Η αλήθεια ως δηλητήριο
Νίκος Δήμου,
Ψυχικό, 13.4.14
(Δημοσιεύθηκε στις 16.4.14).
Στην «Καθημερινή»
της 12.4.14 δημοσιεύθηκε, εντός πλαισίου επιστολή άγνωστης σε μένα αναγνώστριας
με τίτλο: «Υπερήφανοι ΄Ελληνες». Αρχίζει ως εξής: «Σε ποιο βάραθρο αναλγησίας
και πνευματικής αλλοίωσης έχουμε περιπέσει! Πρώτα η κ. Ρεπούση, τώρα ο κ.
Δήμου. Ντροπή!» Παραλείπω τα περί Ρεπούση και συνεχίζω: «Όσον αφορά τον
υπερήλικο κ. Δήμου, τον άνθρωπο που υποστηρίζει “την δυστυχία να είσαι Έλληνας” να
μας επιτρέψει εμάς που είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες να
χαιρόμαστε την Ελλάδα μας. Διερωτάται κανείς τι απωθημένα έχει απέναντι στην
Ιστορία και τους ήρωες του 21, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να ζει αυτός σήμερα
ελεύθερος και να σκορπάει προς κάθε κατεύθυνση το δηλητήριό του».
1.
Η
αναφορά ηλικίας είναι ρατσισμός – ας αφήσουμε που δεν είμαι υπερήλικος (ακόμα).
2.
Πώς η
αναγνώστρια κρίνει την «Δυστυχία» αφού είναι προφανές ότι δεν την έχει
διαβάσει; Όλοι οι κριτικοί,
εντός και εκτός Ελλάδος,
συμφωνούν ότι είναι ένα βιβλίο έρωτα. «Χρειάζεται, πολλή μα πάρα πολλή αγάπη
για την Ελλάδα…» γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα Νέα. «Ένθερμο πατριώτη»
αποκαλεί τον συγγραφέα ο Bechtold Seewald, στη Welt. «Ένα πραγματικά
πατριωτικό βιβλίο», Αλεξ. Στεργιόπουλος, Ελευθεροτυπία. «Ένας απογοητευμένος
εραστής που έχει αγκαλιάσει την πατρίδα του με τέτοια αφοσίωση, που βρίσκεις
μόνο στους γνήσιους ερωτευμένους». Chr. Schloetzer, Süddeutsche
Zeitung.
3.
Τους
ήρωες του 21 τους τιμώ και τους σέβομαι – αλλά μέσα στο πλαίσια της ιστορικής
αλήθειας. Διότι δεν ήταν όλοι ήρωες αυτοί που τιμούμε – και κυρίως δεν ήταν
πάντα ήρωες. Οι σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος μπορεί να είναι πιο
διδακτικές και χρήσιμες από τις ένδοξες.
4.
Και
τέλος: «Δηλητήριο» ονομάζεται τώρα η τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια; Που υπάρχει
πια σε όλα τα επιστημονικά ιστορικά συγγράμματα – εκτός από τα βιβλία ιστορίας
του σχολείου, τα οποία κατέκρινα; Δηλητήριο άρα και το «αληθές» του Σολωμού,
που το ήθελε να ταυτίζεται με το «εθνικόν»;
Φιλικά,
(Δημοσιεύθηκε στις 16.4.14).
