Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Μια ανθοστήλη στο Αιγαίο

Γράφει η Gravoura

Έρχεται κάποτε ο χρόνος που η νοσταλγία δεν δαμάζεται άλλο. Φουσκώνει το στήθος, νομίζεις θα εκραγεί. Κάθε προσπάθεια να την ξεγελάσεις αποδεικνύεται μάταιη. Όσο πιο γρήγορα παραιτηθείς, τόσο πιο γλυκιά η ήττα. Πήρα στα γρήγορα την απόφαση. Το ταξίδι στο νησί που γεννήθηκα και έχω πολλά χρόνια να επισκεφτώ, είναι γεγονός.

Κατεβαίνω αργοπατώντας στο πλακόστρωτο νησιώτικο καλντερίμι. Απόγεμα, της πρώτης κιόλας μέρας. Φορτισμένες θύμησες συνωστίζονται και μαζί με τις επιθυμίες με παρασύρουν. Θέλω να δω το πατρικό μου που δεν είναι πια δικό μας. Πουλήθηκε σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις.

Στέκομαι μπροστά στην αυλή ενώ το χείλι το κάτω τρέμει. Τόσοι δικοί μου άνθρωποι έζησαν εδώ, δημιούργησαν το βιος τους, έκαναν παιδιά και εγγόνια, μα χάθηκαν. Η ατμόσφαιρα του χώρου ζωντανεύει με μιας τ’ αγαπημένα πρόσωπα. Ανοίγει η πόρτα και βγαίνει η σπιτονοικοκυρά. Μετά τις συστάσεις, τα βουρκωμένα μάτια μου, την κάνουν να επιτρέψει να τριγυρίσω τα δωμάτια.

Έχει ανακαινισθεί το σπίτι μετατρέποντας σε πιο λειτουργικούς τους χώρους. ΄Αδικα ψάχνω στο καθιστικό του ισογείου--αλλά και κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς και του παππού--τα ξύλινα ράφια στολισμένα με τ’ άσπρα κοφτά κεντίδια και πάνω αραδιασμένα καλογυαλισμένα σινιά και κανάτες. Λείπουν και τα βάζα με τα γλυκά του κουταλιού, που πατώντας στις μύτες των ποδιών με δυσκολία έφτανα για να γευτώ στα κρυφά. ΄Αδεια και η θέση της μπάντας πάνω από το σιδερένιο κρεβάτι, με εκείνη την περίτεχνη παράσταση από κυνήγι ζαρκαδιών, που ήταν ικανή να αιχμαλωτίζει ώρες τη ματιά μου.

Ξάπλωνα, ενώ με τύλιγε η «ομίχλη» της κουνουπιέρας που κρεμότανε από την ξύλινη οροφή. Τότε χανόμουνα στο σκηνικό της μπάντας. Ξεκομμένη απ’ τον υπόλοιπο χώρο, ο χρόνος έπαιρνε άλλες διαστάσεις, οι στιγμές έμοιαζαν ώρες. Ευγενικά πρόσωπα με τριγύριζαν, ιππότες των παραμυθιών. Αμαζόνα αέρινη, έτρεχα γρήγορα πάνω στο δυνατό άλογο. Μ’ άρεσαν τα νευρώδη κορμιά στην υπέροχη, σβέλτη κι αρμονική τους κίνηση. ΄Ενιωθα τους δυνατούς μυς να συσπώνται και να χαλαρώνουν. Η χαίτη και η ουρά ν’ ανεμίζουν μαζί με τα μαλλιά μου και το σώμα ν’ αγκαλιάζει και να σφίγγεται στο δικό του, και να φεύγουμε… Όταν άνοιγα τα μάτια, σχεδόν λαχανιασμένη ακόμη, η ομίχλη αργά-αργά ξεκαθάριζε. Το δωμάτιο έπαιρνε και πάλι το σχήμα του. Τα πράγματα, από αχνές γραμμές, διαγράφονται οριστικά. Χάνονται από τ’ αυτιά οι καλπασμοί, απ’ τα μάτια διαλύονται οι ιππότες, όλα γίνονται όπως πριν. Μα στην ψυχή μένει η χαρά. Με συντροφεύει. Κουβαλώ την αμαζόνα μέσα στο δωμάτιο, που γιομίζει χαίτες, ουρές και τα μαλλιά μου ξέπλεκα ν’ ανεμίζουν…

Στέκομαι στον χώρο μα τώρα δεν μπορώ να ονειρευτώ. Προχωρώ στο βάθος. Η κουζίνα έγινε μεγαλύτερη, μοντέρνα, γκρεμίστηκε το τζάκι. Πιο μέσα η αποθήκη καταργήθηκε. Πουθενά δεν βρίσκω την τόσο γνώριμη μυρωδιά από τα βαρελάκια με το κρασί, τα καρπούζια και τα πεπόνια από τα μποστάνια αραδιασμένα σε στοίβες από τον παππού. Ούτε τα εργαλεία του κρέμονται στους τοίχους. ΄Ολα καθαρά τώρα και καινούργια, μα δε μ’ αγγίζουν.

Ανεβαίνουμε από την εξωτερική σκάλα. Η παρουσία της παλιάς καλοβαμμένης μπλε πόρτας με τις σιδεριές στο πάνω μέρος και στο ένα φύλλο το μπρούντζινο χεράκι για κουδούνι, αυξάνει του παλμούς της καρδιάς. Περνάμε μέσα, αλλά τα πόδια δε με βαστούν πια γερά. Το βλέμμα γυρίζει γρήγορα, προσπερνά τις αλλαγές, μα φωνή δεν βγαίνει. Κι αυτό το τζάκι θυσιάστηκε στο δωμάτιο που γεννήθηκα, εκείνο το κρύο πρωινό του Μάρτη. Στη γωνία τραβάει αμέσως τη ματιά, ένα γνώριμο έπιπλο. Μου ‘ρχεται ζάλη, οι αρθρώσεις παραλύουν γλυκά το σώμα. Είναι η δική μας, της γιαγιάς η ανθοστήλη! Ξεχασμένη και εγκαταλειμμένη μοιάζει.

Σωριάζομαι σε καρέκλα, κρύβω το πρόσωπο στα χέρια. Δεν μπορώ άλλο να συγκρατήσω τα δάκρυα. Τ’ αφήνω να κυλήσουν, να ξαλαφρώσω από το βάρος και να φύγει ο κόμπος από το λαιμό.

Την πλησιάζω. Σηκώνω το πετσετάκι να δω τα λουλούδια που θυμάμαι χαραγμένα στα τρία ράφια της. Το χέρι περνάει πάνω σα χάδι, τα δάχτυλα ψαχουλεύουν τα σκαλίσματα, τα κάθετα κολονάκια. Η μεγάλη κούκλα με τα φανταχτερά ρούχα, που τη στολίζει τώρα, είναι σκέτη παραφωνία. Απογοητευμένη από την εικόνα που είχα μπροστά μου, αποφασίζω πεισματικά πως πρέπει ν’ αποκτήσω, με κάθε τρόπο την ανθοστήλη. Να στολίζει το δικό μου σπίτι με όσες έσωσα από κείνες τις πορσελάνινες κούπες της γιαγιάς με αρμονικούς χρωματικούς συνδυασμούς και τα παλιά γυάλινα χειροποίητα βαζάκια. Όλα της μάνας και της γιαγιάς της. ΄Ετσι θ’ αποκατασταθεί εκείνη η οπτική εικόνα που είναι χαραγμένη μέσα μου. Η σκέψη αυτή με ανακουφίζει. Μόνο τότε καταφέρνω να πω ένα ευχαριστώ και να φύγω βιαστικά.

Με πονάει αφάνταστα, δεν το χωράει ο νους, πως το σπίτι δεν είναι πια δικό μας. Η σκέψη πως προδώσαμε αυτούς που «έφυγαν», είναι λαβωματιά. Η ανθοστήλη ξεχάστηκε εδώ, ίσως κι άλλα πράγματα. Μια θεια που μεσολάβησε στην πώληση δεν φρόντισε να πάρει όσα πράγματα ήταν δικά μας. Ευτυχώς που είχα πάει πολύ πριν πεθάνει η γιαγιά και μάζεψα όσα αξιόλογα αντικείμενα μπορούσα να μεταφέρω.

Τις επόμενες μέρες προσπάθησα να βρω τρόπο απόκτησης της ανθοστήλης. Κάποιο φιλικό άτομο που προσφέρθηκε να μεσολαβήσει απέτυχε, κι ας πρόσφερε όποιο χρηματικό ποσό ζητούσε. Στάθηκε αμετάπειστη η νέα οικοδέσποινα. Μου έκοψε μάλιστα και την καλημέρα όταν συναντιόμασταν πια στο δρόμο.

Από εκείνη τη χρονιά και κάθε καλοκαίρι επισκέπτομαι το νησί. Όταν περνώ έξω από το πατρικό, σηκώνω τα μάτια ψηλά στο παράθυρο και ρίχνω μια «ματιά» στο δωμάτιο. «Βλέπω» την ανθοστήλη. Ξέρω πως με περιμένει. Κι εγώ δεν θα την αφήσω χωρίς να της χαμογελώ κάθε χρονιά, όσο ζω.


Οι ανθοστήλες είναι προσφορά της Εργοτελίνας και του Σταύρου Κατσάρη. Καμία τους δεν είναι Η άνθοστήλη της γιαγιάς - αλλά όλες μοιάζουν. Τους ευχαριστούμε.

103 σχόλια:

  1. Από την αισθαντική Gravoura ένα κομμάτι από το παρελθόν.

    Ναι, όλοι έχουμε κάπου μία παλιά ανθοστήλη στο βάθος της μνήμης μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από τα ελάχιστα posts που μπορέσαμε να τα διαβάσουμε ολόκληρα. Μπράβο σου ρε gravoura αντάρτισσα ομορφιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νοσταλγία, συναίσθημα που οι περισσότεροι, ιδίως μιάς άλλης εποχής, άνθρωποι έχουμε νιώσει.
    Η Gravoura εχει το ταλέντο νά μας κάνει να νοσταλγούμε ακόμα και γι αυτά που οι ίδιοι δεν ζήσαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είτε ίσως ένα "rosebud" (βλ. "Πολίτης Κέιν"), κ. Δήμου!

    Φοβερό το άρθρο της κας Gravoura, το σωστό να λέγεται.

    (Προσωπικά πάντως ας μου επιτραπεί να πω ότι) ψιλοδιαφωνώ με την οπτική στο θέμα προδώσαμε τους προγόνους/συγγενείς μας και του ότι έπρεπε να ανακτήσουμε την όποια "ανθοστήλη". Ίσως διότι έχω γίνει οπαδός του μινιμαλισμού στα υλικά περιουσιακά στοιχεία και της έμφασης στα άυλα "παρουσιακά" στοιχεία (και κρατώ τις φωτογραφίες των προγόνων ως κύριο σουβενίρ για να τους θυμάμαι).

    Η πορεία στο παρόν και προς το μέλλον σήμερα (είτε ωα "απόδραση" (προσωπινή ή μόνιμη) έίτε ως "μετοικεσία" ή "μετακινησιμότητα" ή ως νεωτερισμό/innovation), θαρρώ, "απαιτεί" μεν σεβασμό στην παράδοση αλλά και ελαφρύ "υλικό" εξοπλισμό . Τους προγόνους μας τους κρατάμε στο πιό σημαντικό σημείο, δλδ στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή μας. Άντε και σε ορισμένα επιλεκτικά και "μικρά" υλικά ενθύμια. Τα υπόλοιπα μπορούν να αποτελέσουν (κυριολεκτικά) βαρίδια και δεν "εκπροσωπούν" (τελικά) τους ίδιους του προγόνους μας, είναι απλά σύμβολα. Όσο ζούμε, κρατάμε τους προγόνους μας γερά μέσα μας αλλά πορευόμαστε προς το μέλλον, στο ταξίδι της επί Γης (τουλάχιστον) ζωής. Προς εκεί που θα μας έλεγαν και οι ίδιοι να πάμε, μπροστά, στην πρόοδο, αν μπορούσαν να μας στείλουν μήνυμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Από παιδί θυμάμαι τις πορτοκαλιές στη παλιά γειτονιά.Γέμιζε αρώματα ο τόπος την Άνοιξη.Όταν πιάνει Μάρτης πάντα κάνω μιά βόλτα από εκεί.Οι μυρωδιές με γυρίζουν χρόνια πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ βρε Gravoura, Αχ ! Μαχαίρι στην καρδιά το κείμενό σου. Γροθιά στο στομάχι.

    Το σπίτι της γιαγιάς μου στην Πρίγκιπο δεν το πουλήσαμε γιατί την προδώσαμε. Πουλήθηκε σε καταναγκαστική δημοπρασία για να το πάρει η Τούρκισα. Με τη δικαιολογία ότι η μάνα μου είχε εξαφανιστεί, παρόλο που παρευρίσκονταν στο ακροατήριο - αλλά χωρίς δικαίωμα να συμμετάσχει στη δημοπρασία ως Ελληνίδα υπήκοος.

    Πέρσι το Πάσχα που πήγαμε στην Πόλη, το είδαμε το σπίτι. Ανακαινισμένο. Κλειστό γιατί οι Τούρκοι το χρησιμοποιούν για διακοπές μόνο - η γιαγιά ζούσε εκεί όλο το χρόνο. Ευτυχώς σε καλή κατάσταση. Δεν θάντεχα να μπω μέσα - άσε που έχουν προσθέσει και όροφο.

    Η αυλή στο πίσω μέρος - το «δάσος» όπου έπαιζα μικρός - ήταν το μόνο σημείο που κάτι μου θύμιζε από τα παλιά. Ας είναι ...

    Αχ βρε Gravoura τι μου θύμισες ... Νάσαι καλά ! Ακόμη κι οι γροθιες στο στομάχι, ακόμη και το σφίξιμο της καρδιάς είναι καλά. Πως τόπε ο Νίκος - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aπό την "Θεία Μίκα" της "Μιχαήλ Βόδα" των Δρόμων του γνωστού... διαφημιστή ΝΔ.

    Γυρίζοντας, μείναμε - ένα βράδυ μόνο - στη Σύρο. Ίσα-ίσα για να συναντήσουμε την θεία Μίκα. Από τα παλιά σπίτια της οικογένειας δεν υπήρχε τίποτα για να μας στεγάσει. Άλλα είχαν πουληθεί, άλλα επιταχθεί. (Ο "Πύργος" του παππού Νικηφόρου στη Ντελαγκράτσια είχε γίνει ορφανοτροφείο). Έτσι αποφασίστηκε να μείνουμε στο σπίτι της θείας.

