+ ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ (Έκτακτη Μαύρη Επικαιρότης).
Με τον Θάνο είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές. Κάποτε ήταν να γραψει μουσική για ένα λιμπρέτο μου - μελοποίησε μόνο ένα τραγούδι, αλλά είχε αρκετές επείγουσες παραγγελίες και δεν προχώρησε. Μου το έδωσε σε μία κασέτα - πρέπει να την βρω, να το ξανακούσω.
Θυμάμαι μία συνομιλία μας. Ο Θάνος είχε γραψει μουσική για μία όπερα σε λιμπρέτο του Χρήστου Λαμπράκη, που ανεβηκε στο Μέγαρο. Δεν με ενθουσίασε. Συζητώντας στα παρασκήνια του είπα:
"Τι τα θέλεις. Είτε σ' αρέσει είτε όχι, θα μείνεις στην αιωνιότητα με τον "Σταυρό του Νότου". "Κι εσύ," μου απάντησε, "με την "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας". Γελάσαμε και οι δύο.
Ο Νίκος Καββαδίας, ο "Κόλιας" όπως τον φωνάζαμε (ή "Μαραμπού") ήταν ένας καλός ελάσσων ποιητής. Με τον εξωτισμό του, τον ερωτισμό του, έξοχος στις ανθολογίες. Τον συνάντησε ο Θάνος κσι ανέβηκαν και οι δύο αγκαλιασμένοι στην αθανασία. Ποιος θα του τόλεγε...
Το blog στο BHMA:
Με τον Θάνο είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές. Κάποτε ήταν να γραψει μουσική για ένα λιμπρέτο μου - μελοποίησε μόνο ένα τραγούδι, αλλά είχε αρκετές επείγουσες παραγγελίες και δεν προχώρησε. Μου το έδωσε σε μία κασέτα - πρέπει να την βρω, να το ξανακούσω.
Θυμάμαι μία συνομιλία μας. Ο Θάνος είχε γραψει μουσική για μία όπερα σε λιμπρέτο του Χρήστου Λαμπράκη, που ανεβηκε στο Μέγαρο. Δεν με ενθουσίασε. Συζητώντας στα παρασκήνια του είπα:
"Τι τα θέλεις. Είτε σ' αρέσει είτε όχι, θα μείνεις στην αιωνιότητα με τον "Σταυρό του Νότου". "Κι εσύ," μου απάντησε, "με την "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας". Γελάσαμε και οι δύο.
Ο Νίκος Καββαδίας, ο "Κόλιας" όπως τον φωνάζαμε (ή "Μαραμπού") ήταν ένας καλός ελάσσων ποιητής. Με τον εξωτισμό του, τον ερωτισμό του, έξοχος στις ανθολογίες. Τον συνάντησε ο Θάνος κσι ανέβηκαν και οι δύο αγκαλιασμένοι στην αθανασία. Ποιος θα του τόλεγε...
Το blog στο BHMA:
Το μέλλον αόρατον…
Δύο είναι τα θέματα που κυριαρχούν σήμερα στη ζωή μας: ένα
τοπικό και ένα παγκόσμιο. Το τοπικό είναι οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το
παγκόσμιο: το κλίμα του πλανήτη. Φυσικά, υπάρχουν και πολλά άλλα, τα οποία όμως
συχνά συμπλέκονται και εξαρτώνται από τα δύο μεγάλα, όπως, π. χ., το
προσφυγικό.
Για το κλίμα τι να πω; Δεν έχω να προτείνω κάτι. Όλα έχουν
μελετηθεί και μετρηθεί. Έχουμε την τεχνολογία να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες
της τεχνολογίας. (Πάσσαλος – Πασσάλω…) Χρειάζεται το πιο δύσκολο: η εφαρμογή.
Και, φυσικά, πριν από αυτή, η αναγνώριση. Πρέπει να πεισθούν οι κάτοικοι της
γης να συντρέξουν. Αλλά όταν οι ηγέτες των μεγαλύτερων δυνάμεων (όπως ο
αλλοπρόσαλλος Τραμπ) δεν αναγνωρίζουν καν το πρόβλημα – όλες οι Γκρέτες του
κόσμου είναι αδύναμες…
Σε λίγες περιπτώσεις ταιριάζει τόσο πολύ το ρητό του
Ισοκράτη: «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον», όσο στην δική μας σχέση με
την Τουρκία. Ότι οι τύχες μας είναι μπλεγμένες από την γεωγραφική μας θέση δεν χρειάζεται ανάλυση. Κάποιος
κακός δαίμονας μας έχει δέσει κόμπο με τους κάποτε δυνάστες μας.
Ποια είναι η λύση για το Ελληνοτουρκικό; Μπορώ να πω μόνο
ποια ΔΕΝ είναι: ο πόλεμος. Μία σύρραξη μεταξύ μας θα ήταν καταστροφική και για
τους δύο. Ίσως περισσότερο για τον ένα από τον άλλο – αλλά και ο κερδισμένος θα
έχανε πολλά. Είναι σκέτη τρέλα, στον 21ο πρώτο αιώνα, ακόμα και να
σκεπτόμαστε τέτοιες πρωτόγονες λύσεις.
