Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2016

Επί προσωπικού: πληθωρισμός


«Κύριε Δήμου,
Σας ανακάλυψα πρόσφατα και βρίσκω το έργο σας πολύ ενδιαφέρον. Αλλά τεράστιο! Ανακαλύπτω συνεχώς καινούργια βιβλία, χάνομαι μέσα στο ndimou.gr και στα  blogs. Βλέπω ότι έχετε ασχοληθεί με ένα σωρό πράγματα από τεχνολογία μέχρι φιλοσοφία. Έχετε συνεργαστεί με τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά, εφημερίδες, ιστοσελίδες. Γιατί τόσο πληθωρικός;»

Μία ερώτηση που ακούω συχνά και από καλοπροαίρετους φίλους. Γιατί δεν αρκούμαι στα βιβλία;

Είναι και ένα συχνό αρνητικό σχόλιο από τους κακοπροαίρετους. «Μα ο Δήμου ξοδεύεται τόσο πολύ γράφοντας από εδώ και από κει, που σκορπίζεται και χάνεται. Δεν είναι σοβαρός συγγραφέας!».

Τι να απαντήσω; Πράγματι, με τα χρόνια, έχει μαζευτεί πολύ υλικό. Αν είχα πεθάνει νέος, ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης θα είχε πιο εύκολο έργο.

Κάποτε επηρεάστηκα κι εγώ από την κριτική αυτή και σκέφτηκα να «συμμαζευτώ». Έγραφα τότε και στο RAM (περιοδικό πληροφορικής). Η στήλη μου είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και συνοδευόταν από 12σέλιδη σχολιασμένη αλληλογραφία. Με απασχολούσε όλο τον μήνα.

Δήλωσα λοιπόν κι εγώ στους αναγνώστες ότι σταματάω με το τέλος του χρόνου (ήταν το 2000) για να αφοσιωθώ αποκλειστικά στα βιβλία μου.

Καταιγισμός email με διαμαρτυρίες, σχόλια, αντιρρήσεις. ‘Ένα με έκανε να ξανασκεφθώ το θέμα:

«Είστε βέβαιος πως τα βιβλία σας είναι πιο σημαντικά από τα άρθρα σας – από την δουλειά που κάνετε στα περιοδικά;»

Χμ... Από πλευράς διάδοσης – σίγουρα όχι. Κανένα βιβλίο μου (εκτός από ένα) δεν είχε την κυκλοφορία του RAM (60.000 τεύχη) ή των 4Τροχών (120.000).

Χάρη σε αυτά επικοινωνούσα με δεκάδες χιλιάδες νέους (ως επί το πλείστον) ανθρώπους που σίγουρα δεν θα διάβαζαν τα βιβλία μου.
Το ίδιο με τις Κυριακάτικες εφημερίδες και το Διαδίκτυο.

Πολλοί άνθρωποι, ώριμοι σήμερα, με συναντούν και μου λένε: Σας διάβαζα στους 4Τ και μου αλλάξατε τη ζωή – ή σπούδασα πληροφορική και έγινα καθηγητής στο εξωτερικό, επειδή σας διάβαζα στο RAM.

Νιώθω πως «εκπαίδευσα» τρεις και παραπάνω γενιές.

Όσο για τα πολλά θέματα, θυμήθηκα τον Αρχίλοχο. «Πολλ' οίδ' ἀλώπηξ, ἐχῖνος δέ έν, μέγα». Δεν είμαι σκαντζόχοιρος, αλλά αλεπού. Έχω πολλά ενδιαφέροντα. Δυστυχώς, πολυπράγμων.

Συχνά, έγραφα στα έντυπα με σχέδιο, ώστε το υλικό αυτό να ενσωματωθεί σε βιβλία. Δεν δημοσίευα τότε απλά άρθρα, αλλά επεξεργασμένα κεφάλαια μελλοντικών βιβλίων. Ένα πολύ φρέσκο παράδειγμα είναι το τελευταίο μου (14 εβδομάδες στις λίστες των ευπώλητων!) «Μικρό Εγχειρίδιο Ορθολογισμού – και ανορθολογισμού». Αποτελείται από κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό «Discovery and Science» το 2005-6. Δεν χρειάστηκαν σχεδόν καμία επεξεργασία, εκτός από αλλαγές σε ημερομηνίες.

Προ-δημοσίευα λοιπόν βιβλία σε συνέχειες. Έτσι, από τέτοιο υλικό, προέκυψαν οι «Νέοι Έλληνες», το «Παρόλα αυτά», τα «Μικρά Βήματα», «Η Τέλεια Διαδρομή», οι «Λίστες» η «Ψηφιακή Ζωή» και άλλα. Ελάχιστοι αναγνώστες συνειδητοποιούν την προέλευση του υλικού. Βιβλία που άντεξαν στο χρόνο.

(Ενδιαφέρον: Η συλλογή δημοσιευμάτων σε βιβλίο ή τα αναδεικνύει, ή τα χαντακώνει. Αν τα κείμενα αξίζουν, στο βιβλίο προσέχονται περισσότερο και φαίνονται καλύτερα. Αν όχι, ευτελίζονται).

Ίσως αν είχα γράψει μόνο 3 ή 4 μεγάλα και βαριά βιβλία, πιθανόν να έχαιρα μεγαλύτερης λόγιας εκτίμησης. (Περίεργο: έχω γράψει και τέτοια…).

Τώρα τέλος. Ό,τι έκανα, έκανα. Είναι αργά για να αλλάξω. Ο χρόνος θα δείξει.

Αν ποτέ ασχοληθεί... 

