Όταν πριν από καιρό είχα γράψει για την ευπιστία των Γερμανών φοιτητών, που οι Έλληνες συνάδελφοί τους την θεωρούσανε βλακεία, ένας καλός φίλος και παλιός blogger μου θύμισε την άποψη του Ευάγγελου Λεμπέση στο κλασικό πια κείμενό του: «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Η θέση του Λεμπέση: η ευπιστία αποτελεί ένδειξη ευφυΐας ενώ η καχυποψία είναι η άμυνα και το καταφύγιο του βλάκα. Παραθέτω δύο αποσπάσματα με την χαρακτηριστική «Ροΐδεια» γραφή του Λεμπέση:
Ὁ βλάξ ὡς πλησιέστερος πρὸς τὸ ζωϊκὸν βασίλειον, ἔχει τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν οὕτω ἀνεπτυγμένην, ὥστε ν᾿ ἀδυνατῇ νὰ διαγνώσῃ ἢ νὰ ἐννοήση συλλογισμοὺς καὶ λογικοὺς ὑπολογισμοὺς τοῦ εὐφυοῦς, βασιζομένους ὄχι εἰς τὸ ἔνστικτον ἀλλὰ εἰς τὴν διάνοιαν. Ἄοπλος καὶ ἀνυπεράσπιστος ἔναντι τῶν ψυχρῶν ὑπολογισμῶν τῆς ξένης διανοίας, ἢς ὁ μηχανισμὸς τυγχάνει εἰς αὐτὸν νοητικῶς ἀπροσπέλαστος, μίαν μόνην ἄμυναν διαθέτει, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ζῷον καὶ ὁ πρωτόγονος ἄνθρωπος: τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν. Οὕτω ἐξηγεῖται καὶ ἡ φυσικὴ καὶ πνευματικὴ κατωτερότης τῶν λαῶν, οἵτινες ἐμπνέονται βασικῶς ὑπὸ τῆς καχυποψίας, ἢν αὐταρέσκως ἐκλαμβάνουν ὡς εὐφυίαν - έναντι τῶν Εὐρωπαίων οἵτινες οὐδεμίαν ἀνάγκην ἔχουν αὐτῆς, ὡς ἀντιλαμβανόμενοι νοητικῶς τὸν κόσμον. Ἐκ τούτων ἐπίσης φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ καχυποψία καὶ ἡ ἀπότοκος αὐτῆς πονηρία εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετόν της εὐφυίας ὡς πρὸς τὸν ὅλον αὐτῆς ἐκτοπιζομένης πάντοτε ὑπὸ τῆς δευτέρας. Λέγομεν ἀντίθετος μόνον ὡς πρὸς τὸν ρόλον, διότι ἡ διάνοια δὲν εἶναι τί τὸ ἀνεξάρτητον ἢ ἀντίθετόν του ἐνστίκτου, ἀλλὰ τουναντίον ἡ ἀνάπτυξις καὶ ὁ διὰ λογικῶν μέσων πλουτισμὸς αὐτοῦ εἰς τὴν ἀρχικὴν αὐτοῦ πάντοτε κατεύθυνσιν.
...
'Οσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς εὐφυίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἐν ἄτομον ἢ εἷς λαός, (οἱ Εὐρωπαῖοι ἐν σχέσει πρὸς τοὺς Ἀνατολίτας) τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι. Ὁ τελευταῖος τῶν βλακῶν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαπατήση ἕνα Κὰντ ἢ ἕνα Μπετόβεv καὶ ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων ἕνα Εὐρωπαῖον... Τὸ μειδίαμα τοῦ οἴκτου,τὸ ὁποῖον ρίπτουν οἱ «ἀφελεῖς κουτόφραγκοι», δημιουργοὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ ἐξουσιασταὶ τοῦ κόσμου, ἐπὶ τῶν δυστυχῶν «ἔξυπνών» της Μεσογείου καὶ τῆς Ἀνατολῆς, ἂς εἶναι καὶ ἡ τιμωρία τῶν βλακῶν καὶ διὰ τὴν «θεωρίαν» των ταύτην!
_________________________________________________
Υ. Γ. Πολλοί φίλοι και παλιοί bloggers με παρακινούν να ανοίξω τα σχόλια ώστε το blog να ανακτήσει πάλι την παλιά του αίγλη.
Ξεχνάνε πως τότε ήταν η αρχή του blogging. Λόγω επωνυμίας το nikosdimou και αργότερα η συνέχειά του το doncat μάζεψαν γύρω τους ό,τι καλύτερο (και μετά …ό,τι χειρότερο…) σε κόσμο. Ο συνδυασμός των σχολιαστών αυτών των blog στην αρχική τους φάση ήταν μοναδικός σε ποιότητα, επίπεδο, καλλιέργεια… Έριχνα ένα μικρό σπόρο και φύτρωναν δέντρα πολύ μεγαλύτερα από το δικό μου.
(Αξίζει τον κόπο να ξαναδιαβάσει κανείς τα σχόλια εκείνων των χρόνων. Ανεπανάληπτα!)
Ακριβώς αυτό. Ανεπανάληπτα. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο σαν φάρσα. Είμαι πέντε χρόνια μεγαλύτερος (στην ηλικία μου μετράνε) έχουν ανοίξει εκατοντάδες καλά blogs, το κλίμα έχει αλλάξει. Χαίρομαι που το doncat εξακολουθεί να έχει μέσο όρο 800 επισκέπτες την ημέρα, παρόλο που δεν ανανεώνεται συχνά. Αλλά ως εκεί. Πρέπει κανείς να ξέρει πότε και πώς να αποχωρήσει.
