνο που ένιωθε βαθειά μέσα του να του τρώει τα σωθικά και να τον σβήνει μέρα με την ημέρα.

    Ο πόνος αυτός είχε και ένα όνομα.

    Αγάπη τον έλεγαν.

    Αληθινή άδολη πραγματική αγάπη.

    Αγάπη χωρίς ανταπόκριση.

    Αγάπη μάλλον περισσότερο πλασμένη από την φαντασία του, για ένα άλλο φανταστικό πρόσωπο που μόνο η μορφή του ήταν αληθινή.

    Αγάπη πραγματική και γι αυτό μη πραγματοποιήσιμη.

    Όχι σαν κάτι άλλες αγάπες που δίνονται με το σορό.

    Μπορείς να με κάνεις να μην πονάω; ρώτησε ευθέως το παλικάρι.

    Μπορώ! Είπε ο Μάγος.

    Πρόσεχε μόνο τι εύχεσαι!

    Το παλικάρι συλλογίστηκε κάμποση ώρα.

    Ήθελε τόσο πολύ να διώξει τον πόνο.

    Να γίνει πάλι νορμάλ, σωστός, αξιοσέβαστος -και ας ένιωθε από μέσα του αξιολύπητος.

    Στο τέλος αποκρίθηκε στον Μάγο.

    Δεν θέλω να κάνω καμία ευχή.

    Αφού δεν έχω την αγάπη μου όπως είναι πλασμένη στην φαντασία μου, δεν θέλω υποκατάστατα, προτιμώ να μείνω με τον πόνο.

    Αυτός τουλάχιστον είναι αληθινός. Θα μείνει μου θυμίζει κάθε μέρα πώς είχα νιώσει τότε και έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω να ζω.

    Ο Μάγος τον κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια και αντί άλλης απάντησης έκανε μια με τα χέρια του και έσπασε το ραβδί στο πόδι του με το γόνατο του.

    Τα παρατάω, είπε.

    Δεν έχει νόημα αυτό που κάνω, εάν δεν μπορώ να κάνω ούτε έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.

    Μα μόλις με έκανες, είπε το παλικάρι.

    Μου έδωσες να καταλάβω πόσο πολύτιμο ήταν αυτό που ένιωθα. Και εγώ ο χαζός ήθελα να απαλλαγώ από αυτό.

    Τότε ο Μάγος αγκάλιασε το παλικάρι και έκανε κάτι που δεν το είχε ξανακάνει στην ζωή του.

    Έκλαψε.

    Και τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο.

    Η χροιά της φωνής του μάγου άλλαξε και μετατράπηκε σε αναφιλητά της βασιλοπούλας.

    Το παλικάρι πλέον δεν το ένοιαζε εάν αυτό που άκουγε ήταν της φαντασίας του ή κάποιο φτηνό μαγικό του Μάγου.

    Τον ένοιαζε μόνο ότι μπορούσε να την ακούει και αυτήν να κλαίει.

    Και ας μην είχε ανοίξει το στόμα της.

    Και ας ήταν χιλιόμετρα μακριά.

    Ο Μάγος απομακρύνθηκε αφήνοντας το παλικάρι μόνο του.

    Που και αυτό με την σειρά του πήρε τον δρόμο του.

    Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.

    ---------
    Με αγάπη
    D.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ!

    Μάζεψα όλα τα σχόλια της νύχτας και αντί να πατήσω Publish πάτησα Delete. Τα μεταφέρω εδώ από την αλληλογραφία μου. 7 εδώ, υπήρχαν και άλλα 2 για άλλα ποστ.
    Ν. Δ.

    ----------------------------------------------------------------------

    EFFIE has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Μπράβο της! (απάντηση στο σχόλιο της Ντίτα)
    ----------------------------------------------------------------

    EFFIE has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Το γήρας δεν σχετίζεται με το ληξιαρχείο.
    Μερικοί γεννιούνται γέροι.
    Άλλοι παραμένουν νέοι στο άπειρο.
    Το ανυπόγραφο σχόλιο περί "γεροντοκαψούρας" δείχνει τον γερασμένο εγκέφαλο του συντάκτη του.