    Ήταν ένα αχανές παλιό αρχοντικό - τουλάχιστον έτσι το θυμάμαι - που η έλλειψη ηλεκτρικού το έκανε να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο. Φτάσαμε βράδυ και ακόμα νομίζω πως βλέπω τη θεία Μίκα μικρόσωμη, καμπουρίτσα, να μας υποδέχεται με την λάμπα του πετρελαίου. Τα ξέραμε άλλωστε αυτά - τη μισή Κατοχή με κεριά και λάμπες τη βγάλαμε!

    "Τα παιδιά να κοιμούνται νωρίς - είσαι κι από ταξίδι!" είπε η μητέρα και με στείλανε γρήγορα για ύπνο. (Υποθέτω, τώρα, πως θα θέλανε να πούνε τα δικά τους.) Βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα (ένα από τα πολλά σαλόνια) με ένα κερί στο χέρι. Μου είχαν στρώσει σε ένα φαρδύ καναπέ - όπου χωρούσαν άλλοι τρεις σαν κι εμένα.

    Η σκηνή τρόμου ήρθε μόλις ξάπλωσα. Αυτόματα τα μάτια μου αντίκρισαν το ταβάνι. Κι εκεί ΕΙΔΑ (δηλαδή φαντάστηκα - έτσι νόμισα!) μορφές να με κοιτάνε, τεράστια πρόσωπα, γίγαντες πραγματικούς από πάνω μου, που ΣΑΛΕΥΑΝ κι όλας στο φως του κεριού.

    Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε. Πρώτη φορά μου έβλεπα - ναι, ΕΒΛΕΠΑ - δράκους, φαντάσματα, τέρατα, ξωτικά. Όλα τα παραμύθια τρόμου που είχα διαβάσει, κι όσα μου είχαν διηγηθεί, ζωντάνευαν και με κυνηγούσαν. Κρατήθηκα για λίγο, να μην διαψεύσω την άποψη ότι είμαι άντρας (11 χρονώ!) και άρα ατρόμητος. Και μετά, ουρλιάζοντας από πανικό και αγωνία, ξεχύθηκα στο διπλανό δωμάτιο, όπου θεία και μητέρα μάταια πάσχισαν να με παρηγορήσουν.

    Αργότερα - πολύ αργότερα - θυμάμαι τη φωνή της μητέρας να μου λέει με κάποια ελαφριά επίπληξη: "Αφού τόσες φορές σου είχα πει πως όλα μας τα ταβάνια στη Σύρο ήταν ζωγραφισμένα!"



    *



    Δεν είχα πιστέψει ποτέ την μητέρα μου όταν μου μιλούσε για τα "μεγαλεία" των προγόνων της. Έφταιγε και ο πατέρας, που συχνά την ειρωνευόταν. Έτσι τις περιγραφές για χρυσοποίκιλτα και ζωγραφισμένα ταβάνια, πύργους με σαράντα δωμάτια, τοιχογραφίες και ξυλόγλυπτα, τις είχα τοποθετήσει μάλλον στον χώρο των παραμυθιών. Να όμως που τα παραμύθια ζωντάνευαν!

    Αργότερα - τριάντα πέντε χρόνια μετά, όταν ξαναπήγα στη Χίο και την Σύρα - βρήκα και τους "πύργους" και τα αρχοντικά - κι έδωσα δίκιο στη μάνα μου. Μονάχα που δεν υπήρχε πια για να της το πω. Ωστόσο τι έφταιγα κι εγώ; Τι μπορούσε να νιώσει ένα παιδί της φτωχής, επαρχιώτικης προπολεμικής Αθήνας από την λάμψη της παλιάς κοσμοπολίτικης Ερμούπολης;

    Το πρωί, όταν ξύπνησα, αντιμετώπισα τις τοιχογραφίες πιο ψύχραιμα. Μου εξήγησαν πως απεικόνιζαν θέματα από την μυθολογία. Δυστυχώς φύγαμε γρήγορα μετά, δεν είδα τίποτα άλλο στην πόλη.

    Αλλά δεν έπαψα να θυμάμαι την θεία Μίκα σκυφτή, με το κερί στο χέρι, να γυρνάει σε τεράστια σκοτεινά δωμάτια με φόντο Τιτάνες και Κένταυρους, Τρίτωνες και Νηρηίδες, Μονόκερους και Δράκοντες. Το αρχοντικό της Ερμούπολης (δεν το ξαναείδα ποτέ) πήρε μυθικές διαστάσεις στη φαντασία μου. Και η θεία Μίκα διαφέντευε όλα αυτά τα παράξενα χιμαιρικά όντα.

    Ωστόσο, ακόμα και τότε, δεν είχα καταλάβει ποια ήταν.



    Ολόκληρη η Θεία Μίκα εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι να την κάνεις την ανθοστήλη Gravoura;

    Η "νέα οικοδέσποινα", ψάχνει ρίζες, είναι μάλλον φανερό.
    Αλλά, αν δεν έχεις, δεν σου φυτρώνουν έτσι, γιατί το θες...

    Μέσα σου έχεις το σπίτι, την ανθοστήλη, τη γιαγιά. Τις αναμνήσεις που πάνω τους πατάς, γερά απ' ό,τι φαίνεται. Άσε την "νέα οικοδέσποινα" να ψάχνει μανιωδώς. Μέσα της ψάχνει. Δε βρίσκει κι αρπάζεται απ' τα έξω. Και σιγά μην ορθοποδίσει...

    Εσύ δεν χρειάζεται να ψάχνεις. Απλώς κοιτάς μέσα σου και αγγίζεις ό,τι χρειάζεσαι κάθε στιγμή. Αλλιώς, πως θάβγαινε τούτο το post;

    Πάρε μιαν άλλη ανθοστήλη, τη δική σου ανθοστήλη και φτιάξτην όπως θες. Αφού μέσα σου είναι η ανθοστήλη της γιαγιάς σου, όσες ανθοστήλες θες, τις φτιάχνεις. Αυτό που σου ανήκει, είναι ήδη στα χέρια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Tάκης Αλεβάντης

    Ό,τι έγραψα παραπάνω, για την οικοδέσποινα που ψάχνει ρίζες: το ίδιο κι η κεμαλική Τουρκία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σίγουρα. Αλλά δεν θ'ανοίξουμε εδώ κουβέντα για την Κεμαλική Τουρκία. Για τα σπίτια των γιαγιάδων μας μιλάμε ... Και τις (πονεμένες μας) αναμνήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΕ ΔΗΜΟΥ

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ gravoura

    ΜΙΑ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΡΚΟΥΝ

    ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΟΤΑΝ ΠΑΩ ΠΑΤΡΙΔΑ ΒΓΑΙΝΩ ΠΑΝΤΑ ΕΞΩ ...ΝΑ ΜΥΡΙΣΩ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ... ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ... ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΗΧΟΥΣ ΓΝΩΡΙΜΟΥΣ... ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΚΤΗΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ...

    ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ... ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΗΔΟΝΙΑ!!!!

    ΚΙ ΟΜΩΣ ... Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Takis Alevantis said...

    "Αλλά δεν θ'ανοίξουμε εδώ κουβέντα για την Κεμαλική Τουρκία."

    Δεν πρότεινα κάτι τέτοιο...

    "Για τα σπίτια των γιαγιάδων μας μιλάμε ... Και τις (πονεμένες μας) αναμνήσεις."

    Χμ, ο καθένας μας κάνει κι άλλη ανάγνωση: εγώ κατάλαβα να μιλάμε για την ανάγκη που έχουμε να αγγίζουμε τις ρίζες μας.
    Κι αυτό που είπα είναι, τις έχουμε μέσα μας τελικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τόσες όμορφες αναμνήσεις, βιωμένες με τα παιδικά μάτια της φαντασίας. Τόσο γλυκόπικρη γεύση στο στόμα... σαν γλυκό νεράτζι.

    Όμορφα κεντημένο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κανένας από εμάς δεν βρήκε το κουράγιο να επισκεφτεί το σπίτι μας (από τότε που "άνοιξαν τα σύνορα"). Ενας ξάδελφός μάς έφερε μια φωτογραφία του. Οι μεγάλοι λένε πώς είναι όπως ήταν. Εγώ θυμάμαι μια μικρή ελίτσα σε μια πεζουλα στο πλάι του σπιτιού. Τώρα είναι θεόρατη! Ομως, τριάντα-δύο χρόνια "μετά", το σπιτι μας δεν είναι μόνο σπιτι μας. Εκεί μέσα μεγάλωσε η ευγενέστατη Φερχούν (τουρκοκύπρια απο τη Λεμεσό), όπως μας είπαν. Τώρα είναι και δικό της σπιτι. Θα έχει τη δικές της μνήμες και νοσταλγίες - πολυ πιο έντοντες απο τις δικές μας. Τις δικές μας μνήμες δεν τις πιστεύει πια κανείς... Ακόμα κι εμείς προσπαθουμε να τις διαγράψουμε για να μη μας πληγώνουν. Αλλοτε τα καταφέρνουμε. Κάποτε όμως όχι... Οπως τώρα. "Φταίει όμως και η αγαπημένη μας Gravoura και πιο πολυ ο φίλος μας ο Τάκης...

    Με συγκίνση και αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Kαλημερα



    Η Ανθοστήλη μαζί με την Αυγή πρεπει να μπουν σε ενα Μουσείο Νοσταλγίας



    Στάθηκε αμετάπειστη η νέα οικοδέσποινα. Μου έκοψε μάλιστα και την καλημέρα όταν συναντιόμασταν πια στο δρόμο.


    )))Eλπίζω να διαβάσει το κειμενο
    και να μετανιώσει...

    Με πονάει αφάνταστα, δεν το χωράει ο νους, πως το σπίτι δεν είναι πια δικό μας. Η σκέψη πως προδώσαμε αυτούς που «έφυγαν», είναι λαβωματιά.

    )))Στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο υπάρχει πολυ στενος
    δεσμός με το Πατρικο Σπίτι..

    και γενικότερα με την πατρική περιουσία....

    Ακόμα και σημερα σε χωριά
    αν πουλησεις το γονεϊκό σου
    θεωρείται γρουσουζιά,καταρα
    και ατιμωση για τους πεθαμένους...


    ))) Και μια ιστορία απο το blog του Σταυρου Κατσάρη με λουλουδια και Γιαγιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Gravoura, κύριε Δήμου και «λοιποί», oι αιμάσσουσες ανθοστήλες, αν δεν κάνω λάθος, βρίσκονται πάντοτε κάπου αλλού. Απροσπέλαστες. Στην ιδιοκτησία μας, κατ’ ουσίαν αναιμικές ανθοστήλες, ντεκόρ του, συνήθως, λειψού «τώρα».
    Εγώ πάλι θυμάμαι την γιαγιά μου πίσω από στήλες καπνού «Παπαστράτος»... Οι μνημοτεχνικές μου δεν αρκούν πια. Κρατώ στον σωλήνα λίγο μόνον από το αίμα των μνημών μου, μετράω την καθίζησή τους, πληρώνω την «συμμετοχή» που μου αφήνει το Ταμείο: 25%. Βαρύ το φορτίο του 75% που προσπαθείς να επωμισθείς Gravoura.

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Holding on to the physical reminders of our fondest memories...

    Φυσικά και την ανθοστήλη την έχεις μέσα σου.

    Φυσικά και την θέλεις και απ'έξω σου.

    Φυσικά και θέλεις την ξεγνοιασιά και την αθωότητα εκείνη, και λίγη από την γιαγιά σου κοντά σου, να την "περάσεις" κι εσύ με τη σειρά σου...

    Μια συνέχεια - που άμα στην κόψουν απότομα και άδικα, τρελλαίνεσαι! Δε σου φτάνει ο πόνος σου, σου παίρνουν και το σκαλοπάτι σου, πρέπει να πηδήσεις διπλά για ν΄ανέβεις και να συνεχίσεις...

    Χμμμ... Ενα κρύσταλλο παμπάλαιο, που πέρασε 4 γενιές, από πολέμους και
    αντάρες και μετακομίσεις, κι έφτασε στα χέρια της μάνας μου, το έσπασα πάνω στα νεύρα μου για έναν άντρα. Τρομερή οργή (μεγάλο το κέρατο), αυτό βρήκα μπροστά μου, ε, πάει!

    Η μάνα μου δεν έπαθε αποπληξία γιατί κατάλαβε ότι θα με χτύπαγε διπλά. Μου το φυλάει (ΦΥΣΙΚΑ!), αλλά είδε ότι δεν έχει νόημα.

    Κι αποφάσισα όταν θα πετύχω κάτι που θα μου "μιλήσει" τη "σωστή" στιγμή, θα το πάρω, όσο κι αν κάνει, εις διπλούν (2 οι κόρες), να τους το "περάσω", μαζί με τις ιστορίες για το παλιό, συν τη δική μου... Ισως είναι κι ένα μάθημα, ένα περίεργο twist στην ιστορία, να αντικαθιστάς το κοαμμάτι και να συνεχίζεις την σκυταλοδρομία....

    Τι τα θες, εμείς φεύγουμε, αυτά μένουνε κι αλλάζουν χέρια...

    ("Τα κορμιά και τα μαχαίρια, αχ, κάποτε αλλάζουν χέρια"...)

    Τι να σου κάνει και η άλλη - πακέτο το πήρε το σπίτι, είσαι εισβολέας, η υπενθύμιση ότι η ευτυχία της χτίστηκε, καλώς ή κακώς, στη δυστυχία κάποιου άλλου.

    Θα έπρεπε να στο δώσει. Την κατανοώ, είναι αναμενόμενο και σεβαστό εν μέρει (να της ζητούσες το μισό σπίτι, να το καταλάβω!). Αλλά είτε ως κίνηση καλής θέλησης, είτε ως γενναιοδωρία καρδιάς, αφού είδε τον πόνο σου, θα έπρεπε...

    Εκείνης της "ήρθε" η ανθοστήλη, δεν την αγόρασε. Ηταν ένα ακόμη έπιπλο, δεν ήταν φορτωμένη γιαγιά της...

    (Και τώρα θα έχει πάρει και αξία στα μάτια της η ανθοστήλη σου!! Υπερασπίστηκε η κυρία το δικαίωμα στο σπίτι και τη ζωή της...)

