Έγινες Αρχηγός. Πρόεδρος. Πρωθυπουργός. Κορυφαίος.
Ηγέτης, έγινες;
Βρέθηκες (χωρίς
πολύ κόπο) επικεφαλής. Αναμφισβήτητος. Κυρίαρχος. Αφεντικό.
Ηγέτης έγινες;
Είχες το ένστικτο
της επικράτησης. Με όλα τα μέσα. Πλάγια και μη. Μέσα στην ζούγκλα έπαιζες με
όλους και με όλα – χωρίς ενδοιασμούς ή ενοχές. Επικρατούσες χαμογελώντας.
Χαρισματικός;
Σίγουρα. Αλλά ηγέτης;
Γεννημένος
σοφιστής, ήξερες πάντα να ανατρέπεις επιχειρήματα («τον ήσσονα λόγον κρείττω
ποιείν») και στην έσχατη ανάγκη ανέτρεπες και τον εαυτό σου.
Δούλευες με την
διαίσθηση και το ένστικτο – όχι με τον νου. Η ενδοσκόπηση και ο στοχασμός δεν
ήταν ο χώρος σου. Το ταλέντο σε οδήγησε ψηλά – αλλά τώρα χρειάζεται κάτι
περισσότερο από ταλέντο.
Τώρα έρχεται η
ώρα της αλήθειας. Θα την αντέξεις – ή θα την κρύψεις κι από τον εαυτό σου;
Δύσκολο πια να
γίνεις ηγέτης, όταν τόσον καιρό έπαιζες μόνο τον ρόλο του…
Ηγέτης είναι
αυτός που πάνω από τον εαυτό του, βάζει τους άλλους. Που υπάρχει για τους
άλλους. Αυτός που δεν θέλει μόνο να κερδίσει – αλλά να προσφέρει. Αυτός που
περισσότερο κι από την εξουσία, νοιάζεται για την υστεροφημία. Βλέπει μακριά
για τον τόπο του κι τον εαυτό του.
Πριν κάνει το
πρώτο βήμα έχει κατέβει στα έγκατα της συνείδησής του και έχει αντιμετωπίσει
την δική του εσωτερική πραγματικότητα με απόλυτη ειλικρίνεια και εντιμότητα. Χωρίς
να χαρίζεται ούτε στον εαυτό του.
Ηγέτης είναι ο
συνειδητός – όχι ο ταλαντούχος.
Ηγέτης είναι ο
σοφός – όχι ο δημοφιλής.
Ηγέτης είναι ο
θεληματικός – όχι ο παρορμητικός.
Ο τόπος αυτός
είχε δύο πραγματικούς ηγέτες και δύο που δεν ολοκλήρωσαν. Ο Καποδίστριας δεν
πρόλαβε. Ούτε ο Τρικούπης, παρόλο που έδωσε πολλά. Δεν τον άφησαν.
Οι πραγματικοί
ηγέτες ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αλλά το δικό σου
πρότυπο είναι ο κακός μας δαίμων. Ο κορυφαίος στην σειρά των δημαγωγών – ο πιο
ταλαντούχος και καταστροφικός.
Για να ηγηθείς
ενός λαού, χωρίς να τον παραπλανήσεις, πρέπει να αντέχεις τις σκληρές και δυσάρεστες
αλήθειες. Και να του τις λες.
Πρέπει, πριν να
κοιτάς έξω, να κοιτάς ένδον.
Μία θέα που
υποθέτω ότι ελάχιστα γνωρίζεις – και μάλλον φοβάσαι.
Τώρα έχουμε
φτάσει σε ένα σημείο τόσο δύσκολο και επίμαχο, που δεν αρκεί το ταλέντο και η
δεξιοτεχνία του πολιτικού ταχυδακτυλουργού.
Γιατί τώρα, από
το άδειο καπέλο, δεν αρκεί να βγάλεις ένα τρομαγμένο κουνέλι – αλλά μία κομματιασμένη
και κατασπαραγμένη Ελλάδα.
Κι αλίμονο! Δεν
υπάρχει πια ο «Θεός της Ελλάδος», για να «βάλει το χέρι του»…