    ---------------------------------------------------------------

    Τα 'χω με τον πρωτοσύγκελο μου has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Αν το κατάλαβα καλά, D., αυτό που γίνεται είναι η χάραξη της παραβολής y = x² με κουτάλι και πιρούνι. Ακολουθεί μετατόπιση δύο μονάδες προς τα αριστερά και εξύψωσις τρεις μονάδες προς τα πάνω. Για την γραφική παράσταση της g(x)= ln|x-1|, μάλλον θα μετέρχεστε δύο κουβάδες ξέσκεπους. Να περιέχουν ο μεν ένας γλυκό κεράσι και ο δε άλλος γλυκό βύσσινο. Βουτάτε τα χέρια σας, D., και αρπάζετε τα γλυκούλια και μασουλάτε υπό βροχή.
    -------------------------------------------------------------------

    Anonymous has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    "Αγγίζουν τη ρίζα του προβλήματος και μαραίνουν το άσχημο τραπεζικό φυτό".
    Σαλτάρω,ξεπερασες τον εαυτό σου απόψε..

    --------------------------------------------------------------------

    Anonymous has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Στην κοινοκτημοσύνη δίνω μυαλό και σώμα μου και διερευνώ και βρίσκω. Τι θα παραδώσω και τι θα πω και τι θα ανακαλύψω γιατί να μην είναι ωραίο; Να είναι.
    --------------------------------------------------------------

    Anonymous has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Αγκαλιασμένος πάλι με τις κραυγές μιας πικροδάφνης, τον ήχο της τριχοφυΐας στο καρτοτηλέφωνο της αδειανής βροχής παραληρώντας, τελείως αθώος, ρωτήθηκα: εγώ γιατί δύο κις φράουλα και εσύ μία κις φράουλα μόνο; Και προ της εγρηγόρσεως, του να δώσω τέλος πάντων μία τριπλή απάντηση, είδα το βγάλσιμο στον ουρανό μου ενός ογκώδους σετ μαχητικών αεροσκαφών: "Θέλεις να με χειριστείς; Τι παιχνίδι μου παίζεις; Θα σου ψήσω το ψάρι στα χείλη!". Και με τεμάχισε σε μοναξιά και ανοησία και καταστράφηκα από όλες τις αμύητες πλευρές μου (γιατί εμένα τι να μου πουν ερωτοσαρκικώς οι κάτι άλλες και αλίμονο σου αν μου πουν και όλες μαζί θα ανάψω μεγάλη φωτιά και θα σας κάψω).
    -------------------------------------------------------------

    Τα 'χω με τον πρωτοσύγκελο μου has left a new comment on your post "Περί έρωτος":

    Αν το κατάλαβα καλά, D., αυτό που γίνεται είναι η χάραξη της παραβολής y = x² με κουτάλι και πιρούνι. Ακολουθεί μετατόπιση δύο μονάδες προς τα αριστερά και εξύψωσις τρεις μονάδες προς τα πάνω. Για την γραφική παράσταση της g(x)= ln|x-1|, μάλλον θα μετέρχεστε δύο κουβάδες ξέσκεπους. Να περιέχουν ο μεν ένας γλυκό κεράσι και ο δε άλλος γλυκό βύσσινο. Βουτάτε τα χέρια σας, D., και αρπάζετε τα γλυκούλια και μασουλάτε υπό βροχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Θυμάστε (οι παλιότεροι) το τραγούδι (Τουρνάς - Καλαμίτσης) "Δεν το ξανάκάνω σε Ωτομπιάνκι". Ε και εγώ δεν το ξανακάνω σε κινητό. Ποιο; Το moderation (και ειδικά πολλών σχολίων). Τα πλήκτρα delete και publish είναι κολλητά με απόσταση δύο χιλιοστά... Εξ ου και το τραγικόν λάθος παραπάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Το “τραγικόν λάθος” δεν οφείλεται στα δυο χιλιοστά απόστασης μεταξύ των δυο εικονικών πλήκτρων σε touch screen κινητό. Οφείλεται στα γηρατειά. Κακά τα ψέματα.

    Touch screen κινητά δεν ενδείκνυνται σε ανθρώπους κάποιας ηλικίας ειδικά 80 και άνω για πρακτικούς λόγους.

