Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006

Ρεμβασμός














Παραμονές Δεκαπενταύγουστου, ο νους μου γυρίζει στον Φραγκούλη Κ. Φραγκούλα, τον «φιλέρημο γέροντα», του Παπαδιαμάντη. Τον οξύθυμο και πεισματάρη: «όσον τρυφερός ήτο εις τον έρωτα, τόσον ευεπίφορος εις το πείσμα και τόσον γοργός εις οργήν». Που θυμώδης και πικραμένος είχε αποτραβηχτεί από τα ανθρώπινα και μόναζε πάνω στο εκκλησάκι της Παναγίας της Πρέκλας.

«Δεν ήτο και πολύ γέρων» γράφει ο Παπαδιαμάντης, «ως πενήντα πέντε χρόνων άνθρωπος». (Ποιος είναι σήμερα ‘γέρων’ στα πενήντα πέντε;).

«Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου». Ένα αριστουργηματικό διήγημα όπου δεν συμβαίνει τίποτα – και συμβαίνουν τα πάντα. Δράση καμία – μόνο ανάκληση μίας ζωής, της κάθε ζωής που τελειώνει σε μοναξιά και ερήμωση.

«Την εσπέραν εκείνην, της 13 Αυγούστου του έτους 186... εκάθητο μόνος, ολομόναχος, έξω του ναΐσκου, εις το προαύλιον, έμπροσθεν της καλύβης την οποίαν είχε κτίσει, εκάπνιζε το τσιμπούκι του, κ' ερρέμβαζεν». Μπροστά του ξετυλίγεται η πικρή του βιογραφία που τελειώνει με την απώλεια της αγαπημένης του μικρής κόρης. «Το’ χασα, το καημένο μ’, το ευάγωγο, το’ χασα!»

Τέτοιες μέρες, γιορτινές, όποιος δεν φεύγει, ρεμβάζει. Οι περισσότεροι βέβαια φεύγουν. Ούτε μπορούν - ούτε θέλουν να θυμηθούν. Η ευτυχία - αν υπάρχει - είναι υπόθεση μνήμης. Όσο λιγότερη τόσο καλύτερα. Όσο πιο νέοι, τόσο βραχύτερο παρελθόν.

Κι εγώ, που δεν νιώθω «γέρων» - αν κι έχω περάσει από καιρό τα πενήντα πέντε - αυτές τις μέρες γυρίζω πίσω. Σαν τον Φραγκούλη Κ. Φραγκούλα, γίνομαι «φιλέρημος», αποσύρομαι πεισματωμένος και αναπολώ.

Χρόνια παιδικά, όπου ο Δεκαπενταύγουστος ήταν ακόμα γιορτή της Παναγίας - κι όχι απλά η αιχμή των διακοπών. Ποιος έπαιρνε τότε διακοπές; Απλά τα παιδιά τα έστελναν ‘εξοχή’ - μπορεί να ήταν η Γλυφάδα ή και η Κηφισιά - και ο πατέρας ερχόταν τα Σαββατοκύριακα.

Κατεβάζαμε μελωμένα σύκα από τις συκιές και στυφές αγουρίδες - μόνο που μας φαίνονταν γλυκές γιατί έτσι ήταν η γεύση μας.

Ένα και δυό: την μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυό: την μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς.


Λέγαμε τότε, με τον Ελύτη. «Πίνοντας ήλιο κορινθιακό» γυρίζαμε την φρυγμένη αυγουστιάτικη γη – και τα βράδια τραγουδούσαμε στην ακροθαλασσιά την πανσέληνο.

Είναι άραγε ο ίδιος ήλιος του Αυγούστου; Σαν να κρύωσε κάπως. Τα σκαλιά της Ύδρας έγιναν περισσότερα. Οι σκιές μακραίνουν. Από τον «Ήλιο τον Πρώτο» φτάνουμε στον άλλον ήλιο του Ελύτη. Aυτόν που κλείνει τα «Ελεγεία της Οξώπετρας»:

Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα.

Όμως μέχρι τότε δικαίωμά μας η ζωή, η χαρά, η πίκρα και ο ρεμβασμός.


Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην Κυριακατικη Καθημερινή στις 13.8.1995. Ήταν το προ-τελευταίο μου στην εφημερίδα. Το ψηφιδωτό της Παναγίας είναι από την Αγία Σοφία. Η κλασική φωτογραφία του Παπαδιαμάντη που τράβηξε στην Δεξαμενή ο Παύλος Νιρβάνας σε αναπαραγωγή από το κατοχικό αφιέρωμα της "Νέας Εστίας", τυπωμένο σε χαρτί περιτυλίγματος. Και το θαυμάσιο χαρακτικό του Τάσου από το εξώφυλλο της ίδιας έκδοσης.

76 σχόλια:

  1. Στις μεγάλες γιορτές εγώ, με τον Παπαδιαμάντη.

    Όταν τον διαβάζω θυμάμαι την φοβερή φράση του Εγγονόπουλου:

    "Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανός, αλλά ορθόδοξος είμαι οπωσδήποτε!".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτές τις μέρες πήρα από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης να διαβάσω ξανά τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Είμαι στον πρόλογο ακόμη. Οι μικρές κοινωνίες της Ελλάδας του 19ου αιώνα. Με την καθημερινότητά τους τα μίση και τα πάθη τους. Επίσης διαβάζω αυτή την εποχή του Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Ντάρελ. ΄Εχω διαβάσει την Ιουστίνη και τώρα έχω αρχίσει τον Βαλτάσαρ. Αλήθεια πείτε μου την άποψή σας για τις μεταφράσεις εκείνης της εποχής; Νομίζω ότι είναι πολύ στρυφνές και όχι τόσο πιστές νομίζω ότι χάνουμε πολύ περισσότερο από το 30% στη μετάφραση. Αλλά όπως και να το κάνει κανείς το διάβασμα και η γνώση είναι το ύψιστο αγαθό. Λόγος για να ζεις. 'Η ο τρόπος για να ζήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Η ευτυχία - αν υπάρχει - είναι υπόθεση μνήμης"

    αχ κύριε Δήμου μας, να σας έχει ο θεός καλά, να μας κερνάτε τέτοια διαμάντια πρωί-πρωί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ετσι θα έπερεπε να είναι...χρόνος περισυλλογής, όχι μόνο φυγής το Δεκαπενταύγουστο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. zizugataki δεν ξέρω τις ελληνικές μεταφράσεις του Αλεξανδρινού Κουαρτέτου - το έχω διαβάσει αγγλικά (έναν ένα τα βιβλία, όπως κυκλοφορούσανε) και με είχε γοητεύσει όσο σπάνια άλλο βιβλίο. Για μήνες ζούσα μέσα στις σελίδες του. Φαντάζομαι πως η μετάφραση θα είναι πολύ δύσκολη, ο Durrell γράφει σε μία περίτεχνη πυκνή ποιητική γλώσσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Νίκο !

    Πάλι στα θεολογικο-υπαρξιακό το πήγες. Βέβαια ο ρεμβασμός ενδείκνυται - θάλεγα επιβάλλεται - όταν σωπάσουν τα τζιτζίκια, στο μισόφωτο του σούρουπου, όταν αρχίζουν τη μελωδία τους οι γρύλοι και τα νυχτοπούλια κρώζουν, όταν οι νυχτερίδες φτερουγίζουν και τα κουνούπια έρχονται να μας θυμίσουν ότι η ησυχία δεν μπορεί να προέλθει εκ των έξω αλλά από μέσα μας. Όταν, όπως λες, ανακαλούμε τη ζωή μας και ανάλογα με τις χημικές ισορροπίες στον εγκέφαλό μας την βρίσκουμε ωραία ή γκρίζα. Τι να σου κάνουν τότε τα ηλιοβασιλέματα και οι ανταύγειες του φεγγαριού στη θάλασσα. Ούτε όλος ο Γαλαξίας δεν φτάνει για να μεταμορφώσει το γκρίζο σε άσπρο, σε φως, σε χαρά. Ακόμη κι ο Αποσπερίτης γίνεται Εωσφόρος. Όταν γλυπαντοχή του ρεμβασμού γίνεται εφιάλτης και παρόλη την αύρα της νύχτας λούζεσαι στον ιδρώτα.

    Μέχρι που νάρθει το πρωί και να λαλήσουν τα κοκόρια, να ξυπνήσουν τα τζιτζίκια και να βγεί ο Ήλιος ο Ηλιάτορας να μας ξαναφωτίσει και να μας ξεφωνίσει διά στόματος Ο. Ελύτη:

    Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται
    Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε

    Σ' ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό
    σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο

    Κι είναι στη σκοτεινιά και στην ερήμωση
    όπου ριζώνει κι ευωδιάζει η θύμηση

    Ρίζα πικρή μου ρίζα και κρυφή πηγή
    δώσε την περηφάνια πάρε την οργή

    Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα
    δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα

    Σ' ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο κρασί
    νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι

    Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα
    πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά

    Ν' αρχίσει το τραγούδι ν' ανεβεί ο καημός
    να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός

    Τι με το «χα» και με το «νο» και με το «νται»
    όλα του κόσμου τ' άδικα ξε-χά-νο-νται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...οι Μεγάλες Γιορτές.
    Τα ορόσημα και οι σταθμοί της ζωής.
    Σημειώνουν τον αδέκαστο Χρόνο!