45 σχόλια:

  1. Επειδή το ποστ ήταν "επί προσωπικού" είπα να μην ανοίξω τα σχόλια - άρχισαν όμως να έρχονται στο Facebook και αναθεώρησα. Το καλύτερο ήταν του Μανόλη Παπαδουράκη που έγραψε: "αυτό που πολλοί μάθαμε από τα κείμενά σας ήταν να ακολουθούμε τη λογική χωρίς να αιχμαλωτίζουμε την φαντασία. Και σας χρωστάμε πολλά".

    Ευχαριστώ - ακριβώς αυτό ήθελα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και για να είμαι δίκαιος πρέπει να βάλω και αυτό της Λίας:

    Πληθωρικός;
    Θαρρώ λάθος λέξη.
    Πολυπράγμων η σωστή, δεν θα τη σκεφτόμουνα όμως πρώτη.
    Πολύπλευρος θα ‘λεγα αν η ερώτηση μ έπιανε εξαπίνης.

    Κι ένας άνθρωπος που :

    Μπορεί να μιλάει ώρες σ ένα παιδί για γάτες και σκύλους μιλώντας για τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.
    Μπορεί να γοητεύσει μια γυναίκα στον χρονικό ορίζοντα διαδρομής με ένα ταξί μιλώντας για τα κτίρια του Μονάχου που συναντούν καθ’ οδόν. (όχι , δε μιλώ για μένα!!)
    Που έχει απίστευτη γνώση.
    Που έχει αστείρευτο αυτοσαρκασμό.
    Που….
    (Σταματώ. Θα το κόψει.)

    Πως άραγε θα μπορούσε να ναι μονόπλευρος;

    Πληθωρικός .
    Δε μ αρέσει.
    Έχει κάτι από ξεχείλισμα... Δηλαδή γεμάτος πράγματα μισά.
    Εκείνος έχει αρμονικά να συνυπάρχουν μέσα του τα χαρίσματα και το ερέθισμα ανασύρει το κατάλληλο.

    Γιατί χαρίσματα είναι. Δικά του.

    Δεν ξέρω γιατί ο κόσμος αναρωτιέται για τον Νίκο Δήμου.
    Εγώ δεν αναρωτήθηκα ποτέ .

    Υ.Γ. Το αναπάντεχο μαζί του για μένα ήταν δυο πράγματα :
    α. Η επιείκεια του .
    β. Η γυναίκα του.
    Συναγωνίζεται ευθέως μαζί του ποιον να πρωτοαγαπήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα γιατί τόσα πολλά βιβλία, μα γιατί τόσες πολλές λέξεις - και ένα ποιηματάκι:
    ---


    λέξεις, λέξεις, λέξεις…

    και τώρα οι λέξεις σκελετωμένες
    μείνανε μοναχές, δαρμένες
    μες στην μιζέρια τους, αγωνίες
    να περιγράφουνε αμαρτίες
    αμετροέπειας συγκυρίες

    πως περιγράφεις ένα σκυλάδικο
    σαν κλαπατσίμπανο λουστράδικο;
    και την ηχώ του πιάτου - σπασμένου αδόξως
    έχει ποιο κάτω;
    χωρίς αιδώ δεν έχει πάτο
    θα ακούσεις κι άλλα παραδόξως.

    μαζί κι οι νότες, γριές καπότες
    ριγμένες άναρχα σαν κότες
    για να πουλήσει η σκηλού
    μην πάει και κουνηθεί η κολού

    και όλα αυτά μέσα από λέξεις
    και αμετροεπείς διαλέξεις
    των λαϊκών τραγουδιστάδων
    ενός λαού που πάει χαμένος
    γεμάτος ουίσκι μπουκωμένος
    συνειδητά παραδομένος
    σε λαβυρίνθους βαθειά χωμένος
    μα πάντα εκείνος προδομένος
    αλλά στην τσέπη ματσωμένος!

    Μα κοίτα να! φταίνε οι άλλοι…
    λέει στον καθρέφτη καθώς προβάλει
    το είδωλο του, γυρνώντας πλάτη,
    στον εαυτό του που τον προσβάλει

    για να μην δει άλλες αλήθειες
    άβολες νηστικές συνήθειες
    ανθρώπων άλλων, γι αυτό και ξένων
    στην Πολιτεία των χαμένων!

    ------------------------------------------------------------------------------------------

    Υ.Γ:
    Τσάμπα παν' τα λόγια σου…

    "Οι Ρωμιοί δεν έγιναν ευρωπαίοι, ούτε αρχαίοι Έλληνες (παρόλη την καθαρεύουσα που τους επέβαλλαν για ενάμιση αιώνα). Έγιναν ένας λαός αντιφατικός, μικρόψυχος και μεγαλόψυχος, φθονερός, διχασμένος, κατακερματισμένος σε φυλές, οικογένειες, φατρίες, κόμματα και συνδικάτα, που υπονομεύουν ο ένας τον άλλο."

    "Devil's Advocate"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και για να είμαι δίκαιος πρέπει να βάλω και αυτό της Λίας:

    Πληθωρικός;
    Θαρρώ λάθος λέξη.
    Πολυπράγμων η σωστή, δεν θα τη σκεφτόμουνα όμως πρώτη.
    Πολύπλευρος θα ‘λεγα αν η ερώτηση μ έπιανε εξαπίνης.