    Ενδείκνυνται φυσικά πληκτρολόγια φωτιζόμενα και μάλιστα μεγάλου μεγέθους προς διευκόλυνση χειρισμού της συσκευής ένεκα ηλικίας.

    Συγνώμην δια την ενόχλησην και κυρίως ζητώ συγνώμη που σας χάλασα τη γεροντική σούπα “Πέρι έρωτος”.

    Είμαι ο Ανώνυμος 17 April, 2016 21:02 ο αγενής και αφιλοσόφητος 55αρης.

    Υγ: Δεν ξέρω αν θα φτάσω τα 80 όπως μου ευχήθηκες να είσαι καλά και σε ευχαριστώ. Κι εσυ να τα 100σεις. Αν φτάσω στα 80 δεν θα ήθελα να γράφω ιστορίες περί έρωτος του εαυτού μου κρατώντας στα χέρια κινητό τηλέφωνο σαν γεροντοκαψούρης. Θα προτιμούσα να βλέπω ερωτευμένα τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου στη νιότη τους. Όχι εμένα στα γεράματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε προκαλώ σε αγώνα ταχύτητος SMS... Αν νομίζεις ότι μόνο οι γεροντοκαψούρηδες έχουν έξυπνο τηλέφωνο - είσαι βαθιά νυχτωμένος. Ξέρω υπερήλικες που όχι μόνο τα χρησιμοποιούν αλλά και τα προγραμματίζουν - μεταξύ τους κι εγώ...

      Γενικά οι νεότεροι νομίζετε πως η ζωή τελειώνει πολύ νωρίτερα... μεχρι να φτάσετε εκεί.

      Διαγραφή
  73. Και αν εγώ διαστείλλω ένα εφύμνιο, πάλι ο Νίκος Καρούζος -που δεν είναι ο Κουτσούμπας- είπε ο Νίκος Καρούζος για τον Άγιο Δημητράκη στο BASSO CONTINUO (και όταν είπε, Νίκος Καρούζος, για το αγόρι αυτό, την κορασίδα αυτή (από τον Υπνόσακκο: "στην υπαίθρια εκκλησιά με τ’ άφωνα καντήλια/μέσ’ στο μακρύ και σκούρο ρούχο του/ ο Άγιος Δημήτριος ίδιος με κορασίδα. Είν’ ο τόπος ουράνιος.") -λέει και για φονιάδες- τι σημαίνει "δε θα πουστέψω"!):

    BASSO CONTINUO
    Το γιασεμί ωραΐζει τα οπτικά μυρωδικά μας
    αποστρέφεται στ' αλήθεια το δημοτικό τραγούδι
    μαρτυρεί αφόρητα την αυτοκτονία του Άγιου Δημητράκη
    που έπεσε απ' το αδιάβροχο ύψος μ' ένα βιβλίο-μυστήριο
    στον ορφανό του κήπο κυριακάτικα
    είν' ερωτευμένη η ρίζα του άνθους με τ' απογέματα
    η ανάπνια τού ντάρμα συσσωρεύεται στον τενόρο της αεράκη
    κάπως έτσι τρελάθηκα και εγώ διαστέλλοντας εφύμνια