    Sed fugit interea fugit irreparabile tempus...
    (Βιργίλιος)


    αλλά ακόμα πιό αισθαντικό...


    Ticking away the moments that make up a dull day
    You fritter and waste the hours in an off hand way
    Kicking around on a piece of ground in your home town
    Waiting for someone or something to show you the way

    Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
    You are young and life is long and there is time to kill today
    And then one day you find ten years have got behind you
    No one told you when to run, you missed the starting gun

    And you run and you run to catch up with the sun, but its sinking
    And racing around to come up behind you again
    The sun is the same in the relative way, but youre older
    Shorter of breath and one day closer to death

    Every year is getting shorter, never seem to find the time
    Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
    Hanging on in quiet desperation is the english way
    The time is gone, the song is over, thought I'd something more to say...

    (Time, Pink Floyd.)


    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα!

    @ΝΔ:

    "Οι περισσότεροι βέβαια φεύγουν. Ούτε μπορούν - ούτε θέλουν να θυμηθούν. Η ευτυχία - αν υπάρχει - είναι υπόθεση μνήμης. Όσο λιγότερη τόσο καλύτερα."

    Γιατί άραγε; Φοβόμαστε τόσο το πέρασμα του χρόνου, ώστε να λειτουργεί σαν τροχοπέδη στις θύμησες; Αυτές δεν είναι η μέχρι τώρα πορεία μας; Δεν είναι η βάση της εμπειρίας που έχουμε αποκτήσει; Δεν είναι η σοφία μας;

    Όσο και αν είμαστε στιγματισμένοι από γεγονότα, με όλες τους τις συνέπειες πάνω ή μέσα μας, εκεί δεν ανατρέχουμε;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Takis Alevantis said...
    Καλημέρα Νίκο ! Πάλι στα θεολογικο-υπαρξιακό το πήγες.

    Τακη δεν είναι μόνο το θεολογικό-υπαρξιακό αλλά και ο υπέροχος κόσμος του Παπαδιαμάντη που ζει και υπάρχει αιώνιος, ανεξάρτητα από εμάς.

    Παρατήρηση: επιμένεις να ανεφέρεσαι στο πιο αδύνατο ποίημα του Ελύτη (ο ίδιος προβληματιζόταν αν θα το "εξαφάνιζε", όπως έκανε με άλλα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. βρε κόλλημα με τους ελληνικούς ήλιους και τους δεκαπενταύγουστους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Takis Alevantis said... Όταν, όπως λες, ανακαλούμε τη ζωή μας και ανάλογα με τις χημικές ισορροπίες στον εγκέφαλό μας την βρίσκουμε ωραία ή γκρίζα.
    Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη αλήθεια, όπως λέει και ο Ντάρελ, μέσω του ήρωά του, είμαστε ένα δοχείο με υγρά. Ανάλογα με τη σύνθεση των υγρών εκείνη την ώρα είμαστε χαρούμενοι ή δυστυχισμένοι. Τί να πώ; ΄Η σαλτάρουμε τελείως και αναχωρούμε ή πορευόμαστε μέχρι το τέλος της διαδρομής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. a flock of seagulls said...
    Δεν είναι η σοφία μας;


    Όχι μόνο η σοφία μας - είμαστε εμείς. Είμαστε ό,τι ζήσαμε. (Ένας αμνησιακός δεν υπάρχει).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Nikos Dimou - Έχοντας περάσει από το νησί της κατάθλιψης, και με δεδομένη την γκρίζα συννεφιά που βλέπω από το γραφείο μου, αντιδρώ ενστικτωδώς στις καταθλιπτικές σκέψεις. Συγνώμη, αλλά με ξεπερνά κάπως. Όσο για το αδύναμο ποιήμα εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα - χωρίς συγνώμη εδώ ...

    @Walter - Αντίδραση στο σημερινό Βρυξελλιώτικο «Beaucoup de nuages, peu d'eclaircies et quelques averses».

    @zizugataki - Ευτυχώς η χημεία μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τη σύνθεση των υγρών (χυμών έλεγαν οι αρχαίοι) αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τη δική μας σκέψη (ευθυκρισία μάλλον) για να μην γίνουμε υποχείρια των αντικαταθλιπτικών. Και προς θεού όχι σαλταρίσματα και αηδίες - η ζωή είναι (κι αν δεν είναι μπορούμε να την κάνουμε, είναι στο χέρι μας) ωραία «μέχρι το τέλος της διαδρομής».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. *despw
    Μα κι εμένα μου φαίνεται χάλια η μετάφραση. Δεν ρέει με τίποτα. Να μην πω για τα ορθογραφικά λάθη. Οι λινοτύπες εκείνης της εποχής είχαν μεσάνυχτα από ορθογραφία. Τουλάχιστον τώρα έχουμε τον Ορθογραφικό έλεγχο του Word. Σκέφτομαι κι εγώ αν τα καταφέρω να διαβάσω κάποιο από το Αγγλικό, ίσως το επόμενο.

    *πάντα σκεπτικιστής
    Και η τωρινή Δημοτική βιβλιοθήκη καλή είναι μόνο που μερικές φορές όταν πας για να διαβάσεις έχει φασαρία. Οι ίδιοι οι υπάλληλοι κάνουν φασαρία μερικές φορές. Επίσης θα μπορούσε να είναι πιο πλούσια και θα μπορούσε να έχει και ξενόγλωσσα βιβλία. Να φανταστείτε έχει μόνο ένα μικρό λεξικό της Ισπανικής που είναι της πλάκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Για όσους από μας το «δεκαπενταύγουστο» είναι φυγή από το πυρέσσον έξω και δροσερός στοχασμός, χωρίς κάποιο ευάγωγον πιπίνι να διασπά αμφιθυμικά την ενότητά μας, η φιλερημία είναι η μόνη ευπρόσδεκτη των «επί γήρατος ουδώ» ασθενειών· η μνημοσύνη ―ναι, έχετε δίκιο― η πλέον οχληρά.
    Παρ’ όλα αυτά, δεν εκύκλωσαν, ακόμη, αι του βίου μου ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον· περιμένω κι άλλες να καλύψουν το τόξον που απομένει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. επιμένεις να ανεφέρεσαι στο πιο αδύνατο ποίημα του Ελύτη

    Αν θυμάμαι καλά το έχει μελοποιήσει ο μακαρίτης ο δημήτρης λάγιος.

    Με ποιά ζυγαριά νίκο τα ζυγίζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. zizugataki:
    Ως «μαρμαράς» εκείνης της εποχής, να σε πληροφορήσω ότι οι λινοτύπες ήσαν πολύ πιο ορθογράφοι από το word και όλους τους σημερινούς «συγγραφείς» μαζί. Εν προκειμένω, μάλλον εσύ «έχεις μεσάνυχτα»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Yosemite Sam said...
    "επιμένεις να ανεφέρεσαι στο πιο αδύνατο ποίημα του Ελύτη
    Με ποιά ζυγαριά νίκο τα ζυγίζεις;"

    Για να αποφύγω γενική συζήτηση περί αισθητικών κριτηρίων θα πω μόνο δύο πράγματα.

    Βασίζομαι πρώτα στην άποψη του ίδιου του ποιητή που είμαι σε θέση να γνωρίζω.

    Δεύτερον είναι εμφανές κι από μία απλή ανάγνωση ότι δεν πρόκειται για ποίημα με την ίδια βαρύτητα όπως το Φωτόδεντρο ή τα Ελεγεία. Είναι στιχούργημα παιγνιώδες (όπως και "Τα Ρω του Έρωτα") και σωστά έπραξε ο Λάγιος που το μελοποίησε.
    Για κάτι τέτοιο προωριζόταν.

    Δεν λέω ότι είναι κακό - στο είδος του είναι χαριτωμένο. Αλλά δεν είναι αντιπροσωπευτικό για έναν τόσο μεγάλο ποιητή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κυρ Νίκο,
    ένα ακόμη ψυχοπορικό που έρχεται να επιβεβαιώσει το "οπωσδήποτε"!
    Ανεβαίνοντας το βουνό με τα πεύκα, το θυμάρι, τις αγριοσυκιές και τα αγριολούλουδα σταματάμε να ξαποστάσουμε στο μοναστήρι της Βαγγελίστρας.
    Οι παραλίες της ηδονής που αφήσαμε πίσω εκεί κάτω φαίνονται πιο όμορφες, πιο παρθένες απο εδω ψηλά. Τα παραθυρόφυλλα της μνήμης ανοίγουν ορίζοντες μακρύτερους απο την παραζάλη στην επαφή ενός ακόμη σώματος.

