Πριν από μέρες ήμουν σε ένα πάρτι.
Όχι - δεν ήταν παιδικό. Αλλά στον μεγάλο κήπο υπήρχε μία γωνιά για παιδιά.
Κι εγώ, επειδή βαριέμαι τους μεγάλους, πήγα και κάθισα μαζί τους και τα φωτογράφιζα.
Ζωγραφίζανε (τα μικρά μουτζουρώνανε) τραγουδούσανε, παίζανε.
Ήταν εκεί μία πράσινη νεράιδα και ένας παλιάτσος, τόσο θλιμμένος που δεν άντεξα να τον φωτογραφίσω.
Ευτυχώς τα μικρά δεν του έδωσαν σημασία - όλα τρέχαν στην νεράιδα.
Λίγη ώρα κοντά σε παιδιά είναι σαν λουτρό αθωότητας.
Θυμάμαι τότε εκείνο το "Παιδικό" του Καρυωτάκη:
Τώρα η βραδιά,γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.
Τ' αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.
Κλαίοντας θα πω:"Άστρα μου, αστράκια,
τ' άλλα παιδάκια
θα τ' αγαπώ.
Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα
θα'μαι το χώμα
που το πατούν.
Άστρα καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός".
Μόνο ένας βαθύτατα απελπισμένος ποιητής, λίγο πριν αυτοκτονήσει, θα μπορούσε να οραματιστεί μία τέτοια εικόνα αθωότητας.
Γιατί ήταν κι ο ίδιος παιδί. Και έγινε "το χώμα που το πατούν".
________________________________
Εγώ πάλι, κοιτώντας έναστρο νυχτερινό ουρανό -σπάνια δηλαδή λόγω φωτορύπανσης-, σκέφτομαι πόσο ανόητοι γινόμαστε, πόσο αμαθείς παραμένουμε, αδιαφορώντας, και τελικά ξεχνώντας, τα μικροπράγματα που δεν υπάρχουν, καθώς δεν μας αγχώνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ να θυμηθώ πως ένιωθα όταν ήμουνα παιδί. Τότε που ακόμη και τ' άσχημα μπορούσες να τα δεις όμορφα. Θα μπορούσε να 'ναι όμορφος ακόμη κι ο παλιάτσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που μεγάλωσα κι "αει στο διάολο χάλασα..." (που λέει και το τραγουδάκι) έχω κολλήσει ασκήμια και την περνάω με την σειρά μου και στους υπόλοιπους.
Μόνο σα παιδί μπορείς να προσπεράσεις την κακία.
Πολύ συγκινητικό post και ολοκληρώνει αποστομωτικά το προηγούμενο.
Κι εγώ, επειδή βαριέμαι τους μεγάλους, πήγα και κάθισα μαζί τους και τα φωτογράφιζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδική αθωότητα και ειλικρίνεια.Πόσο μας λείπουν!
Αθωότητα: πολυτέλεια για εμάς τους ενήλικες, η πραγματικότητα για αυτά τα παιδιά. Που κοιτούν και καταλαβαίνουν αυτό που βλέπουν, χωρίς να το φιλτράρουν, περνώντας το από υπόπτου προελεύσεως κρισάρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ένα παιδί τόσα πολλά πράγματα από αυτά που για έναν ενήλικα είναι μπερδεμένα και πολυεπίπεδα, είναι απλά. Και αληθινά.
Πως να μην είναι λουτρό αθωότητας; Αυτά τα παιδιά δεν θα έβαζαν ποτέ φωτιά στα δάση, για να φάνε μετά από τις μίζες, ούτε θα τσακώνονταν στα τηλεοπτικά παράθυρα, για το τις πταίει. Ας τα αφήσουμε στα χρώματα και τα παιχνίδια τους. Γιατί το γύρω-γύρω είναι φοβάμαι μόνο γκρίζο.
Συγχωρέστε μου την απαισιοδοξία, αλλά οι μέρες είναι δύσκολες. Και αυτή η τελευταία ντροπή και φρικη της Πάρνηθας, η χαριστική βολή. Μακάρι να είχα ένα παιδί στην αυλή μου, να παίζει με το σκύλο και τη γάτα μου, και να ζωγραφίζει όπως τα παιδιά στις φωτογραφίες που τράβηξες. Θα μου έδινε δύναμη, μέσα στις πολλαπλές κακουχίες της ενήλικης ζωής μας.
Καλησπέρα σε όλους.
Νίκο, αύριο πετάω για Τοσκάνη. Any tips?
