 |
| Αγόριανη, πριν μία εβδομάδα. Έτσι νιώθω τώρα...νεύρα σαν τα κλαδιά. |
- Τι κάνεις;
-
Χάλια. Αφόρητος πονόδοντος.
-
Κακό αυτό. Πήγες στον οδοντίατρο;
-
Εξετάσεις, ακτινογραφίες, αντιβιοτικά, παυσίπονα
και βλέπουμε. Δύσκολο μέλλον.
-
Τι θα γράψεις στην επόμενη LiFO. Πάλι για την κρίση;
-
Σίγουρα όχι. Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να προσθέσω.
Ευτυχώς ένας καλός φίλος μου έστειλε ένα ωραίο γράμμα – ίσως δημοσιεύσω αυτό.
Γιατί εγώ τώρα μόνο για τον πονόδοντο μπορώ να γράψω. Με τρομάζει. Νιώθω πως η
αποδόμηση του σώματός μου άρχισε από τα δόντια.
-
Έχεις προσέξει πώς ένας πονόδοντος αλλάζει την
ιεράρχηση όλων των πραγμάτων; Τίποτα δεν έχει πια σημασία μπροστά σε αυτό το
τρυπάνι που διαπερνά το κρανίο σου.
-
Ακριβώς. Τον συνιστώ ως μέθοδο θεραπείας όλων
των άλλων δεινών: ποια κρίση, ποια ερωτική απογοήτευση, ποιο πέναλτι; Τίποτα
δεν αντέχει τη σύγκριση.
-
Περαστικά!
-
Πάω να πάρω κανένα παυσίπονο – αν και δεν ωφελούν
σε αυτόν τον πόνο.
Το τηλέφωνο έκλεισε. Πήρα το χάπι και προσπάθησα να
χαλαρώσω. Ξέρω γιατί τρέμω τους οδοντίατρους – τραύμα της παιδικής ηλικίας.
Τέτοιο που ακόμα με παραλύει. Υποφέρω διπλά: μία από το δόντι και μία από το
φόβο.
Σκέφθηκα πάλι αυτό που είπε ο συνομιλητής μου στο τηλέφωνο.
Ένας πονόδοντος αλλάζει την πρόσληψη του κόσμου. Όταν η σκέψη σου δεν μπορεί να
φτάσει πέρα από την γνάθο, διαμορφώνεται μια άλλη αντίληψη. Συνήθως εγωιστική –
κλείνεσαι μέσα στο άλγος σου. Αλλά μερικές φορές σε ευαισθητοποιεί στον πόνο
των άλλων. Ίσως να ήταν σωστό η εικόνα
των πραγμάτων να περνούσε μέσα από ένα τέτοιο φίλτρο.
Πάντων μέτρον πόνος. Όχι απαραίτητα ο δικός μας. «Ο πόνος
των ανθρώπων και των πραγμάτων» που έγραφε ο Καρυωτάκης. (Και η πείνα, πόνος
είναι).
Κι όταν μιλάμε για πολιτική, για οικονομία, για κοινωνία, θα
έπρεπε να έχουμε ένα «πονόμετρο» να μετράμε πόση οδύνη επιφέρει σε πόσους κάθε
μας σκέψη.
Αυτά μου υπαγόρευσε ο σκληρός μου πονόδοντος, μαζί με την
αίσθηση ότι συντρίβεται το σαγόνι μου. Έκλεισα τον υπολογιστή και πήγα να
ξαπλώσω.