    Πιστεύω ότι αξίζει να διαβάσουμε ολόκληρο το διήγημα.
    Ο Παπαδιαμάντης έχει αμολήσει εδώ ωρισμένα αστροπελέκια που πιστεύω καθαρίζουν την συννεφιά στις σχέσεις μιας οικογένειας, και πόσο κοντά είναι η ευτυχία απο την δυστυχία.
    Την χωρίζει μόνο μια απόφαση και δυο θελήσεις.
    Ρεμβασμός του Δεκαπανταύγουστου

    Υ.Γ. #1
    Τι είναι ένας λαός, κοινότητα, σχολείο χωρίς Βιβλιοθήκη;
    Μιά ξερόλα χωρίς φάρο.

    -> Καψοκαλύβα
    Οι καλύτερες του βίου παραζάλες δεν βρίσκονται ψάχνοντας, αλλά σού ρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. zizugataki & mariosp

    οι λινοτύπες δουλευαν στις εφημερίδες - τα βιβλία έβγαιναν (τότε) ή στο χέρι (κάσα - έτσι τύπωσα την πρώτη μου συλλογή το 53) ή στην μονοτυπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Εντάξει δεν είχα σκοπό να κάνουμε τους λινοτύπες μεσανατολικό.
    Καλό 4ήμερο σε όλους.!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η "Justine" του Durrell είναι; Πως νόμιζα πως ήταν του Marquis de Sade! Πάντως και εμένα μου άρεσε πολύ. Ιδίως το κεφάλαιο με τους καλόγηρους!
    ..................................

    Εντάξει!Εντάξει! Ενα αστείο έκανα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Να ένα νέο θέμα:

    Το blog ως βοηθός στον περιορισμό του καπνίσματος!

    Θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μ@λ@κί@ν...

    (Αυτό m.m. το είχες προβλέψει; Άλλα 7 λεπτά ζωής...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανάποδα πράγματα. Εσείς ρεμβάζετε χαλαρώνετε απολαμβάνετε Παπαδιαμάντη. Εμείς τι φταίμε και μας στους στέλνετε όλους εδώ; Ανάσα δε μπορούμε να πάρουμε.

    Άντε καλή ξεκούραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Καλέ μου Δήμαρχε ,

    Καλοκαίρι σημαίνει να έχεις τόσες ώρες ένεργό ένα post και τα σχόλια να είναι ακόμα διψήφια!

    Στο θέμα μας:

    Δεν πολυαγαπάω τον Παπαδιαμάντη(ντροπή!).

    Διαφωνώ επίσης για τον Ηλιο τον Ηλιάτορα(Αγαπημένο το "τρελοβάπορο":).

    Το ότι δεν άρεζε στον Ελύτη δεν σημαίνει κατ΄ανάγκη ότι δεν είναι όμορφο eh? Επίσης , το ότι η συλλογή μελοποιήθηκε δεν είναι ένδειξη ελαφρότητας. Και το "Άξιον Εστί" μελοποιήθηκε και οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" μελοποιήθηκαν. Δεν είναι αριστουργήματα?

    (Ο Μεγάλος Καβάφης είναι a priori μελωδικός και μελένιος. Δεν χρειάζεται μελοποίηση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Όπως λέει μία φίλη, τον παλιό καιρό ο κόσμος δεν πήγαινε διακοπές, ήταν όμως πιό ξεκούραστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Kαλημέρα σε όλους/ες (τους ελάχιστους εναπομείναντες...)

    Έλεγα κι εγώ - μα δεν θα φύγουν;

    Ε, να που έφυγαν όλοι και τα μόνα μηνύματα που έρχονται είναι αγγλόφωνα spam που με συγχαίρουν για το μπλογκ.

    Εντωμεταξύ εγώ τέζα με ίωση - σπηλαιώδης βήχας που ξεριζώνει τα σωθικά.

    Κρύωμα τον Δεκαπενταύγουστο; Να και κάτι πρωτότυπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλημέρα και συγχαρητήρια, κύριε Δήμου. Ενδιαφέρον το μπλογκ σας...

    spam: «έστειλα» τον Παπαδιαμάντη και διαβάζω πρωί - πρωί (για πρώτη φορά!) τις «Ήσυχες μέρες στο Κλισί»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Καλημέρα και περαστικά.
    Όντως μεγάλη ταλαιπωρία κρυολόγημα μέσα στο δεκαπενταύγουστο.

    Κατά τα άλλα η Αθήνα τον Αύγουστο είναι απόλαυση.
    Είναι μεγάλο ευτύχημα να έχεις δικιά σου δουλειά και να επιλέγεις πότε θα φύγεις.
    Δεκαπενταύγουστο δεν κουνάω ρούπι ποτέ!
    Ετοιμάζομαι για να ρεμβάσω στο fnac!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ο Ήλιος είναι ακόμα ο ίδιος. Τα σκαλιά είναι όντως πολύ περισσότερα, κρύβουν πολύ περισσότερες παγίδες, και δεν ξέρεις πιά καλά καλά πύ να πατήσεις. Τότε όλα ήταν σαφή: Από "εδώ" είναι το Καλό, από "εκεί" είναι το Κακό. Διαλέγετε και παίρνετε. Γνωρίζοντας και τις συνέπειες των επιλογών σου. Τώρα, ούτε συνέπειες, ούτε καν επιλογές. Όλα ερμαφρόδιτα, κάτι σαν τους μετροσέξουαλ. Όλα αβέβαια και επισφαλή.

    Όμως ο Ήλιος είναι πάντα ο ίδιος, και είναι τα πάντα. Σας παρακαλώ, μην σας ξανακούσω να μιλάτε για θάνατο, Δον Γάτο. Σάς χρειαζόμαστε, για πολύ καιρό ακόμα.... κι ας διαφωνούμε κάπου κάπου. Διαφωνώντας κερδίζουμε ακόμα περισσότερα απ'ότι αν συμφωνούσαμε, δεν... συμφωνείτε;;;;;;

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Stavros Katsaris said...
    Ετοιμάζομαι για να ρεμβάσω στο fnac!

    Μια και θα πάτε στο Ναό (που έλεγε κι o Harry) o συνδυασμός Πλαίσιο+Παπασωτηρίου (εκτός δίσκων) είναι καλύτερος από την Fnac. Προσέξτε και τις τιμές της, είναι μερικές φορές υπέρογκες.

    mariosp: από τον Παπαδιαμάντη στο Miller - από τον Παράδεισο στην Κόλαση θα έλεγαν μερικοί...

    Ευχαριστώ όλους για τα περαστικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μόλις είδα για το "κρύωμα"- περαστικά. Υποφέρω κιεγώ τελευταία ιδιαίτερα, αλλά όχι λόγω κρυώματος... δυστυχώς λόγω θυελλώδους αλλεργίας στην γατούλα που πήρα πριν λίγο καιρό. Σας μιλάω για δύο σπρευ και ένα χάπι, και πάλι δενξέρω αν θα μπορέσω να την κρατήσω. Αν υπήρχε Θεός θα πρέπει να είναι πάρα πολύ σατρανικός και τώρα να σκάει στα γέλια, στερώντας μου μια από τις λίγες μου παρηγοριές.... μετατρέποντάς την σε καταστροφή μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Καλημέρα και περαστικά !

    Επειδή ξεπέρασα κατά πολύ την ποσόστωσή μου σε σχόλια, θα συνεχίσω να παρακολουθώ μάλλον «σιωπηλός», απολαμβάνοντας την βροχούλα και την γκριζάδα της Φλάνδρας ...

    Υ.Γ. Τα τρία πράγματα που με κρατάνε στο Βέλγιο: 1) Τα chicons 2) Τα λαχανάκια Βρυξελλών και 3) Η δωρεάν ενυδάτωση δέρματος. (Αστείο στο οποίο οι αυτόχθονες γελούν με κάποια μικρή καθυστέρηση 2-3 λεπτών).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Καλημέρα,

    Πολλοί φίλοι είναι ¨ανάσκελα¨ τις μέρες αυτές λόγω ίωσης!(Νίκο περαστικά σύντομα).

    Μια καλή συντροφιά:

    http://www.audiobooksonline.com/

    Αφηγήσεις βιβλίων στην αγγλική.