Jacques Brel
ΑπάντησηΔιαγραφήUN ENFANT
1968
Un enfant
Ça vous décroche un rêve
Ça le porte à ses lèvres
Et ça part en chantant
Un enfant
Avec un peu de chance
Ça entend le silence
Et ça pleure des diamants
Et ça rit à n'en savoir que faire
Et ça pleure en nous voyant pleurer
Ça s'endort de l'or sous les paupières
Et ça dort pour mieux nous faire rêver
Un enfant
Ça écoute le merle
Qui dépose ses perles
Sur la portée du vent
Un enfant
C'est le dernier poète
D'un monde qui s'entête
A vouloir devenir grand
Et ça demande si les nuages ont des ailes
Et ça s'inquiète d'une neige tombée
(Et ça croit que nous sommes fidèles)
Et ça se doute qu'il n'y a plus de fées
Mais un enfant
Et nous fuyons l'enfance
Un enfant
Et nous voilà passants
Un enfant
Et nous voilà patience
Un enfant
Et nous voilà passés
Πως μου ξέφυγε και δε το συμπεριέλαβα στη δεκάδα; Δε σας αφήνει κάτι καλύτερο ακούγοντάς το από το "ασημένιο εκκρεμές" του Les vieux;
Εργάζομαι (κυρίως) με παιδιά και για παιδιά και (ευτυχώς) δε χρειάζομαι κάποιο πάρτυ για να τα δω όλα αυτά. Και αν δεν έχεις κρατήσει και κάτι "παιδικό" μέσα σου αδύνατο να τα προσεγγίσεις με επιτυχία. Το παιδί δε το εξαπατάς με τίποτα, έχει απίστευτη διαίσθηση!
Οι μικροί κάμνουν μικρά λάθη άνευ να σκέφτονται. Οι μεγάλοι κάμνουν μεγάλα λάθη επειδή νομίζουν αυτό που πράττουν ως το σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήblade ζηλεύω φρικτά! Τοσκάνη! Tα tips μου θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα βιβλίο. (Αν έχεις τους "Δρόμους" διάβασε το κομμάτι για την Φλωρεντία). Περίπατος στα τείχη της Lucca. Η Θέα του San Geminiano. Οι στέγες της Siena. Βόλτα στα Lungarni.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σκάσω από την ζήλεια μου. Να περάσεις καλά! Ελπίζω να μην πέσεις σε φριχτή ζέστη (τότε δροσίσου σε τοσκανικούς κήπους).
Καλησπέρα σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι η παιδική αθωότητα είναι κάτι που χάνεται ανεπιστρεπτί. Ήδη από πολύ νωρίς. Από την ώρα που καταφέρνουμε και σηκωνόμαστε στα πόδια μας μονάχοι.
Ίσως και το πιο μεγάλο τίμημα που πληρώνουμε εδώ.
όμως... η αθωότητα στον κάθε άνθρωπο παραμένει ένα σοβαρότατο ζητούμενο. Για οριμένους ίσως και το μοναδικό. Με τον καιρό έχω καταλήξει ότι αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως έχει διατηρήσει την αθωότητά του (ανέπαφη δεν γίνεται άρα, κατά ένα μεγάλο ποσοστό) είναι μόνο αν καταφέρει να χτίσει έναν δικό του κόσμο. ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΦΩΤΟς.
Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση αυτογνωσία ανεξαρτησία και όχι ετεροπροσδιορισμούς εν ολίγοις ΚΑΛΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΙΚΌΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Μόνο τότε ο άνθρωπος ξέρει τι θέλει και τι να περιμένει από τους άλλους. Αλλοιώς παραμονεύει ο δόλος στην γωνία κρυμένος πίσω από ιδέες γνώμες επιχειρήματα βασανιστικά ή υπέροχα συναισθήματα κλπ.
Σε δυο ώρες έχω εγκαίνια. Σκέφτομαι τον χαμό που θα γίνει. Θα είναι ένα πετυχημένο γεγονός απ' ότι φαίνεται. Σκέφτομαι τον εαυτό μου μέσα εκεί. Στα θηρία. Κάποιοι άλλοι θ ασκέφτονται εμένα για θηρίο τώρα ενδεχομένως. Μόνος τρόπος επιβίωσης σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι η αυθεντικότητα. Έτσι ορίζω εγώ την δική μου αθωότητα. ΕΙΔΙΚΆ σε στιγμές που μπορεί ο απέναντί μου να πιστεύει ότι προσποιούμαι, γιατί σε έναν τέτοιο χώρο όλοι πιστεύουν ότι όλοι πρσποιούνται, δεν υπάρχει χειρότερη ηδονή από το να βλέπεις το λάθος στα μάτια του άλλου.
Η αθωότητα σε μια τέτοια περίπτωση είναι να μετατρέψεις αυτή την φτηνή ηδονή σε μια ανώτερη ποιότητα. Δίχως παράπονο και δίχως αλαζονεία.
Σας χαιρετώ. Λες και μου το κάνατε επίτηδες απόψε.
:-)))
/Η Nikos Dimou είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήblade ... δροσίσου σε τοσκανικούς κήπους.
---
Πίνοντας chianti βέβαια, το θεωρώ αυτονόητο.
ihafia
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή επιτυχία! πιστεύω ότι η αθωότητα είναι προϋπόθεση για την καλλιτεχνική δημιουργία. Ο μεγάλος καλλιτέχνης ακόμα κι όταν είναι ρεμάλι (όπως ο Πικάσο) είναι παιδί όταν νιώθει.
Είναι περίεργο .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ανυπόφορο .
Είναι μοιραίο , λυτρωτικό .