    Τι να πεις...

    Δύσκολα gravoura μου, δύσκολα...

    Χειροκρότημα παρακαλώ για το σφάξιμο με το βαμβάκι!

    Εγραψες!

    Για την ακρίβεια - ζωγράφισες!
    ;))))))



    (ωραία, τώρα που τα είπαμε αυτά, λέγε πού μένει η άτιμη, να πάω να στην φέρω!!! Το κορίτσι μας που το πείραξαν!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Την ωραιότερη επιστροφή την έχει κάνει ο Martin Sheen, που σε ηλικία 66 ετών επέστρεψε στα εδάφη των προγόνων του, στο Γκαλγουέι της Ιρλανδίας, όπου και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο για να αποκτήσει το πρώτο του πτυχίο (Αγγλικά, φιλοσοφία και ωκεονογραφία).
    Τον ζηλεύω περισσότερο από ο΄τι τον θαυμάζω. Ας του ρίξουν μια ματιά όσοι τελούν υπό παραίτηση. Αυτά σε κρατάν αιώνια νέο.

    GO BOY!!!!

    http://www.usatoday.com/life/
    people/2006-09-02-martin-
    sheen_x.htm?csp=34

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ ergo te lina

    ")))Στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο υπάρχει πολυ στενος
    δεσμός με το Πατρικο Σπίτι..

    και γενικότερα με την πατρική περιουσία....

    Ακόμα και σημερα σε χωριά
    αν πουλησεις το γονεϊκό σου
    θεωρείται γρουσουζιά,καταρα
    και ατιμωση για τους πεθαμένους..."

    Τι να σχολιάσει κανείς από το παραπάνω! Έχω μείνει άναυδος, εν έτει 2006!

    α) Πατερναλισμός (πατρικό σπίτι)
    β) Ιδεοληψίες (τουλάχιστον, για κατάρες, γρουσουζιές, κτλ)
    γ) Προσκόλληση Ελλήνων σε πατρικά σπίτι και ακίνητη περιουσία γενικποτερα. Το γνωρίζει καλά ή εφορία (φόροι κληρονομίας, διανομής, ιδιοκατοίκησης και άλλα τεκμαρτά, ΤΑΠ, ΦΑΠ, ΦΜΑΠ, κ.α.π.). Μήπως τα διαδίδει αυτή (λέμε)?

    Μήπως εννοούσατε "χωριά" σε άλλες χώρες και ηπείρους?

    Υποχρέωση των απογόνων προς προγόνους είναι να τους φροντίζουν όσο είναι (οι πρόγονοι) ζώντες.

    Μετά, εκεί που αυτοί πάνε, ξέρουν πολύ καλά ότι υλικά αγαθά και περιουσίες επί τη Γη δεν μετράνε!

    Συνεπώς η θεωρία περί πώλησης του πατρικού ούτε και πολύ Χριστιανική μου μοιάζει.

    Μήπως είναι Κέλτικη?

    "Κατάρα" είναι να αφήσεις στους απογόνους σου εξ' αδιαιρέτου κληρονομιές (καλύτερα καθόλου), να τους "δένεις" με οικογενειακές βεντέτες (βλ. Ιταλία), να μην τους στέλνεις να μορφωθούν ώστε να μην πιστεύουν σε θεωρίες όπως η ανωτέρω!

    (γι' αποφυγή αναιτίων απρεξηγήσεων, ΔΙΕΥΚΡΝΙΖΩ ΣΑΦΩΣ ότι δεν υπονοώ ότι η καταθέσασα το σχόλιο πιστεύει στην θεωρία στην οποία αναφέρθηκε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. A la limite, καλό είναι πάντως κανείς να πωλεί/μεταβιβάζει ή χαρίζει οικογενειακά "κειμήλια" σε ανθρώπους που θα τα εκτιμάνε! Ή να τα καταστρέφει ο ίδιος για να σπάει τους υλιστικούς δεσμούς με το παρελθόν και να πορεύεται πνευματικά προς το μέλλον. Φτάνουν τα αρχέγονα υλιστικά angst! Η Ελληνική μας παράδοση είναι πνευματικής και όχι υλικής φύσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η αδερφή μου είναι εργατική, ζωντανός άνθρωπος.

    Είναι όμως τεμπέλα σε σχέση με τη μάνα μου.

    Η μάνα μου είναι τεμπέλα σε σχέση με τη γιαγιά μου.

    Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει ότι η ίδια ήταν τεμπέλα σε σχέση με τη μάνα της.

    Την προγιαγιά μου δεν την έζησα - πώς να 'ταν άραγε;...



    Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μαγειρεύει του κόσμου τις λιχουδιές, πολίτικα γλυκά και φαγητά.

    Μαρμελάδα βερύκοκο το πρωί, βυσσινάδα τ' απόγεμα.

    Ποτέ δεν έκανε ένα πράγμα μόνο, από δύο και πάνω ταυτόχρονα.

    Ενώ μαγείρευε,
    ταυτόχρονα ξεσκόνιζε, σφουγγάριζε, έπλενε, έπλεκε, σκάλιζε τον κήπο, φρόντιζε τον παππού, τα παιδιά της, τα εγγόνια, τα γατιά, τα σκυλιά, τη συλλογή με τα πιάτα της, λουλούδια και λαχανικά, τους γείτονες, τα κληρονομικά, τα πάντα και τους πάντες.

    Προλάβαινε να βλέπει και τον Άγνωστο Πόλεμο, το Μεθοριακό Σταθμό, το Φωτογράφο του χωριού.

    Όταν κάποιος μου λέει ότι είναι κουρασμένος (συνήθως ο καθρέφτης), θυμάμαι τη γιαγιά μου και χαμογελάω...

    Μίλαγε λίγο, αλλά πέρναγε καιρός για να ξεχάσεις τα λόγια της.

    Ήταν η μάνα όλων.

    Όταν έφυγε,
    μαζί με τις μαρμελάδες, τις βυσσινάδες και την ομόνοια στην οικογένεια,
    πήρε μαζί της και τα δικά μου χρόνια της αθωότητας.


    Gravoura μου θύμισες ότι ο χαμένος μου παράδεισος υπήρξε.
    Σ' ευχαριστώ.


    Η ευτυχία φόρεσε κορνίζα νοσταλγίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Na'sai kala gravoura...
    Me tnv avagvwsn tou post, ektos apo proswpikes eikoves-nxous-murwdies, mou'r9av sto mualo eikoves apo tn taivia Peppermint tou Kosta Kapaka...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ό,τι κείτεται πίσω, θε να ’ναι ένα δώρο της ζωής στη μνήμη μας, όχι βάρος στην ψυχή μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Θύμηθηκα ένα Ποίημα, κάπως σχετικό (με νοσταλγία και έρωτα μαζί)


    Αμοιρη! το σπιτάκι μας εστοίχιωσεν
    από την ομορφιά σου την θλιμμένη·
    στους τοίχους, στον καθρέφτη, στα εικονίσματα,
    από την ομορφιά σου κάτι μένει.
    Κάτι σα μόσκου μυρωδιά, κι απλώνεται
    και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει,
    κάτι σα φάντασμα, θολό κι ανέγγιχτο,
    κι όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει.

    Όξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
    δέρνει τη στέγη μας· και τότε αντάμα
    τα πράματα που αγιάσανε τα χέρια σου
    αρχίζουν ένα κλάμα... και ένα κλάμα...

    Κι απ' τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος,
    τ' αγαπημένο μας παλιό ρολόι,
    τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας
    ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι...


    Λάμπρος Πορφύρας
    Lacrimae rerum
    ------------------------------

    Για την αντιγραφή

    με αγάπη - Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Nicholas_on_Europe said...

    "Φτάνουν τα αρχέγονα υλιστικά angst! Η Ελληνική μας παράδοση είναι πνευματικής και όχι υλικής φύσης."


    ^^!

    ...

    Σοφοκλέους "Αντιγόνη".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Είναι μάλλον περιττό να πω ότι το κείμενο της gravoura είναι αρκούντως δυνατό, τόσο ώστε να συγκινήσει τους περισσότερους από εδώ μέσα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να αποστασιοποιηθούν από «ανθοστήλες» και να μην αισθάνονται νοσταλγία για κάτι ή για κάποιον. Ο Tarkovsky έδινε και μια άλλη διάσταση στο θέμα λέγοντας ότι: « η νοσταλγία είναι ένα ολοκληρωτικό συναίσθημα. Μπορεί να νιώθει κάποιος νοσταλγία στη χώρα του, δίπλα στους δικούς του ανθρώπους. Είναι η αδυμαμία μπροστά στον κόσμο, η αδυναμία του να μην μπορείς να μεταδώσεις την πνευματικότητά σου στους άλλους ανθρώπους». Άρα, σύμφωνα με τον ορισμό του σκηνοθέτη δεν πρέπει gravoura να αισθάνεσαι νοσταλγία, αφού σήμερα μας μετέδωσες πολλά συναισθήματα. Και για αυτό, εγώ σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Νίκο Δήμου,
    Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σας και για την τιμή της φιλοξενίας. Κρατώ το «αισθαντική», θα κάνω χρήση: ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ!! Μου άρεσε πολύ ομολογώ.
    ΄Εχει θεσπιστεί στα τελευταία posts να απαντούν προσωπικά στον κάθε σχολιαστή. Θα κάνω το ίδιο για να μην θεωρηθώ αγενής. ΄Οσο πιο σύντομα μπορώ.
    Και πάλι ευχαριστίες πολλές ΝΔ και καλό ταξίδι εκεί στο βορρά.

    αγαπάω και αδιαφορώ: «αντάρτισσα» φίλε μου; Τότε θα έπρεπε να φορτωθώ παραμάσχαλα την ανθοστήλη και να φύγω τρέχοντας. Κρίμα δεν μου πέρασε από το μυαλό. Τώρα μια διάρρηξη ίσως να αξίζει…. Μου έβαλες ιδέες!

    paroussa-paroussa: το συναίσθημα καλή μου σε κάνει να συμμετέχεις σε ό,τι σε αγγίζει. Ευχαριστώ πολύ.

    philosoph21: Σε στιγμές συγκινησιακής φόρτισης είναι αλήθεια πως περνούν σκέψεις «τραβηγμένες». ΄Ετσι πάντως ένιωσα. Φυσικά και οι φωτογραφίες κρατιούνται και μάλιστα τυπώθηκαν. Να εξομολογηθώ πως μετά το ταξίδι μου εκείνο, έγραψα το πρώτο μου βιβλίο με όλες τις λεπτομέρειες των γεγονότων που έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Δώρο στα παιδιά μου για να «μπουν» στο πετσί των συγγενών, μέσα από τις περιγραφές μου. Αυτό ήταν το χρέος μου σε εκείνους και αισθάνομαι τώρα καλά.

    stavros p (isidoros): Η μυρωδιά του ξερού χόρτου καψαλισμένο από τον αλμυρό ήλιο είναι η πρώτη συγκίνηση μόλις πατήσω το πόδι στο νησί.

    takis alevantis: Πέρσι με παϊτόνι με τη μάνα και την κόρη μου κάναμε το γύρο της πανέμορφης Πριγκίπου. Θαυμάσαμε τα σπίτια και η μάνα κάποια στιγμή δάκρυσε…Και δεν έχουμε καταγωγή καμιά, αλλά…

    andy dufresne Το κομμάτι που παρέθεσε με συγκίνησε πολύ όταν διάβαζα το βιβλίο. Κάπου μάλιστα σε σχόλιό μου προς τον ΝΔ έγραψα για τη θεία Μίκα…. Μνήμες, τις κουβαλάμε για πάντα!

    heinz αγαπητέ μου, όντως οι χρωματιστές κούπες και τα γυάλινα βαζάκια στολίζουν μία γωνιά του σπιτιού μου, πάνω σ’ ένα παλιό επιπλάκι. Και τις προσέχω σαν τα μάτια μου!

    ihadafarminafrica ακριβώς το ίδιο κάνω κι εγώ. Τσαλαβουτώ στο ποτάμι, ανεβαίνω και στο γαϊδουράκι (ευτυχώς λίγα έχουν μείνει), περπατώ στα χωράφια και σκύβω κόβω βασιλικό από τους κήπους και τον βάζω στον κόρφο μου (χούι της γιαγιάς που μόνιμα μύριζε βασιλικό σαν με φιλούσε), μαζεύω θυμάρι και ρίγανη για να τρίβω και να αρωματίζω τα φαγητά μου όλο το χρόνο.


    Και συνεχίζω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Gravoura, μαλλον πρεπει να εισαι πολυ ρομαντικη κοπελα για να γραφεις ετσι.

    Προσωπικα, μου ερχεται μια ταση για εμετο οταν "φουσκωνει το στηθος" μου και επισης, οταν περναω απο το "παλιο το σπιτι μου", εκει να δεις τι ταση για εμετο εχω.

    Εκει στο Βορρά εχουν ιντερνετ? (ναι, το 70% των νοικοκυριων...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. alexandra γλυκόπικρη η γεύση, ναι, κάποιες φορές καλή μου.

    paragrafos ήμουνα σίγουρη αγαπημένη φίλη, πως θα σε άγγιζε ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω, ξέρω. «Συγγνώμη!!!!»

    ergo te lina είσαι «το τρομερό παιδί» της παρέας, το σωστό να λέγεται!!! Για κοίτα που θα μας μείνει…..
    Σε ευχαριστώ άλλη μια φορά για το χρόνο που σου έκλεψα. Φιλιά.

    marios p φίλε μου, η επαναλαμβανόμενη κάθε καλοκαίρι επίσκεψή μου στο χώρο αυτό, έχει απαλύνει τα συναισθήματα και το βάρος. ΄Εγινε οικείο πάλι το χωριό, νιώθω σαν κάτοικος πλέον αφού μένω για 2 μήνες περίπου και το φορτίο έχει μειωθεί. Ευτυχώς…

    αphrodite αυτή η σκυταλοδρομία που λες είναι και η δική μου ευχή για τα λίγα ενθύμια που υπάρχουν. Ελπίζω να τα εκτιμήσουν τα παιδιά μου και να τα προσέχουν.
    Ξέρω πως για κείνη η ανθοστήλη δεν έχει αξία. Μου είπε μάλιστα τότε, πως και η άλλη που βρήκε στο σπίτι (ήταν δίδυμες) είχε σπασμένο το ένα πόδι και την ΠΕΤΑΞΕ!!!! Πείσμα χωριατιάς πιστεύω πως την έπιασε.
    Λοιπόν, μου έβαλε ιδέες ο «αγαπώ και αδιαφορώ», είσαι για ένα κολπάκι νυχτερινό? Σαν Θεά κάνε κάτι!!! Σε παρακαλώωωωωωωωωω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. -> gravoura said...