    Και για λιγότερο (εώς καθόλου θα έλεγα) δαπανηρά αποτελέσματα, κάντε την αναζήτηση σας στο:

    thepiratebay.org

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Αγαπητέ Ν.Δ.
    Αγαπητοί φίλοι
    σας χαιρετώ

    Με την άδεια του Λευτέρη Κριτικάκη
    πάνω στο πολύ περιεκτικό του κείμενο - ποιήμα ( Παρ Αυγ 11, 09:23:22 μμ )

    Ι
    Εγώ είμαι χτίστης

    Χτίζω πέτρες

    Οι πέτρες γίνονται τοίχοι,
    οι τοίχοι γίνονται δωμάτια
    τα δωμάτια σπίτια
    τα σπίτια πόλη

    Το δειλινό, κάθε δειλινό
    κάθομαι ψηλά στον λόφο
    και κοιτώ την πόλη μου

    ( πίνοντας παγωμένο αναψυκτικό
    που αφρίζει σε δροσερό τενεκεδάκι )

    Τρίβω το μάγουλο και κοιτάζω
    αχόρταγα την πόλη μου,
    τους κόπους της ημέρας

    Αναρωτιέμαι

    Άραγε θα κατοικηθεί η πόλη
    ή κάποιος απρόσεκτος
    θα την πατήσει
    και θα την τσαλακώσει πάλι

    Αύριο και κάθε αύριο
    θα χτίζω μια πόλη

    Εγώ o πάντα άστεγος


    ΙΙ

    Στην πιο ταπεινή γειτονιά
    της πιο ταπεινής μου πόλης
    μια μέρα σκοπεύω να κουρνιάσω

    Αν ακούσω φωνές παιδικές στους δρόμους της,
    γυναίκες να ψωνίζουν
    άνδρες να μαστορεύουν

    «Φτάνει πια» θα πω
    «Υπήρξα χτίστης καλός και συνετός»

    Και ύστερα θα κοιμηθώ
    τον ύπνο του δικαίου

    Σ΄ ένα παγκάκι
    ή στην πετρόσκαλα
    στην πιο λευκή πλατεία
    της ταπεινής μου πόλης

    Εκεί θα κοιμηθώ
    με μια πέτρα για προσκέφαλο.

    Περήφανος

    Και θα ονειρευτώ ένα λόφο
    και κάτω απ’ τον λόφο
    τη χλαλοή μιας πόλης.


    Μ Κκαϊλής

    Εσπέρα
    11 προς 12 Αυγούστου 2006

    Αφιερωμένο στην
    ΕΙΡΗΝΗ
    στο Λευτέρη, στο Νίκο
    και στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αγαπητέ Νίκο Δήμου

    Περαστικά και από μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Takis Alevantis said...
    "Επειδή ξεπέρασα κατά πολύ την ποσόστωσή μου σε σχόλια"

    Τάκη μη γίνεσαι γραφειοκράτης - τέτοια εποχή με τόσο λίγους επισκέπτες... Από το Σεπτέμβριο οι ποσοστώσεις.


    Μάυρε συνάδελφε - αποευαισθητοποίηση γρήγορα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Fnac πηγαίνω μόνο για δίσκους.
    Συμφωνώ για Παπασωτηρίου+Πλαίσιο.

    Θα ρεμβάσω με μουσική υπόκρουση.
    Και οπωσδήποτε θα επισκεφτώ και μαγαζιά για κανένα καλούδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Αγαπημένε ΝικόΔημε, περαστικά και μάλιστα πολύ-πολύ σύντομα!

    Τα ίδια αναγνώσματα σε άλλους καιρούς αποκαλύπτουν άλλους κόσμους: Ο "Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου" στα σημερινά μάτια μου πήρε άλλο νόημα, δραματικό: είναι που μας τρώει η αγωνία για το ευάγωγο ακόμα κι όταν όλα δειχνουν οτι είμαστε καλά...


    Φίλε Τάκη, μετά το τελευταίο κείμενό σου για τα τζιτζίκια, "δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε περί ορίου σχολίων!!!

    Με πολλή πολή αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. @ takis alevantis:

    Ay Marieke, Marieke je t'aimais tant
    Entre les tours je Bruges et Gand
    Ay Marieke, Marieke il y a longtemps
    Entre les tours de Bruges et Gand

    Μια Marieke δε θα σας κρατούσε στο Βέλγιο περισσότερο από τα...ραδίκια και τα λαχανάκια; :-))
    Και τότε ποιός θα νοιαζόταν για την ενυδάτωση του δέρματος;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @ ND
    Περαστικά και από μένα.


    @ stavros katsaris

    "Κατά τα άλλα η Αθήνα τον Αύγουστο είναι απόλαυση. Είναι μεγάλο ευτύχημα να έχεις δικιά σου δουλειά και να επιλέγεις πότε θα φύγεις. Δεκαπενταύγουστο δεν κουνάω ρούπι ποτέ!"

    Συμφωνώ και επαυξάνω!

    Ο γράφων όμως μπορεί να μην έχει ίωση αλλά μέγκα-υπερκόπωση για να απολαύσει φέτος την άδεια Αθήνα.

    ΥΓ. Αν προλάβαιναν να κτισθούν τείχη έως Τρίτη βράδυ!! lol (αστειεύομαι προφανώς).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Από τους λίγους εναπομείναντες ευχές για γρήγορη ανάρρωση. Ίσως όμως έχουμε-έχετε πάθει μια ...ψυχολογία στην άδεια Αθήνα (αθάνατε Μπιθικώτση!). Είναι ψυχοσωματική η ασθένεια. Το κρύωμα προσπαθεί να πείσει το σώμα σας ότι είναι χειμώνας για να δικαιολογήσει την παραμονή του εδώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Καλημέρα!

    ΝΔ, ολόψυχα περαστικά και ταχεία ανάρρωση! Εκτός από πρωτότυπη, είναι ακόμη πιο δύσκολη μιά ίωση το κατακαλόκαιρο..

    Υποφέρεται όμως όταν έχεις καλή παρέα (ή τέλος πάντων ότι έχει μείνει απ'αυτήν!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. titmus said...
    @ takis alevantis:
    Ay Marieke, Marieke

    Καλή η Marieke του Brel αλλά ο ίδιος έχει γράψει τα χειρότερα για τους συμπατριώτες του (Les Flamandes) και τον επίπεδο τόπο του (Le plat pays qui est le mien).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλημέρα.Και γω δεν φεύγω για διακοπές τον Αύγουστο.Να σημειώσω μια μικρή λεπτομέρεια :ζω μόνιμα σε νησί (χε χε).
    ΝΔ,περαστικά, τρέχουν ιώσεις αυτή την εποχή.

    Aσχετο:
    Στη διεύθυνση http://irrepressible.info/ υπάρχει ένα ψήφισμα για ελεύθερο διαδικτυο.Δεν ξέρω αν έχει κάποια αξία η υπογραφή μας εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Kαλημέρα don και περαστικά.
    Ο Αυγουστιάτικος ρεμβασμός σου με παρέσυρε σε σκέψεις απολογισμού, αυτοκριτικής, προβληματισμού για τις μέρες που 'ρχονται ("ψήνεται" και η μπαμπίνα, είναι σχεδόν έτοιμη...).
    Με προβλημάτισες και με τον Παπαδιαμάντη, έχω χρόνια να τον διαβάσω.
    Είναι καταχωρημένος ως μέγιστος γραφιάς, απλός αλλά βαθιά αληθινός, αλλά ολίγον "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια", δεν εννοώ πολιτικά, αλλά αισθητικά.

    Καλημέρα paragrafos - καλωσήλθες!

    Καλημέρα mariosp, εξαιρετική η τελευταία σου μινιατούρα, Κορμιά αυθάδη...

    Καλημέρα σε όσους ζουν σε ήλιους διαφορετικούς: m.m., λευτέρης, ovi.

    Καλημέρα stavros katsaris, το αφιέρωμα σου ευωδιάζει τη μπλογκόσφαιρα.

    Καλημέρα aphro, mickey, harry κλπ - μου λείπετε...

    Καλημέρα σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. @ nd
    To "Le plat pays" ίσα ίσα είναι ένας ποιητικός ύμνος στη Φλάνδρα που τόσο αγαπούσε ο Brel.
    Το "Les Flamandes" είναι ένα τραγούδι που καταγγέλει τον συμβατικό τρόπο ζωής και τα πρέπει. Σίγουρα δεν σφορά μόνο στις φλαμανδές αλλά προεκτείνεται σε όλες τις συντηρητικές ανθρώπινες κοινωνίες, ένα συμβολικό (μέσω "των φλαμανδών") κατηγορώ στον συντηρητισμό (ως τρόπο ζωής και σκέψης) εκφράζει.
    Εκεί που "τα έχωσε" σκληρά στους φλαμανδούς εθνικιστές ο Brel ήταν στον υπέροχο τελευταίο δίσκο του με το τραγούδι "Les Fleminguants", το οποίο όταν πρωτοκυκλοφόρησε απαγορεύτηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να μεταδίδεται από τα ΜΜΕ στο Βέλγιο, θεωρήθηκε πολύ προκλητικό. Βέβαια κάποιοι ήδη είχαν καταλάβει, ότι και αυτό ήταν μια καταγγελία στον εθνικισμό γενικότερα και στη θέση των φανατικών φλαμανδών θα μπορούσαν να βρίσκονται οι Βαλλόνοι, ή ακόμη και Γάλλοι,Άγγλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. @paragrafos - Καλώς μας ήλθες πάλι. Δηλαδή πήρα bonus λογοδιάροιας;

    @titmus - Φτύσε στον κόρφο σου ευλογημένε ! Δεν ξέρεις ότι,

    Si tu prends l'italienne,
    le poison tu craindras, Colas;
    Si tu prends l'espagnole,
    esclave te fera, Colas;
    Si tu prends la française,
    elle t'en cornera, Colas;
    Si tu prends l'allemande,
    ivrogne elle sera, Colas;
    Si tu prends la Wallonne,
    tétue elle sera, Colas;
    Si tu prends la flamande,
    trop d'enfants te fera, Colas;
    Quands tu prendras l'anglaise,
    trop fade elle sera, Colas


    Γι' αυτό και εγώ πήρα μια όμορφη κρητικοπούλα, και δεν χρειάζομαι Marieke και κουραφέξαλα. Εξάλλου, όπως λέει κι ο Brel, Les Flamandes ça n'est pas souriant ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Δυστυχώς Δον Γάτο ο αλλεργιολόγος μου μού το ξέκοψε κι αυτό. Για να πετύχει η απευαισθητοποίηση, που κρα΄τάει 1-2 χρόνια, πρέπει να ΜΗΝ υπάρχει γάτα για το διάστημα αυτό...