Είναι το ποίημα .
Είναι ο παλιάτσος
Είναι το βράδυ και το νερό .
Ίσως να είναι για όλους αυτό ,
παρηγορητικό .
ΖΩΓΡΑΦΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φορά κι έναν καιρό
σαν παραμύθι παιδικό
είδα μια ζωγραφιά
μέσα στου κόσμου τα νερά
Ήτανε λέει ένα χωριό
ψηλά επάνω στο βουνό
κι είχε μια πύλη ανοιχτή
και μια καθαρή πηγή
Τώρα την ξαναβλέπω μεσ'απ'τα μάτια σου
την ξανακούω σαν μια ηχώ
Ξαναγυρίζω στα σκαλοπάτια σου
για να μπορέσω να θυμηθώ
Μια φορά κι έναν καιρό
βρήκα το δρόμο μου κι εγώ
την πόρτα έξω άνοιξα
βγήκα κρυφά και κοίταξα
Κι είδα έναν δρόμο σκοτεινό
και έναν τοίχο πέτρινο
είχε μια πύλη ανοιχτή
μα μια βρύση πάντα κλειστή
Τώρα την ξαναβλέπω μέσα στα μάτια σου
την ξανακούω σαν μια ηχώ
Ξαναγυρίζω στα σκαλοπάτια σου
πως θα μπορέσω να κοιμηθώ
Μια φορά κι ένα καιρό
σαν παραμύθι παιδικό
είδα μια ζωγραφιά
μέσα στου κόσμου τα νερά
Τη βλέπω,τη νιώθω για σένα
Τη βλέπω,τη νιώθω σαν ψέμα
Στον καθρέπτη σου κοιτιέσαι κι από μόνη σου αγαπιέσαι θεϊκή blade runner!
ΑπάντησηΔιαγραφήantvol
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αλλά τι Chianti; Όχι το κοινό Classico - τουλάχιστον Riserva. Μια επισκεψη στην Enoteca της Siena θα είναι διαφωτιστική...
Μετά το "νοσταλγία για εγγόνια" (11.6), δεύτερο post, με απόσταση ούτε ενός μήνα, για τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το σχολιάζω, απλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Στο θέμα τώρα: Η παιδική αθωότητα ποτέ δεν με εντυπωσίαζε, τόσο αυτονόητη τη θεωρώ. Αντίθετα, εκείνο που δεν παύει να με εντυπωσιάζει είναι η παιδική σκληρότητα. Τόσο στα ζώα και στα έντομα, όσο, ιδίως, στα άλλα παιδιά, ειδικά σε όσα η σωματική τους διάπλαση δεν ανταποκρίνεται στον αποδεκτό μέρο όρο.
Με αποτέλεσμα, για πολλά ταλαίπωρα παιδιά, ο χρόνος που περνάνε στο σχολείο, έρμαια των ορέξεων σαδιστών συμμαθητών τους, να είναι, πραγματικά, εφιαλτικός.
Δεν έχω επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο. Εμπειρικά, θα έλεγα ότι η επιείκεια, η ανοχή του διαφορετικού κι ο σεβασμός του αδύναμου αποτελούν ιδιότητες που αποκτώνται μόνο με την ηλικία. Από όσους αποκτώνται.
ΥΓ1 Για το Chianti: Όποιο θέλετε. Αρκεί να βλέπω την πανέμορφη Ponte Vecchio (τη μόνη γέφυρα του Άρνου που σεβάστηκε ο Χίτλερ στην υποχώρηση των Γερμανών).
ΥΓ2 Ο Πικάσο ρεμάλι; Συγχωρεμένος. Eδώ τόσοι και τόσοι ατάλαντοι είναι σούπερ ρέμαλοι, δεν πειράζει να 'ναι και μερικοί ιδιοφυείς.
Να σταματήσετε να βλέπετε ειδήσεις. Η τηλεόραση είναι πανίσχυρο μέσο απαισιοδοξίας. Φωτιές, καταστροφές και ταραχές θα υπάρχουν πάντα και παντού. Είναι ανάγκη να τις μάθετε όλες; Από το 2005 έως το 2007 (και συνεχίζω), δεν βλέπω ειδήσεις. Ταινίες μόνο και μόνο όσες έχουν καλό τέλος, όσες είναι ευχάριστες, περιπετειώδεις, η διασκεδαστικές. Τι άλλο να δω; Ότι κάηκε η Καλιφόρνια; Ότι ο τάδε βίασε την τάδε; Κι άμα το δω, θα σταματήσει να συμβαίνει; Το μόνο που καταφέρνετε με τις ειδήσεις (ειδικά τις κακές), είναι να νιώθετε άσχημα και κάθε φορά που συναντιέστε μεταξύ σας, να ανταλλάσσετε άσχημα νέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά, ε; Και οι μεγάλοι γλεντάνε πότε πότε και παίζουν, όταν δεν έχουν δουλειά. Τα παιχνίδια των μεγάλων δεν έχουν και μεγάλη διαφορά απ' αυτά των παιδιών.
