ΓΑΤΟΣ αραχτός και φευΓΑΤΟΣ

__________________________________________


____________________________________________

ΚΑΛΟ υπόλοιπο ΚΑΛΟκαίρι!
_____________________________________

Για επείγοντα περιστατικά μπλογκο-στέρησης εφημερεύει το
dontech

Το καθαρό βλέμμα

Χθες συνάντησα μία κυρία, Γερμανικής καταγωγής, που ζει από χρόνια στην Ελλάδα.

Στο πρόσωπό της αντίκρυσα κάτι που είχα ξεχάσει. Μία καθαρότητα, εντιμότητα, διαφάνεια, που είχα καιρό να δω. Δεν μιλάμε για ομορφιά – δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε όμως άσκημη. Μιλάμε για κάτι άλλο, κάτι που σε έκανε να την εμπιστεύεσαι απόλυτα, δύο λεπτά μετά την γνωριμία της.

Η αίσθηση που έδινε η φυσιογνωμία της θα μπορούσε να εκφραστεί με την φράση: «Δεν μπορώ να πω ψέματα». Καστανόξανθη, με γαλανά διάφανα μάτια, που ενώ ήταν «ψυχρά» για τα δικά μας κριτήρια, έκρυβαν ένα μικρό γέλιο.

Είχα χρόνια να δω τέτοιο πρόσωπο. Μού θύμισε τα πρώτα μου χρόνια στην Γερμανία. Τότε μου είχε κάνει εντύπωση το γενικότερο επίπεδο ειλικρίνειας των ανθρώπων που συναντούσα. Οι Έλληνες συμφοιτητές μου θεωρούσαν τους Γερμανούς χαζούς, ακριβώς λόγω της ευθύτητας και της ευπιστίας τους. «Ό,τι και να τους πεις, το χάβουν!». (Απορούσα: αποκαλείς κάποιον χαζό επειδή σε θεωρεί αξιόπιστο; ).

Η διαφορά έμοιαζε ακόμα πιο εμφανής στις γυναίκες. Στην χώρα μας ήταν τότε μαθημένες να ζουν με το βλέμμα κατεβασμένο (χαμηλοβλεπούσες) να μη σε κοιτάνε κατάματα και να κρύβουν την σκέψη και τα συναισθήματά τους. Εκεί ήταν σχεδόν ωμές. Τους άρεσες; Σου το έλεγαν αμέσως. Ούτε κόνξες ούτε τσαλίμια. Αν δεν τους άρεσες μπετόν αρμέ. Ξεκάθαρα, από την αρχή.

Από τότε άλλαξαν πολλά – και οι γυναίκες στον τόπο μας. (Ευτυχώς). Ωστόσο όμως αυτή την αθωότητα (ή και αφέλεια) την συναντάς ακόμα και τώρα λιγότερο σε μας και περισσότερο στα Βόρεια κλίματα.

Λόγω της ιστορίας και της ψυχοσύνθεσής μας, εμείς οι νότιοι και Μεσογειακοί έχουμε ανάγκη το παραμύθι. Έχουμε επιβιώσει χάρη σε αυτό. Πλάθουμε τους μύθους που μας βολεύουν, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, πλέκουμε πλεκτάνες, υπερβάλλουμε ή πλειοδοτούμε, υποψιαζόμαστε παντού συνωμοσίες ή «δούλεμα». Και δεν εκθέτουμε ποτέ στον αντίπαλο τα αδύνατά μας σημεία – σίγουροι πως θα τα εκμεταλλευθεί. Όσοι έχουν ζήσει στο Βορρά, γνωρίζουν αυτή τη διαφορά.

Αυτό δεν φαίνεται μόνο στις καθημερινές σχέσεις – αλλά και στις τέχνες: την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο. Την ωμή, σπαρακτική ειλικρίνεια ενός Μπέργκμαν, ενός Ίψεν ή Στρίντμπεργκ, δεν την συναντάς στους Νότιους.

Φυσικά δεν είναι όλοι οι Βόρειοι ειλικρινείς – ούτε όλοι οι Νότιοι ψεύτες. (Όχι γενικεύσεις!). Αλλά νομίζω πως υπάρχουν σαφείς διαφορές στα ποσοστά. Και βέβαια εμείς είμαστε, μέσα στο παραμύθι μας, πολύ πιο ενδιαφέροντες!

