Η επανάσταση στην τσέπη

Χάζευα κάτι παλιές φωτογραφίες και βρήκα αυτή εδώ με τα ζαρζαβατικά. Μου άρεσε πολύ η ποιότητα της απεικόνισης και έκανα κλικ στην εικόνα για να δω τις προδιαγραφές της. (Τι επανάσταση κι αυτή για μας που δεκαετίες τραβούσαμε ανώνυμο φιλμ…).

Ήμουν σίγουρος πως την είχα τραβήξει με μία από τις μεγάλες Nikon DSLR – την D80 ή  D90, ίσως και με την τελευταία D5300.

Έπεσα από τα σύννεφα όταν διαπίστωσα ότι είχε τραβηχτεί το 2008 με ένα κινητό Nokia Ν79. Δεν θυμόμουνα καν ότι είχε περάσει από τα χέρια μου τέτοιο κινητό που (όπως διαπίστωσα στο Google) δεν ήταν ούτε «έξυπνο» ούτε μεγάλο – ένα candy bar κλασικό μοντέλο ήταν όπως φαίνεται στην φωτογραφία.

Στον ίδιο φάκελο βρήκα άλλες δύο δικές του φωτογραφίες – και αυτές εξαιρετικές. Με μόνον πέντε megapixel αισθητήρα έβαζε τα γυαλιά σε όλες τις σημερινές 16άρες και 20άρες. Άλλη όμως δεν βρέθηκε πουθενά.

Διάβασα προχθές μία έρευνα – το ένα τρίτο των ανθρώπων θεωρούσε το κινητό του πιο πολύτιμο από τους φίλους του, ή κι από τους γονείς του. Όπου και να βρεθείς, στο αεροδρόμιο, τη στάση, το διάλλειμα του θεάτρου, οι εννέα στους δέκα κοιτάνε τις οθόνες των κινητών τους. Φυσικό είναι διότι πάντα κάποιος χρειάζεται μία πληροφορία, μία είδηση, μία επαφή.

Στις 20.9.2012 είχα γράψει στη LiFO μία «Ωδή σε ένα πιστό σύντροφο». 

Θωρήθηκε υπερβολική. Διαφωνώντας, την έβαλα και σε ένα βιβλίο μου.

Θεωρώ πως το κινητό τηλέφωνο είναι το μεγαλύτερο τεχνολογικό επίτευγμα της ιστορίας. Η σύγκλιση όλων των επιστημών μέσα στην τσέπη μας. Πως ήδη άλλαξε – και συνεχίζει να αλλάζει την ζωή μας όσο κανένα άλλο επίτευγμα.

Και πως, ήδη, στην πρώτη του νεότητα, έβγαζε τέλειες 
φωτογραφίες…