    Κι ένας άνθρωπος που :

    Μπορεί να μιλάει ώρες σ ένα παιδί για γάτες και σκύλους μιλώντας για τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.
    Μπορεί να γοητεύσει μια γυναίκα στον χρονικό ορίζοντα διαδρομής με ένα ταξί μιλώντας για τα κτίρια του Μονάχου που συναντούν καθ’ οδόν. (όχι , δε μιλώ για μένα!!)
    Που έχει απίστευτη γνώση.
    Που έχει αστείρευτο αυτοσαρκασμό.
    Που….
    (Σταματώ. Θα το κόψει.)

    Πως άραγε θα μπορούσε να ναι μονόπλευρος;

    Πληθωρικός .
    Δε μ αρέσει.
    Έχει κάτι από ξεχείλισμα... Δηλαδή γεμάτος πράγματα μισά.
    Εκείνος έχει αρμονικά να συνυπάρχουν μέσα του τα χαρίσματα και το ερέθισμα ανασύρει το κατάλληλο.

    Γιατί χαρίσματα είναι. Δικά του.

    Δεν ξέρω γιατί ο κόσμος αναρωτιέται για τον Νίκο Δήμου.
    Εγώ δεν αναρωτήθηκα ποτέ .

    Υ.Γ. Το αναπάντεχο μαζί του για μένα ήταν δυο πράγματα :
    α. Η επιείκεια του .
    β. Η γυναίκα του.
    Συναγωνίζεται ευθέως μαζί του ποιον να πρωτοαγαπήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Λία τα είπε όλα! Και έχει δίκιο, ο χαρακτηρισμός "πληθωρικός" δεν σας ταιριάζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η γνώμη μου είναι ότι κακώς συνεχίζετε να αναλώνεστε "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες" - του doncat συμπεριλαμβανομένου.

    Είναι πιστεύω καιρός να προχωρήσετε στην αυτο-ανθολόγηση σας, στην συγκρότηση, με δική σας επιμέλεια, ενός πολυσυλλεκτικού "magnum opus" που θα αντικατοπτρίζει την πολυσχιδή πνευματική σας δραστηριότητα στην καλύτερη - κατά την κρίση σας - εκδοχή της. 13 χρόνια μετά την έκδοση του κακώς_τόσο_εκτενούς "50 Χρόνια" είναι καιρός για μια φρέσκια επιλεκτικότερη ματιά στο έργο σας νομίζω. Κάτι σάν:

    "Νίκος Δήμου - Ανθολογία Ιδεών - Σελίδες 193,5"

    Έργο δωρεάν διατιθέμενο αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή - μια σύντομη ιδιόχειρη πνευματική παρακαταθήκη που θα συμπεριλάβει τα καλύτερα αποσπάσματα (κείμενα, αφηγήσεις δράσεων & εμπειριών, φωτογραφίες) από εκείνα για τα οποία θα θέλατε να σας θυμούνται - κι αν έχετε το κουράγιο και την διάθεση, επικαιρικά και κριτικά σχολιασμένα από εσάς τον ίδιο.

    Όλα αυτά όμως μη επιζητώντας μάταια - άμα τη εμφανίσει του τουλάχιστον - "τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους" ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την ιδέα και την πρόταση. Την βρίσκω δύσκολη.

      Η ανθολογία "50 χρόνια" αφορούσε μόνο το λογοτεχνικό μου έργο - και μόνο αυτοτελή κείμενα - όχι αποσπασματα. Και πάλι ήταν ελλιπής. Απουσίαζαν τα καλύτερα πεζά μου - όπως "Το Ημερολόγιο του Καύσωνα".

      Και δεν δικαίωσε τις προσδοκίες του εκδότη - πολύ χαμηλές πωλήσεις. Που σημαίνει πως δύσκολα θα βρεθεί άλλος...

      Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ήταν μία "Ανθολογία Ιδεών". Ιδέες μόνες τους δεν υπάρχουν στα βιβλία μου παρά μόνο ως στόχοι. Δεν μπορώ να διανοηθώ ένα απόσπασμα από το "Εγχειρίδιο Ελευθερίας" δίπλα σε ένα από το "Απόλυτο και το Τάβλι". Δεν θα έβγαζαν νόημα.

      Η ιδέα μίας περίληψης του έργου μου είναι παράλογη - ακριβώς διότι είναι τόσο ποικίλο. Το "Βιβλίο των Γάτων" πού συνορεύει με την "Τέλεια Διαδρομή"; Και τα δοκίμια για τους ποιητές (Ελύτης, Δημουλά) πού συνορεύουν με τις ογκώδεις "Ασκήσεις ΕλευΘερίας";

      Όσοι ενδιαφέρονται ας αρχίσουν με τους "Δρόμους" που κάπου συνθέτουν μία συνολική εικόνα ζωής και έργου. Κι ας επιλέξουν πως θα προχωρήσουν...

      Διαγραφή
    2. Πάντως, νομίζω ότι υπάρχουν διακριτοί νοηματικοί άξονες που διατρέχουν το έργο σας - επαναλαμβανόμενα μοτίβα που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν βασικές θεματικές ενότητες μιας ανθολογίας του. πχ Τόποι & Δρόμοι, Οι Έλληνες και οι Άλλοι, Πρόσωπα & Προσωπεία, Τέχνη ή Τεχνολογία κτλ κτλ

      Έτσι ό ετερόκλητος χαρακτήρας του έργου σας δεν θα αποτελούσε πλέον μια παράταιρη ετερογένεια στα μάτια του αναγνώστη αλλά ένα συνεκτικό πανόραμα της πολυπραγμοσύνης του συγγραφέα.