Μου λείπει το παινίδι, ή ένα προσωπικό χόμπι. Αυτό το πλεονέκτημα έχουν τα παιδιά στο δυτικό κόσμο (τα περισσότερα): δεν χρειάζεται να πάνε στη δουλειά. Εξ' ου και η αθωότητα. Αυτό το έχω δει και σε ενήλικους που δεν έχουν δουλειά: όλο παιχνίδια και ζαβολιές είναι.
Θα μπορούσε να 'ναι όμορφος ακόμη κι ο παλιάτσος.
Ε, ναι, οι ενήλικες ονομάζουν τον παλιάτσο "μεταμοντέρνα τέχνη".
Μόνο σα παιδί μπορείς να προσπεράσεις την κακία.
Λάθος. Και τα παιδιά έχουν κακία πολλές φορές, βαράνε το ένα το άλλο κλπ, λένε και ψέματα συνεχώς (όταν κλέβουν κάνα κουλούρι ή σπάνε κάνα βάζο), κοροϊδεύουνε τους συμμαθητές τους αν είναι χοντροί, κάνουνε συνεχώς ζαβολιές και ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους («μαμά, ο Νίκος το έκανε, όχι εγώ») κλπ.
Οι μεγάλοι κάμνουν μεγάλα λάθη επειδή νομίζουν αυτό που πράττουν ως το σωστό.
Όχι κατ’ ανάγκη. Και οι μεγάλοι κάνουν λάθη εν γνώση τους. Αυτός που κλέβει ή αποκρύπτει ή εξαπατάει, ξέρει πολύ καλά ότι κάνει κάτι που δεν είναι σωστό και ότι οι ενέργειές του θα βλάψουν άλλους. Κι όμως, συνεχίζει να το κάνει.
Το πλεονέκτημα των παιδιών στο σημερινό δυτικό κόσμο, είναι ότι έχουμε αφαιρέσει από αυτά οποιαδήποτε ευθύνη κι έτσι είναι ανέμελα. Έχω δει κι ενήλικους ανέμελους, επειδή κάποιος άλλος έχει αναλάβει τα βάρη τους.
Από την άλλη μεριά βέβαια, λέω, για ποιο λόγο να νιώθω "βαρύς"; Δηλαδή, εάν νιώθω βαρύς, θα ελαφρύνω; Όχι βέβαια. Κανένα πρόβλημα δεν έλυσα ποτέ νιώθοντας «βαρύς». Ούτε και καμιά δουλειά τέλειωσε πιο γρήγορα εάν ένιωθα βαρύς όταν την εκτελούσα. Οπότε, προτιμώ να νιώθω καλά κι αν δεν νιώθω καλά, προσπαθώ να κάνω κάτι για να νιώσω καλά.
Ίσως και το πιο μεγάλο τίμημα που πληρώνουμε εδώ.
Ποιο τίμημα; Προσωπικά ήμουν πολύ χαρούμενος όταν στάθηκα τελείως μόνος μου στα πόδια μου και δεν είχα όλους τους άλλους γύρω μου να μου λένε που θα πάω κάθε μέρα και τι θα κάνω. Αθωότητα δεν επιθύμησα ποτέ, αλλά πάντα επιθυμώ καθαρό κεφάλι και ησυχία. Τι να την κάνω την αθωότητα; Ίσα ίσα που η αθωότητά μου σε πολλές περιπτώσεις μ' έβαλε σε μπελάδες. Το ζητούμενο είναι να έχεις καλή γνώση και να μη σε πειράζει. Γιατί έχουμε πρόβλημα ν' αποδεχτούμε τα στραβά που συμβαίνουν κάθε μέρα ούτως ή άλλως; Λες και προσπαθούμε οι ίδιοι να προκαλέσουμε πόνο στον εαυτό μας, λες και οι ταλαιπωρίες της ίδιας της ζωής δεν είναι αρκετές και θέλουμε να βάλουμε λίγες παραπάνω.
Θα είναι ένα πετυχημένο γεγονός απ' ότι φαίνεται. Σκέφτομαι τον εαυτό μου μέσα εκεί. Στα θηρία.
Ποια θηρία; Λιοντάρια θα φέρεις; Ή μήπως φοβάσαι την κριτική; Την τελευταία φορά που κάποιος πήγε να μου κάνει κακόβουλη κριτική, γύρισα και είπα «είσαι χοντρός, δεν ντρέπεσαι λίγο; you look like shit». Η βρισιά σ’ αυτές τις περιπτώσεις θεωρείται από εμένα ως ύψιστο στοιχείο πολιτισμού, με τον ίδιο τρόπο που ένας κακόβουλος ή μίζερος κουτσομπόλης θεωρεί τη «μεταμοντέρνα» κριτική του ως «πολιτισμό». Σιγά τ’ αβγά.
Αγνόησέ τους και κοίτα να περάσεις καλά και καλή επιτυχία στα εγκαίνιά σου. Ο καλλιεργημένος άνθρωπος σέβεται τα εγκαίνια του άλλου, διότι έχει επίγνωση των δυσκολιών του οικοδεσπότη. Ο κακομοίρης, από την άλλη μεριά, προσπαθεί να το παίξει ιστορία με τις κριτικές του.
