Από την δεκαετία του 70 ψώνιζα στην Στουρνάρη είδη γραφείου.
Τότε η δουλειά μου ήταν εκεί κοντά. Χαμογέλασα όταν είδα για πρώτη φορά τον
λογότυπο Turbo X σε υπολογιστή. Τι θράσος! Στην Ελλάδα ούτε αναπτήρες δεν
φτιάχναμε. Αργότερα έμαθα ότι δημιουργός του μαγαζιού και του brand ήταν ο 11
χρόνια νεότερός μου συναπόφοιτος του Κολλεγίου, Γιώργος Γεράρδος. Μετά τον γνώρισα.
Στο Ψυχικό, όπου σύντομα μετέφερα την έδρα (και το σπίτι
μου), το «Πλαίσιο» της Ομήρου ήταν μόνιμο στέκι. Με τον Γιώργο Λιάσκα, τότε
υπεύθυνο του καταστήματος (και μετά όλων των καταστημάτων), γίναμε φίλοι.
Χαιρόμουν την ανάπτυξη του ομίλου, η οποία συνεχίζεται μέσα
σε καιρούς δύσκολους, σαν ένα από τα ελάχιστα φώτα παρηγοριάς στην
επιχειρηματική μαυρίλα. Ανοίγεις τον ιστότοπό του και διαβάζεις: «Προσλαμβάνουμε
τώρα!» Λέξεις μαγικές, που έχουμε ξεχάσει τον ήχο τους.
Μάλιστα κάποια στιγμή είχα γράψει για τον Γεράρδο ένα
κείμενο. «Ο Αγαθός Γίγαντας». Το προόριζα για την στήλη μου στην LiFO. Δεν το δημοσίευσα,
γιατί ήταν επαινετικό και στην Ελλάδα της απόλυτης καχυποψίας θα θεωρούσαν ότι «τα
έπιασα». Κι ας ήταν η σχέση μας ακριβώς αντίθετη – εγώ, ως πελάτης, του έδινα
χρήματα. Κάποτε όμως θα του το στείλω.
Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι μία αγορά. Αποφάσισα να
αλλάξω τον υπολογιστή γραφείου (desktop).
Μετά από έξη χρόνια (και αρκετά μπαλώματα) ο παλιός ήταν ξεπερασμένος. Χτύπησε
και ο σκληρός δίσκος.
Και για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, αποφάσισα να μην τον
φτιάξω μόνος μου. Σύμφωνοι δεν είναι κατασκευή, συναρμολόγηση είναι, αλλά έχει
τον κόπο της – κι εγώ τα χρόνια μου. Οι καιροί που αρθρογραφούσα για
πληροφορική στο RAM (14
χρόνια!) έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί
Επέλεξα λοιπόν ένα μοντέλο TurboX. Το παράγγειλα on line και
ήρθε συνεπέστατα σε 24 ώρες. Από την αρχή να πω ότι είναι επαρκέστατο και δουλεύει
άψογα. Μόνο που…
Μόνο που ήρθε ένας τεράστιος όγκος (επιβλητικό full tower) χωρίς καμία τεκμηρίωση.
Κάποιοι είχαν χώσει σε μία σακούλα τα εγχειρίδια των κατασκευαστών (ξενόγλωσσα)
της μητρικής κάρτας, της κάρτας γραφικών,
κλπ. συστατικών. Αλλά για το σύνολο – τίποτα. Ούτε ένα χαρτί να σηματοδοτεί τις
θύρες (είναι καμιά 20αριά) τους διακόπτες, τις ρυθμίσεις του κουτιού. Διάβολε,
όταν ξοδεύεις χίλια ευρώ για έναν σκέτο υπολογιστή (χωρίς οθόνη, ηχοσύστημα, πληκτρολόγιο
και ποντίκι) δικαιούσαι κάτι καλύτερο.
Έστησα το μηχάνημα, το ξεκίνησα, και πήρα τηλέφωνο την
τεχνική υποστήριξη για τις λεπτομέρειες. Αλλά και ο αρμόδιος τεχνικός δεν είχε τις
απαντήσεις. Με ξαναπήρε αργότερα αφού έψαξε το πράγμα και μου έδωσε μερικές (μάλλον
ασαφείς) πληροφορίες. Επίσης ζήτησα να μιλήσω με κάποιον ανώτερο τεχνικό για
ένα (κατά τη γνώμη μου) πρόβλημα στην σύνθεση του μηχανήματος, αλλά δεν έγινε
εφικτό.
Για όλα μπορεί να φταίει ο Αύγουστος. Αλλά μπορεί να φταίει
και η «υπεροψία και μέθη» της επιτυχίας. Ελπίζω να μην είναι το δεύτερο. Θα με
στενοχωρούσε πολύ!