    "ergo te lina είσαι «το τρομερό παιδί» της παρέας, το σωστό να λέγεται!!! Για κοίτα που θα μας μείνει….."

    gravoura,
    Ούτε ανθοστήλη στον κόρφο σου.
    Πολύ ωραία καί τα δύο γραπτά κορίτσια, σας διαβάζω, αλλά οι άλλες σημαντικότερες ασχολίες μου έχουν προτεραιότητα.

    Ο harry εξελληνίζεται (greco) βλέπω.
    Εδώ εξημερώσαμε τόσους Βησιγότθους, ένας μπορεί να μην μας κάνει την χάρη;

    Τάκη σας φύτεψε ο Τσάμης και το "Τουρκόσπορος".
    Υπομονηηηή τώρα σας παρακαλώ να του φερθείτε αλα "Ευρωπαικά". Βολές στο πλεούμενό του εξ αποστάσεως να ξεπλένονται τα τσάμηκα σπληνάντερα πριν βγουν στην αμμουδιά.


    I am a bad bad boy.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Κάτι μου διέφυγε αλλά ποιός τσάμης ή "τουρκόσπορος" μας φύτεψε;

    Για έναν Πολίτη είναι ύψιστη βρισιά να τον αποκαλέσουν Τουρκόσπορο. Και πονάει πολυ - όποιος είδε την Πολίτικη Κουζίνα καταλαβαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Δεν υπάρχει κι αυτή η νοσταλγία όπως ποτέ δεν υπήρξε καπετάνιος.

    Δεν υφίστανται αυτά τα κείμενα διότι δεν αποτελούν λογοτεχνία ούτε καν αλήθεια. Ας βάζετε απλές λέξεις στη σειρά το κείμενο θα βγαίνει πάντα δυσανάγνωστο.

    Δεν λυγάν δεντρα με αυτό το αγέρι μονάχα ζιζάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αγαπητε Τακη κι εγω αληθωρισα οταν διαβασα οτι σε φυτεψε Τουρκοσπορος και θα σου πω το γιατι.

    Γιατι μολις διαβασα στο μπλογκ του "Το Σωστο Να Λεγεται" οτι και εκεινος καταγεται απο την Τραπεζουντα.

    Οποτε, δεν καταλαβαινω προς τι η επιθεσις...

    Απο την ιδια χωρα καταγομαστε ολοι και ολες.. τη Ζιμπάμπουε. Το λενε και οι ανθρωπολόγοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Mε συγχωρειτε μπερδεψα τις πατριδες, ο "ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ" καταγεται απο την Καππαδοκία.

    http://tafainomenaapatoun.blogspot.com/2006/06/blog-post.html

    Το σωστό να λεγεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Πως να το πω κομψά χωρίς να πληγώσω τις πραγματικά ευαίσθητες χορδές κάποιου;

    Πως να εξηγήσω πως "δενόμαστε" με ΠΕΘΑΜΕΝΑ πράγματα;

    Πως να περιγράψω πως ζωή είναι ο θάνατος;

    Πως να αναλύσω γιατί θα έπρεπε να γκρεμίζουμε με τα ίδια μας τα χέρια τα σπίτια που κάποτε ζήσαμε μέσα σε αυτά και να φυτεύουμε στην θέση τους ένα δένδρο;

    Πως να δικαιολογήσω ότι δεν νιώθω καμιά απολύτως λύπη για το κατεστραμένο παρελθόν των αντικειμένων, ακόμη - ακόμη και των ζωντανών που "έφυγαν";

    Πως να εκφράσω την ατελείωτη μου θλίψη για την μικρότητα του ανθρώπου που δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι απλά ένας "πολιτισμένος" λύκος;

    Πως να εξηγήσω χωρίς να με πάρουν για τρελό την αγωνία μου για το τέλος του πολιτισμού που πλησιάζει;

    Πως να εκφράσω την στενοχώρια μου για τη δική μου ζωντανή ανθοστήλη, μια πραγματικά ζωντανή στήλη, δηλαδή για όλα αυτά τα δάση και τα εύφορα εδάφη που καίγονται και καταπατούνται αλόγιστα εδω και 10.000 χρόνια απο τον πολιτισμένο λύκο;!

    (σημείωση: γράφω ένα σχετικό post και συλλέγω πληροφορίες για την Αρχαία Ελλάδα και την οικολογική καταστροφή. Έχω βρει στοιχεία μόνο απο τον Πλάτωνα. Όποιος γνωρίζει αναφορές σε κείμενα ή ανθρώπους που γνωρίζουν στοιχεία για την καταστροφή των δασών απο τους Αρχαίους Έλληνες λόγω υπερ-πληθυσμού, παρακαλώ να μου στείλουν e-Mail, ευχαριστώ εκ των προτέρων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Πολύ περισσότερο που ο προπάππος από την πλευρά της μάνας μου της Πολίτισσας είναι καταγεγραμμένος Τσάκωνας αγωνιστής της επανάστασης του '21. Η ίδια η λέξη δείχενι το ποιόν εκείνου που την προφέρει.

    Ελπίζω ο οικοδεσπότης να πάρει τη γομμα ... όχι για μένα αλλά είναι κρίμα ένα κείμενο σαν της gravoura να έχει μέσα τέτοια σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. πανάσχημη, λοιπόν μια ιδέα μου έιναι όταν συνταξιοδοτηθεί ο άντρας μου να πάμε να ζήσουμε στο νησί. Καλλιλεργώ την ιδέα, ακόμα ίσως για 50-50 του χρόνου. Ας είμαστε γεροί μέχρι τότε.

    nicholas on europe και όμως φίλε μου εν έτει 2006, υπάρχουν άνθρωποι που τους ενδιαφέρουν τα πατρικά σπίτια και τα χωράφια, όχι για την αντικειμενική τους αξία (όπου κάποιοι δίνουν μάχες) αλλά για το έμψυχο υλικό που πέρασε από εκεί και έχουν καταγραφεί στη μνήμη όλα τα γεγονότα. ΄Όταν οι μνήμες είναι τραυματικές τότε ναι πρέπει να τις ξεχάσεις. Αλλιώς είναι όμορφο να τις κουβαλάς. Η ergo te lina όμως έχει το λόγο….
    ΄Όταν εκτιμάς τα κειμήλια που έχεις γιατί να τα σπάσεις; ΄Ετσι δεν παραδίδεις την τέχνη περασμένων αιώνων στους νέους; Φαντάζεσαι, σε προέκταση, την ανυπαρξία ενός Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης; Πόσο πιο φτωχός θα ήταν ο κόσμος;

    harrygreco πονάνε όλοι, όσοι έχασαν σπίτια. Και έχουν το δικαίωμα να το λένε.

    andy dufresne ο παράδεισος είναι ακόμα μέσα σου andy μου συρρικνωμένος, αλλά υπάρχει. Πότιζέ τον με «βουτιές».

    flying smurf όπως έγραψε ο ΝΔ, έχουμε όλοι μια….ανθοστήλη στο βάθος της μνήμης. Την ταινία δυστυχώς δεν την έχω δει.

    αnastassios papadakis έχεις δίκιο αγαπητέ μου, τώρα πια, μετά από 10 χρόνια από την πρώτη επίσκεψη, στέκομαι για λίγο εκεί που αρχίζει το σοκάκι, ρίχνω μια ματιά και προσπερνώ.

    synas έχεις απόλυτο δίκιο

    numb2006 χαίρομαι αγαπητέ για την μετάδοση των συναισθημάτων. Ευχαριστώ κι εγώ.

    εgypt, όχι κοπέλα πια αγόρι μου, ο γιος μου έχει περίπου την ηλικία σου. Λυπάμαι όμως γιατί δεν έχει όμορφες μνήμες από το παλιό σου σπίτι. Εύχομαι να αποκτήσεις στα επόμενα.

    hra λυπάμαι, μα δεν κατάλαβα τι εννοείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Δεν πρόκειται να με καταλάβεις ποτέ.

    Και δεν θέλω να σου αποκαλύψω το λόγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Γκαβουρα, εαν ημουν αγορι θα μιλουσα σκληρα και κυνικά. Ενω εγω ειμαι μια ευαισθητη πεταλουδίτσα..... με λεπτοφυή πολυχρωμα φτερά....που επικαθονται επανω σε ροζ ανθοστήλες με γαλαζια κορδελιά...

    Μια σημειωση, οποιος γραφει εκτιθεται. Οποιος γραφει καλα θα κανει να ξεχασει τις ροζ κορδελες. Το κοινο δεν ειναι ροζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @ gravoura

    Αγαπημένη μας,

    συγκινείς αυτούς που έχουν μάτια και βλέπουν και καρδιά για να νοσταλγούν και να δακρύζουν.

    Δηλαδή εμάς.

    Σ΄ ευχαριστούμε

    Με απέραντη αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Η επιτήδευση της επιφάνειας αγαπητή παράγραφε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. paragrafos said...
    @ gravoura

    Αγαπημένη μας,

    συγκινείς αυτούς που έχουν μάτια και βλέπουν και καρδιά για να νοσταλγούν και να δακρύζουν.

    Δηλαδή εμάς.


    Αγαπητη Παραγραφε, οι ανθρωποι δεν πρεπει να διαχωριζονται σε εκεινους που εχουν καρδια και σε εκεινους που δεν εχουν.

    Σε εκεινους που νοσταλγουν και εκεινους που δεν νοσταλγουν.

    Σε εκεινους που "εχουν μάτια" και σε εκεινους που...."δεν εχουν ματια" (!!!)

    Σε εκεινους που δακρυζουν και σε εκεινους που δεν δακρυζουν (δημοσια ή ιδιωτικα)

    Τελος, οι ανθρωποι δεν χωριζονται σε "εμεις" και "εσεις".

    Τουλαχιστον ας μην διαχωριζουμε τους ανθρωπους αφου ετσι κι αλλιως μας διαχωριζουν η Οικονομια, η Πατριδα, η Γλώσσα και τοσα αλλα. Αν αρχισουμε να τους διαχωριζουμε και σε "ευσιγκήνητους υπο συγγραφής Γκραβούρας" και "ασιγκήνητους υπό συγγραφης Γκραβουρας" τοτε τα πραγματα γινονται πολυ δυσκολα..για τους ανθρωπους..με πιανεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. ανιμαλ φαρμ το καναμε, εμφυλιος "φιδιων" και γάτες με γερμανικα ονοματα, ελεος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Anula2, I couldn't agree more.

    Τακη εισαι απογοητευτικος. Το σχολιο σου ειναι καθαρα ρατσιστικο. Δηλαδη τι θα αλλαζε αν ησουν οντως "τουρκοσπορος"? Δεν θα μπορουσες να ησουν ο πνευματικος ανθρωπος που εισαι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. @tslyns - Κατ'αρχάς δεν κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμα. Και ναι, όταν με βρίζουν προσωπικά (το τουρκόσπορος για τους Πολίτες είναι κόκκινο πανί - στην Πολίτικη κουζίνα λέει σε μια στιγμή ο «πατέρας, στην Πόλη μας θεωρούσαν άπιστους, στην Ελλάδα μας είπαν Τούρκους»), θίγομαι βαθιά. Ιδίως άνθρωποι που μας έφαγαν τ'αυτιά με τα ελληνοχριστιανικά τους κηρύγματα. Δεν θα βρίσω βέβαια - αν αυτό περιμένεις να κάνω.

    @harrygreco - Δεν πιστεύω στην εκδίκηση. Αντίθετα νομίζω ακριβώς ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με ρεαλισμό και να ξεχνούμε το παρελθόν ενόψει του μέλλοντος. Γι'αυτό και είμαι υπέρ της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, όπως και στο προηγούμενο ιστολόγιο του Ν. Δήμου είχα γράψει. Αλλά βλέπεις ότι από την αρχή ήθελες ν'ανοίξουμε κουβέντα για την Τουρκία, λες και δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

    Basta λοιπόν ! Μέχρις εδώ. Δεν πρόκειται ν' απαντήσω ξανά - και να χαλάσω τα ωραία σχόλια για το άρθρο της gravoura. Μερικοί ανοίγουν την ψυχή τους - και ναι μερικοί αυτό είναι ανίκανοι να το καταλάβουν. Κάποτε ο ΝΔ είχε γράψει ένα σχετικό άρθρο για τους διαχωρισμούς. Βρείτε το ...

    Ας πως τέλος πως φαίνεται ότι μερικοί ειναι πολύ ανώριμοι ακόμη για την κατάργηση της moderation. Κι ελπίζω ότι ο οικοδεπότης θα πάρει τη σκούπα και θα διαγράψει τα όντως ρατσιστικά και υβριστικά σχόλια - ακόμη και το δικό μου αν θέλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. tslyns said...

    Τακη εισαι απογοητευτικος. Το σχολιο σου ειναι καθαρα ρατσιστικο. Δηλαδη τι θα αλλαζε αν ησουν οντως "τουρκοσπορος"?


    1) Δεν θα μπορουσε να πιει ελληνικο καφε αλλα μονο τουρκικο καφε

    2) Δεν θα μπορουσε να χωρεψει ελληνικο τσιφτετελι αλλα μονο τουρκικο τσιφτετελι

    3) Δεν θα μπορουσε να φαει ελληνικο ιμαμ μπαιλντι παρα μονο τουρκικο ιμαμ μπαιντι

    4) Δεν θα ετρωγε μετα το μπακλαβαδάκι του παρα μονο απο τουρκικα χερια...

    5) Δεν θα αγναντευε την Ακροπολη της Αθηνας αλλα την Ακροπολη μιας πρωιμης ελληνιστικης πολης βαθια στην Τουρκία

    6) Δεν θα ειχε προγονους τους αρχαιους ελληνες αλλα τους Περσες (λιγο θα του επεφτε? ξερετε τι φουστανια φοραγανε οι Περσες και τι κουρελια οι ελληνες?)

    Γενικως, η ζωη του ,ως Τουρκος, θα γινοταν ενας ελληνικος εφιαλτης.

    Καληνυχτα Τάκη, μη μας δινεις σημασια, ειμαστε απο τη Ζιμπαμπουε και το Καράτσι, εσυ απο την Κωνσταντινούπολη, ο κύριος Δήμου απο την Σουηδία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Προς όλους που ασχολούνται με τα ρατσιστικά σχόλια.