    Τι να πω! Ήδη την απέκλεισα από το υπνοδωμάτιό μου και πάω κάπως καλύτερα. Αν βελτιωθώ αισθητά θα την κρατήσω. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω με δύο σπρέι και ένα αντιισταμινικό την ημέρα....

    Είδατε βάσανα που έχει ο κόσμος;

    Σ:(((

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Θεολογία της ζέστης!!!

    Αν εγώ δεν πιστεύω στον Θεό, υπάρχει Θεός;

    Αν πω "όχι", τότε έπεται ότι ο Θεός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πίστη μου.

    Αν πω "ναι", τότε μπλέκω:

    Αν ισχυριστώ ότι ο Θεός υπάρχει πέραν της δικής μου πίστης, τότε κάνω στην πραγματικότητα μια δήλωση πίστης: ο Θεός υπάρχει. Το πιστεύω.
    Άρα, στην δεύτερη περίπτωση, λέω "ναι" και εννοώ "όχι" και πάλι.

    Συμπέρασμα: ο Θεός υπάρχει αν και μόνο αν πιστεύω.

    Παράδειγμα: Ρωτήστε όποιον από τους δώδεκα Θεούς θέλετε.

    Συμπέρασμα 2: Κάνει ζέστη κι έχω λαλήσει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Μαύρος Γάτος said...

    "Δυστυχώς Δον Γάτο ο αλλεργιολόγος μου μού το ξέκοψε κι αυτό."

    παρά την αναμενόμενη αντίδραση του Γάτου, λέω: ομοιοπαθητική δοκιμούλα; ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Oύτε συνεννοημένοι να ήσασταν με τον Δ. Κούρτοβικ.

    Στο σημερινό του εξαιρετικό άρθρο στα ΝΕΑ, μιλάει για τον Παπαδιαμάντη (κατ' αντιπαράθεση με το Ροϊδη!) ή μάλλον για τις μεταφράσεις τους στη δημοτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. @ takis alevantis

    Χωρίς να θέλω να "σπείρω δαιμόνια", πως ταιριάζει μια κρητικιά στο σκηνικό της Φλάνδρας;
    "Le ciel flamand couleur des tours de Bruges et Gand"...
    Όσο για το "souriant", μάλλον με τον άνθρωπο έχει να κάνει και όχι με την καταγωγή :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. heinz said...
    "παρά την αναμενόμενη αντίδραση του Γάτου, λέω: ομοιοπαθητική δοκιμούλα; ε;"

    Αν είναι να σωθεί η γατο-σχέση επιτρεπτή και η συμμαχία με τον διάβολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. «Η ευτυχία - αν υπάρχει - είναι υπόθεση μνήμης. Όσο λιγότερη τόσο καλύτερα. Όσο πιο νέοι, τόσο βραχύτερο παρελθόν.»

    «Ευτυχία είναι η σύμπτωση φαντασίας και πραγματικότητας» λέγανε οι πρώτες λέξεις που διάβασα από τον οικοδεσπότη – χρόνια πριν. Φανταζόμαστε (φυσικά) κυρίως πράγματα που θα μας έκαναν ευτυχισμένους. Το θέμα είναι πως αν αύριο όλα άλλαζαν και γινόμασταν όπως θα θέλαμε στα πιο τρελά μας όνειρα, θα χρειαζόμασταν τη μνήμη (την ανάμνηση της δυστυχίας) για να νιώσουμε την ευτυχία στην πραγματική της διάσταση.

    Κάποιος με τέλειο κορμί χωρίς την ανάμνηση της εποχής που ήταν παχύσαρκος, ένας υγιής χωρίς την ανάμνηση αρρώστιας, ένας πάμπλουτος χωρίς την ανάμνηση φτώχιας... θα ήταν μισά ευτυχισμένοι. ‘Χωρισμός είναι ό,τι θέλουμε από την Κόλαση’.

    Η χαρά από την εκπλήρωση των επιθυμιών, προϋποθέτει μνήμη της κατάστασης όπου όσα εκπληρώθηκαν ήταν ακόμα επιθυμίες. Ακόμα και η Εδέμ, χωρίς την ανάμνηση της εκδίωξης και της ζωής έξω από αυτήν, θα είχε ψεγάδι (την απαγόρευση). Κι αυτό το ψεγάδι, μάλλον θα οδηγούσε στο να ξαναεκδιωχθούμε.
    _________

    Ο Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου, τώρα, είναι ρεμβασμός από τα σύννεφα της φαντασίας, στην κοιλάδα της πραγματικότητας. Ευτυχία είναι οι - λίγες - ψηλές κορυφές της κοιλάδας, που φτάνουν τα σύννεφα.

    Αν κατεβάσεις τη φαντασία σου – αν γίνεις μέρα με χαμηλά σύννεφα ή ακόμα, ομίχλη – τότε συμβιβάζεις τις επιθυμίες σου στην πραγματικότητα. Αν όμως μέσα σου επιμένεις να είσαι ηλιόλουστη μέρα, αυτοκαταδικάζεσαι στη δυστυχία. Και τότε όντως, είναι θέμα μνήμης, δηλ. της θέας του αχανούς διαστήματος μεταξύ κοιλάδας και σύννεφων. Όσο λιγότερο βλέπεις, τόσο το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Lefteris Kritikakis said...
    Και ξέρεις, όταν χτίζεις, δεν χρειάζεσαι καμία από τις ομπρέλες που αναφέρουν οι άλλοι (Παπαδιαμάντης, Ελύτης, κλπ)".

    Χωρίς αυτές τις "ομπρέλες" η ζωή σου θα ήταν πολύ φτωχή. Τι νόημα έχει να χτίζεις όταν είσαι άδειος μέσα σου; Το παίζεις αυτάρκης και αυτόνομος - αλλά όλα αυτά που σκέπτεσαι και λες κάποιοι τα έχουν δημιουργήσει πριν από σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Nikos Dimou said...

    "Το παίζεις αυτάρκης και αυτόνομος.."

    Ακόμα κι οι προσδιορισμοί αυτοί, έχουν νόημα μόνο σε-σχέση-με...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Lefteris Kritikakis said...

    "Αυτό είναι γιατί μέχρι τώρα έβρισα πριγκίπισσες και κοιτάω να δω άμα βρήκα τη βασίλισσα τώρα."

    Άμα δε ρίξεις δουλειά μαζί με την πριγκήπισσα να χτίσετε παλάτι, βασίλισσα δε θάβρεις ποτέ.

    Φιλικά το λέω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Ξαναθυμίζω ένα στίχο του Σεφέρη:

    Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας

    Και φυσικά Λευτέρη δεν μιλάμε για προτομές - νεκρά πράγματα. Μιλάμε για ουσία που κυκλοφορεί στις φλέβες σου.

    (Ο ίδιος ο Σεφέρης έλεγε ότι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος είναι να γίνει ανδριάντας ή δρόμος).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Πέρσι τέτοιον καιρό περιμέναμε πως και πως να φυσήξει πρώιμο αεράκι κατά το δείλινό να προλάβουμε κι εμείς τα παιδάκια στην κάτω αλάνα, να τα δούμε τουλάχιστον να παίζουν, οι τρείς μας ως συνήθως.

    Κοιτάζω το ημερολόγιο: "12 Αυγούστου, επιτέλους φύσηξε ψευτοδροσούλα κατά τις εφτά και μισή κι αμέσως βουρ για την αλάνα! Μικρά και μεγάλα παιδάκια είχανε χωριστεί σε δυο ετερόκλητες γυμνές ομάδες και μαζί με τη δροσούλα κυνηγούσανε κι αυτά την μπάλα ευραίνοντας τα μάτια και το χαμόγελο της κορούλας μας. Πότε πάνω πότε κάτω, φωνές, χαρά, κακό! Τσακωμοί, βρισιές, χτυπηματα, θόρυβοι,¨"ξετιμάσματα", μικροσυμπλοκές, συμφιλιώματα και ξανά με τη δροσούλα να κυνηγάνε κατά κύματα την μπάλα που τη λέγανε ζωή, που τη λέγανε χαρά, που τη λέγανε γιορτή!

