Πάλι για ψάρεμα... (διαρκείας)

Τέλος εποχής


Αυτό το blog ξεκίνησε σαν παιχνίδι και εξελίχθηκε σε αρκετά σοβαρή υπόθεση – χάρη στην ευρύτατη συμμετοχή των επισκεπτών του. (Οι καθημερινοί αναγνώστες του ξεπερνούσαν τις πέντε χιλιάδες και από αυτούς πολλοί ήταν ενεργοί σχολιαστές).

Θέλησα να καλλιεργήσω δύο τάσεις που με καθοδηγούσαν μία ζωή: ορθολογισμό και ευαισθησία.

Έτσι τo blog έπαιζε ανάμεσα στο δοκίμιο και τον λυρισμό – ανάμεσα στην αναλυτική σκέψη και την λογοτεχνία.

Σε 20 μήνες, μαζί με το προκάτοχό του nikosdimou παρέθεσε 356 posts και 964 φωτογραφίες (οι περισσότερες πρωτότυπες).

Για τα 118 posts του nikosdimou γράφτηκαν 24.468 σχόλια από 1.168 διαφορετικούς σχολιαστές. Για τα 238 του doncat, 48.028, από 2.015. Σύνολο 72.496 σχόλια - μέσος όρος περισσότερα από 210 σχόλια ανά post.

(Τα στοιχεία είναι του Broccoli – τον ευχαριστώ θερμά – που επιμελήθηκε και τα αρχεία των δύο blogs. Tα βρίσκετε και εδώ (στην δεξιά στήλη) αλλά και στην αρχική σελίδα του site μου (www.ndimou.gr). Δεν περιλαμβάνουν τα άλλα μικρότερα blogs - doncat2, satanaki, dimoutech: άλλα 50 posts και αρκετές εκατοντάδες σχόλια).

Ορθολογισμός και ευαισθησία λοιπόν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

Τώρα που γράφω ο ΛΑΟΣ ορκίζεται στην Βουλή, το Βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού αποσύρεται (αν και διορθωμένο), το ψευδοπρόβλημα του Σκοπιανού αναδεικνύεται πάλι σε μείζον «εθνικό θέμα» και το Συμβούλιο Επικρατείας, προστάτης της ανεξιθρησκείας, κάνει ορθόδοξο αγιασμό. Αυτά ως προς τον ...ορθολογισμό.

Φυσικά ένα blog δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Μπορεί να επηρεάσει μερικά άτομα. Μπορεί επίσης να κουραστεί, να αποπροσανατολιστεί μέσα στον λαβύρινθο των αντεγκλήσεων, να νιώσει «φωνή βοώντος» και τέλος να χάσει την φωνή του από την βραχνάδα.

Ωστόσο θέλω να είμαι αισιόδοξος. Πριν, μαζί και μετά από αυτό το blog ξεκίνησαν πολλά άλλα (μερικά παίρνοντας αφορμή από αυτό) και χαίρομαι να βλέπω πόσα εξακολουθούν τον αγώνα. Απολαμβάνω την γραφή και την μαχητικότητά τους.

Τα blogs είναι η φωνή του πολίτη - ελπίδα για το μέλλον. Τους εύχομαι καλή δύναμη.

Εγώ έκλεισα τον κύκλο μου ως blogger. Ευχαριστώ όσους με διάβαζαν και περισσότερο εκείνους που, συμμετέχοντας, δημιούργησαν αυτό το συλλογικό έργο. Ανήκει σε όλους.




Y. Γ. Στα Επίκαιρα μικρά νέα κείμενα.

Τα Τριάντα Βιβλία

Πολλοί από σας μου ζητήσατε τον κατάλογο των "30 βιβλίων" που χρησιμοποιούσα στο μάθημα της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας.