    Δεν σας καταλαβαίνω. Ο κόσμος αφήνει πίσω του το nation-state. Βλέπω Ινδία και Κίνα να θέλουν να σταματήσουν το τρένο για να ανέβουν, και εμείς λυσσάμε να το σταματήσουμε για να κατέβουμε.
    Και αυτό το λέω με εξαιρετικό σεβασμό απέναντι σε όσους έχουν δεσμά με μια πολιτιστική κληρονομιά. Αλλά όταν αυτή γίνεται δεσμευτική, εγώ έχω πάψει να καταλαβαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. "Κατ'αρχάς δεν κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμα"

    Αν αυτο ειναι μομφη, τοτε αφορα το 95% των σχολιαστων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. @ gravoura

    Αγαπημένη μας,

    εκ μέρους ημών που νιώθουμε ως τα κατάβαθα της ψυχής μας την νοσταλγική σου ευαισθησία, σου ζητώ συγγνώμη για ορισμένα σχόλια και σ΄ευχαριστώ θερμά και πάλι για το κείμενό σου.

    Με ευγνωμοσύνη και αγάπη

    Παράγραφος

    ΥΓ. Δυστυχώς μερικοί αντί να θαυμάσουν την ομορφιά και αντί να σεβαστούν την στοργική σου γραφή, προτιμούν τη ζήλια και την επιτηδευμένη μοχθηρία πολλαπλων... ταυτοτήτων. [Δεν θα επανέλθω ό,τι κι αν πουν από δω και πέρα]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Λυπάμαι που ένα τόσο ωραίο κείμενο έφερε τόσο απογοητευτικά σχόλια!
    Ασχετα προς το θέμα - και φτηνά!

    Γιατί μπερδεύετε την αγάπη για την πατρίδα, τον τόπο μας την γωνιά μας πάνω στην γή, με την λατρεία του έθνους και τον εθνικισμό;

    Η πατρίδα είναι κάτι συγκεκριμένο και αισθησιακό - το έθνος είναι μία κατασκευή, μία αφηρημένη ιδέα.

    Μπορείς να αγαπάς την παράδοσή σου και να παραμένεις διεθνιστής και κοσμοπολίτης.

    Μετριάστε τον τόνο σας. Μη με αναγκάσετε να βάλω πάλι την Moderation!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. nightbar said...
    Συμφωνώ αλλά ΚΑΙ το έθνος μπορεί να είναι αισθησιακό - και είναι πράγματι αισθησιακό για πολλούς...

    Άρα διαφωνείς.

    Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Χίτλερ και οι άλλλοι φασίστες - να κάνουν και το έθνος αισθησιακό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Δεν υπάρχει τίποτα αισθησιακό στην έννοια του έθνους όταν ο ορισμός του περιλαμβανει "μια ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει μια κοινή ψευδαίσθηση για το παρελθόν τους και μια κοινή αντιπάθεια για τους γείτονές τους."

    Είναι ο κλύτερος ορισμός που έχω διαβάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Η αληθεια ειναι οτι καποιοι απο εμας αδυνατουμε να εκτιμησουμε την "γλυκια" και "σοφτ" πλευρα των πραγματων. Δεν μας ενδιαφερει το "κεικ", η Ανοιξη. Γουσταρουμε το Σκοταδι, και ονλαιν επιζητουμε να κατακεραυνωσουμε αυτο που βλεπουμε να μας τρωει τη ζωη στην καθημερινοτητα: την ευκολια, το γλυψιμο, τον νεοπλουτισμο, τις ροζ κορδελες και ροζ...κυριες και κυριους. Την χλιαρη επιφανεια και την ισοπεδωτικη φασιστικη επιβολλή των καθωσπρεπει.

    Ολα αυτα που μας προκαλουν αηδια, τα βρισκουμε ον και οφ λαιν, δεν ειμαστε αναισθητοι και αναισθητες, απλα δεν χωνευουμε οτι χωνευετε "εσεις", δεν ειμαστε κακοι.

    Και δεν θα μας αλλαξει κανεις τα μυαλα, δεν θεωρουμε οτι η ειλικρινια και το χιουμορ ειναι καταδικαστεα. Εχουμε τις δικες μας "ευαισθησιες" και αν σκληρηναμε, ηταν ακριβως επειδη προτιμησαμε το βαθος απο την επιφανεια. Προτιμουμε ακομα και να μας χλευασουν παρα να γινουμε ενα με τη στρατια των ξεπουλημενων φλαφλαταδων "πρυτανεων".

    Αφιερωμενο σε χαρυς, και λοιπα τρωκτικα. Ισα σας επιασε η γατα. Θα σας βαλει να κανετε ροδα σαν χαμστερ για τιμωρια.

    Και δεν ειμαι καν αγορι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. nightbar said...
    Κάθε έθνος ντύνεται και στολίζεται με λογοτεχνία, μουσική, ιστορία και παράγει ταυτότητα... Και εσείς αυτό που προτείνετε και μάλιστα με τον πιο ενεργό τρόπο είναι μια νέα ελληνική εθνική ταυτότητα....

    Όχι πια - κανένα σοβαρό και πολιτισμένο έθνος δεν τα κάνει αυτά - μόνο κάτι τριτοκοσμικά. Όσο για μένα το μόνο που προτείνω για την εθνική ταυτότητα είναι το ξεπέρασμά της.

    Αλλά είμαστε εκτός θέματος.
    Τέρμα αυτός ο διάλογος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Το "αισθησιακός" μάλλον πάει αλλού. Προφανώς εννοούμε "αισθητικός".

    Πάντως τα περί έθνους τα κουβεντιάσαμε ενδελεχώς στην 24η Μαρτίου τρέχοντος.

    http://nikosdimou.blogspot.com/2006_03_01_nikosdimou_archive.html

    Συναρπαστικότατο ποστ!

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Παράγραφε εννοούσα και "αισθησιακό" με την έννοια του αισθητού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Αγαπημένε Νικόδημε, ευχαριστώ για τη διευκρίνιση:

    Αυτό το σχόλιο και στοπ - Επειδή όμως είναι "εκτός" αν θέλετε όμως διαγράψτε το.

    Τώρα που το καλοεξετάζω διαπιστώνω ότι και το... κυριολεκτικώς "αισθησιακό" στέκει στα περί δήθεν έθνους.

    Θυμάμαι τα σχολικο-εθνοφαγικά που επέμεναν στο δίδυμο "πατρίδα-ερωμένη". Προφανός έκλειναν το ματι στα... αγόρια, με θυσίες και τα ρέστα.

    Βέβαια, όσοι μιλουσαν για θυσίες, εννοούσαν παντα τη θυσίες των παιδιών των... άλλων.

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Καλημέρα!

    Του Έλληνα ο τράχηλος την moderation θέλει...

    Ίσα ίσα ένα 24ωρο ελευθερίας αντέχουμε...

    κρίμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Καλημέρα Νίκο !

    Σε παρακαλώ να σβύσεις και τις βρισιές επίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Tάκη Αλεβαντή - δεν έσβησα σχόλια γιατί υπήρχαν πολλές αναφορές και απαντήσεις και θα έπρεπε να σβήσω καμιά δωδεκαριά.

    Το σχόλιο το καταδίκασα και έμπρακτα - βάζοντας την Moderation - και οι αντιδράσεις όλων υπήρξαν σαφείς.

    Θα ήθελα να θεωρηθεί το θέμα λήξαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Αξιότιμε κύριε Δήμου,

    Θεωρώ προσωπικά το blog ΣΑΣ (ναι δικό σας είναι, όχι δημόσιο ούτε πολυμετοχικό), τον πλέον ενδιαφέροντα διαδραστικό τόπο στο Ελληνικό Διαδίκτυο. Και εσάς εκ των πρωτοπόρων στην Ελλάδα στον πειραματισμό και το κέφι για δημιουργία. Το ότι ένας επώνυμος Έλληνας επέλεξε για "μπλογκάρει" και συνεχίζει να το κάνει, όχι απλά ενδεικτικά, αλλά συστηματικά, και μέσα από εξελισσόμενα σχήματα (βλ. 3 μπλογκ) είναι ΥΠΕΡΟΧΟ.

    Having said that, οφείλω, to be fair, να σχολιάσω το τελευταίο σχόλιο σας

    "Του Έλληνα ο τράχηλος την moderation θέλει...

    Ίσα ίσα ένα 24ωρο ελευθερίας αντέχουμε...

    κρίμα!"

    Το σχόλιο σας με λυπεί, προσωπικά διότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που τιμώ, θαυμάζω (όπως προανέφερα) και (αν δεν κάνω λάθος) είναι και φιλελεύθερης "κλίσης".

    Διότι
    α) Γενικεύετε ("Του Έλληνα ο τράχηλος")
    β) Θεωρώ ότι εμμέσως θεωρείτε ως ελευθερία την παντελή έλλειψη κανόνων και μηχανισμών τήρησης του, ενώ ο γράφων την τοποθετεί μάλλον στην επιστημονική κατηγορία της "αναρχίας".

    Μας πως είναι δυνατόν να υπάρξει μία οργανωμένη Κοινωνία (π.χ. αυτή των σχολιαστών του μπλογκ σας) χωρίς είτε α) σαφείς κανόνες (έστω και ελάχιστους, "regulation") είτε β) "moderation".

    Καθότι το μπλογκ είναι δικό σας (the blog owner approves or rejects comments), δεν είναι δημόσιο, θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητο (σε αντίθεση με ένα "Δήμο") να υπάρχουν κανόνες, ο blogger είναι "άρχων" του μπλογκ του και η συμμετοχή σε αυτό συνεπάγεται απόδοχή της αρχής του να εγκρίνει ή απορρίπτει ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΕΝΑ σχόλια όπως αυτός κρίνει (βλ. π.χ. διαφορά υποχρεώσεων μεταξύ "ιδιωτικής" και "δημοσίας" χρήσης παροχέων υπηρεσιών εν γένει)

    γ) θεωρείτε δε, εμμέσως, την ύπαρξη moderation, "έλλειψη ελευθερίας"; Γιατί;

    δ) Ως ιδιοκτήτης του μπλογκ έχετε και την θεωρητική έστω ευθύνη για ΟΛΑ όσα αναγράφονται σε αυτήν. Συνεπώς, αναφαίρετο δικαίωμα σας (και ενδεχομένως και "υποχρέωση" σας ως "οικοδεσπότη" όλων υμών) το moderation των σχολίων.

    Πάντως θεωρώ το τελευταίο σας σχόλιο "άδικο" και "ανακριβές", όπως περιγράφω/εξηγώ παραπάνω (περί της σχέσης ελευθερίας και moderation στις ανοικτές μπλογκοκοινωνίες).

    Τα δε ζητήματα στα οποία αναφέρεσθε προκύπτουν και εις ΗΠΑ, και Βρετανία,και αλλού. Άρα ολίγον άδικο η ρήση "Του Έλληνα ο τράχηλος".

    Πάντα με εκτίμηση

    Nicholas (_on_Europe)

    Σημ.1

    Αν επιλέξετε να μην εγκρίνετε το σχόλιο του γράφοντος, δεν θα το θεωρήσω στέρηση της ελευθερίας μου, γνωρίζων και αποδοχόμενος τους ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ όρους περί των εναλλακτικών συστημάτων υποδοχής σχολίων σε ένα μπλογκ - κοινώς ο blogger είναι ο "άρχων")

    Σημ2. Όσον αφορά τα σχόλια μου περί "καταρών, γρουσουζιάς, κτλ) θεωρώ ότι ήταν εντός των ορίων σχολιασμού. Ομολογώ ότι με σόκαραν.
    Η τελική κρίση όμως κάθε σχολίου, για έγκριση ή απόρριψη σε αυτό το μπλογκ, είναι ΒΕΒΑΙΩΣ δική σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Καλημέρα!
    Ένα τόσο όμορφο κείμενο πήγε στράφι εξαιτίας της εμονής ορισμένων.
    Τέλος πάντων.
    gravoura μου υπέροχο.
    Μας ταξίδεψε όλους στις αγαπημ΄νες μας γωνιές εκεί που υπάρχουν οι αναμνήσεις μας.
    Θα γράψω την δική μου ανάμνηση τη Δευτέρα!
    Ο καιρός προκαλεί για βόλτα!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Nicholas_on_Europe said...
    Αξιότιμε κύριε Δήμου,


    Αξιότιμε Συνωνόματε,
    ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

    Ίσως είμαι λίγο ιδεαλιστής και πιστεύω σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα γνωρίζουν μόνοι τους τα όρια της ελευθερίας τους (που σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου).

    Ο προκάτοχος αυτού του blog (nikosdimou) έζησε σχεδόν έξη μήνες χωρίς moderation, δίνοντάς μου ελπίδες. Στο τέλος βέβαια έγινε μπάχαλο.

    Το σχόλιο του "σωστό" που κατέληγε στο "Τάκη σας φύτεψε ο Τσάμης και το "Τουρκόσπορος" - ήταν και υβριστικό και ανόητο και ακατανόητο. Κυριως επειδή ήταν προσωπικό. Και από την στιγμή που ο Τάκης Α. εθίγη, έπρεπε τουλάχιστον να ζητηθεί συγγνώμη.

    Δυστυχώς εγώ έλειπα - όταν γύρισα είχαν γραφτεί και άλλα δέκα πέντε σχόλια από πάνω - κι έτσι δεν μπορούσα να το σβήσω.

    Κατόπιν αυτού ξανάβαλα την Moderation (ο εφιάλτης μου) και embargo στο "σωστό".

    Εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως αυτή η κατάσταση δεν είναι φυσιολογική (όπως την βλέπετε εσείς...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. aktaion said...
    Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη...

    Ωραία - αλλά ο ίδιος ποιητής μας έχει αποδείξει την ματαιότητα του ταξιδιού και την αναχώρησης:


    Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.

    Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

    τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

    και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.

    Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-

    δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

    Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

    στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Καλημέρα σε όλους,
    Για όσους τους άγγιξε το κείμενο αλλά και εκείνους που το βρήκαν...ροζ!
    Λυπάμαι όμως για τους τελευταίους που ψάχνουν να βρουν βρωμιά πίσω από τις λέξεις του κειμένου και των σχολίων καθώς και ύπουλες προθέσεις. Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη, και στο blog αυτό έχει αποδειχτεί περίτρανα. ΄Οταν όμως η κριτική είναι επίπεδη και βγάζει απωθημένα βιωματικά τραύματα του κριτή τότε είναι το λιγότερο άδικη. Και σταματώ εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Δεν βρηκα ροζ το κειμενο αλλα την αντιμετωπιση στην κριτικη μου.