    γαντζωμένος απ' την απρόσιτη μετοχή: θεασάμενοι
    δεν είναι όμως δυνατό να συνθλιβόμαστε εμείς οι ανελέητοι
    ανάμεσα σε απόλυτη και σχετική υπεραξία
    οσφράδιον οπού δεν αποτείνεται στη βαθμολογία η σολωμική ποίηση
    μα οι φονιάδες έραναν τις εβδομάδες άφρονες όσο δε γίνεται άλλο
    θυμόμαστε το Τρεις Χιλιάδες εξαποστειλάρια ή και ιδιώνυμα
    καταστρέφουμε τα πολυμήχανα γεγονότα σημαιοστόλιστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Καλός ο Γιάννης. Όμως, άσχημες παρέες, δημοσιογραφικές. Με Καλαμίτση κάναμε phone-sex, μα δεν ολοκληρώσαμε. Και δεν πήγα και Νέα Μάκρη και μετανιώνω, μετανιώνω πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Και αυτά είναι πολύ σωστά: Οι υγιείς σχέσεις είναι πάντα οι πλουραλιστικές. Η μονομανής προσήλωση είναι ασθένεια - αλλά αυτή δεν αφορά μόνο τα ζώα. Μπορεί να τείνει σε άνθρωπο ή σε αντικείμενο. Η "οιδιπόδεια" μητέρα, ή ο φετιχιστής, είναι κλασικά παραδείγματα. και ανήκουν στο θέμα του έρωτα γιατί ο έρωτας είναι η συνδιαμόρφωση της (νοητικής) υγείας δύο ανθρώπων που ενώνουν στην αρχή τα σώματα τους και ύστερα ενώνονται στην υγεία της ζωής. Στην πραγματικότητα πλουραλιστικές είναι οι αισθήσεις μας και όταν επιλέγουμε να αγνοούμε όλες τις πληροφορίες που μας κομίζουν, απλώς νιώθουμε άσχημα και πέφτουμε στην μονομερέρια, δηλαδή στην κατάθλιψη (και άρα στον καπιταλισμό). Και για ιγιείς σχέσεις θα θέλαμε να πούμε. Αλλά τα δάχτυλα μας τα κοπανάνε τα σφυριά της ταχύτητας κοινής λογικής μπεεε μπεεε και καθημερινής απόπειρας live ειρωνίας κάθε φορά που...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. @ Anonymous18 April, 2016 23:16
    ---------------------------------------------------------
    Λοιπόοοον…

    O D. σήμερα έχει κέφια κι όταν έχει κέφια ο D. ζωγραφίζει, προσέχετε μόνο μην μου τα χαλάσετε.
    Παίρνω λοιπόν τον καμβά μου τα πινέλα μου και ξεκινάω.
    Νιάτα λοιπόν, νιάτα. οκ.
    Για να δούμε:
    1ον Ο Κύρ Νίκος μας είναι γέρος οκ…
    Το να μιλά ένας 55 πεντάχρονος με έναν γέρο βγάζοντάς μάλιστα με τόσο πάθος λεκτική βία και κακία κάτι δεν σημαίνει και για τον ίδιο; Ποιος είναι ο ξεμωραμένος εδώ;
    Για να μην πω ότι για κάτι άλλους "αμόρφωτους" 30ριδες και 40ριδες με κανα δυο πτυχία και διδακτορικά ο καθένας, που "καταδέχονται" και του μιλούν (γράφουν έστω) καθημερινά.

    2ον / 80-55 =25. Απλή αριθμητική (που είσαι σαλτάρω να με δεις)…. 25 χρονάκια λοιπόν, ξέρετε τι γρήγορα που περνούν; Αρκεί να θυμηθείτε πως φτάσατε στα 55… μην μου πείτε ξέρω… σαν νερό ε;
    Κλείνεις τα μάτια και τσουπ 55, για ξανακλείστε τα και θα δείτε πως πάτε στα 80!
    Τολμάτε;
    Προβλέπω ξαγρύπνια σήμερα το βράδυ…. τι να σου κάνουν και τα υπνοστεντόν;

    3ον Δεν σας πείραξε όμως η ηλικία, όχι, σας πείραξε που σας είπε αμόρφωτο και αγενή, αλλά ξέρετε κάτι; Ραντιστή δεν σας είπε.
    Και ξέρετε γιατί: Περνώντας η ηλικία, μαθαίνει κανείς να είναι ποιο εγκρατής -και μαντέψτε κάτι μόλις αποδείξατε αυτό ακριβώς. Είστε ηλικιακά ραντιστής (εκτός από αμόρφωτος και αγενής φυσικά.)
    Σας λέω όμως εγώ -μια και είμαι και καμιά 15ρια χρόνια μικρότερος άρα ηλικιακά έχω το δικαίωμα της… νιότης έτσι δεν είναι;
    Εκτός και αν θεωρείτε ότι αντιγράφοντας τον ορισμό (Slag) που βγάζει το google για την… γεροντοκαψουρά και πλασάροντάς τον ορισμό αυτό ως δικό σας στα σχόλια, γίνατε αυτόματα και μορφωμένος. Δεν είναι η μόρφωση copy -paste αγαπητέ.
    Θα μου πεις τώρα, δεν είπα ποτέ ότι δεν τον αντέγραψα- ναι, αλλά τότε θα έπρεπε να αναφέρετε την πηγή ή να βάλετε τουλάχιστον εισαγωγικά - θέμα μορφώσεως και αβρότητας και αυτό… ψιλά γράμματα ε; - Και σας μιλάει ένας αμόρφωτος (δείτε πως γράφω το 55 -αριθμητικά) αλλά εγώ τουλάχιστον το ξέρω ενώ εσείς έχετε πλήρη άγνοια, μεσάνυχτα που λένε -όχι ποια.

