Προσωπικά, γνώρισα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα στα τέλη του 1974, αν θυμάμαι καλά, ύστερα από τις εκλογές που είχαν επισφραγίσει με 54% την απόλυτη κυριαρχία του και το οριστικό τέλος της δικτατορίας. Η επαφή μας έγινε μέσω του Τάκη Λαμπρία υφυπουργού Προεδρίας και στενότερου συνεργάτη του. Με κάλεσε στο υπουργείο να μου πει πως ο Πρόεδρος ήταν ενθουσιασμένος με το βιβλίο μου, πως έδινε εντολές να αγοράζονται κάθε μέρα δεκάδες αντίτυπα τα οποία μοίραζε ή έστελνε σε γνωστούς και φίλους.
Το βιβλίο ήταν «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας», που το
έγραφα σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας. Είχε κυκλοφορήσει αμέσως μετά την
πτώση της Χούντας και ανατυπωνόταν κάθε τρεις μέρες. Ο Καραμανλής το είχε
καταλάβει σωστά – πως ήταν «η σάτιρα ενός πληγωμένου εραστή», όπως έγραψε αργότερα
μία Γερμανίδα κριτικός – και, χτυπώντας με στην πλάτη μου έλεγε: «Εσύ, με αυτό
το βιβλίο, τελείωσες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα άλλο».
Είχαμε πολλές συναντήσεις – πότε με καλούσε στο Μαξίμου,
πότε στην Πολιτεία. Πάσχα πηγαίναμε όλοι μαζί στην Κέρκυρα. Κυριακές στη
Βαρυμπόμπη ή στην Γλυφάδα. Όποτε είχε διάθεση να μιλήσει με καλούσε. Συνήθως –
ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια – μου επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα – αλλά
με πάθος, σαν να ήταν καινούργια.
Κάποια φορά, που μιλούσαμε για εκλογές, του εξομολογήθηκα
ότι δεν τον είχα ψηφίσει ποτέ. Το είχε ήδη ψιλο-καταλάβει και απάντησε:
«Αδιόρθωτος Κεντρώος, ε; Μα κι εγώ Κέντρο θα ψήφιζα – αν υπήρχε».
Δεν είχε και άδικο. Εκείνη την εποχή Κέντρο ήταν Μαύρος,
Ζίγδης, Πεσμαζόγλου κλπ. «Οι Γερμανοί σε πήραν στο λαιμό τους» μου έλεγε. «Η
Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία! Αλλά αυτή είναι πραγματική». Όσο για τον Ανδρέα
ούτε να τον ακούσει δεν ήθελε. Από το στόμα του πρωτάκουσα τη λέξη:
«λαϊκιστής».
Έγραψα αυτό το κείμενο για να ξοφλήσω ένα παλιό χρέος.
Πραγματικά. Τόσα χρόνια, τόσες εκλογές κι εγώ δεν είχα ποτέ ψηφίσει Νέα
Δημοκρατία. Μέχρι που ήρθε η στιγμή και την ψήφισα.
Γιατί άλλαξα γνώμη;
Όταν έμαθα πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ΔΕΝ ψήφισε τον Παυλόπουλο για
Πρόεδρο της Δημοκρατίας – τον υποψήφιο του δικού του κόμματος! Επιτέλους, είπα,
κάποιος είχε το θάρρος της γνώμης του – να πάει κόντρα στο ίδιο του το κόμμα!
Κάποιος έλαβε υπόψη του τις τεράστιες ζημιές που αυτός ο άνθρωπος έκανε στο
τόπο του. Κάποιος έκρινε δίκαια έναν άνθρωπο που κολακεύοντας, γλύφοντας,
κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Έτσι, στις επόμενες εκλογές, ψήφισα Νέα
Δημοκρατία.
Αν μιλήσετε με τους συναδέλφους του Προκόπη, που τον έζησαν
στο Πανεπιστήμιο, θα μάθετε πολλά. Η αναρριχητική του φιλοδοξία, δεν έχει όριο
– με κάθε κόστος. Τώρα τρύπωσε στην Ακαδημία. Ημιθανής είναι – μπορεί και να
την αποτελειώσει. Αντί του εκλεκτού Πατρίκιου… ο Γουλιμής!
Γιατί βέβαια δεν του αρκεί να γίνει μέλος. Θα επιδιώξει την
προεδρία. Και μετά ίσως ακολουθήσει την μέθοδο που γνωρίζει καλά – αυτή που
οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία. Αθρόες προσλήψεις, αθρόα ρουσφέτια – με
άδεια ταμεία. Και πλήρης αδράνεια και αδιαφορία για το αν η Αθήνα καίγεται και
καταστρέφεται.
Μακάρι να βγω ψεύτης – και να μην συμβεί τίποτα από όλα αυτά.
Αλλά αυτό το κείμενο όφειλα να το γράψω. Στην μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή,
(ναι, πρόεδρε, τελικά ψήφισα Νέα Δημοκρατία!) Και νομίζω πως, αν ζούσες, θα μου
έδινες συγχαρητήρια για τον λόγο.
