Μπήκα στο Twitter από περιέργεια λίγο μετά την ίδρυσή του. Το έψαξα επιπόλαια και δεν το ξανά-άνοιξα για χρόνια. Πριν μερικούς μήνες ξαναμπήκα κι άρχισα να «τουιτάρω» (τι λέξη!) με εκπληκτικά αργή για το μέσο συχνότητα. Έγραφα κάτι και το ξαναθυμόμουν μετά από μέρες.
Μέχρι που διατύπωσα μία άποψη η οποία ενόχλησε μερικούς. (Πολλοί συμφώνησαν - αφθονα τα retweets). Ο αντίλογος ήταν
στην αρχή (σχεδόν) πολιτισμένος – ώσπου ήρθαν τα trolls. To Twitter σαν να γέμισε ύβρεις: χυδαίες, σεξουαλικές, σκατολογικές,
δυσφημιστικές – και σε κάθε περίπτωση προσωπικές. Λέω «σαν να» επειδή δεν ήταν
πολλές – αλλά αρκεί και μία πηγή δυσοσμίας για να μολύνει ένα χώρο.
Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει. Τα ίδια είχα πάθει πριν επτά χρόνια στο blog μου, ώσπου αναγκάστηκα πρώτα να βάλω φίλτρο (moderation), μετά να το κλείσω εντελώς (η moderation ήταν ιδιαίτερα κουραστική – έπρεπε να φιλτράρω γύρω στα 500 σχόλια την ημέρα) και, μετά από χρόνια, να το ανοίξω πάλι – αλλά χωρίς σχόλια.
Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει. Τα ίδια είχα πάθει πριν επτά χρόνια στο blog μου, ώσπου αναγκάστηκα πρώτα να βάλω φίλτρο (moderation), μετά να το κλείσω εντελώς (η moderation ήταν ιδιαίτερα κουραστική – έπρεπε να φιλτράρω γύρω στα 500 σχόλια την ημέρα) και, μετά από χρόνια, να το ανοίξω πάλι – αλλά χωρίς σχόλια.
Έχουν γραφτεί πολλά για την ψυχοπαθολογία των trolls, που απλώς
καταστρέφουν χωρίς να απολαμβάνουν ούτε την δόξα της καταστροφής – μια και
παραμένουν ανώνυμα. Δεν είμαι ειδικός και δεν θα ήθελα να διακινδυνεύσω
ερμηνείες. Αλλά είναι γεγονός ότι υπονομεύουν ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα
του Internet – τον ανοιχτό και ελεύθερο διάλογο.
Πολλά email μου λένε: αγνόησε τους. Μην τους κάνεις τη χάρη ούτε να
απαντήσεις, ούτε να φύγεις. Σωστή συμβουλή, μόνο που προϋποθέτει ασθενή όσφρηση
και γερό στομάχι. Πόσο αντέχεις να συζητάς μέσα σε ένα βόθρο;
Έτσι λοιπόν τους έκανα τη χάρη και έκλεισα τον λογαριασμό
μου. Μπορούν να είναι υπερήφανοι διότι νίκησαν κατά κράτος, κι εγώ έζησα μια (του)ήττα.
Βέβαια το τι κέρδισαν από τη νίκη αυτή δεν μου είναι εμφανές. Ζητώ συγγνώμη από τους 6500 followers που ίσως περίμεναν κάτι καλύτερο από μένα. Υπάρχει πάντα αυτό το blog, (με εκατοντάδες κείμενα), το ndimou.gr (με ακόμα περισσότερα) και η εβδομαδιαία στήλη στη LiFO (με σχόλια). Φυσικά και τα βιβλία (κυρίως αυτά!)
Και τουλάχιστον εδώ ο αέρας είναι καθαρός.
Υ. Γ. Πρέπει να παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά το Τουίτερ για να μην καταλάβει ότι όλο το κείμενο είναι ειρωνικό. Ήδη από τον τίτλο του που μιλάει για ήττα (σιγά την ήττα!). Από όλα τα social media το Twitter είναι κατά τη γνώμη μου το λιγότερο ουσιαστικό. Πολύ junk. Ένα στα 100 tweets (και πολλά λέω) αξίζει να το προσέξεις. Δεν έχω την αίσθηση πως έχασα κάτι - μάλλον το αντίθετο.
Υ. Γ. Πρέπει να παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά το Τουίτερ για να μην καταλάβει ότι όλο το κείμενο είναι ειρωνικό. Ήδη από τον τίτλο του που μιλάει για ήττα (σιγά την ήττα!). Από όλα τα social media το Twitter είναι κατά τη γνώμη μου το λιγότερο ουσιαστικό. Πολύ junk. Ένα στα 100 tweets (και πολλά λέω) αξίζει να το προσέξεις. Δεν έχω την αίσθηση πως έχασα κάτι - μάλλον το αντίθετο.
