«Ο Ρομπέρτο ήταν
πραγματικά ανίκητος!». «Αναρωτιέμαι ποιος άλλος επώνυμος θα δηλώσει αντισυστημικός;». «Οι
Τζιχαντιστές είναι δημιούργημα της Δύσης». «Το Πανεπιστήμιο πόσο χρειάζεται
φύλαξη;». «Δεν ήξερα να χρωστάω και να τα πληρώσω σε εκατό δόσεις!». «Οι
Τούρκοι στην Κυπριακή ΑΟΖ». «Το κεφάλι της Σφίγγας δεκατέσσερα μέτρα μακριά από
το σώμα». «Ο Λυκούδης και το καθυστερημένο Μετά».
Φράσεις και σχόλια από
την επικαιρότητα που περνάνε από το νου μου σαν ταινία – όλα εξίσου σημαντικά ή
ασήμαντα, στον ίδιο επίπεδο τόνο. Η πραγματικότητα τρέχει δίπλα μου σαν ποτάμι.
Κι εγώ να μην ξέρω πού βρίσκομαι και τι κάνω.
Μία σοβαρή περιπέτεια
υγείας είναι σαν φίλτρο που αλλοιώνει την πραγματικότητα. Σχεδόν την ακυρώνει.
Για τον άρρωστο που πέρασε για λίγο απέναντι, ο κόσμος είναι διαφορετικός.
Σχεδόν τίποτα από αυτά
που απασχολούν τους γύρω του δεν τον αφορά. Έχει τον πόνο του και τον τρόμο του
– και το μόνο που τον νοιάζει είναι η επιβίωση. Συσπειρώνεται στον εαυτό του
σαν το άρρωστο ζώο στη γωνιά του και γαντζώνεται από τη ζωή.
Για να ξαναγίνει η ζωή
αυτονόητη, θα περάσει καιρός. Για να κινείται με ανέμελη σιγουριά, πολύ
περισσότερος.
Πολλές ευχές για
«σιδερένια» ανάκαμψη, πολλές προτροπές για να επιστρέψω. Αλλά να επιστρέψω πού;
Πρέπει, αφού βρω τις δυνάμεις μου, να ξαναβρώ και τη ζωή. Οι γιατροί
ισχυρίζονται πως τώρα είμαι καλά. ‘Όμως προς τι; Αν έχω τα μέσα, μου λείπει ο
σκοπός.
Ελπίζω και επενδύω στη
συνήθεια. Μπορεί να απαλύνει τον τρόμο και να σιδερώσει την αγριάδα.
Και ίσως τότε ξαναγίνω
ένας κανονικός άνθρωπος. Δηλαδή, επιλήσμων…
