Το πρόβλημα είμαστε εμείς

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, Καθημερινή 18.2.16

Η χυδαία χοντράδα που είπε ο Λαζόπουλος για τους ανάπηρους, ότι η καθήλωση σε μία

καρέκλα τους κάνει παρανοϊκούς (στοχεύοντας προφανώς τον Βόλφγκανγκ Σόυμπλε) ήταν μία ακόμα εμετική φράση ενός ανθρώπου που έχει από καιρό χάσει τόσο την εξυπνάδα όσο και το χιούμορ του. (Για ήθος δεν μιλάμε καν).

Αλλά για μένα το σημαντικό δεν είναι τι είπε ο Λαζόπουλος. Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα του κόσμου μία τέτοια φράση θα πάγωνε την αίθουσα – και θα ακολουθούσαν  έντονες αποδοκιμασίες.

Εδώ το κοινό γέλασε και χειροκρότησε.

Αυτό για μένα δείχνει το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει.

Και οι διαμαρτυρίες που ακολούθησαν ήταν κυρίως από εκπροσώπους των ΑΜΕΑ που αισθάνθηκαν θιγμένοι.

Σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα αυτή η βαρβαρότητα θα είχε τελειώσει τον Λαζόπουλο σαν δημόσιο πρόσωπο. Δεν θα μπορούσε ούτε καν να κυκλοφορήσει στον δρόμο – όχι να εμφανιστεί στην τηλεόραση.

Πάμε στοίχημα ότι εδώ θα ξεχαστεί σύντομα;

Μα θα μου πείτε ότι ο ελληνικός λαός μισεί τον Σόυμπλε.

Κι ακριβώς εκεί είναι η ανωριμότητα και η αφέλειά του.

Ο Σόυμπλε είναι ένας καλός πολιτικός και ένας γενναίος άνθρωπος που παρά την αναπηρία του εργάζεται σκληρά και κάνει σωστά την δουλειά του.

Εμείς, στην δική μας παράνοια (ναι, εμείς είμαστε οι παρανοϊκοί!) τον έχουμε κάνει σκιάχτρο και σύμβολο. Του έχουμε φορτώσει όλες τις ευθύνες για τα δικά μας λάθη και σφάλματα και τον έχουμε φέρει στην θέση του αποδιοπομπαίου τράγου.

Αλλά δεν έχει τελικά σημασία ο Σόυμπλε. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Που χειροκροτούμε ένα Λαζόπουλο!