    Ξεθάρρεψε κι η κορούλα μας - την κρατούσαμε στα χέρια εναλλάξ, αν και τριών ετών τότε - κι ήθελε να κατεβεί, να τρέξει, να παίξει, να γευτεί γιορτή. Με τα πολλά την αφήσαμε. Στάθηκε λιγο, έκανε ένα βήμα δειλό κι άλλο ένα μετά. "Πρόοδος" είπαμε. Στο επόμενο παραπάτησε και η άσφαλτος δεν χαρίζει κάστανα. Βάλαμε πάγο, είπαμε να φύγουμε, όμως εκεί, ξέχασε και το πόνο και δεν το κουνούσε. Στα χέρια πάλι, "ααλίτσα" (αγκαλίτσα).

    Σε λίγο, ζήτησε πάλι να κατεβεί. Τώρα περπατουσε πιο προσεχτικά. Εκανε όμως να τρέξει, πάτησε λίγο πιο ψηλά από ό,τι (δεν) μπορουσε να υπολογίσει και πάλι κάτω. Πάγος ξανά, κλάματα, "παμε να φύγουμε" αλλά τίποτε.

    Πότε στα χέρια "ααλίτσα" και πότε με την άσφαλτο στη μούρη. Η ισορροπία αργούσε πολύ... Όμως έμεινε και μείναμε εκεί μέχρι που έφυγε και το τελευταίο ζωηρό παιδάκι κι άρχισαν πια να μαζεύονται γατούλες στο τέρμα του γηπέδου, ποιος ξέρει γιατί... Τώρα ήθελε τις γατούλες αλλά η ώρα πράγματι πέρασε"


    Σήμερα, μετά ένα χρόνο ακριβώς, η δροσουλα την ίδια ώρα μας περίμενε. Σα δώρο αναπάντεχο "γαλάζιο και νεραϊδένιο" (καλά τα λέω Αγαπημένε;) ήλθε ξανά στις εφτάμιση και συνεχίζει ακόμα...

    Αμέσως τρέξαμε στην αλάνα. Ελάχιστα παιδιά μα ούτε που μας ένιαξε. Ετρεχε με το γειτονόπουλο τον Κυπριανό (κι εκείνος τεσσάρων χρονών) πάνω-κάτω. Έτρεχε, δεν περπατούσε. Κι όσες φορές έχανε την ισορροπία της ήταν τζάμπα χτυποκάρδι...

    Μμμμ, αυτή η δροσούλα η σημερινή, έφτασε ως τις καρδούλες μας...

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. διόρθωση:

    ευφραίνοντας



    Με αγάπη, Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. "Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί
    όπου και να θολώνει ο νους σας

    μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
    και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

    Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα
    θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου

    με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη.
    Καλό το νερό

    και πέτρινο το χέρι του μεσημεριού
    που κρατεί τον ήλιο στην ανοιχτή παλάμη του"

    Άξιον Εστί - Οδ. Ελύτης


    Αυτές είναι οι παραδόσεις και η πίστη του λαού μας, μέρος του πολιτισμού μας.


    Στην Παναγία τήν Κουνίστρα

    "Εις όλην την Χριστιανοσύνη
    μια είναι μόνη Παναγία αγνή,
    κόρη παιδίσκη, Άσμα των Άσμάτων,
    χωρίς Χριστόν, θείο παιδί, στά χέρια,
    και τρεφομένη με αγγέλων άρτον!..

    Εσύ' σαι η μόνη Παναγία Κουνίστρα,
    που εφανερώθης στης Σκιάθου το νησί,
    εις δένδρον πεύκου επάνω καθημένη,
    κ' αιωρουμένη εις τερπνήν αιώραν,
    όπως αι κορασίδες συνηθίζουν...

    Εφανερώθης, κι όλος ο λαός
    μετά θυμιαμάτων και λαμπάδων
    εν θεία λιτανεία σε παρέπεμψε -
    κ' εσήκωσεν ωραίον λευκόν ναόν,
    που με πιατάκια ελληνικά σου στόλισε!..

    Κι όλος ο ήλιος έλαμπεν εις τον ναόν σου,
    και φως τον πλημμυρούσε μαργαρώδες,
    όλα τ' άστέρια εφεγγοβολούσαν,
    και η σελήνη εχάιδευε γλυκά
    τα απλά της εκκλησίας σου καντιλάκια !..

    Κ' είδες, η Κόρη, του λαού την πίστιν,
    είδες και την πτωχείαν κ' ευσπλαχνίσθης,
    όπως το πάλαι είχε σπλαχνισθή ο Υιός σου
    τους προγόνους του ίδιου του λαού,
    ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα...

    Κι άρχισες να γιατρεύης τους αρρώστους
    και να γιατρεύης τους δαιμονισμένους -
    που ήρχετο ώρα κ' εις τους τοίχους εχτυπώντο
    με φοβερόν συγκλονισμόν -
    κι άρχισες, θεία, να θαυματουργής!..

    Κ' η χάρη σου ξαπλώθηχε ως τα πέρατα
    του ειρηνικού νησιού της Σκιάθου -
    ω Παναγιά μου, κόρη πάναγνη, καλή!
    ...Κ' ίσως να φτάση κι ως εμένα και ν' απλώση
    γαλήνη στην ψυχή μου, την αμαρτωλή...".
    Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

    Μην ξεχνάμε τον Αγ. Ελισσαίο το εκκλησάκι "τού" Παπαδιαμάντη στην Πλάκα. Εκεί έψελνε στις αγρυπνίες και θυμόταν τα Σκιαθίτικα εκκλησάκια της νιότης του.

    Ο διαχρονικός Παπαδιαμάντης:
    "Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ό,τιδήποτε . Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχη δια παντός ανάγκην της θρησκείας του."

    "Η πλουτοκρατία ήτο και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς."

    "Τίς ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαύξ, η θρηνωδούσα επί των ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι κακοί κυβερνήται της Ελλάδος."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Χρόνια πολλά.
    Σαν σήμερα πριν 2 χρόνια ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας.
    Ευτυχώς, οι ξένοι έφυγαν και δεν πρόλαβαν την μετα-Ολυμπιακή κατάντια:

    http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=83268540,90831164,96489148,3512940,11330540

    http://www.alphatv.gr/index.asp?a_id=90&news_id=16893

    Επί του θέματος: Μήπως έχουμε υπερτιμήσει τους έλληνες ποιητές και λογοτέχνες;
    Κάτι λέγαμε για ... άσπρους ελέφαντες τις προάλλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Πράγματι διαχρονικός ο Παπαδιαμάντης. Διαβάστε τι λεει, ανάμεσα στ'άλλα, στο «Η επίσκεψις του αγίου δεσπότη».

    ... Εκεί, εις το τέλος της δοξολογίας - και αυτό υπήρξε μετά την περί κωδωνοκρουσίας διαταγήν, την δια του διάκου δοθείσαν, η πρώτη χαρακτηριστική πράξις της ποιμαντικής του - επετίμησεν ένα των ιερέων, διότι ως επαρχιώτης και ασυνήθιστος από αρχιερατικάς ιεροπραξίας, ... δεν είπε: «Δι' ευχών του αγίου Δεσπότου ημών». Ο δυστυχής ιερεύς πως να το ξεύρη, αφού πουθενά δεν το είχεν εύρει γραμμένον.

    Την Κυριακήν, όταν ελειτούργησεν ο Επίσκοπος, ... έδωκεν νέον δείγμα της ποιμαντικής του. ... τον γεροντότερον, τον πλέον πεπειραμένον αλλά και εγγράμματον ιερέα, τον έπιασεν αποτόμως από τον βραχίονα, βαστάζοντα το Άγιον Ποτήριον, και τον εβίασε να σταθεί επί εν λεπτόν εις τα βημόθυρα δια να είπη το «Πάντοτε» ... όμως το Ευχολόχιον γράφει μόνον ότι «βλέπει ο ιερεύς προς τον λαόν» και όχι, ίσταται εις την Αγίαν Πύλην. Ό,τι δε περιττόν γίνεται, μαρτυρεί μόνον τάσιν προς το πομπώδες και θεατρικόν - όπως συνηθίζουν μάλιστα οι Ρώσοι.

    ...

    Τέλος ο Σεβασμιώτατος, αφού έδωσε το τελευταίον και κυριώτερον μάθημα ποιμαντορικής εις τους ιερείς του - τους ενουθέτησε να είναι καθάριοι, να μη καπνίζουν ναργιλέ δημόσια και να μη κρατούν ποτέ ράβδον - εν ήχω κωδώνων και πάλιν, προεπέμφθη, επεβιβάσθη στο βαποράκι κ' επήγε να ποιμάνη και άλλα πρόβατα.


    Μήπως το κείμενο αυτό σας θύμισε κάποιους σύγχρονους «ποιμένες» και εκκλησιαστικούς κυβερνήτας, τους οποίους, σύμφωνα με τον «να λέγεται» τους έχουμε, και θα τους έχουμε δια παντός, ανάγκη;

    Διαχρονικός πράγματι ΟΛΟΣ ο Παπαδιαμάντης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Καλημέρα!

    Η ίωσή μου πάει από το κακό στο χειρότερο.

    Δεν φτάνει που οι διακοπές μου ακυρώθηκαν - δεν μπορώ να χαρώ και την άδεια Αθήνα!