Προτιμώ να χτυπάω τους κακόβουλους κριτικούς κάτω από τη μέση και δεν σταματάω μέχρι να δω δάκρυα, πλήρη κατάρρευση. Στο κάτω κάτω, θεωρώ ότι οι κακόβουλοι και οι αναίσθητοι έχουν σταλεί στη γη από το Θεό για να τους βρίζω και να βγάζω τ' απωθημένα μου, ώστε να μειώνεται η χολυστερίνη μου και να γλυτώνουν τη φούρια μου οι υπόλοιποι που δεν φταίνε σε τίποτα.
Λευτέρης
ΥΓ. Θυμάμαι το γενικό «βαρύ» κλίμα στην Ελλάδα. Οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, ειδικά στην κριτική του ενός προς τον άλλο και στο φόβο του μην τυχόν και κάνει κανείς κάτι διαφορετικό. Η Ελληνική κοινωνία είναι φοβερά καταπιεστική και απ' ότι ακούω χειροτερεύει (καταπίεση με την έννοια του ότι άμα δεν βαρέσει και πάλι κάνας Χίτλερ, δεν πρόκειται οι Έλληνες να σεβαστούν ο ένας τον άλλο). Επίσης οφείλεται στην κακή επιλογή τόπου διαμονής πολλών Ελλήνων (π.χ. Αθήνα, μικρά κλειστοφοβικά διαμερίσματα), σε κακές συνήθειες υγείας (πολύ κάπνισμα, αλκοόλ) και στο γενικό πανικό που σκορπάνε τα χαζοκούτια στην "μία και καθολική ομάδα των Ελλήνων", ήτοι πήραν φωτιά κάτι δέντρα και τώρα πρέπει να φοράμε όλοι μαύρα.
ΥΓ. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να τρομάξετε ένα παιδί με τις φωτιές στην Πάρνηθα, να δείτε για πότε χάνει την αθωότητά του και βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ; Η αθωότητα και το κέφι των παιδιών οφείλεται στο ότι τα προστατεύουμε οι ίδιοι εμείς από κάθε κακή είδηση, από κάθε ταλαιπωρία, από κάθε κακουχία και προσπάθεια.
Και μετά σκέφτεσαι πως ορισμένοι βαρεμένοι βλέπουν τα παιδιά με σεξουαλικές ορέξεις και απορείς τι σκατά κόσμος είναι αυτός στον οποίο ζούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήBlade... Only one tip: Να μας περιγράψεις με λεπτομέρειες το ταξίδι επιστροφής από Πάτρα μέχρι Μέγαρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι δεν ζηλεύω... Πως σας μπήκε τέτοια ιδέα! :-(
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήφυσικά ξέρω και την άλλη πλευρά των παιδιών - και δεν έχω ξεχάσει το αριστούργημα του William Golding: Lord of the Flies όπου μία ομάδα παιδιών ανακαλύπτει τον φασισμό.
Η δυνατότητα να δεί κάποιος τον κόσμο με αισθητικά κριτήρια είναι σημάδι ιδιοφυϊας. Ενδεχομένως κατά την διαδικασία να περνά κάποιο κατώφλι αθωότητας όπως λέτε, δεν είμαι βέβαιος όμως. Γι' αυτό που είμαι σχεδόν βέβαιος (όσο βέβαιος μπορεί να είναι κανείς γι' αυτά τα θέματα) είναι ότι η τέχνη είναι 'στιγμιαία' υπό την έννοια ότι ο καλλιτέχνης έχει μία προκαθορισμένη ιδέα περί του τι θέλει να πεί πριν ακόμα δημιουργήσει. Υπό αυτήν την έννοια, η τέχνη καθιστά τον άνθρωπο ανώτερο από την επιστήμη, ακόμη και την ίδια την Φύση αφού αυτή κινείται εκτός και υπεράνω των ορίων του ορθολογισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς τους ανθρώπους με κουβάδες που όσο μεγαλώνουν γεμίζουν σκατά. Ενας από τους αγώνες της ζωής είναι να μην τα αφήσουμε να βγούν στην επιφάνεια (διόλου εύκολο), αυτό καθορίζει και τον βαθμό του πολιτισμού του καθενός μάς. Τα παιδιά είναι μακριά από όλα αυτά, και κάθε φορά που τα βλέπω με καταλαμβάνουν ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς γιά αυτό που είναι και στενοχώριας γι' αυτό που θα γίνουν.
ΥΓ Εννοείται chianti riserva, αλλά και ένα super toscano δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα (αν και έχουν υπερτιμηθεί τρομακτικά τα τελευταία χρόνια).
Μιλάμε για παιδική αθωότητα η ανθρώπινες αδυναμίες και ελαττώματα σε άλλη κλίμακα και με άλλες αξίες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αγώνας επιβίωσης αρχίζει αμέσως μετά την γέννηση. Τότε οι μοναδικοί ανταγωνιστές είναι τα αδέλφια... Εξ ού και η αδελφική ζήλεια.
