Τα συγχαρητήρια όλου του λαού πρέπει να τα έχετε ήδη νιώσει
σαν ένα μεγάλο τσουνάμι ενθουσιασμού. Πραγματικά σπάνια έχω ζήσει τέτοια
ομοψυχία και ομοφωνία. Η απουσία μερικών μεμονωμένων ατόμων (Ζουράρις,
Βαρουφάκης Βελόπουλος) επιτείνει την ατμόσφαιρα ενθουσιασμού που οπωσδήποτε θα
χάλαγε με τις πιθανές επιλογές τους. (Σκεφθείτε να σας ψήφιζε ο …Βελόπουλος…
Μπρρρρ).
Ιδού λοιπόν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος σε μία χώρα που ακόμα
δεν έχει δώσει στις γυναίκες την θέση που τους αξίζει, σε μία χώρα που
προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από μία άγρια κρίση, σε μία χώρα που περιβάλλεται
από θάλασσα …προβλημάτων. Νομίζω πως κανένας από τους (ή τις) συναδέλφους σας
στην Ευρώπη δεν θα σας ζηλεύει. Η Ελβετία, εκτός από το ότι δεν έχει
υφαλοκρηπίδα, δεν έχει καν μόνιμο πρόεδρο – εναλλάσσονται μεταξύ τους οι
εκπρόσωποι των κομμάτων. Η Ολλανδία έχει μία βασιλική οικογένεια της οποίας την
ύπαρξη αντιλαμβάνονται οι πολίτες μόνο στις παρελάσεις. Να μην μιλήσουμε για
τις σκανδιναβικές χώρες όπου οι ανώτατοι άρχοντες μετακινούνται μονίμως με το
ποδήλατο.
Δεν είναι μόνον η χώρα σε δύσκολη θέση (ακόμα και
γεωγραφική) είναι και ο λαός της λίγο ιδιότυπος. Ακόμα και την απελευθέρωσή του
(που θα γιορτάσουμε του χρόνου) την μετέτρεψε σε εμφύλιο πόλεμο, και αν δεν
είχαν επέμβει οι μεγάλες δυνάμεις μπορεί την Πελοπόννησο να την ονόμαζαν τώρα
Ιμπραημία – από το όνομα του κατακτητή της.
Γενικά το έχουμε αυτό το σαράκι του διχασμού: στην αρχή ήταν
οι αυτόχθονες και οι ετερόχθονες, μετά οι Βενιζελικοί και Κωνσταντινικοί,
αργότερα οι Αριστεροί και οι Δεξιοί. Άραγε καταφέραμε να ξεπεράσουμε αυτή την
αρρώστια;
Και μόνιμα η αντιπαράθεση με το κράτος, το μισητό αλλά και
αγαπητό ντοβλέτι, το οποίο ταλαιπωρεί τους πολίτες και αυτοί για εκδίκηση το
κατακλέβουν με όποιο τρόπο μπορούν – κυρίως με την φοροδιαφυγή. Ενώ ταυτόχρονα
το λιβανίζουν ως εργοδότη και συνεταίρο.
Κι όλα αυτά μέσα σε μία ατμόσφαιρα που αφαιρεί από τους
Έλληνες κάθε αντίληψη της πραγματικότητας. Μεγαλώνουμε και ζούμε σε μία
ατμόσφαιρα μύθων που μας φουσκώνουν τα μυαλά. Είναι και αυτοί οι αρχαίοι
πρόγονοι που βασικά αγνοούμε αλλά τους κρεμάμε σαν παράσημα σε κάθε επίδειξη. Έτσι
στις μεγάλες πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις θεωρούμε τον λαό μας τον πιο έξυπνο
και πολιτισμένο της Ευρώπης.
Κι επειδή έτσι μας βλέπουμε, θεωρούμε πως είμαστε αδικημένοι,
παραγκωνισμένοι θύματα συνωμοτικών ενεργειών από τα «ξένα κέντρα» όπως έλεγε
και ο Ανδρέας. Ας αφήσουμε που ο ένας στους τρεις πιστεύει ότι μας …ψεκάζουν.
Με το ένα πόδι στην Ανατολή, με το άλλο στην Ευρώπη, μέσα
και έξω από τα Βαλκάνια ψάχνουμε ακόμα την πραγματική μας ταυτότητα. Ο
Μεσαίωνας των 1200 χρόνων (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) μας αποξένωσε από τον
Δυτικό πολιτισμό και μας άφησε να αιωρούμαστε σε ένα πολιτισμικό κενό. Χωρίς
αστική τάξη, χωρίς κοινωνία πολιτών.
Τον καιρό της Δικτατορίας έγραψα ένα βιβλίο που εκδόθηκε
αμέσως μετά, προσπαθώντας να περιγράψω και να διερευνήσω το Ελληνικό Πρόβλημα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο αυτό επί 45 χρόνια εξακολουθεί να
ανατυπώνεται και να πουλιέται – ενώ πολλοί αναγνώστες του το θεωρούν σύγχρονο.
«Διάβασα το τελευταίο σας βιβλίο!» μου λένε, όταν με αναγνωρίζουν στον δρόμο.
Εξοχότατη πρόεδρος, λυπάμαι που σας υποδέχομαι με ένα τέτοιο
κείμενο. Αλλά είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε άριστα όλα τα συμπτώματα που
περιέγραψα. Και είμαι αισιόδοξος ότι η παρουσία και η θητεία σας θα αποτελέσει
ένα δραστικό αντίδοτο.
Με τις ειλικρινείς και θερμές ευχές μου,
Ν. Δ.
