Οι νέοι - σήμερα

Ξεκινάω με ένα σχόλιο – επιστολή (στο «παρά-γκάλοπ»):

Κύριε Δήμου,
πιστεύω ότι η ανεπανάληπτη καταστροφή του περιβάλλοντος, ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα αλλά και οι επερχόμενες εκλογές κάνουν ίσως πολύ ενδιαφέρον ένα post για την νέα γενιά (20-35) σχετικά με το ρόλο της, τις προσδοκίες του κόσμου κλπ. Ίσως βέβαια να την έχετε κάνει παλαιότερα τη συζήτηση. Προσωπικά θα ήθελα να ακούσω γνώμες και εκτιμήσεις. Θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και ωφέλιμο.
Με εκτίμηση
simpaid1

Απάντησα λέγοντας ότι βρίσκω το θέμα ενδιαφέρον και θα προγραμματίσω ένα τέτοιο ποστ.

Και σήμερα, ανοίγοντας την Καθημερινή, διαβάζω στην πρώτη σελίδα ένα σχόλιο του Νίκου Γ. Ξυδάκη με τίτλο «Οι γνωστοί άγνωστοι» που καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το θέμα. Αντιγράφω ένα μεγάλο μέρος του σχολίου:

Και μόνο η διαρκής αναταραχή στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη νεολαία, το 2006 - 7, έδωσε αρκετά σημάδια για το πόσο συμπιεσμένοι νιώθουν οι νέοι, χαϊδεμένοι ή μη, στα «χαμηλά» της κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Αυτοί οι νέοι βλαστάνουν από τη βαθιά μεσαία Ελλάδα, δεν είναι λούμπεν· δείχνουν άρα τα αδιέξοδα της κοινωνίας καταγωγής και δείχνουν τις προσδοκίες ή τις χίμαιρες της διευρυμένης και μεταμορφωμένης μεσαίας τάξης. Τολμώ να πω, είναι τα δυνάμει νέα υποκείμενα που θα πιέσουν για την αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού – υπό αδρές αναλογίες, ό,τι ήταν οι νεφελώδεις μα δυναμικοί και άκρως αποτελεσματικοί μικρομεσαίοι που ονόμασε ο Α. Παπανδρέου το 1981 καλώντας τους στο προσκήνιο.

Αυτά τα νέα υποκείμενα δεν είναι ασφαλώς ταραξίες που σπάνε βιτρίνες και πυρπολούν σκουπιδοτενεκέδες.

Είναι και οι ωριμότεροι ηλικιακά διαδηλωτές με τα μαύρα Prada, του φετινού καλοκαιριού των πυρκαγιών, είναι το άτυπο, ογκούμενο πολιτικό σώμα των SMS και των μπλογκ, είναι όσοι διεκδικούν την έκφραση και τη συμμετοχή, χωρίς να αρνούνται τον ευδαιμονισμό ή τη βολή, αρνούμενοι ωστόσο την τυφλή συμμόρφωση στο τρέχον σύστημα διαχείρισης, δυσπιστώντας ακόμη και προς τους ποικιλώνυμους μη κυβερνητικούς οργανισμούς που σπεύδουν να καλύψουν το κενό εξουσίας χωρίς ρίζα και νομιμοποίηση.

Μορφωμένοι, επικοινωνούντες, με καλό γούστο και απαιτήσεις, νεόπτωχοι, διαψευσμένοι και ελπίζοντες, αντιφατικοί, χωρίς συνείδηση ίσως, χωρίς πλατφόρμα, αυτοί οι πολίτες - ψηφοφόροι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι στη φετινή κάλπη.

Είμαι δύο γενιές μεγαλύτερος από τους νέους που περιγράφει ο Νίκος Ξυδάκης και μου είναι δύσκολο να έχω άποψη. Ποια είναι η νέα γενιά; Αυτή που συμμετέχει στις αξιοπρεπείς σιωπηρές διαδηλώσεις, ή αυτή που χτίζει τους πρυτάνεις στα γραφεία τους και αρνείται κάθε είδους αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Ποιοι δίνουν τον τόνο: Αυτοί που προσφέρουν εθελοντική εργασία, ή εκείνοι που ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες;

Οι επισκέπτες του blog ανήκουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στην νεότερη γενιά – ή πάντως βρίσκονται πολύ πιο κοντά της, από ότι εγώ.

Ποιοι είναι οι νέοι σήμερα; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας.

Φυσικά και πάλι δεν θα αποφύγουμε γενικεύσεις και στερεότυπα. Όμως μπορεί να προκύψει κάποια εικόνα. Το θέμα είναι δύσκολο και κρίσιμο. Ας το συζητήσουμε.