Επιστημονική φαντασία

Πάμε δέκα χρόνια πίσω. Στην Ελλάδα, που είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, στις Καγιέν και τις αστακομακαρονάδες.  Που οργάνωσε τους καλύτερους Ολυμπιακούς αγώνες. Στην Ελλάδα της ευημερίας, των μεγάλων συντάξεων, των πολλών επιδομάτων και επιδοτήσεων και των αθρόων προσλήψεων.

Ένας συγγραφέας εκδίδει ένα σκοτεινό, δυστοπικό μυθιστόρημα που άρχισε να το γράφει μετά τους Ολυμπιακούς. Περιγράφει μία μελλοντική Ελλάδα χρεοκοπημένη, με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους που ζει από την βοήθεια - και κάτω από την εποπτεία - των ξένων. Που την κυβερνάει μία ουσιαστικά κομμουνιστική κυβέρνηση με την συνεργασία ενός …ακροδεξιού κόμματος. Που τρίτο κόμμα είναι το μόνο καθαρά ναζιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Και όπου οι μισοί Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, ενώ οι άλλοι μισοί πληρώνουν τους βαρύτερους φόρους στην Ευρώπη.

Η κριτική υποδέχεται το βιβλίο με ειρωνικά χαμόγελα. Είπαμε επιστημονική φαντασία, αλλά όχι και έτσι! Πρέπει να είναι τουλάχιστον πειστική. Δεν είναι δυνατόν η ανανεωτική Αριστερά του 3% να υπερδεκαπλασιάσει τα ποσοστά της και να συμμαχήσει με ακροδεξιούς! Κακό όνειρο είδε ο συγγραφέας.

Σκέφθηκα αυτό το σενάριο ενώ παρακολουθούσα το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (συγγνώμη – του ΣΥΡΙΖΑ – παρασύρθηκα από την πλειοψηφία των Πασόκων). Και σκεπτόμουνα ότι αυτό που ζούμε τώρα, είναι μία απίθανη επιστημονική φαντασία. Αν μας την περιέγραφε κάποιος, πριν δέκα χρόνια, θα τον αντιμετωπίζαμε με ειρωνεία και λύπη.

Πώς μπλέξαμε έτσι; Με μία κυβέρνηση αρχομανών που κάνουν όλες τις δυνατές  κωλοτούμπες, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία – την οποία έχω την φρικτή υποψία πως δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ. Με μία κυβέρνηση ερασιτεχνών η οποία πειραματίζεται επάνω στο πετσί μας – και ούτε καν μαθαίνει από τα πειράματα.

Πώς πάει η ιστορία παρακάτω; Δυστυχώς ο φανταστικός συγγραφέας και το φανταστικό του βιβλίο δεν προσφέρουν καμία ιδέα διεξόδου. Πού θα βρισκόμαστε άραγε (ή, μάλλον, πού θα βρίσκεστε εσείς) σε άλλα δέκα χρόνια από σήμερα;