Μία γυναίκα, σαν αυτή που γνώρισα σήμερα, οι δικές μας ίσως την αποκαλούσαν «ξενέρωτη». Ακόμα και χαζή. Αλλά εμένα μου έκαναν καλό αυτά τα δέκα λεπτά εμπιστοσύνης που πέρασα κοντά της.

Το καθαρό βλέμμα.


Το σκίτσο είναι του Lucas van Leyden (1494-1533). Δεν μοιάζει καθόλου στην κυρία που γνώρισα - εκτός από το βλέμμα.

Ενός Λεπτού Μαζί

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Την Πέμπτη 12 Ιουλίου, υπό την αιγίδα του Ιδρύματος "Παύλος Μπακογιάννης" με πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη, διοργανώθηκε συμπόσιο με τίτλο: "Ενός λεπτού μαζί" στην διαρκεια του οποίου 36 κορυφαίες προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων αντάλλαξαν απόψεις, εμπειρίες και σκέψεις για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο, για την κοινωνία και τον πολιτισμό.

Κάθε καλεσμένος είχε στη διάθεσή του ένα λεπτό για να καταθέσει την απάντησή του στο ερώτημα: "Ελλάδα 2007 και μετά... Τι θα κρατούσα , τι θα άλλαζα".

_____________________________________

Ήμουν ένας από τους 36. Η δική μου απάντηση:


Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποί της.

Ποιους θα ήθελα να κρατήσω και ποιους να αφήσω;

Θέλω μία Ελλάδα χωρίς:

• Ελληνάρες – γιατί μας βλάπτουν ανεπανόρθωτα.

• Αντι-δυτικούς, αντί-αμερικάνους αντι-οτιδήποτε, γιατί είναι μόνον αντί-

• Λαϊκιστές πολιτικούς και δημοσιογράφους,

• Μπάτσους βασανιστές – και κουκουλοφόρους χούλιγκαν

• Παπάδες που παρωδούν τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία

• Πολιτικούς που φοβούνται το πολιτικό κόστος

• Γραφειοκράτες που βασανίζουν τον κόσμο

• Αεριτζήδες, λαμόγια, μιζαδόρους, καταπατητές, και αυθαιρετούχους

• Συντεχνιακούς συνδικαλιστές.


Θέλω μία Ελλάδα με:

Μεγάλους ποιητές, επιστήμονες ερευνητές, παθιασμένους αρχαιολόγους, τρυφερούς ζωόφιλους, τολμηρούς ναυτικούς, εργατικούς μετανάστες, δημιουργούς επιχειρηματίες, και απελευθερωμένους μειονοτικούς. Μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες, χωρίς να παθαίνει υστερία.

__________________________________________




Το συμπόσιο έγινε στο αίθριο ΠΟΛΙΣ πάνω από την Στοά του Βιβλίου. Οι φωτό από κινητό. Όλες οι απαντήσεις θα ανέβουν σε ειδικό blog με τίτλο "Ενός Λεπτού Μαζί" (τίτλος συλλογής της Κικής Δημουλά). Το Δελτίο Τύπου δεν αναφέρει τη διεύθυνση.

Y. Γ. 16.7. Ξαναφέρνω το θέμα μπροστά γιατί δεν εξαντλήθηκε ακόμα... Eντωμεταξύ ανέβηκε όλη η εκδήλωση - θα την βρείτε εδώ: http://www.enosleptoumazi.gr

Κυκλοφόρησε!

Η νέα σατιρική εφημερίδα "Γελλάς".


48 σελίδες - 1,5 ευρώ γραμμένη απο bloggers.


Σε όλα τα περίπτερα!

Κάθε Κυριακή.

Η πρώτη χυλόπιτα

Χωρίς να επαίρομαι για τις επιδόσεις μου, πρέπει να πω ότι στη ζωή μου είχα συντελεστή επιτυχίας σχεδόν 100% στις ερωτικές μου προσεγγίσεις.

