Επιστροφή στην ποίηση

Ένα καλοκαίρι γεμάτο «έπεα πτερόεντα» (φτερωτά λόγια) με οδήγησε σε μία διαπίστωση:

Η γραφή είναι πια μία μάταιη και περιττή ενασχόληση.

Κάποτε ήταν σπουδαίο πράγματα να ξέρεις γράμματα. Οι «γραμματιζούμενοι» ήταν ελάχιστοι και πολύτιμοι. Και οι γραφιάδες, ακόμα πιο σπουδαίοι.

Τώρα «άπαντες γνωρίζουσιν να γράφωσι και να ανορθογραφώσι» όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης.

Επιπλέον, πράγμα που αδυνατούσε να προβλέψει ο Ροΐδης, έχουν και πού να γράφουν δημόσια. Όσοι το παίζαμε προφήτες του Ιντερνέτ πριν 20 χρόνια, ήταν αδύνατο να προβλέψουμε αυτή τη λογοπλημμύρα. Μπαίνεις στο Διαδίκτυο σαν να ανοίγεις μεγάλο φράγμα. Πέφτουν επάνω σου οι λέξεις καταρράκτες του Νιαγάρα. Πνίγεσαι, ασφυκτιάς, εξουθενώνεσαι. Twitter, Facebook, Linked in, Google+, Forums, Blogs… μικροψυχία, κόμπλεξ, χυδαιότητα, σκουπίδια… Αυτά είναι τα «φτερωτά λόγια» του σήμερα.

Πρώτα βγήκα από το Twitter. Από το blog μου, εδώ και έξη χρόνια, έκοψα τα σχόλια. Στο Facebook κρατάω μία τυπική παρουσία. Αρνούμαι να προσχωρήσω σε άλλους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης». Αυτά τα δίκτυα μου θύμισαν τα άλλα του Σεφέρη:

«Παράξενο, το βλέπω εδώ το φως του ήλιου – το χρυσό δίχτυ

όπου τα πράγματα σπαρταρούν σαν τα ψάρια

που ένας μεγάλος άγγελος τραβά

μαζί με τα δίχτυα των ψαράδων».

Μη και δεν είναι άλλα; Στην ίδια συλλογή («Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ’» – που εμείς οι παλιοί τη γνωρίσαμε με τον πρώτο της τίτλο: «Κύπρον ού μ' εθέσπισεν») ο Σεφέρης επανέρχεται στην ίδια εικόνα, μερικά ποιήματα παρακάτω. Λέει για τον Ευριπίδη:

«Είδε τις φλέβες των ανθρώπων

Σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τα αγρίμια».

 

Διαβάζοντας όμως ποίηση, ακυρώνω και άρα ανακαλώ την δεύτερη φράση του κειμένου μου: («Η γραφή είναι πια μία μάταιη και περιττή ενασχόληση»).

Γιατί γραφή είναι και η ποίηση. Και αυτή ακόμα μπορεί να μας σώζει.

Υπάρχει παντού. Ακόμα και στα στέκια της «κοινωνικής δικτύωσης». Ξαφνικά, μέσα σε χιλιάδες περιττές και φτηνές λέξεις, φωτίζει ένα διαμάντι – και σε λυτρώνει.

Αυτά τα διαμάντια λοιπόν θα ψάχνω, όσον ακόμα ζω και γράφω.

Φέτος το φθινόπωρο, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, θα κάνω μία σειρά από διαλέξεις – συζητήσεις - αναγνώσεις, με γενικό τίτλο: «Επιστροφή στην Ποίηση». Κάθε Δευτέρα, αρχίζοντας από τις 14 Οκτωβρίου, ένα λουτρό στα θεραπευτικά λόγια της ποίησης. Ελληνική και ξένη ποίηση, γνωστή αλλά και απροσδόκητη – και με έκτακτη παρουσία σημαντικών ποιητών.

Ίσως το πιο δραστικό ψυχολογικό αντίδοτο στην Κρίση.

Πίσω από το χαμόγελο...

Τι συμβαίνει όταν στην ζωή ενός σχεδόν ογδοντάχρονου μπει ένα βρέφος λίγων μηνών;

Στην αρχή το βρίσκει χαριτωμένο και το χαίρεται. Όμως σύντομα θα καταλάβει πως αυτό το βρέφος (και τα χιλιάδες, τα εκατομμύρια άλλα που γεννιούνται κάθε στιγμή) είναι οι «αντικαταστάτες». Η αλλαγή που λέγανε στον στρατό, η σκάντζα-βάρδια για μας στο ναυτικό. Έρχονται να πάρουν τη θέση μας στη ζωή και κάπου νιώθεις στην δυναμική τους παρουσία, πως είναι σαν να σε σπρώχνουν. Γιατί μπορεί να φαίνονται αδύναμα και εύθραυστα, όμως ξεχειλίζουν από θέληση για ζωή. Η επιμονή με την οποία διεκδικούν την τροφή τους, το κλάμα με το οποίο εκφράζουν την βούλησή τους, είναι αδιαπραγμάτευτα.