    Ροζ και υπουλη. Δεν με ειπες ταχα 'αγορι'?

    Δεν μιλησε η Παραγραφος για αναισθησία? Για "ανθρωπους χωρις ματια"?

    Ολα αυτα τα βρισκω βαθεως προσβλητικα, ειδικα το τελευταιο. Εγω εκανα κριση στις λεξεις του κειμενου και εδωσα τη δικη μου εμπειρια, αλλα δεν εκανα προσωπικη επιθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. @ gravoura

    Θέλω να πιστεύω ότι όσα αναφέρετε στο τελευταίο σχόλιο σας δεν αφορούν τα δικά μου.

    Πάντως δεν θεωρώ τους σχολιαστές "κριτές". "Κριτής" είναι μόνον ο blogger/moderator.

    Tα προσωπικά βιώματα κάνουν, λένε και την καλή συγγραφή. Όροι όμως όπως "προδοσία προγόνων", "κατάρα" και "γρουσουζιά", ειδικά οι τελευταίες 2 μας παραπεμπουν αιώνες πίσω και μακριά από τις ιδεατές κοινωνίες που ο ΝΔ και σε κάποιο βαθμό ο γράφων θα ήθελαν να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξουν.

    Ακρογωνιαία λίθος μία ανοικτής και όσο πιό δυνατόν ελεύθερης για το άτομο κοινωνίας είναι θαρρώ οι "κοσμικές" (secular) όπου "κυβερνούν" οι λίγοι και σαφείς νόμοι και όχι ιδέες για "κατάρες" και ¨"γρουσουζιές".

    Όσο για το σχόλιο ότι ορισμένα σχόλια μειώνουν με την παρουσία τους την αξία του κειμένου σας, διαφωνώ. Το κείμενο σας είναι, θεωρώ, ΑΞΙΟΛΟΓΟ. Και εσείς άλλωστε δεν αναφερθήκατε σε θεωρίες για "κατάρες" και "γρουσουζιές" σε χωριά. Ούτε θεωρώ ότι η σχολιάστρια που τις ανέφερε, τις υποστηρίζει. Όμως το τραγικό - σοκαριστικό - είναι, θαρρώ, ότι υπάρχουν, σε "ορισμένα χωριά". Ίσως γι' αυτό υπάρχουν τελικά οι ... πόλεις. Αυτές έχουν άλλα προβλήματα, Πολι-τικά!

    Καλή Κυριακή σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Nikos Dimou said
    Το σχόλιο του "σωστό" που κατέληγε στο "Τάκη σας φύτεψε ο Τσάμης και το "Τουρκόσπορος" - ήταν και υβριστικό και ανόητο και ακατανόητο. Κυριως επειδή ήταν προσωπικό. Και από την στιγμή που ο Τάκης Α. εθίγη, έπρεπε τουλάχιστον να ζητηθεί συγγνώμη


    Οπωσδήποτε πρέπει να ζητηθεί συγγνώμη, αλλά από ποιόν;

    Με συγχωρείτε αλλά μου φαίνεται ότι κάτι μου διαφεύγει εδώ και ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην διαχείριση του blog.

    Αν κατάλαβα καλά ο "Το σωστό να λέγεται" αναφέρθηκε ειρωνικά στο post του harrygreco (ή reloaded κατά καιρούς) ο οποίος πρώτος μιλάει για Τουρκόσπορους και Τσάμηδες. Δεν είδα πουθενά να στηλιτεύεται ο harry ονομαστικά (τρόπος του λέγειν για ανώνυμο).

    Αγαπητέ κ. Δήμου, έχετε δείξει ως τώρα μια σκανδαλώδη εύνοια στους παραληρηματικούς βερμπαλισμούς του harry. Δικαιολογήσατε την στάση σας λέγοντας ότι ο ανώνυμος harry "λέει πολλά σωστά" και ότι "έχει αποδείξει με την στάση του ότι δεν είναι ρατσιστής"!

    Ένας άνθρωπος που δεν τολμά ούτε κατά διάνοια να μιλήσει επώνυμα, που προσβάλλει συνεχώς με χαρακτηρισμούς τους συν-bloggers του (κάτω από την προστασία της δικιάς σας εύνοιας πάντοτε!), που γενικεύει απλοικά και κατηγοριοποιεί ασύστολα, που κατηγορεί ΕΣΑΣ για φασισμό (!), που ζητάει επίμονα moderation για να το κατακρίνει μετά κλπ. να είναι your favorite boy!

    Λυπάμαι κ. Δήμου αλλά αυτό το φαινόμενο το δημιουργήσατε εσείς με την ανοχή σας, πιστεύοντας υποθέτω ότι οι καλές λέξεις και προθέσεις κάνουν και τον καλό άνθρωπο.

    Επειδή ο συγκεκριμένος ανώνυμος δηλώνει αντι-ρατσιστής, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι.

    Αν είναι δυνατόν! Έπρεπε να προσβάλλει τον κ. Αλεβαντή και να εκνευρίσει εσάς για να ευαισθητοποιηθείτε; Τα posts τόσων εκνευρισμένων bloggers στην προ-moderation εποχή never rang a bell?

    Τέλος πάντων, τα παραπάνω τα λέω για την αποκατάσταση του δικαίου, τα σχόλια του harry και κάθε ανώνυμου τα αγνοώ. Ελπίζω όμως ότι επειδή το blog αυτό είναι ευαίσθητος χώρος δεν θα υπάρχει πλέον χώρος για favoritism και τις blogg-ικές αναταραχές που αυτό προκαλεί!

    Κρίμα που Κυριακάτικα πρέπει να γράφουμε τέτοια σχόλια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. @nicolas on europe
    ΄Οχι αγαπητέ μου, δεν είχα εσάς κατά νου στο τελευταίο μου σχόλιο. Θα "απολογηθώ" για τη δική μου "προδοσία στους προγόνους". Φαντάζεστε μια ώριμη πια γυναίκα, η οποία μετά από 20 χρόνια επισκέπτεται το χωριό της και το πατρικό που έζησε με πολύ καλές αναμνήσεις, συνειδητοποιεί πως ανήκει σε ξένους, πως ίσως να μην της επιτραπεί ακόμα και η είσοδος. Εκείνες τις ώρες θυμάμαι ένιωθα έφηβη, γύρισα πίσω, και το μόνο που έβλεπα ήταν ξένα προς εμέ πρόσωπα και αντικείμενα. Τελείως ξένα και αν μη τι άλλο κακόγουστα (κούκλα πολύχρωμη πάνω στην ανθοστήλη!). ΄Ετσι με συνεπήρε η λύπη, έκλαψα και αισθάνθηκα πως κακώς το πουλήσαμε, γιατί τώρα θα μπορούσα να το αξιοποιήσω πραγματικά, με την ετήσια παρουσία μου και την αισθητική μου. Σε στιγμές φόρτισης είναι αλήθεια πως όλοι υπερβάλουμε. Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε βιβλίο με την επιστροφή μου από το νησί. Από τότε, όπως έγραψα και παραπάνω, όλα έχουν αμβλυνθεί, και μόνο ένα μικρό παράπονο έχει μείνει στην καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. anula2 said...

    (...)Δεν μιλησε η Παραγραφος για αναισθησία? Για "ανθρωπους χωρις ματια"?

    Ολα αυτα τα βρισκω βαθεως προσβλητικα, ειδικα το τελευταιο. Εγω εκανα κριση στις λεξεις του κειμενου και εδωσα τη δικη μου εμπειρια, αλλα δεν εκανα προσωπικη επιθεση."
    --------------------------

    Αγαπητή κυρία,

    Εκανα τρία σχετικά σχόλια(2:28 μμ, 9:34 μμ και 11:42 μμ) και πουθενά δεν λέω αυτά που μου προσάπτετε!
    Μένω έκπληκτη! Δεν έγραψε λέξη από αυτά που μου καταλογίζετε!

    Εσείς επιλέξατε να προβείτε σε ανύπαρκτους διαζευκτικούς συλλογισμους δικής σας κοπής και αυθαίρετης ερμηνείας (ενός σχολίου μου) του τύπου "ο μη μεθ΄ημών καθ΄ημών".

    Και δεν σας φταίει κανείς γι΄ αυτό.

    Αλλά και στην περίπτωση που εμμεσως συνάγεται ότι ασκώ κριτική στο... ευγενέστατο ύφος (κύριως) των (σε βάρος της Γκραβούρας) σχολίων σας, πάλι δεν φταίω εγώ.

    Ποιος σας είπε ότι οι κρίνοντες δεν κρίνονται;

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    [Εαν επιθυμείτε περαιτέρω διάλογο, το ιμέι μου είναι στη διάθεσή σας.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. A για να σας πω! Βαρέθηκα να παίζω εδώ τον παιδονόμο και τον αστυνόμο!

    Αντώνη Λόλιο δεν έχω ευνοούμενους. Ο Η. έκανε ένα γενικό σχόλιο που εμένα δεν με θίγει καθόλου. Είτε τουρκόσπορο με πουν είτε αρβανίτη το ίδιο μου κάνει: όλοι από κάπου κατάγονται και δεν υπάρχουν ευγενείς και κατώτερες ράτσες.

    Το "σωστό" όμως έστρεψε αυτό το σχόλιο προσωπικά εναντίον του Τάκη Α. - κι αυτό με τα δικά μου κριτήρια ήταν φάουλ, δεδομένης της ευαισθησίας ενός Πολίτη.

    Δεν σκοπεύω να αρχίσω απολογίες (αυτό μου έλειπε). Όποιος ενοχλείται ας κατέβει από το τρένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες

    Τι Ποίηση!! Τι ποιητής!! Είναι υπερβολή να λέγαμε ο μεγαλύτερος, ποίηση από τον καλύτερο;

    Αν η γλώσσα, τότε η ποίηση και αν δεν έχει την ιδιότητα να ερμηνεύεται όπως την κατανοεί κανείς!

    Επιτρέψτε μου και μένα μια ερμηνεία ... Η Ιθάκη, μια πατρίδα, μια ΠΟΛΙΣ, ένας βράχος που κουβαλάει πάνω στην ράχη του κάθε Οδυσσέας ... Όπου και να πάει πάλι σε ΠΟΛΙΣ θα εγκατασταθεί, για όπου και να αναχωρήσει μια ΠΟΛΙΣ θα τον ακολουθεί ... Νομίζει πως θα γνωρίσει έναν νέο ΠΟΛΙτισμό, φαντάζεται ότι θα συναντήσει άλλους κόσμους διαφορετικούς, ότι εκεί που θα πάει θα ανακαλύψει το νόημα της ζωής, αλλά ό,τι διαφορετικό και να γνωρίσει πάντα θα είναι ένας ισμός μιας ΠΟΛΙΣ!

    Η Ιθάκη θα είναι παρούσα και εκεί, πανταχού παρούσα, απλά με άλλη εξωτερική μορφή, μια διαφορετική façade! Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έφυγε από την Ιθάκη ... πάντα την κουβαλούσε μέσα του, τόσο αυτός όσο και οι συνάνθρωποί του!!

    Δεν μπορεί να ζήσει μακριά από την Ιθάκη, δικό του δημιούργημα είναι και αυτή, μόνο αυτήν έχει γνωρίσει, σε αυτήν γεννήθηκε, μέσα σε αυτήν μεγάλωσε, πως θα μπορούσε να την ξεχάσει, να την ξε-κάμνει, να την εξαφανίσει και να παραμείνει ζωντανός;;; Εαν όμως δεν το κάνει και γυρίσει πίσω πάλι σ' αυτήν, τι αξία είχε τότες το ταξίδι; Τι και αν γνώρισε ό,τι γνώρισε τι και εαν γέμισε εμπειρίες, πως θα μπορέσει να ζήσει - ξανά - σε τούτη δω την Ρημαγμένη Ιθάκη;

    Χωρίς Ιθάκη δεν υπάρχει ζωή αλλά και με Ιθάκη, πάλι ζωή δεν έχει! Διότι έτσι που την ΦΥΣΗ ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή, σε ολόκληρη την ΓΗ την χάλασες, ώ άνθρωπε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. @ gravoura

    Σας ευχαριστώ για την απάντηση σας και για την άκρως ενδιαφέρουσα διευκρίνιση για το κείμενο σας που το "συμπληρώνει" θεωρώ (δεν θα το έλεγα "απολογία", δεν χρειαζόταν άλλωστε "απολογία" σας προς κανένα).

    Επιτρέψτε μου δε τον εξής συλλογισμό. Δεν θεωρώ ότι "προδώσατε τους προγόνους σας". Και γενικότερα θεωρώ ότι οι αποβιώσαντες πρόγονοι, αν ήταν καλοί πρόγονοι, εκεί που είναι τώρα, όλα (σχεδόν) τα συγχωρούν. Διότι εκεί που είναι έχουν συνολική οπτική του Σϋμπαντος και πέραν αυτού. Άρα δεν ¨"κολλάνε" σε τέτοια ζητήματα, αν είναι καλοί.

    Τώρα, αν εκεί που πάνε οι πρόγονοι, αν και εκεί υπάρχει χώρος για τέτοια συναισθήματα όπως κακία, οργή, κατάρες, απωθημένα, κτλ, τότε, ..... την βάψαμε, ορισμένοι!!!

    θεωρώ ότι όμως αυτό δεν συμβαίνει.

    Τα συστήματα τύψεων που έχουν αναπτυχθεί στις Κοινωνίες και γενικότερα συχνά εκτροχιάζονται, ενίοτε εκουσίως από άλλους (που πάνε να μας πιάσουν στο φιλότιμο, οι "πονηροί").

    Έχουν δε αυτοί οι "πονηροί" χιλιάδες χρόνια εμπειρία στο να μας πιάνουν στο φιλότιμο!

    Καλή Κυριακή και πάλι μπράβο για το αξιόλογο άρθρο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Υπάρχει κι άλλο ποίημα με θέμα τον Οδυσσέα, από τον Τεννυσον.
    Τελειώνει έτσι


    Tho' much is taken, much abides; and tho'
    We are not now that strength which in the old days
    Moved earth and heaven; that which we are, we are;
    One equal-temper of heroic hearts,
    Made weak by time and fate, but strong in will
    To strive, to seek, to find, and not to yield.

