Σκέψεις ενός «μενουμευρώπη».

Από μαθητής σκεπτόμουν ότι Εθνική γιορτή της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να είναι η 25^η Μαρτίου (στην οποία ιστορικά δεν έγινε τίποτα) αλλά η 8^η Οκτωβρίου, η ημέρα που απελευθερώθηκε η χώρα μας, χάρη στην νίκη των ευρωπαίων στο Ναβαρίνο.

Κι όμως αυτή η ημερομηνία όχι μόνο δεν γιορτάζεται, αλλά παραμένει άγνωστη στους περισσότερους. Στα βιβλία της ιστορίας φυλακίζεται σε μία παράγραφο.

Λέει ο Grexit: «Σιγά μην πούμε κι ευχαριστώ στους ξένους που μας ελευθέρωσαν. Υποχρέωσή τους ήταν. Δεν φτάνει που αιώνες τώρα (έθνος ανάδελφον!) μας κατατρέχουν, μας εκμεταλλεύονται και μας ταλαιπωρούν».

Έτσι σκέπτεται ένας Grexit: Για όλα τα στραβά που μας συνέβησαν και μας συμβαίνουν, οι άλλοι φταίνε. Είτε παλιότερα οι Φράγκοι και οι Βαυαροί, είτε οι Άγγλοι, και οι Αμερικάνοι – και, τελευταία, οι Γερμανοί. Τώρα όμως το πράγμα χειροτέρεψε: Για τα δεινά μας θεωρούμε ότι φταίει ολόκληρη η Δύση: Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ.

Οι «δανειστές», οι «τοκογλύφοι» μας απομυζούν με τόκους του 1,5 και 2% (όταν οι αγορές θα μας ζήταγαν 6 και 7!) απαιτούν μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς, κόβουν συντάξεις και επιδόματα και μας έχουν ταράξει στην λιτότητα, και την φορολογία!

Και όμως (σκέπτεται ο Grexit) υπάρχουν Έλληνες, που τους συμπαθούν! Που θέλουν να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι «μενουμευρώπηδες».

Μαζί με άλλες αρνητικές, εκφράσεις ο γνωστός χειρουργο-υπουργός χρησιμοποίησε και αυτή για να κακοχαρακτηρίσει τους αντίπαλους της κυβέρνησης.

Ομολογώ ότι μου πήρε αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσω πως το να επιθυμείς την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έγκλημα και ότι η ονομασία αυτή είναι αρνητικός χαρακτηρισμός – για να μην πω ύβρις.

Ώσπου ήρθαν κάτι τελευταίες έρευνες και μου έδειξαν πως βρισκόμουν στην μειοψηφία. Μόλις το 30% των Ελλήνων έχει σήμερα θετική άποψη για την ύπαρξη των Βρυξελλών, ενώ το 65% αρνητική. Επίσης οι Έλληνες απορρίπτουν και τις δύο βασικές αρχές της Ε.Ε.: Την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών (62%) και το ελεύθερο εμπόριο (61%).

Το 62% των Ελλήνων συνδέει την Ε.Ε. με την φράση «οικονομική κρίση». Το 67% την θεωρεί υπεύθυνη για την λιτότητα. ( Έρευνα: Chatham House + Kantar Public). Σε άλλη έρευνα (Pew Research) είμαστε ο μόνος λαός στην ΕΕ που πιστεύει ότι η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ θα ωφελήσει τη... Βρετανία! (62 έναντι 33%).

Διαβάζοντας όλα αυτά κατάλαβα ότι αποτελούσα μέλος μιας θλιβερής μειοψηφίας (ούτε ένα τρίτο των Ελλήνων) που νόμιζε ότι η Ενωμένη Ευρώπη ήταν κάτι θετικό. (Πριν από μερικά χρόνια αυτοί δεν ήταν μειοψηφία, αλλά το 90%!). Πολλοί μάλιστα από αυτούς πίστευαν ότι η ένωση της Ευρώπης ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα που ξεκίναγε μία νέα εποχή για την ανθρωπότητα.