Ένα τέτοιο υψηλό ποσοστό μοιάζει με οίηση – αλλά θα καταλάβετε ότι δεν καυχώμαι αν σας εξηγήσω πως το πέτυχα.

Ήμουν πάντα σιγουρατζής.

Δηλαδή δεν αποτολμούσα καμία προσέγγιση, αν δεν ένιωθα από πριν ότι είναι ευπρόσδεκτη. Η διαίσθηση μου (καλής ποιότητος) με βοηθούσε να εξακριβώσω τις διαθέσεις της υποψήφιας και να προχωρήσω σε σίγουρο έδαφος.

Άρα, ούτε Δον Ζουάν, ούτε κατακτητής, ούτε Καζανόβα. Απλώς σωστή «αναγνώριση εδάφους» που λένε και στον στρατό.

Το ταλέντο μου ήταν να διακρίνω τις ανοιχτές πόρτες και ...να τις ανοίγω.

Μέχρι που...

Μέχρι που, πριν μερικά χρόνια, χάλασε το ραντάρ της διαίσθησης και έδωσε 100% λάθος μετρήσεις.

Με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην ανοίξει εύκολα η πόρτα, αλλά όταν την χτύπησα (από κεκτημένη σιγουριά και ταχύτητα) να μου την κλείσουν στα μούτρα.

Για όλα υπάρχει βέβαια μία πρώτη φορά.

Αλλά θα πρέπει η έκφραση της έκπληξης που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου να ήταν πολύ γελοία.

Ευτυχώς την είδε μόνο η κλειστή πόρτα.

(Δυστυχώς, θα πρέπει να την ένιωσε και η, όπισθεν αυτής, δεσποσύνη).

Η πρώτη (και μάλλον πλέον τελευταία) χυλόπιτα.

Ποιος κυβερνάει τον κόσμο;

Ένας blogger μου έστειλε πρόσφατα το εικονιζόμενο βιβλίο: "Οι κυρίαρχοι του κόσμου". Όπως φαινεται και από το εξώφυλλο είναι μία επιτομή όλων των "θεωριών συνωμοσίας" που υποστηρίζουν ότι ο κόσμος δεν κυβερνάται από τους εμφανείς ηγέτες του, αλλά από μυστικές και σκοτεινές οργανώσεις οι οποίες, αόρατες, κινούν όλα τα νήματα.

Έτυχε τον ίδιο καιρό να διαβάζω το βιβλίο του επιφανούς Γάλλου
φιλοσόφου, ιστορικού των ιδών και πολιτειολόγου Πιέρ Αντρέ Ταγκιέφ για τον μύθο που περιβάλλει μία από αυτές τις μυστικές οργανώσεις, τους περίφημους "Σοφούς της Σιών". Ο Ταγκιέφ εξετάζει την επιμονή αυτού του μύθου - ο οποίος καίτοι έχει αποδειχθεί από χρόνια ότι είναι μία πλαστογραφία, συνεχίζει να κυκλοφορεί, να διαβάζεται και να πιστεύεται.

Στα Γαλλικά κυκλοφορεί ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Ταγκιέφ με τίτλο: Imaginaire du Complot Mondial. Aspects d'un mythe moderne". (Φαντασιακό της παγκόσμιας συνωμοσίας. Πλευρές ενός σύγχρονου μύθου). Εκεί ο συγγραφέας προσπαθεί να αναλύσει τον μηχανισμό που κρύβεται πίσω από αυτές τις θεωρίες - οι οποίες για να επιμένουν και να επανέρχονται συνεχώς, σημαίνει πως υπηρετούν μία ανάγκη.

Γράφει ο καθηγητής Ανδρέας Πανταζόπουλος στην "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας" (22-6-07): "Από αυτή τη σημαντική μελέτη αξίζει, εκτός των άλλων, να συγκρατήσει κανείς τις βασικές αρχές δόμησης όλων των συνωμοσιολογικών πεποιθήσεων. Πρώτον, την πίστη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η θέση αυτή αρνείται την ύπαρξη του τυχαίου και του ενδεχομένου. Δεύτερον, την πίστη πως ό,τι συμβαίνει είναι προϊόν συγκεκριμένων προθέσεων ή κρυμμένων θελήσεων. Τρίτον, η πίστη πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Οι ομοιότητες είναι πάντα απατηλές. Συνεπώς, αν τα πάντα είναι μεταμφιεσμένα, όλα πρέπει να αποκαλυφθούν. Τέταρτον, όλα συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο απόκρυφο, σκοτεινό".