Μετά, στις πρώτες φιλικές παρέες, ο αγώνας για την εξουσία είναι έκδηλος και μερικές φορές σκληρός.
Η αποδοχή ή μη αποδοχή από την ομάδα επίσης είναι ένα σοβαρό ζήτημα για τα παιδιά.
Ενα παλιό έργο με την Σίρλεϋ Μακ Λέην, το έλεγαν "Ψίθυροι", το έχετε δεί;
Υπόθεση είχε την συνωμοσία συκοφαντίας δύο 10 χρονων κοριτσιών εναντίον δύο νέων γυναικών.
Αν τα κοιτάζουμε αφ' υψηλού τα παιδιά, με τις αξίες και τα προβλήματα των ενήλικων, φαίνονται αθώα.
Αν μπούμε στον κόσμο τους, ίσως τότε αντιληφθούμε ότι μόνο αθώα δεν είναι.
Να θυμίσω τον μύθο που υπάρχει στο πρώτο κεφάλαιο του "Ζαρατούστρα", για τα τρία στάδια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πρώτο ο άνθρωπος είναι καμήλα. Φορτώνεται γνώσεις, υλικό, μάθηση...
Στο δεύτερο γίνεται λιοντάρι. Επιτίθεται σε όλα, γκρεμιζει τα πάντα, ανατρέπει ό,τι βρει μπροστά του
Και στο τρίτο στάδιο γίνεται παιδί και ξεκινάει από την αρχή.
"Αθωότητα είναι το παιδί και λησμονιά, μία νέα αρχή, ένα παιχνίδι, μία ροδα που ξεκινάει από μόνη της, το πρώτο κινούν, μία αγία κατάφαση".
Πήγασε καλά που πετάς, γιατί με τόσα έξοδα θα γύριζες με τα πόδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήDion.m,
"Αν μπούμε στον κόσμο τους, ίσως τότε αντιληφθούμε ότι μόνο αθώα δεν είναι."
Συμφωνώ, αλλά ως ένα σημείο. Τα παιδιά γίνονται εύκολα αυτό που αντιλαμβάνονται πως τα θεωρείς.
Κανένας μας, άλλωστε, δεν αυτοπροσδιορίστηκε.
Αχ,υπεροχο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ με συγκινεί το ότι σας συγκινεί μία γωνιά με παιδάκια, τόσο ώστε να αφήσετε την ενήλικη συντροφιά σας για να περάσετε κάποιες στιγμές μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως είναι όμορφο να βρίσκεσαι κοντά τους να πέρνεις από αυτά και να σου θυμίζουν και τον εαυτό σου παιδί όπως πια τον έχεις ξεχάσει.
Μόνο που ως μαμάδες δεν τα καταφέρνουμε πάντα, μόνο να εισπράττουμε, πολλές φορές μέσα στη φούρια όλης της ζωής ίσως να έχουμε και αρκετές λάθος συμπεριφορές ως προς αυτά, και αυτό με στενοχωρεί και με θλίβει γιατί μεγαλώνοντας ένα παιδί καταλαβαίνεις πόσο ιλλιγιωδώς γρήγορα περνά ο καιρός και ποιές είναι οι προτεραιότητες για να χτίσεις μία ωραία σχέση.
Sorry παρασύρθηκα.
Τώρα στην παρέα με τον antvol που θα πίνετε τα κρασάκια σας, αν σας περισσεύει χώρος, μέσα είμαι.
Καλό βράδι
Αθωότητα. Ίσως είναι ο σημαντικότερος λόγος για να κάνεις παιδιά. Να ξαναθυμηθείς τι θα πει αθωότητα. Να ξανανιώσεις τι θα πει να μη σε νοιάζει το αύριο, να ζεις για το τώρα. Να ξέρεις ότι για ό,τι κάνεις κάποιος υπάρχει να σε συγχωρέσει. Να έχεις τη σιγουριά της ζεστής αγκαλιάς κάθε βράδυ. Να ζεις την ξενοιασιά της στιγμής. Να μην κρατάς κακία σε κανέναν, να τσακώνεσαι και να φιλιώνεις σε δευτερόλεπτα. Να αφήνεις τα συναισθήματά σου να σε πλημμυρίζουν. Να ρωτάς «μπαμπά, τι είναι το φεγγαράκι;» και να είσαι ικανοποιημένος με κάθε απάντηση. Να μπορεί ολόκληρος ο κόσμος να χωρέσει σε ένα παγωτό. Να μην γνωρίζεις τι θα πει πόνος, παρά μόνο αυτός στα μελανιασμένα και ματωμένα από το παιχνίδι γόνατα. Να μιλάς με τα ζώα (και αυτά να σού απαντούν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς σε όλους από την κρύα και βροχερή Βιέννη.
Η αθωότητα για τον ενήλικα είναι μία κατάκτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμίζω ένα διάσημο ρητό του Ζεν:
"Όταν ήμουν παιδί, τα βουνά ήταν βουνά και τα ποτάμια, ποτάμια.
Όταν μεγάλωσα και άρχισα να σκέπτομαι τα βουνά δεν ήταν πια βουνά, ούτε τα ποτάμια ποτάμια.