Από τον Μεσαίωνα ως το 1950 αυτές είναι οι επιλογές μου (αυστηρά προσωπικές). Δεν είναι η λίστα που έδινα στους μαθητές μου – εκεί είχα αντικαταστήσει μερικά βιβλία, λόγω δυσκολίας:

Δάντης: Η Θεία Κωμωδία

Βοκκάκιος: Το Δεκαήμερο

Μονταίνι: Τα Δοκίμια

Ραμπελαί: Γαργαντούας

Θερβάντες: Δον Κιχώτης

Σαίξπηρ: Άπαντα

Ντε Φόου: Ροβινσώνας Κρούσος

Σουίφτ: Ταξίδια του Γκιούλιβερ

Βολτέρος: Καντίντ και άλλες ιστορίες

Γκαίτε: Φάουστ

Τζαίην Ώστεν: Περηφάνια και Προκατάληψη

Μπαλζάκ: Μπάρμπα Γκοριό ή οποιοδήποτε από την «Ανθρώπινη Κωμωδία»

Σταντάλ: Το κόκκινο και το μαύρο

Β. Ουγκώ: Οι Άθλιοι

Πόε: Διηγήματα

Φλομπέρ: Μαντάμ Μποβαρύ

Ντίκενς: Νταίηβιντ Κόπερφιλντ

Μοπασάν: Διηγήματα

Ντοστογέφσκυ: Δαιμονισμένοι (ή/και όποιο άλλο από τα 4 αριστουργήματα: Έγκλημα και Τιμωρία, Αδελφοί Καραμαζόφ, Ο Ηλίθιος)

Τολστόι: Πόλεμος και Ειρήνη ή/και Άννα Καρένινα).

Τσέχοφ: Διηγήματα

Μέλβιλ: Μόμπυ Ντικ

Ντίκινσον: Ποιήματα

Τουαίην: Χωκ Φιν

Φ. Κάφκα: Η Δίκη (ή/και Το Κάστρο)

Προυστ: Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο

Τζόυς: Οδυσσέας

Τόμας Μαν: Το μαγικό βουνό (ή/και Δόκτωρ Φάουστους, Μπούντενμπρουκς)

Ρ. Μούζιλ: Ο Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες

Τ. Σ. Έλιοτ: Ποιήματα.

Αυτά είναι τα τριάντα βιβλία που (νομίζω πως) ο κάθε καλλιεργημένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει διαβάσει. Όχι μόνο επειδή είναι τα καλύτερα - αλλά επειδή είχαν μεγάλη επιρροή και καθόρισαν την πορεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η επιλογή έγινε από την Ευρώπη, εκτός Ελλάδας. Στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία συγκαταλέγω και την Αμερικάνικη – μια και είναι η ίδια κουλτούρα.

Φυσικά ο αριθμός τριάντα είναι αυθαίρετος – έκοψα μεγάλους ποιητές όπως τους Βιγιόν, Ντον, Χέλντερλιν, Πούσκιν, Μπωντλαίρ, Ρίλκε, Μπρεχτ και Λόρκα, φιλοσόφους όπως τους Καρτέσιο, Σπινόζα, Καντ, Σοπενάουερ και Νίτσε (οι δύο τελευταίοι είναι και σπουδαίοι λογοτέχνες) τις αδελφές Μπροντέ, τον Στερν και τον Γκόγκολ…

Επίσης, μια και μιλάμε για λογοτεχνία, δεν αναφέρω σημαντικά βιβλία επιστημονικού λόγου που άλλαξαν την σκέψη της ανθρωπότητας όπως: "Ο Πλούτος των Εθνών" του Άνταμ Σμιθ, "Το Κεφάλαιο" του Μαρξ, "Η Καταγωγή των Ειδών" του Δαρβίνου και η "Ερμηνεία των Ονείρων" του Φρόυντ.

Μη με ρωτήσετε για ελληνικές μεταφράσεις. Όσα έργα γράφτηκαν Αγγλικά, Γαλλικά ή Γερμανικά, τα έχω διαβάσει στο πρωτότυπο. Για τις γλώσσες που δεν γνώριζα (π.χ. Ρώσικα, Ισπανικά) είχα πάλι ξενόγλωσσες μεταφράσεις. Εκτός από τον Ντοστογέφσκυ όπου διάβασα τις μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου. Για την Θεία Κωμωδία καλή ελληνική μετάφραση δεν υπάρχει – βρείτε μία ξένη.

