Γηράσκω αεί. Φέτος έμαθα πως η τελετουργική παρατήρηση που κάθε χρόνο κάνουν οι ιάπωνες στις ανθισμένες κερασιές λέγεται Χανάμι και είναι λατρεία της ζωής. Πάντως η κερασιά της φωτογραφίας είναι στον δικό μου κήπο.
Γηράσκω. Και όταν δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας (που, αλίμονο,
πάντα έρχονται κάποτε) το σώμα βρίσκει μικρούς αλλά δραστικούς τρόπους να σου
θυμίσει την παρουσία του και την φθορά του.
Κανένα από αυτά δεν είναι σοβαρό. Μάλιστα τώρα που έγραφα
για το νύχι θυμήθηκα πως όταν παιδιά παίζαμε «τον γιατρό» (πονηρό παιχνίδι), η βασική διάγνωση ήταν:
«πόνος στον αστράγαλο και πυρετό στο
νύχι». (Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πόνος στον αστράγαλο – τόσο ευαίσθητη άρθρωση
– να θεωρείται αστείο σαν τον πυρετό στο νύχι).
Ασήμαντα πράγματα, θα πείτε. Μα η καθημερινότητα αποτελείται
κυρίως από ασήμαντα πράγματα. Αλλά τα λίγα σημαντικά είναι αρκετά για να σε
λιώσουν.
Ο φίλος Πάνος, υψηλόβαθμο στέλεχος, έχασε τη δουλειά του. Η
πολυεθνική του εταιρία έκλεισε το τμήμα όπου εργαζόταν. Είναι η τρίτη απόλυση
γνωστού αυτή την εβδομάδα.
Ποτέ δεν θυμάμαι να έχουν ανθίσει τόσο οργιαστικά τα οπωροφόρα. Ζαλίζεσαι από χρώμα και άρωμα.
Δεν ξέρω αν μου φαίνεται εμένα, αλλά αυτή είναι μία
υπερβολική άνοιξη. Η Αθήνα μυρίζει νεραντζιές και απελπισία. Ο νους δεν βρίσκει
διεξόδους και οργίζεται με το σώμα και τις μικρό-ταλαιπωρίες του. Που
παρεμβαίνει άγαρμπα. Τι είναι το Μνημόνιο, μπροστά σε ένα πονόδοντο; Κι εκείνος
που κουτσαίνει από το νύχι, υποφέρει. (Αλλά ο άνεργος σίγουρα περισσότερο).
Μέσα σε όλα αυτά, εμείς οι σχολιαστές ανεβαίνουμε σε ψηλή
έδρα για να κάνουμε το κήρυγμά μας. Που είναι μάταιο και ανώφελο. Είτε σωστά τα
πούμε είτε λάθος, τίποτα δεν αλλάζει.
Να λοιπόν σήμερα αυτό το ασήμαντο κείμενο για ασήμαντα
πράγματα: νύχι, μάτι, δόντι. Κάποιος πρέπει να μιλήσει για τα μικρά και
καθημερινά που μας ροκανίζουν το χρόνο και τη διάθεση. Αυτά κάπως θα
θεραπευτούν. Τα άλλα;
Τουλάχιστον να μην μύριζαν τόσο δυνατά οι νεραντζιές…