Κι όταν κάποτε έφτασα στην Φώτιση, τα βουνά έγιναν βουνά και τα ποτάμια, ποτάμια".
θα μπορέσει κάποιος να μου εξηγήσει για ποιον ακριβώς λόγο ο χρόνος όταν είσαι παιδί περνάει τοοοοσο αργά;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Alexandros
ΑπάντησηΔιαγραφήδιότι το παιδί δεν έχει ρουτίνα - κάθε εμπειρία του είναι μοναδική και ο χρόνος διαστέλλεται για να τις περιλάβει όλες.
Ο/Η Pussy Galore είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα στην παρέα με τον antvol που θα πίνετε τα κρασάκια σας, αν σας περισσεύει χώρος, μέσα είμαι.
---
Όλοι οι καλοί χωρούν, ευχαρίστως.
ΙΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήτι σύμπτωση - και η γυναίκα μου είναι στην Βιέννη και τώρα μου έλεγε στο τηλέφωνο για τον καιρό!
Πολλοι πιστευουν πως η ενηλικιωση προυποθετει την μη-αθωοτητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν συμφωνω.
Για εμενα η αθωοτητα ειναι συνωνυμο της καθαροτητας.
Ειναι στο χερι μας να ενηλικιωθουμε και να λερωσουμε το λευκο ( εντος μας ) οσο γινεται λιγοτερο.
Προσωπικα νιωθω πολυ αθωος,ακομα και οταν βυθιζομαι σε μια μαυρη σκοτεινη πλευρα.....
Σιγουρα δεν ειναι ευκολο.
Και οι πρωτοπλαστοι?
Μηπως η γνωση οδηγει σε καποια απωλεια της αθωοτητας?
Ουτε αυτο το πιστευω.
Οσο πιο πολλα μαθαινω για το συμπαν εντος μου και εκτος μου τοσο πιο βαρια νιωθω την ευθυνη να κρατησω αυτην την αθωοτητα ακεραια και ασπιλη.
Η απωλεια της αθωοτητα δεν ειναι το τιμημα της ενηλικιωσης,η απωλεια της αθωοτητας δεν ειναι το τιμημα της γνωσης,η απωλεια της αθωοτητας ειναι απλα η προσωπικη μας ασχημια.
Τώρα που αναφέραμε το υπέροχο βιβλίο του Golding, ανακάλυψα μια συνοπτική έκθεση που είχα κάνει, όταν είχε ορισθεί ως το λογοτεχνικό έργο επί του οποίου θα εξεταζόμαστε, στις εξετάσεις της Αγγλικής γλώσσας.
ΑπάντησηΔιαγραφήIn what way do you think that the world shown in
the "Lord of the flies" could be described as a
microcosm of the real world?
When I read the "Lord of the flies" it came to my mind
that its real value is based on the fact that it pictures a
microcosm of the real world.
First, we see a group of children with the main purpose
of returning to the civilization. The persons of that group
acted reasonably and gradually they
came into conflict with the other group, or I would say better
gang, whose members were dominated by instincts or their main deeply hidden desire was to return to the wild. The forces of civilization against the forces of catastrophe, or the human goodness against the human evil, or the
light against the darkness-because light means logic and dark
is the hidden world of our instincts -are usual stories in the
history of humankind.
It was remarkable, that from the start of the book, the
gang of Jack chose to hunt, or in other words to kill by insect,
while the rest of the children wanted to build shelters or huts,
to look after the "littluns", to keep the area they lived clear
and mainly to keep the fire going. That fire represented their
only hope of becoming saved and by reason of that it was the most
important duty they had to do.
Another similarity between the usual world and the world
of the book we noticed was that the "hunters" made their weapons (spears) in purpose of hunting but after a while they
pointed them at their colleagues. In my opinion it is a usual
phenomenon in the history of humanity.
It is amusing to remark that there is another common characteristic between the members of Jack s gang: when they
made their appearance in the book they wore uniforms and they
marched in step. That can't be by sheer luck. Uniforms were
easily transformed to colored faces later. I believe in the psycological theory, which supports that uniforms or colored faces or colored bodies, service the same aim:"We are different and we can act differentially, apart from the social rules, hidden and
safe behind our disguise".
We see that there are many similarities between the world shown in the "Lord of the flies" and the real world.
Το σπουδαιότερο -βλέπω τώρα- δεν το ανέφερα, και ήταν ότι χρησιμοποιήθηκε ο φόβος του υπερφυσικού, για ένα beast, που δήθεν υπήρχε στην περιοχή, για να εξοπλισθεί η συμμορία και να επιβληθεί στους υπόλοιπους.
@ antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ!
Οι πεθαμενοι δεν συγχωρουνται για τις αμαρτιες τους. Ο δικος σας χαρακτηρισμος προσβαλλει τους¨" δυσπατριδηδες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπρεπε σημερα να εμπαινε θεμα για Αμερικα.Η αθωοτητα των παιδιων & η ενοχη των μεγαλων ειναι δεδομενες.