    Αφιερωμένο στον Μαρτιν Σιν και σε όσους δεν παραιτούνται. Και σε αυτούς που σκέφτονται να μη παραιτηθούν.
    Σπάνιο, γοητευτικό είδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Nikos Dimou said...

    "Όποιος ενοχλείται ας κατέβει από το τρένο. "

    Πρώτα κάτι ιατρικά ανακοινωθέντα.
    Τώρα αυτό.

    Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει....

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Όσο για τον Harry, με τις έμμονες ιδέες και τις ανούσιες εξάρσεις, ας ανοίξει - άμποτε!!! - ένα blog δικό του, να καταγράφει την άποψή του και να δείξει την αντοχή του στην κριτική.

    Όχι ανέξοδοι ...τσάμικοι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Kαι εμενα πολλες ανθοστηλες υπάρχουν στην μνημη...

    Ανθοστηλες-Μνημες απο τα παιδικα χρονια που ερχονται οταν αυτες το αποφασισουν να με επισκεφθουν....

    Ομως ολα ειναι τοσο θολα....δεν μπορω να θυμηθω καλα...ποτε ποτε οι μνημες ερχονται σαν φωτογραφια...ποτε σαν μυρωδια....

    Οι μνημες υπάρχουν και δεν υπαρχουν...

    σαν ονειρο..

    σαν αερικο....

    με επισκεπτονται και με γεμιζουν δακρυα ευγνωμοσυνης...

    Και θυμαμαι εναν αγαπημενο στιχο του Λειβαδιτη...

    << Απο ολα μπορεις να σωθεις εκτος απο τη νοσταλγια σου για κατι πολυ μακρινο που δεν το θυμασαι >>

    Αχ αυτη η νοσταλγια...αχ και να γυρναγα πισω εστω για λιγο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. πανάσχημη, πολύ σε ευχαριστώ για την παρουσία σου στο blog

    είσαι από τα λίγα καλά πράγματα που μας έτυχαν τελευταία!

    ************************

    Όπως όλοι θα έχετε νιώσει χάλασε πάλι η ατμόσφαιρα...

    πρόκληση ο ένας, προσβολή ο άλλος, ενόχληση ο τρίτος, παρεξήγηση ο τέταρτος...

    αν υφίσταται κάποιος λόγος για την ύπαρξη του blog είναι η καλή παρέα...

    είδατε άλλωστε ότι το μεταμόρφωσα σε συλλογικό, σε όργανο της παρέας (πόσον καιρό έχω να γράψω;).

    Χαίρομαι που φεύγω και θα έχουμε μία παύση. Ίσως μας κάνει καλό.

    Η moderation θα συνεχιστεί από φίλους (κι εμένα, για όσο συνδέομαι).

    Θα γίνονται δεκτά σχόλια μόνο σχετικά προς τα ποστ.

    Ενώ θα πετάω προς τις Βόρειες Θάλασσες θα αφήσω πίσω μία εικόνα από Αιγαίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Πανάσχημη said...
    Υπάρχει κι άλλο ποίημα με θέμα τον Οδυσσέα, από τον Τεννυσον.
    Τελειώνει έτσι


    Tho' much is taken, much abides; and tho'
    We are not now that strength which in the old days
    Moved earth and heaven; that which we are, we are;
    One equal-temper of heroic hearts,
    Made weak by time and fate, but strong in will
    To strive, to seek, to find, and not to yield.

    To strive, to seek, to find, and not to yield.

    Αφιερωμένο στον Μαρτιν Σιν και σε όσους δεν παραιτούνται. Και σε αυτούς που σκέφτονται να μη παραιτηθούν.
    Σπάνιο, γοητευτικό είδος.

    ------------------------------

    Αγαπητή κυρία,

    είστε ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ !!!

    Μερικές φορες ο "αντίλογος" (αναφέρομαι σε αυτόν που είχαμε στο άλλο ποστ για τις κοιν. ασφαλ.) ακομα κι όταν είναι έντονος (αλλά παραμένει ευπρεπής) σύνιστά μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει κανείς Ανθρώπους (με άλφα κεφαλαίο), γιατί τέτοιος ανθρωπος είστε!

    Εχει δίκιο ο αγαπημένος μας ΝικόΔημος.


    Με συγκίνηση και αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Kύριε Heinz

    Το μπλογκ αυτό δεν είναι ούτε κυβέρνηση, ούτε κράτος, ούτε δημόσια υπηρεσία, ούτε κόμμα, ούτε δημόσια χρήσης μεταφορικό μέσο.

    Συνεπώς η ρήση του κ. Δήμου "Όποιος ενοχλείται ας κατέβει από το τρένο" ό,τι και να σας θυμίζει, λάθος θεωρώ σας το θυμίζει.

    Ιδού η μπλογκοσφαίρα, ιδού και η δυνατότητα καθενός να έχει το δικό του μπλογκ ("τραίνο"). Ουδείς είναι υποχρεωμένος να σχολιάζει εδώ και ο οικοδεσπότης έχει το δικαίωμα να καθορίζει ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ποιό σχόλιο θέλει να περιλάβει και ποιό όχι. Μην μπερδεύουμε μήλα με πορτοκάλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Nicholas_on_Europe said...

    "Συνεπώς η ρήση του κ. Δήμου "Όποιος ενοχλείται ας κατέβει από το τρένο" ό,τι και να σας θυμίζει, λάθος θεωρώ σας το θυμίζει."

    Δεν νομίζω ότι ο κ. Δήμου χρειάζεται κάποιον συνήγορο.

    Το "ό,τι και να σας θυμίζει λάθος είναι", αυτό πια ας μείνει ασχολίαστο ως δείγμα αλαζονίας...

    Αλλά μαθήματα - σας παρακαλώ - να μην κάνετε. Μπορείτε να τα παραδίδετε στο δικό σας blog, όταν - κι αν - κι εσείς δημιουργήσετε ένα.

    Επ' αυτών δεν έχω να προσθέσω τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. ΠΡΟΣ Ν.Δ και ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ

    Οχι άλλα κομπλιμέντα. Μου κόψατε την ρέντα.:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. Κρίμα - η ανθοστήλη της Gravoura ξεχάστηκε...

    Heinz - Nicholas όχι κοκκορομαχίες!

    Πόσο περισσότερο θα καταλαβαίνατε τις αντιδράσεις μου αν διαβάζατε τα σχόλια που κόβω.

    Ο Λιόλιος που λέει ότι προστατεύω τον Harry, δεν ξέρει ότι μόνο σήμερα το απόγευμα του έκοψα τρία σχόλια.

    Πανάσχημη δεν σας έκανα κομπλιμέντο (δεν κάνω ποτέ μου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. @ Heinz

    "Fan" τελώ του κ. Δήμου και όχι συνήγορος.
    "Comment" σημαίνει σχόλιο και όχι κριτική.
    "δείγμα αλαζονίας": People in glass houses should not throw stones.
    "μαθήματα - σας παρακαλώ - να μην κάνετε". Βλ. ανωτέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Σκέφτομαι και γράφω: Νοσταλγώ

    Από το παρελθόν θα μείνουν οι γρατζουνιές στο γόνα κι οι χοροί ξανθών γατιών.

    Θα μείνει ό,τι μοιάζει με ευτυχία.

    Θα μείνουν τα σημειώματα μιας φίλης ροδακινιάς-νιαουριστή κοπέλα, θα μείνει η βαριά γεύση αλεσμένου ζαχαροκάλαμου-κόκκινο, πορτοκαλί.

    Η κλασική μουσική που ενστολίζει τα κινούμενα σχέδια. Θα μείνει κάθε μπιχλιμπίδι γνώσης που υιοθετείς από βιβλία και συναναστροφές.

    Θα μείνει το πρώτο σου φιλί μες στο αίσθημα του πνιγμού. Και μετά ένας βυθός αγκάλιασμα.

    Αυτά μένουν, χαραματιές στα επίπεδα των αισθήσεων, στο μυαλό, στα άνω κάτω χείλη και στο καθαρό πίσω μέρος του λαιμού μας.

    Κι έτσι εγώ επιθυμώ το ρήμα να μετουσιωθεί σε όνειρο νύχτας φθινοπωρινής. Γιατί το γεροντίστικο "νοσταλγώ" είναι ρήμα τιποτένιο, δεν φτάνει τη μυστηριώδη -πάντα- πραγμάτωση του "ονειρεύομαι".

    Είμαι εκτός θέματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. gatina said...
    Είμαι εκτός θέματος.

    Αντίθετα - εντελώς εντός!

    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Ωραίο κείμενο gravoura!

    Καλό ταξίδι κε Δήμου. Δουλειές ή διακοπές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. aggelos-x-aggelos said...
    "Δουλειές ή διακοπές;"

    Και τα δύο. Δουλειές η σύζυγος (συνέδριο) διακοπές εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. "Σωστό" δεν δημοσιεύω το σχόλιό σου:
    α) επειδή είναι εκτός θέματος
    β) επειδή είναι τεράστιο
    γ) επειδή επιτίθεται σε πρόσωπα που θα ζητήσουν δικαίωμα απάντησης και δεν θα τελειώνουμε ποτέ.

    Δημοσίευσέ το στο blog σου - με ένα κλικ στο όνομά σου θα μπορούν να το διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται.

    Άντε σου έκανα και promotion.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. NΔ:
    Και τα δύο. Δουλειές η σύζυγος (συνέδριο) διακοπές εγώ...

    Αν μπορέσετε επισκεφθείτε και τα νησιά Λοφούτεν, πού ΄ναι γεμάτα θρύλους, αυτά που ο Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγός πιλότος στο Κολόμπο πάντα τα συλλογίζονταν,αλλά...Σχετικό και εδω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. Αγαπητή Gravoura

    ακόμη μια φορά συγχαρητήρια για το κείμενο σου.

    Η νοσταλγία που μπορούν να μας δημιουργήσουν άψυχα αντικείμενα μπορεί να είναι εντυπωσιακή.

    Μερικές φορές πράγματα όπως ένας ήχος ή ακόμα και μιά μυρωδιά μπορεί να είναι εξ' ίσου εκλυτικά...

    Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορεί το ασυνείδητο κομάτι του εαυτού μας να εκραγεί. Ασήμαντα και ταπεινά ερεθίσματα ανοίγουν κανάλια σε κόσμους ξεχασμένους, καταπιεσμένους, πονεμένους...

    Μετά έρχονται οι επισκευαστικοί μηχανισμοί του εγώ και της επιβίωσης και συνεχίζουμε την πορεία μας σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Ίσως όταν πιούμε χαλαρωμένοι κάτω από το σεληνόφως μας έρχεται στο μυαλό μιά ανθοστήλη, τρέχα γύρευε γιατί.

    Σ ευχαριστώ για την δροσιά που μας χάρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Μηχανισμοί μνήμης. Γεύση: η madeleine του Proust. Από ένα βούτημα ξεκίνησε όλη η "Αναζήτηση του Χαμένου Χρόνου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Είναι ενδιαφέρον πως αναδύονται ή τι αντιδράσεις μπορούν να προκαλέσουν οι οπτικές, ακουστικές και οσφρητικές παραστάσεις ("αναμνήσεις").

    Ξαφνικά, η θέα μιας ανθοστήλης, το τραγούδι ενός κότσυφα, η μυρωδιά του φρεσκοκομένου γκαζόν μπορεί να προκαλέσει λυγμούς και να διπλώσουν στα δύο τον άνθρωπο χωρίς να μπορεί να εξηγήσει γιατί. Οι γύρω του ρωτάν με απορία "Μα γιατί κλαις, δεν είναι παρά μια ανθοστήλη" και η απάντηση είναι "Το ξέρω, η ανθοστήλη είναι μονάχα το κλειδί που ξεκλείδωσε την καρδιά μου και κλαίω γι αυτά που βρήκα κλειδωμένα μέσα!"

    Είναι δύσκολη η αυτογνωσία...Ο Ζεν βουδισμός διδάσκει ότι η φώτιση μπορεί να έρθει έτσι απλά, στην θέα μιας ανθοστήλης.

    Αν ξέραμε να παρατηρούμε και όχι μονάχα να βλέπαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. Human Cannonball said...
    Η περιοχη του εγκεφαλου που επεξεργαζεται τα οσφρητικα (και σε μικροτερο βαθμο τα γευστικα) ερεθισματα εχει τοσο ανατομικη οσο και λειτουργικη συναφεια με αλλες περιοχες που συμμετεχουν στην αποθηκευση μνημονικων εγγραματων και κυριως με τον "χρωματισμο" τους με συναισθηματα.


    Ακριβώς. Και ελπίζοντας ότι δεν καταχρώμαι της φιλοξενίας σας κ. Δήμου να προσθέσω ότι οι οσφρητικές παραστάσεις είναι πολύ περισσότερο σημαντικές απ' όσο φανταζόμαστε. Στα κατώτερα ζώα (πχ ποντίκια), υπάρχει ο ρινεγκέφαλος, εξαιρετικά ανεπτυγμένο τμήμα του εγκεφάλου που επεξεργάζεται τα οσφρητικά ερεθίσματα. Τα ποντίκια μπορούν να επιβιώσουν χωρίς όραση αλλά όχι χωρίς όσφρηση.

    Ο άνθρωπος έχει υποτυπώδη ρινεγκέφαλο αλλά η συνάφειά του με "συναισθηματικά κέντρα" μπορεί να κάνει τις οσφρητικές αναμνήσεις ιδιαίτερα εκρηκτικές.

    Αν για παράδειγμα η συμπαθής Gravoura περιεργαζόμενη την ανθοστήλη τύχαινε να μυρίσει και το άρωμα που χρησιμοποιούσε η γιαγιά της η εμπειρία της θα μπορούσε να είναι καθηλωτική και ίσως εξαιρετικά dissruptive.

    Μην ξεχνάμε ότι μερικοί υποστηρίζουν ότι ο εγκέφαλός μας είναι ουσιαστικά μία βαλβίδα που φιλτράρει όλα εκείνα τα μυστικιστικά και ενορατικά βιώματα που δεν βοηθάν στην επιβίωση!


    Προσοχή λοιπόν την επόμενη φορά που θα σκύψετε να μυρίσετε ένα τριαντάφυλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Το τελευταίο slightly off topic σχόλιο μου γι απόψε, Dr Dimou please feel free to delete

    Βρε παιδιά, δεν είναι καλύτερα να έτσι μιλάμε αγαπημένα και ωραία πάνω στο θέμα χωρίς φασαρίες και κοκορομαχίες;

    Όλοι μας έχουμε κάτι πολύ σημαντικό να προσθέσουμε είτε από τις εμπειρίες είτε από τις γνώσεις μας.

