Η λυρική ποίηση, νίκησε!

Καιρός ήταν να καταλάβει η επιτροπή της Σουηδικής Ακαδημίας πως εδώ και καιρό η ποίηση έχει ξαναγυρίσει στην αρχή της – στην μουσική.

Λυρική ποίηση ονομάστηκε γιατί συνοδευόταν με την λύρα. Ήταν με άλλα λόγια τραγούδι.

Και αυτή η τραγουδισμένη ποίηση έχει σήμερα κοινό εκατομμυρίων – ενώ η άλλη, ούτε καν χιλιάδων.

Έτσι ο ποιητής Dylan Thomas δεν το πήρε (κι ας το άξιζε) αλλά ο άλλος, που δανείστηκε το όνομά του, το κέρδισε.

Μπράβο λοιπόν στην απόφαση να βραβευθεί ο Μπομπ Ντύλαν! Όχι μόνο έγραψε σπουδαίους στίχους – αλλά διαμόρφωσε μία εποχή.

Αυτό το τελευταίο έπαιξε, φαντάζομαι, βασικό ρόλο – γιατί υπήρχαν στιχουργοί καλύτεροί του, όπως ο Λέοναρντ Κοέν (ο δικός μας, ο Υδραίος) που είναι και σημαντικός ποιητής – πέρα από τα τραγούδια.

Αλλά ο Κοέν διέπρεψε κυρίως ως ερωτικός τροβαδούρος, ενώ ο Ντύλαν μπήκε βαθειά σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.

Ενδιαφέρον – από ότι μαθαίνων κι εδώ οι φιναλίστ ήταν δύο Εβραίοι. (Το πραγματικό όνομα του Ντύλαν είναι Τσίμερμαν).

Εγώ θα μοίραζα και αναδρομικά Νόμπελ – κυρίως στους Γάλλους: Τα μεγάλα Β (Brassens, Brel, Barbara).

Κι ο δικός μας ο Σαββόπουλος θα είχε ελπίδες, αν δεν ήταν τόσο περιθωριακή η γλωσσική μας εμβέλεια. Είναι ποιητής άριστος.

Όπως άριστους στιχουργούς-ποιητές έχουμε πολλούς: Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Μιχάλης Γκανάς, Άλκης Αλκαίος, Μαριανίνα Κριεζή, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Λίνα Νικολακοπούλου, Μανώλης Ρασούλης – κι άλλοι, μην γεμίσω σελίδα.

Αλλά ας χαρούμε που τα σεβάσμια σουηδικά γερόντια ξεκουνήθηκαν. 

Όπως είπε κι ο νικητής: «The times, they are a-changing…»