Αυτό που για μένα βρίσκεται στην καρδιά όλων αυτών των μύθων είναι η τρίτη διαπίστωση: "Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται". Την έχω συναντήσει σε συζητήσεις καφενείου και σε σεμινάρια πανεπιστημίων.

Ο επαΐων, ο μυημένος σου κλείνει το μάτι: "Εσύ νομίζεις πως κυβερνάει ο Μπους και ο Πούτιν; Τι ξέρεις για την Λέσχη Μπιλντερμπέργκ;"

Περιέργως ξέρω αρκετά για την Λέσχη αυτή και έχω γνωρίσει ανθρώπους που έλαβαν μέρος στις συνεδρίες της. Η γνώμη μου είναι ότι είναι ένα υψηλού επιπέδου καφενείο με συζητήσεις επί παντός του επιστητού - αλλά χωρίς καμία αποφασιστική εξουσία.

Όπως ξέρω αρκετά και για τους Τέκτονες (είναι πρώτοι στον κατάλογο του βιβλίου ως Ιλλουμινάτοι). Ο πατέρας μου ήταν επιφανής Τέκτων (33ος βαθμός) και χρημάτισε Σεβάσμιος της Στοάς "Πλειάς". Με έπαιρνε μαζί του σε συνεδρίες και "λευκές" γιορτές όπου επιτρεπόταν η είσοδος ξένων. Με πονούσε να βλέπω ότι οι κάποτε σημαντικοί και προοδευτικοί Τέκτονες (τον 17ο, 18ο και μισό 19ο αιώνα έπαιξαν ρόλο σε απελευθερωτικά κινήματα - όπως η Ελληνική Επανάσταση) είχαν καταντήσει ένα είδος Ρόταρυ με ποδίτσες και σπαθάκια.

Τι να σας πω: έχω διαβάσει και ακούσει πολλά για τους "πραγματικούς κυρίαρχους". Δεν έχω πεισθεί. Όλες αυτές οι θεωρίες σκοντάφτουν κατά την γνώμη μου σε ένα πολύ σοβαρό γεγονός: ο κόσμος είναι τόσο πολύπλοκος και πολυσήμαντος, που καμία οργάνωση, κανένα κράτος, κανένας πλανητάρχης δεν μπορεί να είναι πραγματικός κυρίαρχος. (Είδατε τι έπαθε ο Μπους στο Ιράκ;). Ναι υπάρχουν πολλές δυνάμεις που συνωμοτούν - αλλά δεν συγκλίνουν. Συχνά είναι αντίρροπες. Το συμφέρον της μίας μεγάλης πολυεθνικής συγκρούεται με το συμφέρον της άλλης.

Ευτυχώς. Έτσι, με τις αντίρροπες και αμφίρροπες δυνάμεις, μας μένει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο ελευθερίας.

Και κανείς δεν κατάφερε να υποτάξει το Internet!

Λουτρό αθωότητας

Πριν από μέρες ήμουν σε ένα πάρτι.

Όχι - δεν ήταν παιδικό. Αλλά στον μεγάλο κήπο υπήρχε μία γωνιά για παιδιά.

Κι εγώ, επειδή βαριέμαι τους μεγάλους, πήγα και κάθισα μαζί τους και τα φωτογράφιζα.



Ζωγραφίζανε (τα μικρά μουτζουρώνανε) τραγουδούσανε, παίζανε.

Ήταν εκεί μία πράσινη νεράιδα και ένας παλιάτσος, τόσο θλιμμένος που δεν άντεξα να τον φωτογραφίσω.

Ευτυχώς τα μικρά δεν του έδωσαν σημασία - όλα τρέχαν στην νεράιδα.

Λίγη ώρα κοντά σε παιδιά είναι σαν λουτρό αθωότητας.

Θυμάμαι τότε εκείνο το "Παιδικό" του Καρυωτάκη:


Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.