    4ον Θυμάμαι μια σκηνή στο Ρόκυ, παλαίμαχος ποια μάχεται και τον καινούριο πρωταθλητή σε ένα και μοναδικό αγώνα.
    Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας εκεί που δίνανε τα χέρια, ο νέος πρωταθλητής για να του σπάσει το ηθικό του λέει : "Είσαι γέρος" και ο Ρόκυ του απαντά κοιτώντας τον κατάματα με σταθερό βλέμμα: "Και εσύ θα γεράσεις". Και μετά τον άρχισε στις μπουνιές… ο αγώνας τελείωσε ισοπαλία. Ο Ρόκυ είχε νικήσει.

    Υ.Γ:
    Έχουμε πρόοδο:
    "….μετά σε πολεμούν και στο τέλος νικάς!"
    σε πολύ καλό δρόμο είμαστε… σε πολύ καλό δρόμο!

    Υ.Γ:2 Ρε που έφτασα, να υπερασπίζομαι δημόσια τον Δήμου! Aρχίζω να… γερνάω! :)


    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπερασπίζεσαι τον Δήμου - αλλά το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να είναι αυτό που μπορεί.

      Το πρόβλημα είναι με αυτόν που προσπαθεί να κάνει αυτά που δεν μπορεί - που δεν ξέρει τα όριά του. Αλλά δεν τρέχω Μαραθώνιο. Αν τα είχα χάσει και έγραφα εδώ ασυναρτησίες, δεν θα πάταγε ψυχή - ή μόνο τρόλια που θα κάνανε πλάκα.

      Μην ανησυχείτε - αν νιώσω ότι πια δεν τραβάω θα φύγω πριν καν το καταλάβετε.

      Διαγραφή
    2. "Το πρόβλημα είναι με αυτόν που προσπαθεί να κάνει αυτά που δεν μπορεί - που δεν ξέρει τα όριά του."

      Τον Τσίπρα ευνοείτε μήπως; -40ρης και αυτός- αλλά νόμιζα ότι σε αυτό το πόστ δεν θα μιλήσουμε πολιτικά... ;)

      Εκεί να δεις χάσιμο... εκεί να δεις γεροντικές ιδέες -και πράξεις - φυσικά.

      D.