Φυσικά, λύση δεν αποτελεί μία συνεχής και αιώνια ισορροπία
του τρόμου. Να στεκόμαστε διαρκώς άγρυπνοι, με τα όπλα γεμάτα και να ξοδεύουμε
πολύτιμα χρήματα σε εξοπλισμούς και ανόητες αερομαχίες.
Η λύση είναι προφανής – αλλά εδώ μπαίνουν στη μέση,
εθνικισμοί, προαιώνια πάθη και υστερίες. Όμως υπάρχουν νόμοι, διεθνή δικαστήρια
και οργανισμοί που μπορούν να βοηθήσουν. Η λύση που είχε συζητηθεί στο Ελσίνκι
(και μετά …ξεχάστηκε) η λύση που είχε προτείνει παλιά ο πιο λογικός Έλληνας
πολιτικός, ο Στέφανος Μάνος: Η διαπραγμάτευση.
Σίγουρα, αν πάμε στα δικαστήρια μπορεί και να χάσουμε κάτι.
Αλλά αυτό είναι μάλλον καλύτερο από το να χάσουμε πολλά. Π. χ. δεν είναι
δυνατόν να επιμένουμε επί δεκαετίες σε μία αυθαίρετη ρύθμιση (που αποτελεί δική
μας ευρεσιτεχνία) ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει δέκα μίλια
εναέριο χώρο, ενώ παραμένει στα έξη μίλια θαλάσσιο. Κανείς δεν έχει αποδεχθεί
αυτόν τον παραλογισμό, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΙΑΤΑ (Διεθνής Ένωση Αερομεταφορών).
Πόσο καιρό θα αντέξουμε σε μία στείρα άρνηση και απομόνωση;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία διαπραγμάτευση με ορθολογισμό και καλή θέληση. Ξέρω,
όταν προτείνεις κάτι τέτοιο είναι εύκολο να σε πούνε προδότη και εθνικό
μειοδότη. Αλλά με έχουν ήδη αποκαλέσει με τέτοιους και χειρότερους
χαρακτηρισμούς – κι ο βρεμένος δεν φοβάται την βροχή.
Ο σοφός μελετητής Γιάννης Βούλγαρης έγραψε και κυκλοφόρησε
ένα βιβλίο που συζητήθηκε και συζητιέται πολύ, με τίτλο: «Η Ελλάδα, χώρα
παραδόξως νεωτερική». Κάνει μία ηρωική προσπάθεια να μας πείσει ότι το ποτήρι,
που οι περισσότεροι βλέπουμε μισοάδειο, είναι στην πραγματικότητα μισογεμάτο.
Διαβάζοντας στις περασμένες «Νέες εποχές» το άρθρο του Κώστα
Σημίτη «Υστέρηση, ο βασικός αντίπαλος της χώρας» βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Πέρα
του ότι υπήρξε ο καλύτερος πρωθυπουργός μας μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (γνώμη
μου), ο Σημίτης συνήθως δεν σφάλει στις εκτιμήσεις του. Μάταια προειδοποίησε έγκαιρα
για την Κρίση. Από το άρθρο του έμαθα ότι πολύτιμοι θεσμοί (π.χ.: ΑΣΕΠ) έχουν
καταρρεύσει και ότι σε πολλούς τομείς, η χώρα κινείται σταθερά προς τα πίσω.
Αλλά ο Βούλγαρης επιμένει. Έχει μελετήσει ό,τι σημαντικό
γράφτηκε για τη χώρα μας και με μαεστρία αναποδογυρίζει επιχειρήματα. Ωστόσο εγώ
θυμήθηκα μία Αγγλική ρήση: «The proof
of the pudding is in the eating». (Η απόδειξη της πουτίγκας είναι στο
φάγωμα). Όποιος έχει ζήσει και εργαστεί (όχι ως τουρίστας) μερικούς μήνες σε
μία χώρα πραγματικά νεωτερική – π.χ. της κεντρικής η βόρειας Ευρώπης – θα ήξερε την απάντηση.
Μόνο συμμετέχοντας ένα
ικανό διάστημα σε ένα πραγματικά νεωτερικό περιβάλλον, θα καταλάβει κάποιος, τι
άβυσσος μας χωρίζει από αυτό. Όλα τα σοφά επιχειρήματα θα εξατμιστούν μπροστά
σε μία αυθεντική νεωτερική πραγματικότητα και καθημερινότητα. Που μας λείπει
τραγικά.
Ας είναι: εγώ πάντως είμαι έτοιμος να δώσω εύσημα στον
Γιάννη Βούλγαρη, αν η Ελλάδα χειριστεί ορθολογικά τη σχέση της με την Τουρκία…