Ξαφνικά νιώθεις πολύ πιο γέρος, απίστευτα γέρος. Αισθάνεσαι άχρηστο βάρος, φορτίο της γης, "άχθος αρούρης", κατά πως γράφει ο Όμηρος. Σχεδόν ντρέπεσαι που ζεις και πιάνεις τόπο.

Α, ναι, είναι ωραίο πράγμα ένα βρέφος. Αρκεί να αγνοήσεις το μήνυμα που κουβαλάει.

Τρεις εικόνες τον Αύγουστο

Έρημο email

Πρώτη φορά από χρόνια: σήμερα 15 Αυγούστου, ανοίγοντας τον υπολογιστή, δεν βρήκα ούτε ένα μήνυμα. Ούτε καν διαφημιστικό, αμερικάνικο ή από αλλού που έχουν χειμώνα ή δεν γιορτάζουν την Παναγία. Αν σκεφθεί κανείς ότι κάθε μέρα έρχονται σε μέσο όρο γύρω στα 100 (χώρια τα spam) το γεγονός έχει ενδιαφέρον. Γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, πέφτουν πολύ τα μηνύματα - αλλά κανένα;

Βέβαια δεν είναι η Παναγία - είναι ο Αύγουστος. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν σχέση με τον Χριστιανισμό, τον Αύγουστο τον γιορτάζουν...

Αδέσποτα του Αυγούστου

Στο σπίτι έρχονται τακτικά, για τροφοδοσία δύο αδέσποτα: Ο Πειναλέων (γατούλης, γκρι, τιγρέ) και η Αλίν. (Επίσης - στο πιο σκούρο). Όμως τον Αύγουστο κάνουν έκτακτες εμφανίσεις κάποια ασπρούλα, ένας κατάμαυρος, μία ασπρο-καφέ. Πρόκειται για θύματα των διακοπών. Τους παρέχεται έκτακτη βοήθεια...

Η Παναγία

Έφηβος ειρωνευόμουνα. Μεγαλώνοντας αδιαφορούσα. Αλλά γερνώντας κατάλαβα πόσο χρειάζεται μία γυναίκα στο θεϊκό πάνθεο. Όλοι είχαμε μανάδες.

Όχι, δεν άρχισα να πιστεύω. Αλλά να κατανοώ.

Ανοιχτή επιστολή στον Γιώργο Γεράρδο

Από την δεκαετία του 70 ψώνιζα στην Στουρνάρη είδη γραφείου. Τότε η δουλειά μου ήταν εκεί κοντά. Χαμογέλασα όταν είδα για πρώτη φορά τον λογότυπο Turbo X σε υπολογιστή. Τι θράσος! Στην Ελλάδα ούτε αναπτήρες δεν φτιάχναμε. Αργότερα έμαθα ότι δημιουργός του μαγαζιού και του brand ήταν ο 11 χρόνια νεότερός μου συναπόφοιτος του Κολλεγίου, Γιώργος Γεράρδος. Μετά τον γνώρισα.

Στο Ψυχικό, όπου  σύντομα μετέφερα την έδρα (και το σπίτι μου), το «Πλαίσιο» της Ομήρου ήταν μόνιμο στέκι. Με τον Γιώργο Λιάσκα, τότε υπεύθυνο του καταστήματος (και μετά όλων των καταστημάτων), γίναμε φίλοι. 

Χαιρόμουν την ανάπτυξη του ομίλου, η οποία συνεχίζεται μέσα σε καιρούς δύσκολους, σαν ένα από τα ελάχιστα φώτα παρηγοριάς στην επιχειρηματική μαυρίλα. Ανοίγεις τον ιστότοπό του και διαβάζεις: «Προσλαμβάνουμε τώρα!» Λέξεις μαγικές, που έχουμε ξεχάσει τον ήχο τους.

Μάλιστα κάποια στιγμή είχα γράψει για τον Γεράρδο ένα κείμενο. «Ο Αγαθός Γίγαντας». Το προόριζα για την στήλη μου στην LiFO. Δεν το δημοσίευσα, γιατί ήταν επαινετικό και στην Ελλάδα της απόλυτης καχυποψίας θα θεωρούσαν ότι «τα έπιασα». Κι ας ήταν η σχέση μας ακριβώς αντίθετη – εγώ, ως πελάτης, του έδινα χρήματα. Κάποτε όμως θα του το στείλω.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι μία αγορά. Αποφάσισα να αλλάξω τον υπολογιστή γραφείου (desktop). Μετά από έξη χρόνια (και αρκετά μπαλώματα) ο παλιός ήταν ξεπερασμένος. Χτύπησε και ο σκληρός δίσκος.