      Διαγραφή
  77. Είσαι στην Αμερική. Επιστρέφεις και ακούς Απόστολο Νικολαΐδη. Σήμερα είσαι με την Δάφνην και ακολουθείς τη Νεφέλη σε ορίζοντες. Αυτές αγαπούν την αγάπη του επιδιορθωτού της. Και σε πορνοταινίες αν συμμετέχει, τον έναν αγαπάει. Ασχέτως τώρα που αυτές "έχουν αγόρι" και όταν σκέπτονται "το αγόρι μου" εννοούν πορνική ισοπέδωση της αγάπης τους. Τι να κάνουν! Βρίσκεσαι στη μέση της ζωής - "το αγόρι μου" θα νιώθεις; Τι θα σκεφτείς; Ότι οι αρχαίοι είπαν και ότι κάτι έτρεξε στα 1700; Είσαι χαζός; Απλώς θα μάθεις να γράφεις τα πράσινα τα κύματα, τη σχέση της διάδοσης του κύματος στον θετικό ημιάξονα κατά την θετική φορά: ψ = Α ημ[2π(t... Αυτό θα κάνεις. Κάτι θα νιώσεις, πολύ ερωτικό, αργότερα έκφυλο. Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλα στη νύχτα του Δεκέμβρη. Μόνο να γράψεις την εξίσωση της φάσης, φ= 2π... τρελαίνεσαι και απορείς: τι λογική που είναι τούτη, η τρελαμένη τρέλα της φάσης. Τι νιώθει εκείνος που έχει μέσα στο μυαλό του και κάθεται με ένα μελάνι και ένα χαρτάκι και βγάζει από το μυαλό του και γράφει και ελέγχει; Νιώθει το ποίημα του Νίκου Καρούζου: ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ: "Της ΗΠΑ τη σάρκινη διαφορά φάσης μου με μαύρο ψωμί και μέλι στα χαράματα στους δρόμους στην Αθήνα". Σε εμένα αυτονόητα; Παλιά άκουσα τον ήχο της φωνής, που έλεγε: "τίποτα, στα μαθηματάκια, δεν είναι αυτονόητο". Και δεν θα κατέβω στο σημείο να μου πεις εσύ τι είμαι και τι δεν είμαι. Να ξεσυνηθίσεις. Πρέπει λοιπόν να συναντήσω στην άσφαλτο από τύχη και να την απομακρύνω προς τα δέντρα δίχως λέξεις, για να θηλάσω το δάχτυλο της πέτρινης μεσότητας της. Θα μου το βάλει εκεί που πρέπει. Και θα σταματήσω να κάνω ό,τι του χεριού και θα της το παραδόσω. Το λευκό δέρμα της αγωνίας της θα δένει με τις ακτίνες του ήλιου τις ζωές μας· γκρεμισμένη απλότητα των αρτηριών των φύλλων γύρω γύρω. Θα έχω τον έλεγχο των πιο ηλιόλουστων κυττάρων της...του στιγμιότυπου της πίκρας της, της ενίσχυσης του γέλιου της, της οριακής γωνίας της, της ορατής αταραξίας της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Σε μια ήσυχη κατάσταση της ζωής λέμε ότι δεν ανεχόμαστε έργα που παρουσιάζουν την άκαρπη βιασύνη σαν αρετή. Α! Τι κάνει αυτή. Σπαγγάτο. Ησύχασε. Έτυχε. Σε άλλη στιγμή βρίσκεται στο τρένο. Νύχτα. Απογοήτευση. Παραμερίζει την κουρτίνα της λύπης της. Αυτό είναι ένα σαλόνι. Ας μην προσχωρήσουμε σε βιαστικές, αμερικάνικες ακρότητες. Ένα σαλόνι έχει τα μάτια του δεμένα, τη μύτη του πιασμένη από τα δάχτυλα, υπεισέρχεται. Υπεισέρχεται και αργά και βαθιά και γρήγορα. Τίποτα δεν απαγορεύεται σε ποιότητες ηρεμίας. Όλοι οι χώροι, όλων των σπιτιών, που είναι λειτουργικά και αξιόπιστα, υπεισέρχονται. Εμπλέκεται στα άνθη. Στέκεται σκυμμένη, το φουστάνι της όχι φουστάνι, αλλά στο χρώμα του άνθους ρυθμισμένο, προβάλλει τα ξανθά μαλλιά, τα μαύρα φρύδια της, από το άνοιγμα του ρυθμισμένου χρώματος, και υπεισέρχεται. Καπνούς χωρίς γλυκίσματα με ξανθό ήλιο και μελαγχολικές βαρβαρότητες αβαρείς απορρίπτουμε. Να βάλουμε τα πιο σωστά σφραγίσματα: από σοκολάτα. Η πτήση της δεν θα χαθεί. Απλώς, δεν θα πλυθούμε. Ποια ελευθερία θα μας μυρίσει κατά την παράδοση της αποσκευής. Ποια ελευθερία δεν έχει ταξιδέψει με το παλιό, το χθεσινό πουκάμισο της φήμης της βρεγμένο. Αν θα της τηλεφωνήσω να