Y.Γ. Η εικόνα είναι ο Δον Κιχώτης με τα μάτια του Νταλί

Αποχαιρετισμός στον Ν. Ν.

Πενθώ την απουσία ενός σημαντικού δημιουργού και ανήσυχου ανθρώπου: του Νίκου Νικολαΐδη.

Οι περισσότεροι τον ξέρουν ως σκηνοθέτη κινηματογράφου ("Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα", "Γλυκειά Συμμορία") αλλά ήταν και καλός συγγραφέας, με πέντε βιβλία από τα οποία το δεύτερο "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" (1976) είναι ένα από τα εμβληματικά μυθιστορήματα της εποχής μας.

Αν ζούσε σε άλλη χώρα θα είχε εκτιμηθεί πολύ περισσότερο - ήταν ίσως ο καλύτερος auteur σκηνοθέτης μας, αλλά τόσο αντισυμβατικός και κόντρα στο ρεύμα, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε δίκαια. Ο Νταίηβιντ Λυντς της Ελλάδος δεν έκανε πολιτική, ήταν απαισιόξος εστέτ και λάτρευε τον Αμερικανικό κινηματογράφο. Πως θα μπορούσε να επιβιώσει...

Θέλω να τον αποχαιρετίσω με δύο κείμενα: ένα δικό μου του 1983 που τον αναφέρει και την τελευταία παράγραφο από τον "Οργισμένο Βαλκάνιο".

Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΦΛΙΠΕΡ

Υπήρχαν αυτοί, που ήταν μάστορες στο να κουνάνε όλο το μηχάνημα, ίσα-ίσα στο όριο - πριν εμφανιστεί με κόκκινα γράμματα η λέξη TΙLT και χάσεις το χρήμα.

Υπήρχαν άλλοι, που ούτε κουνιόντουσαν, ούτε κουνούσαν - έπαιζαν συγκεντρωμένοι σαν βουδιστές μοναχοί, με όλη τη δύναμη συμπυκνωμένη στα δάχτυλα που διάταζαν τα φλίπερ.

Οι πρώτοι ήταν σίγουρα πιο θεαματικοί καθώς κυριολεκτικά χόρευαν πάνω στο ταμπλό. Αλλά εμένα μ' άρεσαν οι δεύτεροι, με το ακίνητο πρόσωπο του ποκερίστα, που ισορροπούσαν την μπάλα στην κορυφή του φλίπερ και τη χάιδευαν πριν την εκτοξεύσουν.

Έναν καιρό μ' είχε πιάσει μανία και με την "αρκούδα". Ήταν η πρώτη ηλεκτρονική σκοποβολή. Έβγαινε η αρκούδα διασχίζοντας αργά τη γυάλινη σκηνή - κι όταν την πετύχαινες σηκωνόταν στα πισινά πόδια και μούγκριζε. Εκεί μπορούσες να ξανασημαδέψεις το ηλεκτρονικό μάτι στην κοιλιά της κι αν ήσουν γρήγορος να μην την αφήσεις να ξανακαθίσει για πολλή ώρα.

Τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Φωκίωνος Νέγρη. Αμέσως μετά τη γενιά του ροκ -λίγα χρόνια διαφορά - η γενιά των φλίπερ. Χόρεψε κι αυτή τον Μπίλ Χάλεϋ και τον "Ελβις (εμείς είχαμε αρχίσει τα πάρτι μας με τον Γκλεν Μίλλερ). Εμείς είχαμε γίνει "υπαρξιστές", αυτοί έγιναν "μπήτ". Αλλά τα βράδια όλοι παίζαμε φλιπεράκια.

