Σαν τα σκουπίδια...

Όπως καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν δέχεται να φιλοξενήσει ΧΥΤΑ (αλλά για την χωματερή της σωπαίνει) έτσι και με τα ανθρώπινα σκουπίδια – τους μετανάστες.

Ανατριχιάζω στην ιδέα των στρατοπέδων (εντάξει: «χώροι φιλοξενίας», ο ευφημισμός) αλλά εκεί που έχει φτάσει η κατάσταση, είναι «μια κάποια λύση». Όμως πιστοί στην θεωρητική αρχή “not in my own backyard” (όχι στην δική μου αυλή) όλοι οι Έλληνες θέλουν να τους μαντρώσουν «κάπου αλλού», δηλαδή πουθενά.

Αυτά για τα ανθρώπινα απορρίμματα που η πείνα και η ανέχεια ξέβρασαν στις ακτές μας.

Υ. Γ. Ο υπάνθρωπος που με τα δάχτυλά του εξόρυξε τα μάτια του σκύλου του (μπροστά στον 16χρονο γιό του), καταγγέλθηκε, αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος. Μετα από 4 αναβολές η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.

Όλο και πιο συχνά, τελευταία, ντρέπομαι που υπάρχω.

To νόημα της 25ης Μαρτίου

Μάθαμε όλοι στο σχολείο μία φράση τόσο επαναστατική, ανατρεπτική και τολμηρή, που απορώ πως μπόρεσε να διεισδύσει εκεί μέσα. Είναι η γνωστή ρήση του Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Μάθαμε την φράση, αλλά ποτέ δεν την σκεφθήκαμε ως το τέλος. Γιατί αν το κάναμε, θα είχαμε ανατρέψει τα μισά σχολικά μας βιβλία, που είναι γεμάτα εθνικιστικές υπερβολές. Με το ρητό του αυτό ο Διονύσιος Σολωμός, μέσα στην άνθιση του εθνικισμού, πραγματοποιεί την υπέρβασή του. Διαλύει αυτόματα τους εθνικούς μύθους επάνω στους οποίους βασίζεται κάθε υπέρ-πατριωτισμός. Η ιστορία γίνεται χώρος δικαίου.

Αν ακολουθήσουμε την φράση του Σολωμού, ο πατριωτισμός γίνεται ένας νέος ανθρωπισμός. Αν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια, τότε δεν χρειαζόμαστε πια πολλές σημαίες. Αν φτάσουμε να θεωρούμε εθνικό το αληθές, τότε πατρίδα όλων μας γίνεται μία: η αλήθεια.

___________________________________________
(Απάντηση σε ερώτημα του protagon.gr).

Δυστυχία - Ευτυχία: επιστολή και απάντηση

Από τον κύριο Π. Π. έλαβα το παρακάτω email:

Κύριε Δήμου.

Πριν από τριάντα τόσα χρόνια, γράψατε το βιβλίο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας».

Εύκολο εγχείρημα, το υλικό που δίνουν οι Έλληνες είναι τόσο πολύ που εύκολα γράφει κάποιος - αν και όχι με το ταλέντο το δικό σας.  

Αναρωτιέμαι αν τολμούσατε σήμερα -που όλοι η οικούμενη ξέρει τον «Έλληνα» σαν κάλπικη δεκάρα- να γράψετε το ακριβώς αντίθετο;

 Ένα κείμενο δηλαδή για την «Ευτυχία του να είσαι Έλληνας»  ή να γράψετε για τα καλά που έχει η φυλή μας.

Σαφώς πιο δύσκολο εγχείρημα, ακατόρθωτο όμως; 

Π. Π. 

Η απάντησή μου:

 

Θα σας συνιστούσα να διαβάσετε σήμερα την «Δυστυχία» (κυκλοφορεί η 31^η έκδοση – το βιβλίο ανατυπώνεται συνεχώς επί 37 χρόνια).

Φοβάμαι ότι δεν το έχετε διαβάσει ή δεν το έχετε προσέξει.