Και για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, αποφάσισα να μην τον φτιάξω μόνος μου. Σύμφωνοι δεν είναι κατασκευή, συναρμολόγηση είναι, αλλά έχει τον κόπο της – κι εγώ τα χρόνια μου. Οι καιροί που αρθρογραφούσα για πληροφορική στο RAM (14 χρόνια!) έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί

Επέλεξα λοιπόν ένα μοντέλο TurboX. Το παράγγειλα on line και ήρθε συνεπέστατα σε 24 ώρες. Από την αρχή να πω ότι είναι επαρκέστατο και δουλεύει άψογα. Μόνο που…

Μόνο που ήρθε ένας τεράστιος όγκος (επιβλητικό full tower) χωρίς καμία τεκμηρίωση. Κάποιοι είχαν χώσει σε μία σακούλα τα εγχειρίδια των κατασκευαστών (ξενόγλωσσα) της μητρικής  κάρτας, της κάρτας γραφικών, κλπ. συστατικών. Αλλά για το σύνολο – τίποτα. Ούτε ένα χαρτί να σηματοδοτεί τις θύρες (είναι καμιά 20αριά) τους διακόπτες, τις ρυθμίσεις του κουτιού. Διάβολε, όταν ξοδεύεις χίλια ευρώ για έναν σκέτο υπολογιστή (χωρίς οθόνη, ηχοσύστημα, πληκτρολόγιο και ποντίκι) δικαιούσαι κάτι καλύτερο.

Έστησα το μηχάνημα, το ξεκίνησα, και πήρα τηλέφωνο την τεχνική υποστήριξη για τις λεπτομέρειες. Αλλά και ο αρμόδιος τεχνικός δεν είχε τις απαντήσεις. Με ξαναπήρε αργότερα αφού έψαξε το πράγμα και μου έδωσε μερικές (μάλλον ασαφείς) πληροφορίες. Επίσης ζήτησα να μιλήσω με κάποιον ανώτερο τεχνικό για ένα (κατά τη γνώμη μου) πρόβλημα στην σύνθεση του μηχανήματος, αλλά δεν έγινε εφικτό.

Για όλα μπορεί να φταίει ο Αύγουστος. Αλλά μπορεί να φταίει και η «υπεροψία και μέθη» της επιτυχίας. Ελπίζω να μην είναι το δεύτερο. Θα με στενοχωρούσε πολύ!

Βρίστε με!

«Στην κοινωνία που ονειρεύονται τα ‘συριζάκια’, τα ‘αριστεροχαρούμενα’, το να είσαι στον σύλλογο αποφοίτων του Κολεγίου θα’ ναι βρισιά…».  

Αυγή  2.8.2013*

Ποιος άνθρωπος – και ιδιαίτερα ποιος αριστερός – θα μπορούσε να γράψει αυτή την τόσο ρατσιστική φράση; Να στοχοποιήσει χιλιάδες ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί αποφοίτησαν από ένα σχολείο; Φαντάζομαι πως η επόμενη φάση θα είναι ο κοινωνικός και επαγγελματικός τους αποκλεισμός. 

Βρίστε με και αν θέλετε φτύστε με λοιπόν, αριστεροχαρούμενα Συριζάκια. Είμαι στο σύλλογο αποφοίτων από το 1954. Σπούδασα στο Κολέγιο με υποτροφία (στην αρχή 50%, μετά 100%). Αλλιώς ο πατέρας, δημόσιος υπάλληλος, δεν θα επαρκούσε.

Συμμαθητές μου ήταν και παιδιά αριστερών – και καθηγητές μου επιφανείς αριστεροί που είχαν βρει καταφύγιο στο ελεύθερο τότε σχολείο. (Αργότερα αποκαταστάθηκαν και σταδιοδρόμησαν στα ΑΕΙ). Μια Κυριακή ο Ριζοσπάστης είχε τα ονόματά μας επειδή διαβάσαμε «απαγορευμένα ποιήματα» σε μία συγκέντρωση.

Δεν έγινα αριστερός στο Κολλέγιο αλλά πολλοί άλλοι έγιναν. Αυτούς τουλάχιστον θα έπρεπε να σεβαστούν τα συριζάκια. Αλλά και όλους τους άλλους, μια και τέτοιες ριζοσπαστικές κατηγοριοποιήσεις δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους.

Αλλά ποιος είπε πως οι σημερινοί αριστεροί είναι ελεύθεροι άνθρωποι; Καταπιέζονται από τα ίδια τους τα πάθη και την μικροψυχία τους. Αιδώς, Αργείοι!

_____________________________
*Το κείμενο της Αυγής το διάβασα στο άρθρο του συναπόφοιτου Διονύση Γουσέτη στην Καθημερινή της 7.8.13

Αρρώστια στις διακοπές

Είναι να μη σου τύχει. Συνέβη στις δεύτερες διακοπές. Οξεία γαστροεντερίτιδα τρεις μέρες και συνεχίζει. Εμετοί,  κενώσεις εναλλάσονται με κινηματογραφική ταχύτητα. Καλό να εχεις σύζυγο γιατρό.  Το ξενοδοχείο γίνεται νοσοκομείο. Στην φωτογραφία,  πανω από την τηλεόραση, ο ορός...