Μια ζωή με κυνηγάει η αίσθηση της χαμένης τρίτης μπάλας. Κάνεις μια τρομερή πρώτη μπάλα (τι στόχους, τι φώτα, τι μουσικές, τι καμπάνες) βγάζεις την "γκόμενα", ανάβεις τον ιπτάμενο δίσκο, ρίχνεις τα πάνω, μπαίνεις στον κύκλο - τα πάντα! Κάνεις μια προσεχτική δεύτερη μπάλα και πας για ρεκόρ. Και η τρίτη με παγερή απάθεια φεύγει ακριβώς ανάμεσα στα δύο φλίπερ στο μαθηματικό σημείο που δεν την αγγίζει τίποτα.

Ευτυχία ήταν μια καλοζυγισμένη μπαλιά στο BONUS η δύο απανωτές ριξιές που κατεβάζουν πέντε πάνω (χάος οι καμπάνες και τα φώτα). Κι έβγαζες (ήταν γενναιόδωρα τότε τα μηχανήματα) και τρία και πέντε παιχνίδια δωρεάν.

Είχε κάτι ωραίο αυτή η ανταμοιβή της επιτυχίας - με φώτα και μουσικές. Παραξενευόσουνα που στη ζωή κανείς δεν σε χειροκροτούσε τόσο- όσο ένα μηχάνημα. Εκεί χτυπούσες το στόχο και τότε ήταν που όλα σώπαιναν εχθρικά. Α!, η γενιά των φλίπερ! Τελετουργική ατμόσφαιρα, ελάχιστα κορίτσια, αυστηρή Ιεραρχία. Κλειστό στέκι ανάλογο αλλά εντελώς διαφορετικό από τα μπιλιαρδάκια των γυμνασιακών μου χρόνων όμως εξίσου "κακόφημα" για τους καλούς αστούς. Άλλωστε, σε λίγο, η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας απαγόρεψε τα φλιπεράκια. Τότε περάσαμε στην παρανομία.

Χρόνια μετά, όταν πήγαινα για δουλειές στη Γερμανία, έμενα πάντα σε ένα όχι σπουδαίο ξενοδοχείο, μόνο και μόνο γιατί στο υπόγειο του είχε αίθουσα παιχνιδιών με αυθεντικά (μηχανικά-ηλεκτρικά και όχι ηλεκτρονικά) φλίπερ.

Εκκεντρικότητες, έλεγαν οι γνωστοί μου. Αλλά ποιος -έξω από τον Νίκο Νικολαΐδη- ξέρει να πει πόσο η ψυχή μας έχει μείνει δεμένη στα πολύχρωμα φωτάκια, τις καμπάνες και τις σειρήνες των φλίπερ; Σίγουρα, αν έρθει ποτέ για μας η Αποκάλυψη, η Δευτέρα Παρουσία, θα 'ρθει με ένα χτύπημα στα εκατό χιλιάδες - κι όλα τα φώτα τρελά.

________________________________________

Οργισμένος Βαλκάνιος:

"Δρόμο, ξαναφώναξε και μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τους τύλιξε. Κοίταξε δεξιά, αριστερά κι ύστερα σφίγγοντας την Machules μες τα σκέλη του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα από το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σα μαυρος άγγελος εκδικητής. Ιππεύοντας τα 120 βρυχώμενα μίλια της, χύθηκε στην άσφαλτο χαράζοντας μιαν ασημενια λάμψη μες το απομεσήμερο..."


Αντίο Νίκο!

_________________________________________________


Y. Γ. Νέο post στο dimoutech

Από σήμερα αρχίζω εβδομαδιαία συνεργασία με το LiFO. Προμηθευτείτε το (τζάμπα είναι). Για τους μη Αθηναίους και όσους δεν το βρουν, τα κείμενα θα δημοσιεύονται στο site του περιοδικού ΕΔΩ.

Οι νέοι - σήμερα

Ξεκινάω με ένα σχόλιο – επιστολή (στο «παρά-γκάλοπ»):

Κύριε Δήμου,
πιστεύω ότι η ανεπανάληπτη καταστροφή του περιβάλλοντος, ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα αλλά και οι επερχόμενες εκλογές κάνουν ίσως πολύ ενδιαφέρον ένα post για την νέα γενιά (20-35) σχετικά με το ρόλο της, τις προσδοκίες του κόσμου κλπ. Ίσως βέβαια να την έχετε κάνει παλαιότερα τη συζήτηση. Προσωπικά θα ήθελα να ακούσω γνώμες και εκτιμήσεις. Θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και ωφέλιμο.
Με εκτίμηση
simpaid1

Απάντησα λέγοντας ότι βρίσκω το θέμα ενδιαφέρον και θα προγραμματίσω ένα τέτοιο ποστ.