      Διαγραφή
    3. Μιλάτε άρα για ένα νέο έργο - όχι ανθολογία - αλλά ένα μεγάλο δοκίμιο "apologia pro opera sua". Είναι μία ιδέα, να βρω μέσα μου τα νήματα που συνδέουν. Κάτι τέτοιο πολύ αχνά γίνεται στους "Δρόμους" - αλλά το καλύπτουν τα γεγονότα...

      Διαγραφή
    4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    5. Πάντως υπάρχει και ή περίπτωση αυτό το βιβλίο να το γράψει κάποιος άλλος. Ο ποιητής Παναγιώτης Αριστοτελίδης που έχει εκδώσει το βιβλίο "Ο άγνωστος ποιητής Νίκος Δήμου" (Gutenberg) έχει ετοιμάσει και μία μελέτη για το σύνολο του έργου μου.

      Διαγραφή
    6. > ένα μεγάλο δοκίμιο "apologia pro opera sua".

      «Pro opere (αφαιρετική)» θα διόρθωνε ο
      custos Latini sermonis. ��

      Διαγραφή
  7. Όλα τα μέσα είναι καλά, αλλά ένα είναι το υπερμέσο: το διαδίκτυο.

    Σε παλαιότερα μέσα υπάρχουν πολλά καλά και ποιοτικά κείμενα. Όμως το διαδίκτυο, αν και είναι το μέσο που θα αντικαταστήσει όλα τα άλλα, είναι γεμάτο θόρυβο. Ο κύριος Δήμου, είναι από τους πρώτους που εξέθεσε ποιοτικά κείμενα, κείμενα που θα μπορούσαν να σταθούν σε άλλα μέσα όπως το βιβλίο, στο διαδίκτυο.

    Η προσπάθεια αυτή δεν ήταν αναίμακτη. Η έκθεση σε ένα προστατευμένο μέσο όπως το βιβλίο είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, μια και ο αντίλογος γίνεται από πολιτισμένα άτομα. Το διαδίκτυο όμως είναι κάτι άλλο. Το κείμενο εδώ, εκτεθειμένο σε κάθε περαστικό τρολ, πρέπει να πολεμήσει σκληρά για την επιβίωση του. Χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι ο κανόνας, αλλά αυτή είναι και η μέγιστη πρόκληση.

    Το κύριο Δήμου θα τον θυμάμαι πάντα έτσι ακριβώς: το κύριο που βγήκε από τη βιβλιοθήκη και ξανοίχτηκε στους άγριους ηλεκτρονικούς δρόμους, έχοντας πάντα μαζί του αυτά που αγαπούσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρακαλώ προς όλους: Όχι "κύριος Δήμου". Απλώς "Νίκος Δήμου".

      Διαγραφή
    2. =Το κύριο Δήμου θα τον θυμάμαι πάντα έτσι ακριβώς: το κύριο που βγήκε από τη βιβλιοθήκη και ξανοίχτηκε στους άγριους ηλεκτρονικούς δρόμους, έχοντας πάντα μαζί του αυτά που αγαπούσε=
      Elias for N.D., Μας έχεις καλύψει πλήρως.

      Διαγραφή
  8. Εγώ θεωρώ το blog σας μια πρότυπη στάση εξωστρέφειας και άμεσης προσφοράς του πνεύματός σας στην κοινωνία, η οποία στάση αντιτίθεται στη ναρκισσιστική εσωστρέφεια που υιοθετούν άλλοι πνευματικοί άνθρωποι. Η επικοινωνία με σας είναι μάθημα ζωής, το οποίο κανένα βιβλίο δε θα μπορούσε να προσφέρει, γιατί κανένα βιβλίο δεν θεμελιώνεται στην αλληλεπίδραση αναγνώστη και συγγραφέα. Ταυτόχρονα, το blog σας αυτό διατρανώνει το γεγονός πως δεν υπάρχουν αυθεντίες και το αποδεικνύει πρακτικά, αφού γίνεται διάλογος και ανταλλαγή απόψεων μέσω των σχολίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ως αναφορα το αρχικο σχολιο του πληθωρικου .μα τι λεμε τωρα? Αυτο ειναι το ελκυστικοτατο σε σας ν.δημου. Δε ξερω απο που να σας πιασω και που να σας αφησω. Σας οφειλω πολλα που δεν ειναι της στιγμης. Σα τα ψηλα βουνα να ζησετε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αναρωτιέμαι: Ο Σαρτρ, που έγραφε μανιωδώς καθημερινά, αν ζούσε σήμερα θα έγραφε σε μπλογκ? Νομίζω πως ναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα θα έγραφε. Όχι μόνον αυτός. Υποψιάζομαι και πολλούς άλλους, παλαιότερους...

      Διαγραφή
  11. Συνήθως βρίζουν (3:56) τους "ανόητους" απόφοιτους του Γιάσπερς. Αλλά εδώ επικρατεί σεβασμός. Και φόβος του αναχωρούμενου ως προς αυτόν που μένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος λοιπόν μου προτείνει να αποκτήσω συνείδηση του εαυτού μου. Να καταλάβω πόσο είναι το μπόι μου. Πόσες είναι οι δυνάμεις μου. Ποιες είναι οι αρετές μου και ποιες είναι αδυναμίες μου. Και συνεχίζει: "μπήκαμε στην Ευρώπη...ερωτήθηκε κανένας Έλληνας...καλά...θα την αρμέξομε την αγελάδα της κοινής αγοράς...ορθόν...και το ευλογούμε...αλλά κάτι φέρνετε και εσείς Έλληνες στην Ευρώπη...τι φέρνετε;". Τα γνωστά ψέματα των δολιοφθορέων και των δολοφόνων. Ότι, τη στιγμή που μας σκοτώνουν, τους χρωστάμε τη ζωή μας. Και ο Νίκος Δήμου μιλάει ρατσιστικά: "η συνεχής αθώωση του λαού είναι το έρεισμα της λαϊκιστικής πολιτικής". Μήπως η συνεχής αθώωση εκείνου, του παρέδρου της ελληνικής δημοκρατίας ή του παπά, που θέλουν να αποκτήσω του εαυτού μου υιοθετώντας τα αίσχη τους εγώ, και που γνωρίζει αλλά κάνει το κακό είναι το έρεισμα της λαϊκιστικής πολιτικής τους.