    Φίλε Χάρυ, αναγνωρίζω ότι προφανώς σε στεναχώρεσα. Σου ζητώ συγγνώμη για τον τόνο των γραφομένων μου, είμαι πολύ παρορμητικός και συχνά παραφέρομαι. Δεν έχω τίποτε μαζί σου, μονάχα με τον τρόπο που εκφράζεσαι.

    Φαίνεται ότι έχεις χιούμορ, είσαι ευφυής και έχεις να πεις ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά δεν θάταν καλύτερα να ήσουν και λίγο περισσότερο considerate για τις ίσως διαφορετικές απόψεις των άλλων;

    Αγαπητέ nightbar, το θέμα της ψυχής δεν έχει τέλος. Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε εγχειρήσεις εγκεφάλου χωρίς αναισθησία (ο εγκέφαλος δεν πονάει, δες τε και την αντίστοιχη ταινία με τον Hopkins!)αναφέρουν ότι αισθάνονται εντονότατες μυρωδιές κατά την διάρκεια της επέμβασης. Υπάρχουν επίσης και οι olfactory halucinations, συνήθως σύμπτωμα σχιζοφρένειας.

    Μερικοί λένε ότι τίποτε από αυτά δεν αναιρεί την ύπαρξη ψυχής, ότι ο εγκέφαλος είναι απλά το ραδιόφωνο που μας επιτρέπει να "ακούμε" την ψυχή μας. Αν χαλάσει το "ραδιόφωνο" αυτό δεν σημαίνει ότι έχει πάψει να εκπέμπει ο σταθμός.

    Επομένως όταν η Gravoura συγκινήθηκε από την θέα της ανθοστήλης, ήτανε άραγε μια συσσώρευση νευρωνικών αποφορτίσεων ή δάκρυσε η ψυχή της;

    Διαλέγεις και παίρνεις. Η επιλογή σου θα έχει να κάνει περισσότερο με το τι πιστεύεις παρά με επιστημονικά δεδομένα.

    Τελειώνοντας ιδού και μερικά σχετικά ενδιαφέροντα links πάνω στην φύση της μνήμης και της οσφρητικής μνήμης ειδικότερα.

    Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα να χάνονται κάποια πράγματα από το παρελθόν.
    Για την ακρίβεια, δεν χάνονται. Χάνεται η υλική τους υπόσταση.
    Αν είναι κάτι πραγματικά ζωντανό, τότε το να χαθεί αυτή είναι νομοτελειακό. Κάθε ζωντανό πεθαίνει κάποτε!
    Το όποιο λιγότερο, θα μείνει σαν αντικείμενο που σε άλλους δεν θα λέει απολύτως τίποτα και σε εμένα, αν είναι να το έχω ανάγκη για να θυμηθώ, τότε μάλλον δεν άξιζε και πολύ τον κόπο..
    Δεν περνώ τη ζωή μου κλαψουρίζοντας!
    Τα ωραία μένουν σαν ανάμνηση πάντα, σαν στολίδι στην ψυχή μου και μέτρο εκτίμησης των επομένων που ακολουθούν.

    Οπότε το μοτό μου είναι:
    Να δημιουργούμε συνεχώς αναμνήσεις για το μέλλον.
    Οι πιό δυνατές θα μείνουν παντοτινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ
    ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ 1

    Η δική μου «ανθοστήλη», είναι ένα παλιό κόμικ.
    Ο «Εικονογραφημένος Μικρός Ήρως», του Ανεμοδουρά.

    Ήταν το πρώτο 100% εικονογραφημένο Ελληνικό κόμικ, και το διάβαζα όταν ήμουνα στο Δημοτικό.. Μιλάμε για την εποχή 1969-1970. Η Αθήνα ήτανε διαφορετική. Ο δρόμος έξω απ’ το σπίτι μου, που σήμερα είναι άσφαλτος γεμάτη αυτοκίνητα, τότε ήτανε χωματόδρομος γεμάτος πιτσιρίκια που παίζανε. Τα θυμάμαι να τρέχουν να μου πούν ότι κυκλοφόρησε ο μικρός ήρωας, κι’ έχει ένα εξώφυλλο τρομερό! Κι’ έτρεχα με λαχτάρα στο περίπτερο, για να παραλάβω το ...Άγιο Δισκοπότηρο!
    Κάθε τεύχος είχε δύο περιπέτειες, του «παιδιού-φάντασμα» και του «κάπταιν Μίκι». Εμένα, μου άρεσε περισσότερο ο κάπταιν Μίκι, είχε καλύτερα σκίτσα...

    Ο Ανεμοδουράς, έβγαλε 64 τεύχη και μετά σταμάτησε. Το κόστος ήταν μεγάλο, γιατι τα τύπωνε έγχρωμα.

    Πέρασαν χρόνια. Μιά κούτα με παλιά κόμικς, την έδωσε η μάνα μου σ’ έναν παλιατζή κάνοντάς με να νιώσω σάν να μου ξερίζωσαν την καρδιά...

    Ο «Εικονογραφημένος Μικρός Ήρως» είναι το πιό ΣΠΑΝΙΟ Ελληνικό κόμικ. Δέν υπάρχει πουθενά, ούτε γράφει κανείς γι’ αυτό.. Ούτε στο Μοναστηράκι ήταν δυνατό να βρώ έστω κι’ ένα τεύχος, κι’ έμενε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου, απο την παιδική ηλικία..

    Ώσπου, ένας φίλος παπάς, κατάφερε απο συλλέκτες να μου βρεί 3 τεύχη του παλιού εκείνου «Μικρού Ήρωα»! Μετά, ήρθε το Ίντερνετ, και ...κατάλαβα πιά, τί με είχε μαγέψει εκείνα τα χρόνια.

    Ο «κάπταιν Μίκι» ήταν Ιταλικό κόμικ, της Essegesse, το υπ’ αριθ. 1 κόμικ της Ιταλίας! Τα σκίτσα, βγήκαν απο τις μεγάλες σχολές καλών τεχνών της Β.Ιταλίας, τις σημαντικότερες της Ευρώπης.. ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ, αυτά που με άφηναν εκστατικό, φτιαγμένα απο τον Emilio Uberti, έναν απο τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Ιταλίας, ζωγράφος, σκηνοθέτης, φωτογράφος, χωμένος σε κάθε μορφή τέχνης... Μιλάμε για ΤΕΧΝΗ, με το «Τ» κεφαλαίο!

    ΤΕΧΝΗ, όχι για Μουσεία, αλλά για ...παιδιά στις αλάνες!

    -ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ
    ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ 2

    Απο τότε προσπαθούσα με μαρκαδόρους να φτιάξω κι’ εγώ τόσο ωραίες εικόνες. Ακόμα δέν το κατάφερα... Αλλα ΣΥΝΕΧΙΖΩ! Ναί!!

    Έμαθα να σκιτσάρω. Κι’ εκτίμησα και τα σκίτσα του «παιδιού-φάντασμα» του Απτόσογλου.. Τον οποίο ΘΑΥΜΑΖΩ σήμερα...

    Ένα άλλο ωραίο που βρήκα επίσης στο Ίντερνετ, είναι πως ...τον κάπταιν Μίκι διαβάζουν με μανία και τα Τουρκάκια!!! Έγινε εξαγωγή σε Γαλλία ( BD ), Ισπανία, Νορβηγία, Γερμανία, Αργεντινή, και, και, και.. Μιλάμε για την πρώτη μου επαφή με ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ !!!!

    Έφτασα να στείλω email στον Emilio Uberti ! 85 χρονών, ζούσε στην Αγγλία, όλη του η οικογένεια καλλιτέχνες.. «Εύχομαι ο Θεός να σας δόσει την ίδια ευχαρίστηση που δόσατε εσείς, στα παιδάκια της Ελλάδας..», του έγραψα. Μου απάντησε «..Μου προκάλεσες έντονη συγκίνηση! Μετά απο τόσα χρόνια, πάνω απο 40, μου θύμισες ξανά τον Capitan Miki, τα πρώτα μου illustrations! Και είχα ΠΑΝΤΑ μιά απορία άν κατάφερναν να προκαλέσουν συγκίνηση στα παιδιά...». Ανατρίχιασα. Τό ‘μαθε απο ...Έλληνα πιτσιρίκο, στα τέλη της ζωής του!

    Μου έγραψε πως είχαν χαθεί πιά «οι τέμπερες» με τα εξώφυλλα εκείνα, και δέν μπορούσε να τα βγάλει στο Ίντερνετ. Και έτσι, βρήκα το e-bay το Ιταλικό, και το παρακολουθώ εδώ και κάμποσα χρόνια «μαζεύοντας» ότι εξώφυλλο του Ιταλικού «Κάπταιν Μίκι» βγαίνει σε Δημοπρασία στην Ιταλία.

    Σήμερα, τα μάζεψα σχεδόν όλα. 455 εξώφυλλα στην Ιταλία, όχι μόνο τα 64 του Ανεμοδουρά.. Πρόσφατα, κυκλοφόρησαν ξανά και οι περιπέτειες του «παιδιού-φάντασμα» απο το περιοδικό εκείνο ( χωρίς τον κάπταιν Μίκι και τα εξώφυλλα του Uberti.. ) , και τις έχω πιά. Έχω αγοράσει και όλες τις αντίστοιχες περιπέτειες του Κάπταιν Μίκι απο ένα Ιταλικό βιβλιοπωλείο, με παραγγελία απο Ιταλία.

    Και, μπορώ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ πιά, στο PC, το κάθε τεύχος του χαμένου περιοδικού... Του οποίου έχω βρεί 23 τεύχη κι’ ακόμα τα ξεφυλλίζω εκστατικός, όπως τότε...

    -ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ
    ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ 3

    Μιά μέρα όμως, κάπου στον Κορυδαλλό, περνώντας απο μιά φτωχογειτονιά με το λεωφορείο, είδα ένα ψιλικατζήδικο σ’ ένα χαμηλό σπίτι, που έμοιαζε νά ‘χει ξεμείνει εκεί ...απο το ’60! Μου σκίστηκε η καρδιά. Μου φάνηκε πως με είδα εκεί έξω παιδί, να αγοράζω ΑΠΟ ΕΚΕΙ τον «Μικρό ήρωα», και όχι απο το Ίντερνετ!

    Κατάλαβα τότε, ότι δέν ήτανε ΜΟΝΟ ο «Μικρός ήρωας» η αιτία της μαγείας εκείνης.. Ήτανε ΟΛΑ, όλη η εποχή, με τα φτωχόσπιτα, τα χώματα, τα θερινά σινεμά, τα λαϊκά σουξέ, τον Βοσκόπουλο και τον Βέγγο, τον, τον, τον...

    Ήτανε η Ελλάδα ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ !
    Του ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ πολιτισμού, όχι του ψεύτικου Αμερικάνικου, της «αγοράς»...
    Ήτανε η «Ελλάδα το όνειρο»!



    Υ.Γ.

    Πρόσφατα, η ΕΣΗΕΑ βράβευσε σε μιά μικρή τελετή τον Πότη Στρατίκη, ανάμεσα στα άλλα ΚΑΙ για τις ιστορίες του «μικρού σερίφη», άλλη «ανθοστήλη» αυτός! Πήγα στην τελετή, για να μάθω ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας σπάνιος λογοτέχνης του τόπου μας!

    ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ρέέέέέέέέέέέέέέέ΄!!!!!!!!!!!
    Λογοτεχνία, και Ζωγραφική, για ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Ποιά ΜΑΥΡΗ ΚΑΤΑΡΑ μας έκανε να καταστρέψουμε αυτά τα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ;;;;;
    Και να μεγαλώνουμε σήμερα γενιές παιδιών, τυφλών απο Τέχνη, και κουφών απο Λογοτεχνία;

    Ο Πότης Στρατίκης, στην ομιλία του προσπάθησε να εξηγήσει πως ...δέν έγραφε «παραλογοτεχνία», όπως τον κορόιδευαν οι «ξύπνιοι» της τότε εποχής, λέγοντας πως το παιδί χρειαζότανε κάτι ελαφρύ, που να το μπάσει στον κόσμο της Λογοτεχνίας ομαλά...

    Τί να εξηγήσεις, ΚΥΡΙΕ Πότη;;;;; Το αυτονόητο;

    Βγάλε το περίστροφο του Τζίμ Άνταμς, και ρίχτους!!! Αυτό τους αξίζει, μόνο! Στους πολιτικούς και τους άλλους «ξύπνιους», που ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ για ΤΟΣΟ ΣΟΒΑΡΑ ζητήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. @antοnios liolios
    Γιατρέ μου, τώρα ξέρω πως η συσσώρευση των νευρωνικών αποφορτίσεών μου προκάλεσε την συγκίνηση. Χαίρομαι δε, που αυτή η συσσώρευση εκτονώθηκε με τα χρόνια και δεν υποφέρω πια.

    @lefteris kritikakis, said:
    "Παντού είναι καλά και ωραία και εξαιρετικά, μα πιο καλά απ' όλα είναι η Κρήτη".
    Το ίδιο λέω κι εγώ για το νησί μου και περνάω εκεί περίπου 2 μήνες το χρόνο. Είμαι ευτυχής γι' αυτό.

    @somebody, said:
    "Τα ωραία μένουν σαν ανάμνηση πάντα, σαν στολίδι στην ψυχή μου και μέτρο εκτίμησης των επομένων που ακολουθούν".
    Συμφωνώ απόλυτα! Φαντάζεστε να μην τις είχαμε;

    @kato patissia, said:
    Κατάλαβα τότε, ότι δεν ήταν ΜΟΝΟ o "Μικρός ήρωας" η αιτία της μαγείας εκείνης... ΄Ητανε όλα, όλη η εποχή..."
    Ακριβώς έτσι ένιωσα αγαπητέ μου όταν αντίκρισα την "ανθοστήλη μου", δεν ήταν το επιπλάκι, αλλά όλα όσα εκείνη "κουβαλούσε" και "μετέδιδε"...

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:
    Τους αναγνώστες που βρήκαν ενδιαφέρον το κείμενο και τους σχολιαστές που κατέθεσαν τις δικές τους "ανθοστήλες".
    Και οι αντίθετες απόψεις, πάντα καλοδεχούμενες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.