Και σήμερα, ανοίγοντας την Καθημερινή, διαβάζω στην πρώτη σελίδα ένα σχόλιο του Νίκου Γ. Ξυδάκη με τίτλο «Οι γνωστοί άγνωστοι» που καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το θέμα. Αντιγράφω ένα μεγάλο μέρος του σχολίου:

Και μόνο η διαρκής αναταραχή στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη νεολαία, το 2006 - 7, έδωσε αρκετά σημάδια για το πόσο συμπιεσμένοι νιώθουν οι νέοι, χαϊδεμένοι ή μη, στα «χαμηλά» της κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Αυτοί οι νέοι βλαστάνουν από τη βαθιά μεσαία Ελλάδα, δεν είναι λούμπεν· δείχνουν άρα τα αδιέξοδα της κοινωνίας καταγωγής και δείχνουν τις προσδοκίες ή τις χίμαιρες της διευρυμένης και μεταμορφωμένης μεσαίας τάξης. Τολμώ να πω, είναι τα δυνάμει νέα υποκείμενα που θα πιέσουν για την αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού – υπό αδρές αναλογίες, ό,τι ήταν οι νεφελώδεις μα δυναμικοί και άκρως αποτελεσματικοί μικρομεσαίοι που ονόμασε ο Α. Παπανδρέου το 1981 καλώντας τους στο προσκήνιο.

Αυτά τα νέα υποκείμενα δεν είναι ασφαλώς ταραξίες που σπάνε βιτρίνες και πυρπολούν σκουπιδοτενεκέδες.

Είναι και οι ωριμότεροι ηλικιακά διαδηλωτές με τα μαύρα Prada, του φετινού καλοκαιριού των πυρκαγιών, είναι το άτυπο, ογκούμενο πολιτικό σώμα των SMS και των μπλογκ, είναι όσοι διεκδικούν την έκφραση και τη συμμετοχή, χωρίς να αρνούνται τον ευδαιμονισμό ή τη βολή, αρνούμενοι ωστόσο την τυφλή συμμόρφωση στο τρέχον σύστημα διαχείρισης, δυσπιστώντας ακόμη και προς τους ποικιλώνυμους μη κυβερνητικούς οργανισμούς που σπεύδουν να καλύψουν το κενό εξουσίας χωρίς ρίζα και νομιμοποίηση.

Μορφωμένοι, επικοινωνούντες, με καλό γούστο και απαιτήσεις, νεόπτωχοι, διαψευσμένοι και ελπίζοντες, αντιφατικοί, χωρίς συνείδηση ίσως, χωρίς πλατφόρμα, αυτοί οι πολίτες - ψηφοφόροι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι στη φετινή κάλπη.

Είμαι δύο γενιές μεγαλύτερος από τους νέους που περιγράφει ο Νίκος Ξυδάκης και μου είναι δύσκολο να έχω άποψη. Ποια είναι η νέα γενιά; Αυτή που συμμετέχει στις αξιοπρεπείς σιωπηρές διαδηλώσεις, ή αυτή που χτίζει τους πρυτάνεις στα γραφεία τους και αρνείται κάθε είδους αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Ποιοι δίνουν τον τόνο: Αυτοί που προσφέρουν εθελοντική εργασία, ή εκείνοι που ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες;

Οι επισκέπτες του blog ανήκουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στην νεότερη γενιά – ή πάντως βρίσκονται πολύ πιο κοντά της, από ότι εγώ.

Ποιοι είναι οι νέοι σήμερα; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας.

Φυσικά και πάλι δεν θα αποφύγουμε γενικεύσεις και στερεότυπα. Όμως μπορεί να προκύψει κάποια εικόνα. Το θέμα είναι δύσκολο και κρίσιμο. Ας το συζητήσουμε.