Δεν ασχολείται με τα «στραβά που έχει η φυλή μας». Είναι μία ανάλυση της δυσκολίας του να είσαι Έλληνας, των προβλημάτων ταυτότητας που μας κατατρύχουν. Είναι μία προσπάθεια αυτογνωσίας που τόσο μας λείπει και μας οδήγησε τελικά στην κρίση.

Την «ευτυχία του να είσαι έλληνας» την γράφουν όλοι οι Έλληνες υπερπατριώτες επί αιώνες – και γι αυτό καταντήσαμε εδώ…

Φιλικά,

Ν. Δ.

_______________________________________________________

Υ. Γ. του blog: Το βιβλίο «Η Ευτυχία του να είσαι Έλληνας» το έγραψε – τότε – ο κύριος Τάκης Καλονάρος, αλλά δεν ευδοκίμησε…

Η ιστορία του Καλγκονιτάκι

Το Καλγκονιτάκι ζει έξω από το σπίτι – και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί, παρόλο που το ταΐζουμε πάνω από δέκα χρόνια, παραμένει άγριο. Μία φορά μόνο καταφέραμε να το πιάσουμε (με παγίδα) για να το στειρώσουμε. Αλλιώς θα είχαμε γεμίσει γατάκια.

Το όνομά του το οφείλει στον πατέρα του, που τον λέγαμε Καλγκόν επειδή έπλενε τέλεια τα πιάτα. Η κόρη του ήταν φτυστή και άρα την ονομάσαμε με το υποκοριστικό του.

Ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων γατιών είναι πολύ χαμηλός. Το ότι το Καλγκονιτάκι έχει επιζήσει τόσα χρόνια, το οφείλει εν μέρει στην τακτική τροφή που παίρνει από μας, αλλά και στην αγριάδα του. Δεν εμπιστεύεται κανένα. Δέκα χρόνια τώρα το ταΐζω και πάλι το βάζει στα πόδια μόλις ανοίξω το παράθυρο για να βγάλω το πιάτο. Περιμένει όχι μόνο να κλείσω την μπαλκονόπορτα, αλλά και να απομακρυνθώ, για να πλησιάσει το φαί. Όχι σαν εκείνο το χαζό το Τέρι που τριβόταν στα πόδια όλου του κόσμου και πέθανε από κλωτσιά.

Τόσα χρόνια προσπαθούσα να το φωτογραφήσω αλλά πάντα μου ξέφευγε. Φοβόταν και την μηχανή. Μόλις την σήκωνα γινόταν καπνός. Έτσι, ενώ έχω δεκάδες φωτογραφίες όλων των γάτων της περιοχής και της ζωής μου – μόλις προχθές κατάφερα να ξεκλέψω μία εικόνα του. Ας είναι καλά ο τηλεφακός…

Ήρθε!

Το φθινόπωρο είχα φωτογραφήσει το πρώτο κίτρινο φύλλο που συνάντησα. Τώρα του απαντώ με ένα φρέσκο νέο πράσινο φύλλο που έβγαλε ο κισσός μπροστά στο παράθυρό μου.

Είναι πραγματικά η πρώτη μέρα της άνοιξης. Μετά από έναν σκληρό Φλεβάρη, ο Μάρτης, την τρίτη του μέρα, ντύθηκε φως. Τρελά πουλιά τιτιβίζουν τρελά. Ήπιο κλίμα, σχεδόν χλιαρό ύστερα από τα χιόνια, λαμπρός ήλιος και μαμούνια να αυτοκτονούν στο παρ μπριζ. Το χειμώνα καθάριζα μόνο λάσπες.  

Άλλη μία άνοιξη σε υποχρεώνει, ακόμα και μέσα στην κρίση, να ελπίζεις. Τι; Δεν το ξέρεις. Ίσως περισσότερο φως και χρώμα. Ανέξοδη, φτηνή ευτυχία. Γενναιόδωρη σε όλους η φύση.

Αύριο, λέει, θα χαλάσει πάλι ο καιρός. Μα η άνοιξη έδειξε το λαμπερό της πρόσωπο. Τώρα πια κανείς δεν θα μπορέσει να την σταματήσει.