Κλαίοντας θα πω:
"Άστρα μου, αστράκια,
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.

Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα
θα'μαι το χώμα
που το πατούν.

Άστρα καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός".




Μόνο ένας βαθύτατα απελπισμένος ποιητής, λίγο πριν αυτοκτονήσει, θα μπορούσε να οραματιστεί μία τέτοια εικόνα αθωότητας.

Γιατί ήταν κι ο ίδιος παιδί. Και έγινε "το χώμα που το πατούν".

________________________________

Η ενδέκατη παραίτηση

Για τις προηγούμενες δέκα παραιτήσεις μου από ΜΜΕ έχω γράψει αναλυτικά στην αυτοβιογραφία: «Οι Δρόμοι μου» (σελ 579-605). Πιο σύντομη είναι μία αναφορά στο site μου εδώ.

Στο RAM κρατούσα μία μηνιαία στήλη από τον Σεπτέμβριο του 1994. Στην αρχή ήταν δισέλιδη, έγινε τετρασέλιδη, εξασέλιδη – και έφτασε να συνοδεύεται από δωδεκασέλιδη σχολιασμένη αλληλογραφία. Η ετοιμασία αυτού του υλικού, μου έτρωγε όλο τον μήνα. Στο τέλος του 2000 αποφάσισα να αποχωρήσω.

Η αποχώρησή μου προκάλεσε καταιγισμό επιστολών διαμαρτυρίας. Πάνω από 400 έχω φυλάξει σε ένα ηλεκτρονικό φάκελο. Είναι ό.τι πιο συγκινητικό έχω εισπράξει στην ζωή μου: οι άνθρωποι μου ιστορούσαν την σχέση τους με εμένα σαν βίωμα ζωής.

Στο αποχαιρετιστήριο άρθρο μου είχα αναφέρει ότι επιθυμώ τώρα να αφοσιωθώ στα βιβλία μου. Πολλοί μου έγραψαν κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «είσαι σίγουρος ότι τα βιβλία είναι πιο σημαντικά από αυτό που κάνεις εδώ;»

Τελικά επανήλθα, με μία συμβιβαστική λύση: μόνο δύο σελίδες στήλη και καθόλου αλληλογραφία. Έτσι συνέχισα για άλλα επτά χρόνια.

Εντωμεταξύ στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού προστέθηκε μία στήλη «Αντι-RAM» που υποτίθεται πως έκανε σχόλια, κριτική και «αντιπολίτευση» στο κύριο σώμα του περιοδικού. Μία-δύο φορές είχε γράψει μερικά μάλλον άνοστα για μένα – αλλά δεν έδωσα σημασία. Όμως στο τεύχος Μαΐου έγραψε ένα αυθάδες και στην στήλη Ιουνίου ένα κακεντρεχές και κακόηθες.

Σχολιάζοντας μία φράση μου: «Ποτέ δεν περίμενα την απήχηση που θα είχε το blog μου» γράφει: «Ούτε καν μετά την ανηλεώς επαναλαμβανόμενη διαφήμιση μέσω των στηλών σας σε διάφορά έντυπα; Βρε μία αθωότητα που ανατέλλει στην δύση της ηλικίας!».

(Εκτός από την απρέπεια περί ξεμωράματος, εκτός από την κακοήθεια περί δήθεν ανηλεούς αυτοδιαφήμισης, ήταν και παραπληροφόρηση - εφόσον έχω μόνο μία στήλη, σε ένα έντυπο, το RAM).

Ακολουθούσε μία ακόμη αναφορά στην ηλικία μου – μαζί με την σύσταση: «να δοκιμάσω τώρα σεξ ή πλέξιμο».

Έμεινα κατάπληκτος όχι μόνο για το ότι γράφτηκαν, αλλά κυρίως για το πώς δημοσιεύτηκαν τέτοια κείμενα.

Διαμαρτυρήθηκα στην διεύθυνση του περιοδικού με επιστολή στην οποία υπέβαλα και την παραίτησή μου. Η διεύθυνση δέχθηκε πως είχα δίκιο και πρότεινε, αντί για την επιστολή μου, να δημοσιεύσει η ίδια ένα ανασκευαστικό σχόλιο.