    Συγγνώμη για την γκρίνια πρωί-πρωί.

    Σωστό το υστερόγραφο του Κριτικάκη. Η μεγαλύτερη σφαγή και γενοκτονία γίνεται στο Νταρφούρ του Σουδάν με πάνω από 200.000 νεκρούς και περνάει απαρατήρητη. Στην Σρι Λάνκα σκοτώνονται περισσότεροι από ότι στον Λίβανο - στην Τσετσενία επίσης. Η ενημέρωση είναι επιλεκτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Νίκο Δήμου
    Ξανά περαστικά

    Αγαπητέ Λευτέρη,

    Καλημέρα

    Η ομπρέλα σου είναι μια άλλη, ξεχωριστή ομπρέλα,
    ή δική σου ομπρέλα.

    Σκοπό έχει ( πρέπει να έχει ) να σε προστατεύει από την όξινη βροχή και τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου.

    Η βροχούλα είναι καλοδεχούμενη.

    Είναι όμως υπερθέαμα να βλέπεις την πολυχρωμία των ομπρελών γύρω σου και να μπορείς να χαίρεσαι γι' αυτό.

    Αναπόφευκτα η δική σου ομπρέλα έχει τις δικές τις μοναδικές αποχρώσεις ( και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω ‘αντανάκλασης’ ).

    Τείνω να συμφωνήσω με τον Νίκο Δήμου ( και με τον Σεφέρη )
    "Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας" και κατά συνέπεια και οι πράξεις μας είναι ανάλογες με τη φιλοσοφία που τελικά υιοθετούμε.

    Συμφωνώ επίσης ότι ‘ο αγώνας’ είναι μοναχική υπόθεση, που δεν πρέπει όμως ποτέ να μας οδηγεί στη μοναξιά.

    Με αγάπη

    Μ. Κκαϊλής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Και ο Παπαδιαμάντης απο
    φιλάσθενος ξεκίνησε...




    (Ο Π. ΝΙΡΒΑΝΑΣ μας λέει για τα μαθητικά του χρόνια ότι: "… ο Αλέκος ήτο εγγεγραμμένος Αλέξανδρος Αδαμαντιάδης και ήτο ακόμη πρώτος εις την τάξιν του, μελαγχολικός, πάντα εντροπαλός και φιλάσθενος". Μετά από πολλές στερήσεις και διαμάχες με την οικογένειά του γυρίζει ντροπιασμένος στο νησί αφού ο πατέρας του δεν τάβγαζε πέρα.

    Είναι είκοσι χρονών και τρεις δυνάμεις αντίρροπες παλεύουν μέσα στην ψυχή του. Έρωτας, θρησκεία, τέχνη τον βασανίζουν καθώς καμιά δε βρίσκει την κυριαρχία της πάνω στην άλλη. Ο καλόγερος Δαμιανός του μιλάει για την αποστολή του μοναχού για τον μεγάλο προορισμό του. Ο ασκητής είναι νικητής του κόσμου.)

    http://users.kor.sch.gr/bandrik/papadiamantis.htm



    και ασκητής εν τω κόσμω κατέληξε....

    να προσέχετε...


    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Περαστικά σας κυρ Νίκο.
    Οι ιώσεις είναι θέμα χρόνου μια και τα αντιβιοτικά δεν έχουν επίδραση στους ιούς.
    Άφθονο νερό και χυμοί θα βοηθήσουν.
    ------

    Τάκη πήρατε προσωπικά το "νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων", λόγω ύψους;

    Χαίρομαι που συμφωνείτε στις διαχρονικές αλήθειες του Παπαδιαμάντη.

    Absolute power corrupts absolutely.
    Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Αυτή είναι η γνώμη μου για το θέμα της αλαζονείας της εξουσίας.
    Τώρα αν "έχει ανάγκη" η Ελληνική Εκκλησία τέτοιους ηγέτες "ένας Θεός το ξέρει".

    Το σωστό είναι Τάκη ότι θέτοντας τον εαυτό σας εκτός της Ορθοδοξίας δεν έχετε δικαίωμα συμμετοχής (άμεσα ή έμμεσα) στην εκλογή αυτών των εκκλησιαστικών ηγετών.

    Κάποιος που εκούσια δεν συμμετέχει με πίστη στον θεσμό και δεν κάνει χρήση των δικαιωμάτων του δεν μπορεί να παραπονιέται για το τι είδος ηγέτες εκλέγονται μέσα απο τους θεσμούς.

    Αν πιστεύετε με τόσο ζήλο στην Ορθοδοξία και ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ανάγκη απο αλλαγή ηγεσίας για το καλό της, τότε πρέπει να ενεργείτε με θετική κριτική για αυτήν την αλλαγή.
    Τάκη, αν πάλι πιστεύετε ότι χρειάζεται αλλαγή στην πνευματικότητά τους και στην συμπεριφορά τους, πάλι μέσω της Εκκλησίας είναι δυνατόν να επιτευχθούν τέτοιες αλλαγές.

    Η κακόβουλη κριτική έχει τα όρια της. Δεν είναι παραγωγική.
    -------

    Λευτέρη, ο Παπαδιαμάντης είναι απο εκείνους τους δημιουργούς που ως επι το πλείστον είναι αυτοδημιούργητοι μια και οι επιρροές στην τέχνη του δεν ήρθαν μέσω απομίμησης Ελλήνων και ξένων συγγραφέων ή φιλοσοφικών ρευμάτων αλλά μόνο απο την πηγαία έμπνευση του χαρακτήρα του που διαμορφώθηκε βέβαια απο το περιβάλλον της οικογένειάς του, του νησιού του και του Ελληνισμού.

    His originality is unique.
    Δεν μπορούν να τον κατάξουν σε μια σχολή λογοτεχνίας γιατί η μοναδικότητά του δεν έχει χώρο για μιμητές.

    Όταν γράφει ο Παπαδιαμάντης ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη της θρησκείας της, της Ορθοδοξίας, δεν το λέει πιστεύω γιατί είναι μόδα ή σκέψη που θα μας κάνει "επιτυχημένους" Έλληνες, γίγαντες, αλλά γιατί η επιβίωση του Ελληνισμού σαν πολιτισμός, σαν κοινωνία αλλά και τα όνειρα του λαού για Ελευθερία είναι αχώριστα απο την Ορθοδοξία.
    Αν η Ορθοδοξία είναι εθισμός (καλός ή κακός) τότε και η κίνηση των πνευμόνων του Έλληνα είναι μια συνήθεια. Κακή ή καλή, εξαρτάται πως βλέπεις τον εαυτό σου έξω ή μέσα στο σώμα ενός Έλληνα.
    ---------

    Εργο-τελίνα, the diamond miner.
    Πάλι κάνεις την έκπληξη.
    Πολύτιμο εύρημα κορίτσι.
    Οι συγγραφείς της μελέτης στον Παπαδιαμάντη βρίσκονται σε αμηχανία να τον εξηγήσουν και το παραδέχονται (δεν ανήκει κάπου) αλλά έχουν πλησιάσει αρκετά τον αγώνα της ψυχής του μέσω άλλων σχολιαστών της εποχής εκείνης.

    "Στα 1874 γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών αλλά όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Π. ΝΙΡΒΑΝΑΣ: "… ούτε η επιστήμη, ούτε ο ορθολογισμός ίσχυσαν ν' αλλοιώσουν την παρθενικήν μυστικοπάθειαν της ψυχής του, μιας ψυχής η
    οποία έμεινεν απ' αρχής μέχρι τέλους ψυχή παιδίου και ψυχή ποιητού".

    Η ειλικρίνεια της ψυχής ενός παιδιού αχώριστη με την ψυχή ενός ποιητού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι και ο Παπαδιαμάντης δεν είναι τυφλός ορθόδοξος, αλλά βλέπει και κατακρίνει τα κακώς κείμενα - ιδίως της ηγεσίας. Μόνον έτσι αξίζει να τον δει κανείς και όχι ως ρομαντικό υποστηρικτή της ορθοδοξίας ανευ όρων. Τίποτα παραπάνω.

    Αλλά οι φανατικοί περιμένουν να πιαστούν από κάτι για να βγάλουν τη χολή τους για τους «άπιστους που δεν έχουν δικαιώματα». Το δικαίωμα στον λόγο για τα θέματα αυτά το έχουν όλοι νομίζω, τουλάχιστον μέχρι τον πλήρη χωρισμό εκκλησίας και κράτους. Και μέχρι τότε ελπίζω οι φανατικοί να εφαρμόσουν τα κελεύσματα της δικής τους θρησκείας («αιρετικόν μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού») και να σταματήσουν το κήρυγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. -> Takis Alevantis

    Αγαπητέ Τάκη,
    πιστεύω ότι χάσατε το δίδαγμα για την απόλυτη εξουσία.
    Η ορθοδοξία επέζησε τόσους αιώνες με τόσους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς (Αρειανοί, Εικονομάχοι κτλ) όχι γιατί είχε ηγέτες είδωλα όπως ο Μαρξισμός, ο Λενινισμός, ο Σταλινισμός, ο Παπανδρεισμός ή οτιδήποτε άλλο πολιτικό κίνημα αλλά γιατί είχε ηθικά διδάγματα και βάση τον λόγο του Θεού.
    Ποτέ δεν υπήρχε μια απόλυτη κεντρική εξουσία όπως ο Παπισμός αλλά επιτρεπόταν η κριτική σε αυτοκράτορες, πατριάρχες και αρχιεπίσκοπους όταν αυτοί παρεκτρέποταν απο την αρχές του Χριστιανισμού.

