Κωλόγερος

 Χθες βράδυ κάποιος με αποκάλεσε «κωλόγερο». Ένα ταξί ξεφόρτωνε πελάτη, είχε κλείσει την διασταύρωση, ενώ είχε άφθονο χώρο μπροστά του. Άναψε το δικό μου πράσινο, ακίνητος ο ταξιτζής. Κορνάρισα για να παραμερίσει. Ένας άλλος (συνάδελφος του;) μου φώναξε: «Άντε ρε κωλόγερε!».

Ερχόμουν από μία βραδιά με νέους ανθρώπους. Ένας ανεψιός, 30 ετών γιορτάζει μία κόρη 3 μηνών. Η παρέα, φίλοι του, συνομήλικοι και οι στενοί συγγενείς. Ακόμα και τα πεθερικά ήταν 20 χρόνια νεότεροι από μένα. Ανάμεσα στους 3 μήνες, τα 30 και τα 55 χρόνια ένιωθα σαν προϊστορικό απολίθωμα.

Η βραδιά τραβούσε και με κουράζει το ξενύχτι. Φεύγοντας ένιωθα 108 ετών Ήρθε και ο κωλόγερος και με αποτέλειωσε. Πρώτη φορά έχασα τον δρόμο μου στην Αθήνα.

Δεν έκλεισα μάτι. Όλη νύχτα σκεπτόμουν αυτά τα χωριά στην Ιαπωνία, όπου τους γέρους, μετά μία ηλικία, τους ανεβάζουν ψηλά στο βουνό και τους αφήνουν εκεί να πεθάνουν. Είχα δει μία ωραία ταινία, δεν θυμάμαι τον τίτλο. Ίσως είναι πιο σοφοί από μας, οι Ιάπωνες.

 __________________________________

Υ. Γ. Την φωτογραφία την τράβηξα στη Μάνη, πριν 30 χρόνια.
Υ. Γ. 2: Πολλοί μου θύμισαν πως η ταινία λεγόταν "Μπαλάντα του Ναραγιάμα".
Υ. Γ. 3: Μερικοί κατάλαβαν λάθος την αντίδρασή μου. Δεν με στενοχώρησε τόσο η χυδαία και ρατσιστική βρισιά - όσο το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή ένιωθα σαν κωλόγερος.