Το σχόλιο εμφανίστηκε στο τεύχος Ιουλίου (από το οποίο απουσίαζε ήδη η δική μου στήλη) αλλά ήταν περισσότερο θωπεία παρά επίπληξη ή αποκήρυξη.

Είναι κρίμα μία συνεργασία δεκατριών χρόνων να τερματίζεται με τόσο άκομψο τρόπο. Θα μου λείψει το RAM. Αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είναι θέμα αξιοπρέπειας και στοιχειώδους αυτοσεβασμού.

Θυμάστε την Αμάρυνθο;

Ερώτηση του ανεξάρτητου βουλευτή
Στέφανου Μάνου
προς την Υπουργό Παιδείας



«Μετά την προβολή των βίντεο με τις βαρβαρότητες αστυνομικών εις βάρος κρατουμένων κινήθηκαν –όπως τουλάχιστον ανακοινώθηκε– διαδικασίες πειθαρχικής και ποινικής δίωξης των υπευθύνων. Έτσι ενδεχομένως να τιμωρηθούν οι αστυνομικοί που αναμίχθηκαν στις αθλιότητες.

Ωστόσο πριν από έξι μήνες συγκλόνισε τη χώρα η περίπτωση του βιασμού στην Αμάρυνθο μιας βουλγάρας αριστούχου μαθήτριας από τέσσερις μαθητές και η βιντεοσκόπηση του βιασμού από άλλη μαθήτρια. Ουδείς μέχρι σήμερα τιμωρήθηκε, πλην του θύματος και της οικογένειάς της που αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο διαμονής. Όλη η αντιμετώπιση από τον σύλλογο καθηγητών και από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Εύβοιας αποτελεί ένα τεράστιο σκάνδαλο. Ούτε οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από το βήμα της Βουλής, αλλά και της ίδιας της υπουργού Παιδείας, τίποτε δεν στάθηκε ικανό όχι για μια δίκαιη αντιμετώπιση της υπόθεσης αλλά για μια σταγόνα ευαισθησίας των «παιδαγωγών» μπροστά στο αποκρουστικό πρόσωπο του ρατσισμού εναντίον μιας κοπέλας μετανάστριας. Όλη αυτή η κατακραυγή και πίεση είχε απλώς ως αποτέλεσμα να αλλάξει μια σκανδαλώδης πρώτη απόφαση των «παιδαγωγών» (που εξομοίωνε το θύμα με τους βιαστές) και να αντικατασταθεί με μια δεύτερη σκανδαλωδέστερη (που καταργούσε τις ποινές της πρώτης απόφασης (και για τους βιαστές!).

Ερωτάται η κυρία Υπουργός:

1. Ενόψει των επικείμενων κρίσεων για τους προϊσταμένους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, θα παραμείνουν στις θέσεις τους και κατά το σχολικό έτος 2007-2008 ο διευθυντής του εν λόγω σχολείου και ο προϊστάμενος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Εύβοιας;

2. Πιστεύει γενικότερα ότι η μεταρρύθμιση στην Παιδεία μπορεί να στηριχθεί σε καθεστώς ασυδοσίας και ατιμωρησίας; και αν όχι γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν επιβληθεί ποινές σε όσους εκπαιδευτικούς έχουν επιδείξει ασυγχώρητη ολιγωρία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους;

3. Συνειδητοποιεί ότι οι Υπουργοί κρίνονται από τις πράξεις τους και όχι από τις δηλώσεις τους (ακόμη και όταν είναι εξαιρετικές όπως ήταν στην περίπτωση του βιασμού της ατυχούς και αριστούχου νεαρής Βουλγάρας);»



Εγώ τι να συμπληρώσω; Όταν διάβασα την ερώτηση μου πέσανε τα μούτρα. Ντράπηκα που κι εγώ, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, ξεχάσαμε τόσο γρήγορα την Αμάρυνθο.Αγκάθι στην σάρκα μας έπρεπε να είναι!

Αν οι αστυνομικοί πρέπει να τιμωρηθούν για την βία στους μετανάστες, πόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθούν οι "παιδαγωγοί" που ουσιαστικά κάλυψαν ένα τόσο επαίσχυντο περιστατικό;