Θυμάμαι παλιά οι συντάκτες της δεύτερης σελίδας των «Νέων»
(ήταν η σελίδα της κουλτούρας) όταν ήθελαν να γράψουν κάτι για την τηλεόραση
διαχώριζαν τη θέση τους δηλώνοντας με παχιά στοιχεία:
«Εμείς βέβαια
τηλεόραση δεν βλέπουμε»…
Τώρα βέβαια θα έβλεπαν, φτάνει να ήταν Netflix ή HBO. Γιατί έχει γίνει
αποδεκτό, ακόμα κι από τους πιο σνομπ διανοούμενους, ότι το «μεγάλο
μυθιστόρημα» του 19ου αιώνα
(ναι, ο Μπαλζάκ, ο Ντοστογιέφσκη, ο Ντίκενς,) έχουν υποκατασταθεί από τις
τηλεοπτικές σειρές – ένα νέο είδος λογοτεχνίας σε συνέχειες.
Και η σνομπαρία των διανοούμενων, έχει μεταφερθεί στο κινητό
(«εμείς βέβαια κινητό δεν έχουμε»).
Κι όμως, αν μπορούσατε να μεταφέρετε στο σήμερα τον
Αριστοτέλη, τι νομίζετε ότι θα τον εντυπωσίαζε περισσότερο. Οι νέες μας
φιλοσοφικές θεωρίες ή το μικρό αυτό κουτάκι στην τσέπη που περιέχει όλη την
ανθρώπινη γνώση, τέχνη και επικοινωνία;
Κι εγώ θέλω να εξομολογηθώ ένα αμάρτημα: «Βλέπω τηλεόραση».
Και όχι μόνο Netflix (βλέπω κι απ’ αυτό). Ξέρω ότι
δίνω λαβή σε όσους ήδη αμφισβητούν την υπόστασή μου ως πνευματικού ανθρώπου.
Δεν θα απολογηθώ.
Βλέπω κυρίως δύο κανάλια. Ένα ελληνικό και ένα ξένο. Το
ελληνικό έχει το ξένο όνομα History.
Ανήκει στην συνδρομητική δέσμη της Cosmote και περιέχει υλικό σχετικό κυρίως με την Ελληνική ιστορία,
αλλά και με πολλά σύγχρονα θέματα: συνεντεύξεις, συζητήσεις, ρεπορτάζ,
ντοκιμαντέρ. Η προέλευση του υλικού είναι παγκόσμια και η ποιότητά του
εξαιρετική. Χωρίς δισταγμό θα έλεγα ότι το Ιστορικό κανάλι (History Channel) αποτελεί το
σημαντικότερο πνευματικό γεγονός στην σημερινή Ελλάδα. Με λίγη ακόμα προσπάθεια
θα μπορούσε να γίνει το ελληνικό Arte (Γαλλο-Γερμανικό κανάλι ασύλληπτης για μας ποιότητας).
Δεν γνωρίζω κανένα από τους υπεύθυνους γι αυτή τη δουλειά –
και γι αυτό μπορώ να τους συγχαρώ άφοβα.
Το άλλο κανάλι είναι Γαλλικό κι ονομάζεται Mezzo.
Εικοσιτέσσερις ώρες το
εικοσιτετράωρο εκπέμπει μουσική.
Εξαιρετική μουσική: από προκλασική μέχρι
προχωρημένη τζαζ. Όλα τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ αναμεταδίδονται, είτε απευθείας
είτε με κάποια καθυστέρηση. Επίσης παραστάσεις όπερας και μπαλέτου, από όλο τον
κόσμο. Για ένα μουσικόφιλο αξίζει και μόνον αυτό, όλη την συνδρομή κάποιας
δορυφορικής (νομίζω το μεταδίδουν πολλές – και η Cosmote). Παρακολουθώ συναυλίες από
παιδί (από τον «Ορφέα» του Φιλοκτήτη Οικονομίδη). Ποτέ δεν ένιωσα τόσο κοντά
μου την μουσική, όσο τώρα, χάρη στις λεπτομέρειες που απομονώνει η κάμερα.
Φυσικά προϋπόθεση είναι να υπάρχει συνδεδεμένο και κάποιο καλό ηχητικό σύστημα
– τα ηχεία των τηλεοράσεων είναι συνήθως άθλια.
Το Mezzo είναι και ο μόνος λόγος που βλέπω (και κυρίως ακούω)
τηλεόραση νωρίς. Για κάποιον περίεργο λόγο την έχω συνδυάσει αποκλειστικά με
απογευματινές ή βραδινές ώρες.
Μια και επρόκειτο να γράψω για τηλεόραση έκανα ένα γύρο και
στα ελληνικά κανάλια. (Αναρωτιέμαι: γιατί οι εφημερίδες μας δεν διαθέτουν στήλη
τηλεκριτικής; Θα ήταν πολύ χρήσιμη για να βοηθήσει το κοινό να διαμορφώσει το
γούστο του).
Υπάρχουν σήμερα στην ελληνική τηλεόραση δύο αξιόλογες σειρές.
Είχαν και εμπορική επιτυχία. (Μιλάω για
τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι».) Πράγμα που δείχνει ότι υφίστανται δυνατότητες
για κάτι πιο ουσιαστικό.
Το Κανάλι της Βουλής προσπαθεί επίσης να δώσει ποιοτική
τροφή. Μερικές φορές δείχνει παλιό καλό υλικό. Αλλά στις ζωντανές εκπομπές δεν
διαθέτει συνομιλητές που να στέκονται στο ύψος των προσκεκλημένων. Αντίθετα το Action 24
κρατάει πάντοτε τα σκήπτρα στον βραδινό πολιτικό
διάλογο.
Κατά τα άλλα μαθαίνω πως επιστρέφουν με φόρα τα ριάλιτι, ενώ
τα παιχνίδια συνεχίζουν την ανόητη παράδοσή τους… Υπάρχει όμως μία σπουδαία
είδηση στο Τρίτο Πρόγραμμα: Η επιστροφή του Διονύση Μαλλούχου και του Διαμαντή
Φλωράκη στα «Πρωινά».
Υ. Γ. Θέλω να ευχαριστήσω την ΕΡΤ 2 που μου αφιέρωσε μία
εκπομπή της σειράς «Εποχές και Συγγραφείς». Μόνο που ξέχασε να βάλει στον τίτλο
το όνομά μου, και με αναφέρει μόνο ανάμεσα στους 5 «παρεμβαίνοντες» επισκέπτες…
