Νέο βιβλίο στην Γερμανία

Στις 26.2. κυκλοφορεί επίσημα ένα νέο βιβλίο μου στην Γερμανία. Τίτλος: "Για όλα φταίνε οι Γερμανοί".

Εύρημα του γραφίστα: Όπως φαίνεται και από το εξώφυλλο, ο αρχικός τίτλος ήταν "Για όλα φταίνε οι Έλληνες" και κάποιος έσβησε την λέξη Έλληνες και με το χέρι έγραψε από πάνω: "οι Γερμανοί".

Απεικονίζεται ο Goethe να ατενίζει ένα αρχαίο άγαλμα της Αθηνάς.

Μη με ρωτήσετε πως ονομάζεται το βιβλίο στα Ελληνικά, διότι δεν υπάρχει. Αποτελείται από κείμενα γραμμένα κατ' ευθείαν σε ξένες γλώσσες. Ο πρόλογος και το επίμετρο στα Γερμανικά και οι δώδεκα διάλογοι στα Αγγλικά. Οι τελευταίοι μεταφράστηκαν Γερμανικά από την Μάρω Μαριολέα.

Το βιβλίο δημιουργήθηκε μετά από την επιμονή του εκδότη (Kunstmann) να υπάρξει κάποια συνέχεια στην "Δυστυχία", η οποία στην Γερμανία είχε μεγάλη επιτυχία. Έτσι βρέθηκα κι εγώ στον χώρο των sequel...

Με την ευκαιρία: η 32η έκδοση της Δυστυχίας (στα Ελληνικά) κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες συμπληρωμένη με ένα νέο επίμετρο.

Ένα πολύ αργό Σαββατοκύριακο

Περιμένουμε. Δεν περνάει η ώρα. Με τίποτα. Είναι Κυριακή και από την Παρασκευή μοιάζει να μας χωρίζουν χρόνια.

Οι εξετάσεις θα βγουν την Δευτέρα το βράδυ. Κι άλλα χρόνια θα περάσουν ως τότε.

Εδώ και πολλές μέρες είχε πάψει να τρώει. Κρυβόταν σε γωνιές και δεν εμφανιζόταν – αυτός που πάντα έτρεχε για αγκαλιά. Δοκιμάσαμε να τον πιάσουμε για να τον πάμε στο γιατρό. Ξαφνικά ζωντάνεψε και αμύνθηκε τόσο, που παίρνω τρεις μέρες τώρα αντιβίωση.

Την άλλη μέρα πήραμε από τον γιατρό μία ένεση – κι ενώ τον κρατούσα αγκαλιά (άλλη μία φορά με εμπιστεύθηκε) έγινε η ένεση και τον παρέλυσε.

Ο γιατρός διέγνωσε ίκτερο αλλά και νεφρική ανεπάρκεια. Τελεσίδικα πράγματα. Όμως δεν ήθελε να βασιστεί στην κλινική εικόνα και πήρε αίμα για ανάλυση. Έβαλε ορό (ήταν αφυδατωμένος) και μας είπε να τον αφήσουμε εκεί μέχρι να έχουμε σίγουρες απαντήσεις.

Το παιδί της σκύλας.

Πριν δέκα χρόνια ένα μεγάλο θηλυκό λυκόσκυλο ήρθε στο εξοχικό μας. Πίσω του τρία γατάκια βρέφη – πιθαμές. Ξάπλωσε και τα θήλαζε.

Κάποια μέρα χάθηκε το λυκόσκυλο και τα δύο γατάκια. Έμεινε το πιο όμορφο. Μακρύτριχο, φουντωτό, με μία τεράστια ουρά σαν σκίουρου.

Πολύ μικρό ακόμα, πέρασε άσκημη πνευμονία. Άνοιγε το στόμα και πάλευε να αναπνεύσει. Ο γιατρός τον είχε ξεγράψει. Αλλά με πολλή φροντίδα και αγάπη, τον σώσαμε.

Ήταν ο πιο αξιοπρεπής γάτος που γνώρισα. Όλοι οι άλλοι ζητιάνευαν όταν καθόμασταν στο τραπέζι. Αυτός δεν ήρθε ποτέ. Το μόνο που ζητούσε: αγκαλιά.