      Διαγραφή
    2. Είθισται, οι παλαιοί Ευρωπαίοι να βρίζουν τους νεότερους.

      Διαγραφή
  12. Η πιο σημαντική πρόταση: "σέβομαι την Γλώσσα". Από το καυσωνικό ημερολόγιο. Γιατί φυσικά αν σέβομαι την γλώσσα σέβομαι την ίδια τη ζωή. Αλλά όταν λέω γλώσσα δεν εννοώ τις επιστημονικές και ποιητικές τρίχες του Αριστοτέλη και τη γλωσσονομική σαβούρα Ζωής Κωνσταντοπούλου και όταν λέω ζωή εννοώ την συστηματική μελέτη του φαινόμενου της ζωής όπως συμβαίνει δυστυχώς φυσιολογικά δυστυχώς στους ζωντανούς. Και δεν περιμένω από τους χοντραίσθητους εβραιοβυζαντινιστές όποιας απόχρωσης -συνήθως ξεβαμμένης- την κατανόηση. Έχουμε γεμίσει τρολ του Πνεύματος και της Σκέψης: Δεν ήξερα και εγώ ότι η ανοιχτή κοινωνία επινοήθηκε για να ευνοήσει την φιλοσοφική νίκη του Πόπερ επί Πλάτωνος, Μαρξ και Χέγκελ. Αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν ότι η ζωή παράγεται από την γνώση περί κακοποιού μόνον οικονομίας και την ωραιοποίηση αυτής της τρελάρας τους. Και ο γελοίος Σρέντιγκερ βλακείες λέει στο Γουάτσε Λάιφ. Μόνον καθίσματα στους ιερούς ναούς που δεν ξεσκονίζει. Αν τα ελληνόπουλα άκουγαν κάποιον να τους πει "σέβομαι την γλώσσα", με το σκοπό να απορήσουν, θα κέρδιζαν κάποια από τα σημαντικά του νου τους κατά την καθημερινή πορεία προς το ξέφωτο της ζωής. Αλλά κυριαρχούν οι φιλόλογοι, οι πανεπιστημιακοί και οι έλληνες εραστές, ερώμενοι -κατά την σαρκική ηδονή του μίσους- του φιλομπάκαλου Ντεριντά. Και ίσως ο Σρέντιγκερ της τηλεθέασης θα πάρει τον Ντεριντά στα χέρια του και θα τον αγαπάει και θα τον ερωτοτροπεί και θα τον βασανίσει όπως τα μικρά κάνουνε τα πιο φιλικά, πιστά ζωάκια τους, με φιλιά και με χαστούκια στα υπέρυθρα κουτούκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το καλύτερο χαρακτηρισμό του Ν. Δ. τον έχει δώσει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στο άρθρο του "Μια Πολυδύναμη Διάνοια" που δημοσιεύθηκε πέρισυ στα ΝΕΑ. Τον ονόμασε "Πνευματικό δεκαθλητή, από τους ελάχιστους σήμερα όχι μόνο στον τόπο μας αλλά και παγκοσμίως". Το κείμενό του ΕΔΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αναλογία δεν ανήκει στον Κούρτοβικ. Οι παρόμοιοι δεν ξέρουν ούτε να σκεφτούν ούτε να βρουν λέξεις κατάλληλες να τις λένε. Φαίνεται στα γραπτά τους αυτό. Αλλά η αναλογία ανήκει στον ίδιο, στην συνέντευξη στους Διαλόγους με τον Κωνσταντίνο Τ.

      Διαγραφή
  14. Νομίζω πως η Λια τα είπε όλα ! Δεν θα είχα κάτι να προσθέσω.
    Ο Νίκος Δήμου ήταν και είναι για μένα ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ , Ο ΓΚΟΥΡΟΥ !
    Μου έδειξε δρόμους στην πορεία της σκέψης μου και μου άνοιξε διάπλατα παράθυρα στη θέαση του κόσμου.
    Ακόμα, με συντόφεψε στις πνευματικές μου αναζητήσεις και με παρηγόρησε σε στιμες πόνου και αδυναμίας .
    Του χρωστάω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολύ ενδιαφέρον. Τα κείμενα που αξίζουν βρίσκουν την θέση τους στα βιβλία και αναδεικνύουν την ευψυχία και τις χάριτες τους, ενώ συμπυκνώνουν πολλές αναμνήσεις από διαδρομές στους Δελφούς. Και εγώ, όταν το 1951 επεξεργάστηκα τις πραγματείες μου, Εισαγωγή εις στην Ηθικήν και Το ηθικόν πρόβλημα και η θέσις της πολιτικής κοινωνίας, τις εδημοσίευσα στο βιβλίο μου Φιλοσοφία του Δικαίου το οποίον προεκάλεσε μεγάλον σουξέ ανάμεσα στις όρνιθες της αθηναϊκής κοινωνίας την ηρωική εκείνη εποχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πες μου σε πιο μαγαζί τραγουδάς τα βράδια, να έρθω να σε ακούσω.