πληροφορηθώ πώς έφτασε, αν έφτασε, εφόσον την αγαπώ, δεν έχω πρόβλημα και εσύ να υπεισέρχεσαι. Αν δεν υπεισέρθεις, θα την αγαπάω λιγότερο, θα μαραθεί και θα πεθάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Να το κάνεις μέσα στο ποτηράκι με το νερό. Δεν ξέρω τι ντράπηκε, καθότι προηγουμένως το έκανα μέσα στο στόμα της, πάνω στο πρόσωπο της, στα μαλλιά της, στη μέση της, πάνω στις τρίχες της άλλης περιοχής. Αλλά ενώ δεν ήξερα τι ήθελε να κάνει, έκανα εκείνο που μου είπε να κάνω μέσα στο πεντακάθαρο ποτηράκι με το νερό. Τι τρυφερή. Συμπληρώνοντας: θα πιω εγώ αλλά θα πιεις και εσύ, αγάπη μου. Ήπιαμε, είπε, μόλις είχαμε πιει, και ας αγκαλιαστούμε τώρα, συμπλήρωσε. Μέθυσα και με πήρε ο ύπνος. Καλύτερα δεν κοιμήθηκα από τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Η εφημερίδα: "Ποιος είναι ο ιδανικός αριθμός σεξουαλικών συντρόφων για τους άντρες και τις γυναίκες. Υπάρχουν αυτοί που λένε την αλήθεια, ορισμένοι που «φουσκώνουν» τον αριθμό κι άλλοι που τον μειώνουν.". Όμως μπορώ να σκέπτομαι ό,τι θέλω και μπορώ επίσης να μην απασχολούμαι στα γραπτά και να μην τα έχω για περιστατικά του νου μου καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Με τρομάζει που δεν σκέπτομαι πια τον έρωτα. Κι'από την άλλη μεριά, ίσως είναι καλύτερα έτσι. Θα άντεχα ξανά όλη αυτή την αναστάτωση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Εγώ σήμερα ρώτησα μία πολύ ωραία κοπέλα πώς ονομάζεται για να μπορώ να την προσθέτω στο f/b και να μιλάμε, να μιλάμε, να μιλάμε. Όμως εκείνη μου είπε ότι έχω σχέση, έχω σχέση και για να μην προκληθούν παρεξηγήσεις ίσως όχι. Και εγώ όμως έλεγα ότι δεν θέλω να κάνουμε σχέση, μα μόνο απλώς να μιλάμε, να μιλάμε, να μιλάμε. Σίγουρα όμως η κοπέλα αυτή δεν έχει σχέση. Και όλες οι κοπέλες αυτές δηλώνουν ότι έχουν σχέση και δεν θέλουν να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε. Ίσως έπρεπε να την φιλήσω, και περισσότερο, γιατί ίσως αυτές, που είναι κοπέλες, να πρέπει να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, όταν η βάρβαρη κενωνία τις πιέζει και κατευθύνονται προς την υποκρισία και προς το ψεύδος. Θα την αγαπάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Στην μικρή μας πόλη φτάνουν ειδήσεις όπως: Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής θα βρίσκεται για τα επόμενα δύο χρόνια μια πρώην φιλόλογος από το Ουισκόνσιν, η οποία αποπλάνησε 16χρονο μαθητή της το διάστημα που εργαζόταν στο γυμνάσιο Γουεστ Μπερλίν, πριν από περίπου έναν χρόνο. Η 29χρονη Sara Domres, η οποία είχε λευκό ποινικό μητρώο πριν από τη σύλληψή της για την αποπλάνηση και τον βιασμό του αγοριού, πρέπει μετά την αποφυλάκισή της να καταχωριστεί ως δράστιδα σεξουαλικού αδικήματος στην περιοχή όπου θα επιλέξει να διαμείνει, ενώ της έχει απαγορευθεί να έχει οποιαδήποτε επαφή με τον νεαρό που εκμεταλλεύτηκε μέχρι εκείνος να ενηλικιωθεί. - ενώ εμείς βιάζουμε καθημερινά τις αιθέριες Βιρζινί Κιμπλί, Βικτορίν Μουνιέ, Αντέλ Ρεμπουφέ, κυρία Ρεμπουφέ, δεσποινίς Ντισνουά, Τζούλια Ρινιέρι, Μελανί Γκιλμπέρ, Ουλιελμίν ντε Γκρισχάιμ, Αντζελίν Μπερετέ, Άντζελα Πιετράγκρουα, Μετίλντ Ντεμπόβσκι, κόμισα Κιουράλ, και οι νεαροί μετανιώνουν οικτρά για την ευτέλεια και την ανοησίας τους, να παραδίδουν στους χωροφυλάκους τις αιθέριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.