Τώρα η εικόνα έχει αλλάξει ριζικά. Από την μία άκρη πήγαμε στην άλλη. Η κρίση τράβηξε πολύ, οι άνθρωποι στριμώχτηκαν άσκημα και αντέδρασαν όπως αντιδρούσαν πάντα. Έριξαν τις ευθύνες για όλα τους τα δεινά στους ξένους. Βοήθησε βέβαια και η κυβερνητική προπαγάνδα για τους «τοκογλύφους δανειστές, που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς εμάς». (Τι υποχρεώσεις να έχουν αυτοί που μας έχουν δώσει τόσα χρήματα – το μεγαλύτερο δάνειο της ανθρώπινης ιστορίας;).

Φυσικά η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι πανάκεια ούτε παράδεισος. Σαν καινούργιο εγχείρημα, πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, ψάχνεται και πειραματίζεται. Έχει πολλές αδυναμίες: θεσμικές, γραφειοκρατικές, οργανωτικές. Αλλά πέστε μου έναν άλλο γεωγραφικό χώρο που να είναι πιο πολιτισμένος και πιο δίκαιος. Οι ΗΠΑ του Τραμπ; Η Ρωσία του Πούτιν; Η Λατινική Αμερική του Μαδούρο; Η Κίνα της απόλυτης κρατικής δικτατορίας;

Ωστόσο δεν έχει πια κανένα νόημα να συζητήσεις λογικά με τους περισσότερους Έλληνες (το 70%) για το τι έγινε και το τι γίνεται τώρα. Οι απαντήσεις είναι προκάτ: οι  ξένοι φταίνε που καταχρεωθήκαμε, εκείνοι που δεν μπορέσαμε τόσα χρόνια να οργανωθούμε σαν κράτος και σαν κοινωνία, εκείνοι που επιμένουν να μην μας κουρεύουν το χρέος.

(Γιατί, παρακαλώ, ο φτωχότερος από μας Λιθουανός ή Σλοβάκος, να πληρώσει το δικό μας χρέος;)

Κι έτσι φτάνουμε στην απόρριψη της Ε. Ε. Παραβλέπουμε ακόμα και τα υλικά οφέλη: έχουμε εισπράξει 160 δισεκατομμύρια ευρώ από την ΚΑΠ, τα ΜΟΠ, το ΕΣΠΑ το ΚΠΣ. Καθαρά – αφαιρώντας τις δικές μας εισφορές. Εμπλουτίσαμε θεσμούς και νομοθεσίες. Ζήσαμε δεκαετίες σε ένα χώρο ειρηνικό και πολιτισμένο – όπου αιώνες ολόκληρους κυριαρχούσαν οι πόλεμοι και οι σφαγές. Και τώρα δεν μας κάνει πια η Ευρώπη και βλέπουμε τους «μενουμευρώπηδες» σαν προδότες! Αν δεν καταλάβαιναν κατά βάθος το αδιέξοδο, οι περισσότεροι Έλληνες θα ήθελαν να φύγουν. Απλώς δεν ξέρουν πώς και προς τα πού.

Οι γονείς μου (καλή τους ώρα!) δεν μου κληροδότησαν πλούτη. Όμως ξόδεψαντα

μαλλιοκέφαλά τους για να πάρω μία γερή μόρφωση. Έτσι με έκαναν ευρωπαίο. Γιατί πατρίδες είναι και οι γλώσσες. Νιώθω, σε όλες τις γλώσσες που ξέρω, τόσο άνετα όσο στη δική μου. Κι έτσι μπορούσα το καλύτερο: διαβάζοντας, γράφοντας και μιλώντας, να ζω στην Ευρώπη, μένοντας στην πατρίδα μου.

Δυστυχώς όμως η πατρίδα μου, αιώνες τώρα, τρώγεται με την Ευρώπη. Και μάλλον άπατρις θα πεθάνω, μια και ούτε μόνο στη μία ανήκω, ούτε μόνο στην άλλη.