      Διαγραφή
  16. Τι έγινε παιδιά;
    Πέθανε ;;;;
    Γιατί πολλές νεκρολογίες διαβάζω …
    -
    "Μια Πολυδύναμη Διάνοια"… "Πνευματικός δεκαθλητής".
    Μπλιάχ!
    Δηλαδή έλεος...
    -
    Δεκαθλητής: αυτός που είναι πολύ καλός σε μια σειρά από αγωνίσματα, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να είναι πρώτος σε κανένα από αυτά.

    Το σίγουρο είναι πάντως ότι λατρεύει να μιλάει για τον εαυτό του (και να μιλάνε οι άλλοι γι αυτόν) πράγμα που δεν τιμά σίγουρα έναν διανοούμενο (ή "διανοούμενο".)

    Μόνιμος καημός και γκρίνια η μη επαρκής και έγκαιρη αναγνώριση του από τον πνευματικό κόσμο (sic): αλλά ποιος χέστηκε για το τι λένε οι άλλοι τελικά;
    Πιθανόν όχι οι διανοούμενοι και πάντως σίγουρα όχι οι μεγάλοι ποιητές!

    Διάνοια: Είχε τόσο μυαλό που αν και ήταν στην Γερμανία επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα και επένδυσε σε ομόλογα Ελληνικού δημοσίου!
    Πήγε για σπουδές και δεν πήρε πτυχίο - περίπτωση Τζήμερου.

    Είναι εγωιστής.

    Είναι πεισματάρης (πήρε πτυχίο μετά από 20 χρόνια όταν πλέον δεν το χρειαζόταν επαγγελματικά - προφανώς το είχε απωθημένο - λέγετε και κόμπλεξ …)

    Δεν παραδέχεται εύκολα τα λάθη του.

    Γράφει μόνο "ορθολογικά" ποιήματα.

    Μοιάζει να έχει την τέλεια σχέση με την συμβία του - αλήθεια πως είναι να έχεις την τέλεια σχέση;

    Προτιμά τις γάτες. από κάθε άλλο ζωντανό πλάσμα. (εντάξει γούστα είναι αυτά, αλλά μεταξύ μας τώρα, γάτες; Δηλαδή γάτες; Τρίχες παντού όλη μέρα και γρατσουνιές στα χέρια;- λυπάμαι αυτόν που καθαρίζει τους καναπέδες στο σπίτι...)

    Παρ όλα αυτά:

    Παρ όλα αυτά…

    Έχει χρυσή καρδία, έτσι νομίζω δηλαδή…. και καμιά φορά (σπάνια)
    αυτό από μόνο του μπορεί να είναι και ΑΡΚΕΤΟ.

    "The Devil's Advocate"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. A μπράβο!

      Επιτέλους και ένας μη επικήδειος!

      Ένιωθα σε δύσκολη θέση.

      Περιέργως ΔΕΝ μου αρέσει να μιλώ για τον εαυτό μου (απόδειξη: σε 120 ποστ από την αρχή του χρόνου - είναι το μόνο "επί προσωπικού" - σε ένα προσωπικό μπλογκ) και επίσης δεν μου αρέσει να με ψέλνουν.

      Δεν πήρα πτυχίο ούτε μετά από 20 χρόνια - αλλά η διατριβή μου διδάσκεται.

      Ορθολογικά ποιήματα; Για διαβάστε το Βιβλίο των Γάτων (στο ndimou.gr).

      Η μη αναγνώριση αποδεικνύεται στατιστικά: δεν υπάρχω σε καμία ανθολογία, ιστορία, επισκόπηση, εκτός από τον Κούρτοβικ δεν έχει γράψει άλλος κριτική (επί 60 χρόνια και 60 βιβλία!), δεν μου έχει ποτέ ζητηθεί συνέντευξη για το έργο μου - και οι εφημερίδες δεν δημοσιεύουν ούτε τις αναγγελίες κυκλοφορίας των βιβλίων μου.

      Για χρυσή καρδιά δεν ξέρω - παιρνω όμως κάτι χάπια.