Άλλα λόγια

Όχι δεν αντέχω άλλα εκλογικά!

Δεκαπέντε μέρες θα μας βγουν από την μύτη.

Εγώ θα κάνω αντίσταση.

Θα μιλάω για άλλα πράγματα.

Εχθές έπεσε η πρώτη βροχή. Σήμερα δρόσισε.

Προμήνυμα φθινοπώρου.

Διάλεξα δύο φωτογραφίες από το "Φως των Ελλήνων" για να σας αλλάξω την διάθεση.

Κι ένα ξεχασμένο ποίημα του Τέλλου Άγρα, που αγαπούσε την βροχή και ...τις μαθήτριες:

"Χινοπωρινό Σχεδίασμα"

Mε χωρίς φωτοχυσίες, μ' ολίγους ήχους
βρέχει, «επί δικαίους και αδίκους»...
βρέχει στην πλατεία, στη φυλακή,
– οικουμενική βροχή, ευαγγελική.

Bρέχει στα βαγόνια (ώ ευθυμία)
που γυρνάνε απ' τα Nοσοκομεία
·και στις προφητείες του Kαζαμία
(«τροπή του καιρού προς νότον... τρικυμία...»).

Bρέχει στα νερά, βρέχει στα φύτρα,
βρέχει στις γαζίες σου, μαθήτρα!
Bρέχει– τυπικά, και δίχως σημασία...
Bρέχει στις μαθήτρες σου, γαζία!

Στου κενού τον κύκλο κατεβαίνει
της βροχής σου η συνεφαπτομένη...
Στ' ουρανού τη μάταιην αγκαλιά
τρίγωνα, τα εξόριστα πουλιά.

Xινοπωρινές Iσημερίες
(ώ οι βροχές, ώ οι τριγωνομετρίες!).
Kαι να μη μπορώ (με συγχωρείς)
να σου μάθω εκείνα που απορείς.

Bρέχει, Kυριακή... Kανείς, κανείς,
άλλο από «γνωστούς» και «συγγενείς»...
Kρίμας τη χαρά, κρίμας τη σχόλη!
Δεν έχει σεργιάνι στο περβόλι,

που θα πηγαινόρχεται, σκυφτός,
στο σταχτί το μουσαμά του A υ τ ό ς !

____________________________

Μιλάμε για ότι θέλετε εκτός από εκλογές. Φθινόπωρα, μαθήτριες, βροχερές Κυριακές...

To παρα-γκάλοπ

Στο προηγούμενο ποστ (και αντι-γκάλοπ ονομαζόμενον) επιλέξαμε αρνητικά ανάμεσα στο κόμματα.

Τώρα προτείνω να κάνουμε το ίδιο ανάμεσα στα πρόσωπα.

Κι επειδή δεν θέλω να κατηγορηθώ για αρνητισμό θα βάλω δύο ερωτήσεις – αντίθετες.

- Ποιο πρόσωπο της πολιτικής μας ζωής (ασχέτως κόμματος και παράταξης) εκτιμάτε περισσότερο;

- …και ποιο λιγότερο;

Μην εμπλακείτε με ιδεολογίες και θέσεις – μπορεί να ψηφίζετε ΚΚΕ και να εκτιμάτε τον Σουφλιά (λέμε, τώρα…)

Κυρίως με ενδιαφέρει η θετική βαθμολογία. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα dream team της πολιτικής.

Βαθμολογείστε ευφυΐα, ικανότητα, κατάρτιση, ήθος, συνέπεια, σοβαρότητα – αλλά και πρωτοτυπία και χιούμορ (οι άνθρωποι χωρίς χιούμορ είναι πάντα επικίνδυνοι…).

Για τα αρνητικά δεν χρειάζεται να σας πω τι να βαθμολογήσετε – τα βλέπετε κάθε βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Εμπρός λοιπόν – καλπάζουμε! Γκάλοπ - γκαλόπ!

______________________________

Σκίτσο του Steinberg.