Τεράστιος και επιβλητικός, ήταν παράδοξα φοβητσιάρης. Ακόμα και μένα, που με ακολουθούσε σαν σκυλάκι, με φοβόταν. Σε κάθε απότομη κίνηση, έτρεχε να κρυφτεί.

Σκέπτομαι πώς θα τρέμει τώρα στο ιατρείο, παρέα με εγχειρισμένα σκυλιά και στειρωμένα γατιά, άγνωστες μυρωδιές και φωνές.

Αργεί πολύ η Δευτέρα βράδυ – και γι αυτόν και για μας. Λείπει από το σπίτι, ο σύντροφος. Κι εγώ με δυσκολία γράφω χωρίς την ζεστασιά του στην αγκαλιά μου.

Δευτέρα βράδυ:

Οι εξετάσεις έδειξαν ότι εχει βαρύ ίκτερο, μεγάλη αναιμία και πρέπει να ερευνηθεί αν έχει καρκίνο. Αύριο θα κάνει υπέρηχο. Τον φέραμε σπίτι να νιώθει σε οικείο περιβάλλον. Αν δεν έχει καρκίνο, υπάρχει ένα 10% να υποστρέψει ο ίκτερος. 

Πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Τρίτη βράδυ:

Κοιμήσαμε το Τάκι. Η κατάστασή του κρίθηκε μη αναστρέψιμη.

Ευχαριστώ.



Η ιστορία ενός δίσκου

Σήμερα η "Καθημερινή της Κυριακής" δίνει ένα πολύτιμο και αξιόλογο δώρο. Τον πρώτο τόμο από τα "Απομνημονεύματα" του Στρατηγού Μακρυγιάννη (πλήρη με τους προλόγους και τα σχόλια του Βλαχογιάννη) μαζί με ένα δίσκο όπου, πάνω σε πρωτότυπη μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη, ο Ηλίας Βενέζης και ο Μάνος Κατράκης ζωντανεύουν (ο Κατράκης) και σχολιάζουν (ο Βενέζης) αποσπάσματα του κειμένου.

Ο δίσκος αυτός έχει μία ιστορία 43 χρόνων.

1971 - εκατοστή πεντηκοστή επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης. Με χούντα και εσωτερική κατοχή. Ξαφνικά κυκλοφορεί και μοιράζεται δωρεάν σε χιλιάδες ανθρώπους ένας δίσκος με τίτλο "Είτε θάνατος είτε λευτεριά".

Η ιδέα ανήκε στον Δημήτρη Θεμελή, ραδιοφωνικό παραγωγό (και ιδιοκτήτη του ιστορικού δισκοπωλείου "Κύκλος" στην Καραγιώργη Σερβίας). Μου την είπε κι εγώ κατόρθωσα να πείσω την Esso (τότε Esso-Pappas) να την χρηματοδοτήσει και να διανείμει τους δίσκους ως δώρο στα πρατήριά της.

Ο δίσκος είχε διπλό εξώφυλλο - στο εξωτερικό ανάπτυγμα είχαμε βάλει πίνακα του Παναγιώτη Ζωγράφου και στο εσωτερικό ολόκληρο το κείμενο που ακουγόταν.

Όταν η Καθημερινή με πληροφόρησε για την πρόθεσή της  να επανεκδόσει τον δίσκο ζήτησα να αναφερθούν όλοι οι συντελεστές της παραγωγής, πράγμα που δυστυχώς δεν έγινε. Ήταν, όπως αναγράφονται στο εσώφυλλο, οι εξής:

Αργότερα, ο Νίκος Μαμαγκάκης επεξεργάστηκε και μεγάλωσε το μουσικό υλικό του δίσκου και έγραψε ένα σημαντικό ορατόριο, που οι αναγνώστες της Καθημερινής θα απολαύσουν την άλλη Κυριακή.

Ο Δημήτρης Θεμελής, φίλος μία ζωή και κουμπάρος, δεν είναι πια μαζί μας. Ας αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στη μνήμη του