      Διαγραφή
  17. Αγαπητέ Νικόδημε,

    1. Θα συμφωνήσω με μιά συνομιλήτριά σας που σας αναγνωρίζει δύο «καλά», τη γυναίκα σας και την επιείκειά σας. Για το πρώτο δεν μπορώ να έχω γνώμη αλλά για το δεύτερο δεν έχω παρά να συμφωνήσω.
    Είναι αυτό το προσόν που σας έκανε να έχετε τόσο μεγάλο στομάχι για να «χωνέψετε» τα τόσα στραβά και ανάποδα που η κακία πολλών αναγνωστών, σας «φίλεψε» στη μακρά πορεία σας. Είναι αυτή η επιείκεια που κρύβει από κάτω την καλή διάθεση για τον συνάνθρωπό μας, που στο τέλος-τέλος μπορεί να ονομαστεί και αγάπη, αν οι λέξεις της βαβελικής μας γλώσσας (που «άλλα σήμερα λαλεί και άλλα εννοεί την αύριο») δεν είχαν χάσει το νόημά τους.
    Πραγματικά από το πολύπλευρο και πολυσχιδές έργο σας, το οποίο ελάχιστα κατόρθωσα να γνωρίσω (βιβλία = μηδέν → δημόσιος υπάλληλος γαρ, ηλεκτρονικά κείμενα = λίγα → πολυάσχολος δε), προσωπικά πρέπει να σας ευχαριστήσω για ένα χρονογράφημά σας που αφορούσε τα αηδόνια.
    Είναι πραγματικά περίεργο πως ένας «αγνωστικιστής» βοήθησε έναν «ολιγόπιστο».
    2. Θα έχετε συνηθίσει στους αυθαίρετους και εμπαθείς χαρακτηρισμούς «προοδευτικός» ή «συντηρητικός» που οι σημερινοί πολίτες απευθύνουν στους άλλους. Προσωπικά πιστεύω ότι είστε προοδευτικός εκεί που πρέπει και συντηρητικός επίσης εκεί που πρέπει. Αυτό το «συν-αμφότερον» είναι που λείπει από τη σημερινή κοινωνία μας.
    Προοδευτικοί και Συντηρητικοί έχουν κάποιες κοινές αξίες: Ελευθερία, Σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου, Δικαιοσύνη, Ισότητα, είναι μερικές από αυτές.
    Αν αναφορές στο έργο σας σε αυτές τις αξίες ήταν δυνατόν να συγκεντρωθούν σε ένα blog, αυτό θα μπορούσε να διαθέτει ευρύτερη αποδοχή στον εξωελλαδικό χώρο και μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο, που είναι ο δυνάστης του φθαρτού μας κόσμου.
    3. Και μια και αναφερθήκαμε στην «αντοχή στο χρόνο», πόση άραγε υπολογίζεται να είναι η διάρκεια ύπαρξης των βιβλίων μας (χωρίς βυζαντινούς αντιγραφείς) και πόση η διάρκεια των ηλεκτρονικών αποθηκευτικών μέσων;

    Ανδρέας Θωμάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεωρητικά τα μέσα που διαθέτουμε τώρα είναι αιώνια - κι επειδή η ψηφιακή αναπαραγωγή είναι πλέον ισάξια του πρωτότυπου, έχουμε δυνητικά άπειρα πρωτότυπα (κείμενα, φωτογραφίες, ηχογραφήσεις, κινηματογραφήσεις). Αν δεν επισυμβεί καμία "βιβλική" καταστροφή δεν θα υπάρξει πρόβλημα.

      Διαγραφή
    2. Στο ίδιο ερώτημα θα απαντήσει και ο Εμπειρίκος. 15:15. Στέλνει επίσης τον Κωνσταντινίδη στο Κογκό.

      Διαγραφή
    3. Ευχαριστώ για την πληροφόρηση περί της «αιώνιας» διάρκειας των αποθηκευτικών μας μέσων, αλλά θα μου επιτρέψετε να είμαι λίγο δύσπιστος Θωμάς. Όχι γιατί κατέχω τίποτε από πληροφορική αλλά γιατί η πραγματικότητα το διαψεύδει: Τα τελευταία δυό χρόνια χρησιμοποίησα και εγώ μερικά sticks – usb, αλλά όταν τελευταία κατέφυγα σε αυτά για να αναζητήσω κάποιες πληροφορίες, σε δύο από αυτά με απογοήτευση πήρα την απάντηση ότι απαγορεύεται η είσοδος και έπρεπε να κάνω format πριν τα χρησιμοποιήσω. Μπορείτε να καταλάβετε τι αισθάνεται κανείς όταν συνειδητοποιήσει ότι ένα μέρος της δουλειάς του και του μόχθου του ...εξαερώθηκε. Θυμήθηκα κάτι που μου είπε ένας φίλος όταν ο σκληρός του δίσκος «χτύπησε» και πανικοβλήθηκα. Να παρηγορηθώ τώρα που έμαθα για την «αιωνιότητα» των αποθηκευτικών μας μέσων;
      Δεν λέω ότι τα σύγχρονα μέσα είναι της ποιότητας των δικών μου USB (αν και αυτά ήταν επώνυμα, Toshiba, Kingston) αλλά δεν φανταζόμουνα ότι η «αιωνιότητά» τους θα κρατούσε λιγότερο από δυό χρόνια. Μήπως μπορεί κανείς να βοηθήσει;

      Θερμά ευχαριστώ,

      Ανδρέας Θωμάς

      Διαγραφή
    4. Τα αποθηκευτικά μέσα διαρκούν όσο διαρξεί το σώμα μας. Κάτι αιωνιότητες στη ζωή δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε πρόβλημα εμείς, που είμαστε οι ζωντανοί, με αυτά.

      Διαγραφή
    5. Η "αιωνιότητα" (τρόπος του λέγειν) των μέσω αποθήκευσης, εξαρτάται και από την γενικότερη κατάσταση του συστήματος σας και τον τρόπο χρήσης και συντήρησης. Τίποτα δεν είναι πραγματικά απρόσβλητο από ιούς, λάθη, μη ενημερωμένο λογισμικό, κλπ. Οι σκληροί δίσκοι που κάποτε "χτυπούσαν" αντικαθίστανται τώρα από τα SSD (solid state disks) που δεν έχουν ευαισθησίες. Αλλά η μεγαλύτερη εξέλιξη είναι τα "σύννεφα" (clouds) δηλαδή τόποι στο διαδίκτυο που αποθηκεύουν ό,τι τους στείλεις. Η αποθήκευση είναι είτε δωρεάν, είτε με μηδαμινό κόστος (π.χ. 1,3 € το μήνα για 100 GB στη Google). Εγώ έχω αποηκεύσει όλα τα περιεχόμενα των δίσκων μου σε 2 σύννεφα - και ότι γράφω ή φωτογραφίζω πηγαίνει κστ' ευθείαν σε αυτά. Εκτός τις απόλυτης (και εγγυημένης) ασφάλειας - έχω προσβαση στο υλικό μου από οποιονδήποτε υπολογιστή στον κόσμο - ή κι από το κινητό μου τηλέφωνο.

