Κωπηλατώντας ανοιχτά από το Νυδρί συναντάς πρώτα το νησάκι του Βαλαωρίτη – την Μαδουρή. Το σπίτι δείχνει σε καλή κατάσταση, φαίνεται πως τα δισέγγονά του, ο Νάνος και η Ελένη, το συντηρούν. Πιο πίσω ο Σκορπιός με ενταφιασμένη την τραγική δυναστεία των Ωνάση και παραπέρα όλο το παραμυθένιο αρχιπέλαγος της Λευκάδας.
Η Μαδουρή μου θύμισε ένα γράμμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη που διάβασα πρόσφατα. Γράφει στον δάσκαλό του, τον λόγιο Κωνσταντίνο Ασώπιο και αναφέρεται στον πρόσφατο θάνατο του Σολωμού (1857):
«Ο ποιητής Σολωμός απεβίωσεν, άωρον θύμα τοσούτων καταχρήσεων. Η Επτάνησος, η Ελλάς ήλπιζεν να λάβει παρ’ αυτού πλούσιον κληροδότημα μελλούσης δόξης. Άπαντες εθρήνησαν επί του τάφου του και εν μέσω γενικού πένθους η ιδέα των αναγγελλομένων ποιημάτων του ήτο η μόνη παρηγορία ήτις ηδύνατο να ελαττώση τοσαύτην λύπην. Η πραγματικότης απέδειξε τουναντίον. Ολίγοι στίχοι, τινές στροφαί είναι το μόνον προϊόν τεσσαράκοντα περίπου ετών διηνεκούς απασχολήσεως! Εψεύσθησαν αι ελπίδες του έθνους.
Ίσως το γεγονός τούτο να συνέτεινεν ουκ ολίγον υπέρ εμού».
«Υπέρ εμού». Τι μικροψυχία, Θεέ μου!
Σήμερα θα δίναμε ολόκληρο το Βαλαωρίτη για «ολίγους στίχους» του Σολωμού. Πώς γίνεται οι άνθρωποι να περνάνε δίπλα στο θαύμα και να μην καταλαβαίνουν τίποτα!