    Όπως βλέπετε ακόμα και σήμερα υπάρχει μια αυτονομία των Μητροπολιτών μεγαλύτερη απο οποιοδήποτε κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
    Αν τολμήσει κανείς υπουργός ή τομεάρχης της αντιπολίτευσης να κάνει κριτική στον αρχηγό του κόμματος τότε είναι σίγουρος ο αποκεφαλισμός (πρόσφατα το ικανώτατο μέλος του ΠΑΣΟΚ κ. Παπαντωνίου, στο παρελθόν άλλων, συμπεριλαμβανομένου του κ. Σημίτη).

    Η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απο την ίδρυσή της είναι η κριτική στις πολιτικές και εκκλησιαστικές ηγεσίες που παραβιάζουν τα δικαιώματα του λαού και τις αρχές της Ορθοδοξίας στο σημείο τυραννίας.
    Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως η κριτική και δημόσια μεταμέλεια και απολογία του αυτοκράτορος Θεοδοσίου για την σφαγή στην Θεσσαλονίκη, η κριτική του Γρηγορίου Παλαμά και άλλων για το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό τον 14ο και 15ο αιώνες.

    Η Εκκλησία δρα σαν εξουσία όντας αντίβαρο στην αυταρχικότητα και απόλυτη εξουσία των πολιτικών αρχών.

    Η Ιερά Σύνοδος και οι μητροπολίτες
    δρουν αυτόνομα και ελέγχουν την εκκλησιαστική εξουσία του αρχιεπισκόπου ή την παραβίαση των αρχών της Εκκλησίας απο ωρισμένους μητροπολίτες.

    Αγαπητέ Τάκη όπως διαπιστώνετε οι μόνοι που περιμένουν
    να πιαστούν από κάτι που θα κάνει ο αρχιεπίσκοπος για να βγάλουν τη χολή τους εναντίον της Ορθοδοξίας είναι οι φανατικοί δογματικοί άθεοι ή αιρετικοί που θα βγάζαν την χολή τους όποιος και να ήταν ο αρχιεπίσκοπος στην ηγεσία της Ελληνικής Εκκλησίας.

    Το μόνο που κατορθώνουν είναι να συσπειρώσουν τις Ορθόδοξες δυνάμεις των πιστών γύρω απο την Εκκλησιαστική ηγεσία μια και η κριτική δεν προέρχεται απο ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το καλό του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας αλλά κακόβουλους συκοφάντες της.

    Γράφετε,
    "Το δικαίωμα στον λόγο για τα θέματα αυτά το έχουν όλοι νομίζω τουλάχιστον μέχρι τον πλήρη χωρισμό εκκλησίας και κράτους".

    Μα αγαπητέ μου το δικαίωμα στον λόγο (συκοφαντικό και κακόβουλο ή παραγωγικό και καλόβουλο) τον έχει ο καθένας στην Ελληνική Δημοκρατία αρκεί να υπακούει τους νόμους της για συκοφάντηση και λίβελλο εναντίον άλλων και εξύβριση των θείων.

    Μην μου πείτε ότι αν ποτέ υπάρχει "πλήρης χωρισμός εκκλησίας και κράτους" οι κακόβουλοι κριτές της Εκκλησίας θα πάψουν να υπάρχουν ή θα σιωπήσουν!

    Η μόνη περίπτωση να σωπάσουν είναι όταν η Ορθοδοξία θα σωπάσει.

    Μέχρι τότε ελπίζω οι φανατικοί δογματικοί αντίχριστοι να εφαρμόσουν τα κελεύσματα της δικής μας θρησκείας, της Ορθοδοξίας, στην κριτική των δικών τους κοσμοθεωριών. Περνάει η δικιά τους "πίστη" το litmus test "Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτόν σου";
    Καλό είναι να σταματήσουν λοιπόν την χονδρή προπαγάνδα εναντίον της Ορθοδοξίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Συμπληρωματικό του προηγουμένου.
    Αγαπητέ Τάκη,
    όπως γνωρίζετε τα διάφορα κόμματα χρηματοδοτούνται απο το Ελληνικό κράτος με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
    Δίνει δικαίωμα αυτό το γεγονός στο ένα κόμμα να είναι ρυθμιστής των εσωτερικών λειτουργιών του αντιπάλου του ή στην περίπτωσή μας στην Ελληνική Εκκλησία;

    Επίσης γνωρίζετε ότι λόγω διαπλοκών με πολιτικούς και δημόσιους υπάλληλους διάφοροι πλουτοκράτες χρηματοδοτούνται με ευνοικότατους όρους πάλι απο το Ελληνικό κράτος, τον Έλληνα φορολογούμενο.
    Δίνει δικαίωμα στους κύριους αυτούς να χρησιμοποιούν την περιουσία του Έλληνα φορολογουμένου Ορθόδοξου πολίτη για να συκοφαντήσουν και να καταπολεμήσουν την Ορθοδοξία;

    Για να μπορείτε να δώσετε παραγγελιά και να χορέψετε στην πίστα με αξιοπρέπεια αγαπητέ Τάκη πρέπει να αγαπάτε τον συγκεκριμένο χορό που πάιζεται.
    Αν παίζει λαικό μπουζούκι με επιτυχίες του Τσιτσάνη θα σηκωθείτε εσείς αγαπητέ Τάκη να χορέψετε rock & roll;

    Τότε εξασκείτε το δικαίωμά σας στο γιαχούισμα απο άλλους.

    Επιτρέψτε μου να επαναλάβω στο μέλλον την νουθεσία μου προς εσας μια και δεν είμαι εκκλησιαστικός κήρυκας άρα μπορώ να εφαρμόσω το(«αιρετικόν μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν μη παραίτου»)

    Καλό καλοκαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Ακόμη κι αν είναι σωστό κάτι, όταν παραλέγεται, κουράζει και γίνεται βαρετό για να μην πούμε αποκρουστικό. Αλλά και ο Παπαδιαμάντης κακόβουλος κριτής της εκκλησίας, αυτό πρώτη (και ελπίζω μοναδική και τελευταία) φορά το βλέπω γραμμένο ...

    Όσο για τις ατέρμονες κι απρόσκλητες νουθεσίες, κατά παράβαση ακόμη και των Βιβλικών εντολών (τις οποίες προφανώς ακόμη και ο κηρύττων εν πολλοίς αγνοεί και πολύ λιγώτερο σέβεται και πιστεύει), είναι προφανές ότι δεσμεύουν, ωφελούν και καταπονούν μόνον τον κηρύττοντα, ενώ όλοι οι άλλοι τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

    Αλλά η ύψιστη δοκιμή του «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» δεν μεταφράζεται ποτέ άραγε «άφησέ τον πλησίον σου στην ησυχία του ... και μην του ζαλίζεις τον έρωτα (όπως θάλεγε κι ο Τσιτσάνης)»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Αγαπητέ Τάκη,

    Creative repetition makes perfect.
    Δεν είναι μια απλή επανάληψη. Όπως παρατηρήσατε νέα συγκεκριμένα σημεία προστέθηκαν στον διάλογο που αποφεύγετε να τα σχολιάσετε.

    Αποδέχεστε ότι είναι σωστό το κάτι που σας τόνισα με τον τρόπο σας.
    Δεν είμαι δογματικός στον τρόπο αποδοχής λάθους απο τον συμπατριώτη συνομιλητή μου.
    Η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός είναι πιο σημαντικά για όλους μας σαν αξίες Ομόνοιας παρά Διχόνοιας.

    Υ.Γ.
    Αγαπητέ Τάκη,
    Μ'άρεσε ο τρόπος που ονειρεύεσθε τον Παπαδιαμάντη να κάνει κριτική στον σημερινό Αρχιεπίσκοπο.
    Ο Παπαδιαμάντης έκανε κριτική σε ένα συγκεκριμένο επίσκοπο της εποχής του που επισκέφτηκε το νησί του.
    Ο Παπαδιαμάντης δεν ήταν ο αιρετικός-παράδειγμα που προσπαθείτε εσείς να παρουσιάσετε τον εαυτό σας.
    He was and you are better than that!

    Με αγάπη,
    αφιερώση στον Τάκη,
    το "έχετε ψαράδες ψάρια για να φαν τα παλικάρια" ρωτάνε επίμονα στην ιχθυόσκαλα τη στιγμή που μόλις έχει δέσει το καΐκι και εκείνοι απαντούν "έχουμε και μάλιστα για όλους" περήφανοι για την ψαριά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.