Τα λόγια αυτά γράφτηκαν για τον Χαρίλαο Τρικούπη. Ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που ξεπερνούσε πολύ το όριο του λαού του. (Σύμφωνοι: και ο Κοραής. Αλλά δεν θέλησε να γίνει πολιτικός).
Με τα ίδια λόγια αποχαιρέτισε αργότερα ο Παλαμάς τον
Εμμανουήλ Ροΐδη, προσθέτοντας ακόμα την φράση: «ο σκαιότερον υβρισθείς εκ των
συγγραφέων της νεωτέρας Ελλάδος».
Ο καημένος ο Ροίδης, αυτό-σατιριζόμενος, είχε κατατάξει τον
εαυτό του ειρωνικά στους «διορθωτές του ρωμαίικου».
(Αλίμονο, πόσο μας χρειάζονται ακόμα, αυτοί οι «διορθωτές!»)
Το ξαναζήσαμε πρόσφατα όταν η Πρόεδρός μας έδωσε ένα πλήρες
μάθημα νομικής σκέψης. Όπου κονιορτοποίησε την λαϊκίστικη έννοια «του κοινού περί δικαίου αισθήματος».
Είπε: «Ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις
ανισότητες, αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης
δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του
πολιτεύματος. Τα θεσμικά αντίβαρα, όμως, είναι θεμέλια του Κράτους Δικαίου και
δεν υποτάσσονται στις πλειοψηφίες και τους εφήμερους συσχετισμούς. Η δικαιοσύνη
δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το
Σύνταγμα και τους νόμους».
Και εκεί, μέσα μου, ψιθύρισα: Άλλη μία φορά που κάποιος
ηγέτης μας πέφτει πολύς. Είναι δύσκολο για τους «νομικούς των κοινωνικών
δικτύων» ακόμα και να καταλάβουν αυτή τη φράση. Κι ας ισχύει από την εποχή του
Μοντεσκιέ.
Είχα την τύχη να χαρώ την φιλία και την συντροφιά του κατά
την γνώμη μου πιο σοφού και πιο έντιμου
Έλληνα νομικού. Αναφέρομαι στον Γιώργο Κουμάντο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν
μιλούσαμε για πρόσωπα που και τώρα διαπρέπουν στην λαϊκίστικη αντίδραση και
φτάσαμε σε μία από τις κορυφαίες μορφές της, πως μου σφύριξε, σχεδόν ψιθυριστά:
«Μεγάλη λέρα».
Έμεινα άναυδος γιατί ο Γιώργος έπρεπε να έχει πολύ βαρύ
φορτίο για να ξεσπάσει έτσι.
Ανήκοντας κι εγώ από χρόνια αναγκαστικά στην παράταξη των
«διορθωτών του ρωμαίικου», έγραψα αυτό το μπλογκ για να συστήσω προσοχή και
υπομονή. Το ρωμαίικο δεν θα διορθωθεί σύντομα. Του λείπουν αιώνες πείρας και παιδείας. Αναγέννηση,
Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμός, Ανθρώπινα Δικαιώματα.. Αλλά ο αγώνας συνεχίζεται.
Είναι αργός. Και ένας πολύτιμος Πιερρακάκης δεν φέρνει την
άνοιξη – ούτε βέβαια την Τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Γι αυτό χαίρομαι τόσο που η Προεδρίνα μας, μας… πέφτει πολύ. Ένας άνθρωπος τρυφερός, και
ευαίσθητος, που έχει ήδη γυρίσει όλη την Ελλάδα, έχει φοιτήσει σε όλα τα
ερημονήσια, μιλάει άνετα με απλούς ανθρώπους του μόχθου και αγαπάει τον λαό. Αλλά
σε θέματα αρχών, είναι γρανίτης. Τέλεια. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε «να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα…»
