- Άλλος ένας χρόνος!
Άλλος ένας. Πού είναι η εποχή όπου βιαζόμαστε να
μεγαλώσουμε; Να προσθέσουμε ένα χρόνο στην ηλικία μας, να γίνουμε Μεγάλοι… (Που
να ξέραμε τα χάλια των μεγάλων…)
Βέβαια ήταν πιο δύσκολοι οι χρόνοι εκείνοι. Κατοχή,
εμφύλιος, κρύο, πείνα και των γονέων…
- - Γιατί φέτος τι είναι; Πανδημία, να σε κυνηγάνε
όλα τα γράμματα του αλφαβήτου! Και κάθε
πρόσθετος χρόνος, τώρα βαραίνει την πλάτη σου και το βήμα σου. Γεράματα!
- - Α – να σου πω. Δεν θα κλάψουμε τώρα την μοίρα
μας. Ευτυχώς είμαστε και οι δύο υγιείς τρισεμβολιασμένοι και τα έχουμε
τετρακόσια. Άντε, και καλή χρονιά!
Ο αυθεντικός αυτός διάλογος έγινε προχθές, παραμονή ανάμεσα
σε μένα κι ένα παλιό συμμαθητή – έναν από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει.
Για κάποιο περίεργο λόγο, η τάξη μας δεν είχε καλή τύχη. Σχεδόν τα τρία τέταρτα
έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Και οι υπόλοιποι έχουν εξαφανιστεί. Η αλήθεια
είναι πως από την αρχή είχε υπάρξει μεγάλη διασπορά και κάθε φορά που
συναντούσαμε κάποιον, γινόταν μάθημα γεωγραφίας.
-
Πού ζεις τώρα εσύ;
Και καλά αν ήταν σε κάποιο κράτος ευρωπαϊκό. Αλλά οι
αθεόφοβοι είχαν οργώσει την Αφρική, την Βραζιλία, την Κίνα, τον Καναδά – μέχρι
και την άκρη του κόσμου που ονομάζεται Νέα Ζηλανδία. Και ούτε καν στις πρωτεύουσες ζούσαν – αλλά
σε μικρές πόλεις που δεν τις έβρισκες ούτε στον Άτλαντα.
Δύο – τρεις συναντήσεις (Class reunions) που είχαμε οργανώσει μεσοδρομίς ούτε το ένα τρίτο δεν
συγκέντρωσαν. Άσε που σχεδόν δεν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε την κακή
έμπνευση να καλέσουμε και τις συμβίες, οι οποίες αποτελούσαν ένα μικρό ΟΗΕ και
άκουγες γύρω σου περίεργους φθόγγους. (Χάθηκε να πάρουν παπούτσι από τον τόπο
τους;).
Πέρασαν μερικά χρόνια, κι όταν κάποιοι προσπάθησαν να
αναβιώσουν τις συναντήσεις, δεν έβρισκαν κανένα. Παραιτήθηκαν.
Έτσι λοιπόν χάθηκαν οι παλιοί φίλοι. Γιατί πού γίνονται οι
φιλίες; Στη γειτονιά, στο σχολείο, στο στρατό. Άντε και στο πανεπιστήμιο (για
όσους σπούδασαν).
Ήδη και με μας είχε αρχίσει να συμβαίνει αυτό που σύντομα θα
γίνει ο κανόνας. Στη ζωή μας αλλάζαμε δουλειές, αλλάζαμε περιβάλλον, αλλάζαμε συζύγους…
Μεγάλη κινητικότητα. Παλιά οι άνθρωποι ζούσαν σε ΕΝΑ τόπο, έκαναν ΜΙΑ δουλειά
(που συνήθως κληρονομούσαν από τον πατέρα) παντρεύονταν την γειτονοπούλα ή την
συμμαθήτρια και ήταν σταθερά προσηλωμένοι στο κόμμα που ψήφιζαν, την ομάδα που
υποστήριζαν, την παρέα όπου σύχναζαν.
Οι νέες γενιές, όπως λένε οι ειδικοί, στην διάρκεια της ζωής
τους, θα αλλάζουν δύο και τρία επαγγέλματα, τόπους διαμονής, άντε και
οικογένειες.
Με τρεις γάμους πίσω μου, δύο διαζύγια, διάφορες
ειδικότητες, άλλες σπουδές για άλλες δουλειές, είμαι ήδη κι εγώ ένας από
αυτούς. Μόνο σταθερό: το γράψιμο. Αλλά έχει διαφορά αν γράφεις ποιήματα,
διαφημιστικά κείμενα, σενάρια, διηγήματα, δοκίμια, επιφυλλίδες, blog, μελέτες ή σάτιρες.
Πολλές φορές αρχίζεις και μοιάζεις με αυτό που γράφεις – διαμορφώνεσαι μαζί
του.
Και τώρα περιμένουμε πώς θα μας φερθεί ο καινούργιος χρόνος.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από μας θα μιλάνε για την «εποχή της πανδημίας».
Αυτοί που θα έχουν μείνει πίσω… όσοι βεβαίως επιβιώσουν.
Ελπίζουμε οι νέες ποικιλίες ιών να μας φερθούν ηπιότερα. Ήδη
η «Όμικρον» απαιτεί πενθήμερη καραντίνα (αντί της δεκαήμερης) εφόσον δεν εκδηλωθούν
βαριά συμπτώματα.
Καλή χρονιά, αναγνώστες! Εύχομαι πάντα δύο πράγματα: Υγεία και Τύχη!
