Εναντίον ποίου απεργούμε;

Το Σύστημα (κατά Πιρανέζι)

Σήμερα η Μεγάλη Απεργία. Αναρίθμητος ο αριθμός των οργανώσεων που κατεβαίνουν. Όλα τα κεφαλαία γράμματα του αλφαβήτου, σε άπειρους συνδυασμούς, συμμετέχουν.

Αλλά εναντίον τίνος απεργούμε;

Αυτοί που πιστεύουν ότι είμαστε υπό ξένη κατοχή (μόλις διάβασα ένα σχετικό σχόλιο) προφανώς εναντίον των ξένων κατακτητών που μας επιβάλουν σκληρά μέτρα λιτότητας για να επιτύχουν τους δικούς τους σκοπούς. Τώρα για το ποιοι είναι αυτοί οι σκοποί, ερίζουν πολλοί. Από κακόβουλοι (να μας κάνουν κακοπληρωμένους σκλάβους και να μας εκμεταλλευθούν) μέχρι ιδεαλιστικοί (να μας μετατρέψουν σε μία σύγχρονη χώρα).

Αυτοί που θεωρούν ότι για τον χειρισμό των προβλημάτων φταίει κυρίως η κυβέρνηση – απεργούν εναντίον της. Ειδικά μάλιστα που αυτή η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της μας είχαν υποσχεθεί τον ουρανό με τα’ άστρα. Δεκατρείς συντάξεις θα έδινε – και πετσοκόβει τώρα τις δώδεκα…

Αυτοί που θεωρούν ότι για το χάλι μας φταίει το «Σύστημα» ή οι «Ελίτ» - όροι που περιλαμβάνουν πολιτικούς (ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης) ολιγάρχες παμπλούσιους και πανίσχυρους, τραπεζίτες (ακόμα και τους δικούς μας που έχουν πτωχεύσει) και σκοτεινούς συνωμότες.  (Αν έχετε ζωηρή φαντασία, εδώ χωράνε από μασόνοι και εβραίοι, μέχρι νεφελίμ). Απεργούν λοιπόν γενικώς αντιδρώντας στο Σύστημα – χωρίς βέβαια ελπίδα να το γκρεμίσουν, αφού πιστεύουν στην παντοδυναμία του. (Για να πέσει το Σύστημα χρειάζεται μία ολική παγκόσμια επανάσταση – η οποία σύντομα θα εγκαταστήσει το δικό της).

Τέλος, σύμφωνα με μία άλλη ερμηνεία, απεργούμε ο ένας εναντίον του άλλου. Ο αγρότης που δεν θέλει να πληρώνει εισφορά για ΟΓΑ απεργεί εναντίον μου – διότι θέλει να πληρώνω εγώ την εισφορά του με τους φόρους μου, όπως έκανα τόσα χρόνια. Επίσης να πληρώνω τους φόρους του, τις παροχές και τις επιδοτήσεις, που του δίνει το κράτος. (Μην πείτε: η Ε.Ε. – κι αυτή από τους φόρους των πολιτών της τα δίνει). Ο συνταξιούχος που δεν πλήρωσε παρά 15 χρόνια εισφορές και συνταξιοδοτήθηκε στα 45, θέλει να πληρώνω εγώ με τους φόρους μου την σύνταξή του για σαράντα τόσα χρόνια.

Απεργούμε λοιπόν άπαντες – αλλά ξέρουμε γιατί και εναντίον ποίων; Παλιά οι απεργίες ήταν συγκεκριμένες με σαφείς στόχους και ξεχωριστά αιτήματα. Π. χ. οι εργάτες ενός εργοστάσιου απεργούσαν εναντίον της ιδιοκτησίας με αίτημα αύξηση απολαβών – ή μείωση ωρών εργασίας. Κι όταν τελείωνε η απεργία, ήξεραν τι πέτυχαν.

Εμείς απεργούμε γενικώς – εναντίον των πάντων. Μήπως τελικά αυτό βολεύει τα αφεντικά (είτε είναι οι ξένοι, η κυβέρνηση, ή το Σύστημα) διότι απλώς εκτονώνει την γενική δυσφορία – και μετά περνάνε πιο εύκολα τα μέτρα;