      Διαγραφή
  18. Άντε να πω και εγώ την … άποψή μου.

    Θα προσπαθήσω να είμαι τίμιος :

    Ο Νίκος Δήμου ήταν για τον πολύ κόσμο που απλά διάβαζε κάτι στην χώρα μας, ότι ήταν ο Γκάλης για τους φιλάθλους που απλά έβλεπαν αθλητισμό.

    Τάλαντούχος και λαοφιλής, αλλά "βαρύ κορμί" και "κοντός" για την "θέση" που έπαιζε.

    Ότι έκανε ήταν προϊόν ταλέντου, αλλά και πολύ δουλειάς.

    Πολύ καλός για εδώ - πολύ λίγος, πιθανόν για έξω, εκεί όπου υπήρχαν άλλοι ποιό "ψιλοί" και "ευέλικτοι "παίχτες" για να αναμετρηθεί, θα δυσκολευόταν.

    Εδώ όμως για πολύ καιρό έπαιζε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο.

    Ο πρώτος "επαγγελματίας" και όχι απλά "τραγικά αυτοδίδαχτός" που έλεγε και ο Σεφέρης …

    Παρόλα αυτά ο καθένας από το πόστο του βοήθησε να διαδοθεί το αντίστοιχο "άθλημα" στις μάζες.

    Και αυτό η ιστορία θα το κρίνει θετικά.

    Τώρα εάν θα έχουμε και κανένα στάδιο "Νίκος Δήμου" μελλοντικά, δεν το νομίζω - κάτι σε δρόμο υποπτεύομαι...

    Υ.Γ.
    Εάν πάντως είναι να γίνει δρόμος, θα προτιμούσα να δοθεί ο δρόμος με τις περισσότερες λακκούβες…. θα είχε τουλάχιστον πλάκα, αλλά που χιούμορ οι κυβερνώντες!

    "The Devil's Advocate"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν ξέρω αν πρέπει να σας λέω κ. Δήμου, αλλά δε μου "βγαίνει" το σκέτο Νίκο. Παρ' όλο που σας νιώθω φίλο μου, από το 1988 που σας ανακάλυψα στους 4Τροχούς.
    Σας το 'χω πει και προσωπικά, ότι σας "χρωστάω" πολλά! Θα μπορούσα να γράφω σεντόνια γι' αυτό, όμως σίγουρα δεν το 'χετε ανάγκη κι ούτε χρειάζεται άλλωστε.
    Να ξέρετε όμως, ότι ίσως το πιο σημαντικό για μένα, ήταν ότι με κείμενά σας με βοηθήσατε σε πολύ δύσκολες στιγμές. Και σας ευχαριστώ!

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


  20. ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ "ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ"

    (Ήταν το post 666 από καταβολής doncat)

    Ίσως δεν έπρεπε καθόλου να το δημοσιεύσω.

    Φυσικά θα παραμείνει ανοιχτό για όποιον θέλει να σχολιάσει.

    Εμείς τώρα πάμε αλλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Απαντήσεις
    1. Αν είχε παιδιά θα τους έδινε από αυτά. Έχουν σπανάκια, ριζάκια και κολυθάκια για να γλυκαίνουν. Η ζύμη τους είναι ψωμί που ξέρουμε από παλιά. Και είναι τρυφερό και με ελάχιστο χόρτο και λαδάκι στα τελειώματα. Η πίτα, το πιτί. Το πουλί, η πούλα. Όταν τα δαγκώνουμε απολαμβάνουμε αεράκι που κατεβαίνει από τον ανοιχτό χώρο του βουνού και φτάνει σε σε αλωνάκι με πεύκα και δροσερό νεράκι.

      Διαγραφή
    2. ποιητική και όμορφη αυτή η άποψη, αλλά δεν εννοούσα κατι τέτοιο. Είναι λεπτό το θέμα ///

      Διαγραφή
    3. Κανένας που δεν έκανε και δεν μεγάλωσε παιδιά δικά του δεν νιώθει δυστυχισμένος. Δεν ισχύει.

      Διαγραφή
  22. Τι άραγε να εννοούν σαν γνώση εκείνοι που λένε ότι είτε ξεκινάει από τις ιδέες είτε ότι ξεκινάει από τον παρατηρητή. Τι σημαίνει ξεκινάει. Σίγουρα δεν μιλούν για την επιστημονική γνώση. Τα κινητά ξεκινάνε. Οι δύο ξύπνιοι αυτοί, Πλάτωνας και Αριστοτέλης, που δεν είχαν ιδέα από ρυθμό μεταβολής της θέσης του κινητού, τι εννοούν με τα ξεκινήματα τους. Απλώς, όταν λένε "γνώση", εννοούν την προπαγάνδα. Μελέτησαν τον τρόπο για να κάνουν το κακό, τον γενίκευσαν αφαιρώντας όλα τα στοιχεία που θα τον έκαναν ευάλωτο σε μία κατανόηση, άρα και σε μία αποφυγή, τον ονόμασαν "γνώση". Ποια γνώση; Καμία σχέση με την γνώση οι κουτοπονηριές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. πάππου… γιαγιά… μπαμπά… μαμά…
    Μόνο ένα παιδί δικαιούται να προφέρει αυτές τις απαίσιες λέξεις:
    Τις κάνει ποιό υποφερτές - καμιά φορά και επιθυμητέες.
    -
    Τα ζώα αντίθετα δεν μιλούν, κοιτούν. Και λένε περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.