Όμως εγώ πάντα στα ίδια μένω
ΑπάντησηΔιαγραφήτα χρόνια που περάσανε με άφησαν
παράξενο παιδάκι, γερασμένο.
Κ. Καρυωτάκης.
Good evening to all!
ΑπάντησηΔιαγραφήSorry for writing in English (I am in London and no Greek fonts are available at this time).
I am sorry about RAM, but... "Guarda e passa".
Thanks for this post on childhood -and innocence.
Looking forward to coming back to Athens (and writing in Greek)
"απωλεια της αθωοτητας ειναι απλα η προσωπικη μας ασχημια. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή όλοι άσχημοι είστε εκεί κάτω; Δε μου φτάνανε οι χοντρές στην Αμερική, τώρα μαθαίνω ότι γίνατε κι εσείς άσχημοι;
Μ' όλο το σεβασμό, αυτά είναι χριστιανικές αηδίες για όσους πιστεύουν ότι όμορφες γυναίκες είναι μόνο οι παρθένες.
"και απορείς τι σκατά κόσμος είναι αυτός στον οποίο ζούμε."
Μπράβο αισιοδοξία! Εμένα μ' αρέσει ο κόσμος που ζω. Εκτός από το κυκλοφοριακό, αλλά μετακομίζω σε μικρή πόλη, οπότε...
Enfance
ΑπάντησηΔιαγραφήAu jardin des cyprès je filais en rêvant,
Suivant longtemps des yeux les flocons que le vent
Prenait à ma quenouille, ou bien par les allées
Jusqu'au bassin mourant que pleurent les saulaies
Je marchais à pas lents, m'arrêtant aux jasmins,
Me grisant du parfum des lys, tendant les mains
Vers les iris fées gardés par les grenouilles.
Et pour moi les cyprès n'étaient que des quenouilles,
Et mon jardin, un monde où je vivais exprès
Pour y filer un jour les éternels cyprès.
Guillaume Apollinaire
Στα νειάτα μου δεν κατάφερα να απολαύσω οσο έπρεπε την αθωοότητα των παιδιών μου.Οι ασχολίες μου έξω και μέσα στο σπίτι μου άφηναν μόνο λίγες ώρες τη μέρα ν ασχοληθώ μ αυτά, κάτι για το οποίο δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που απέκτησα εγγόνια (ευτυχώς το ένα μεγαλώνει κοντά μου) δεν πρόκειται να αφήσω να μου ξεφύγει ούτε μια σταγονίτσα απ την καθημερινότητά του. Ισως να καταφέρω να δαμάσω και τις ενοχές μου για το παρελθόν.
William Wordsworth:
ΑπάντησηΔιαγραφήMY heart leaps up when I behold
A rainbow in the sky:
So was it when my life began,
So is it now I am a man,
So be it when I shall grow old
Or let me die!
The child is father of the man:
And I could wish my days to be
Bound each to each by natural piety.
Προσέξτε - το παιδί είναι πρόγονός σας στην σοφία. Μη του την χαλάτε...
Διαβάζοντας το κείμενο άκουσα ένα αθώο και αβίαστο παιδικό γέλιο, αντίκρυσα ένα άσπιλο και πεντακάθαρο παιδικό βλέμμα... Σε ευχαριστώ για άλλο ένα τόσο τρυφερό, πραγματικά ευεργετικό ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθώος α- στερητ. και θωή =ποινή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γινόμενο εμπειρία επί αθωότητα είναι σταθερό. Θέλω να πω ότι όσο μεγαλώνει το ένα μικραίνει το άλλο. Η αθωότητα προϋποθέτει την έκπληξη που προκύπτει από τη θέαση του καινούργιου. Αν δεν εκπλήσσεσαι, πώς μπορείς να είσαι αθώος άραγε;εφόσον ήδη έχεις εκτίσει την ποινή, θαρρώ ότι δεν έχεις πλέον λευκό ποινικό μητρώο.
Όποτε διαβάζω ή ακούω για παιδική αθωότητα, σαν από άρνηση, μου έρχονται στο μυαλό δυο (τηλεοπτικές)εικόνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από ένα κοριτσάκι σε ένα πρωινάδικο που στις ασχολίες του ανέφερε το διάβασμα, τη μουσική και το χορό (ευτυχώς δεν μίλησε για την παγκόσμια ειρήνη) και η άλλη από γνωστό παιδί θάυμα των ελληνικών τηλεσήριαλ να τραγουδάει το "Χάρτινο το φεγγαράκι" με "ευαισθησία" και "αισθαντικότητα".
Αυτό το δεύτερο, κυρίως, όταν το βλέπω με πιάνει ο απόλυτος τρόμος
ουφ, λιγο αργησα και ο οικοδεσποτης δεν μ'αφηνει να κανω το κομματι μου. Εναν Νιτσε εχω διαβασει κι εγω κι ηθελα να πεταξω την ατακα του Ζαρατουστρα, μου το φαγε (καλα εκανε βεβαια, που ηθελα να το παιξω κι εξυπνη μες στην ημιμαθεια μου αλλα τελοσπαντων). Για την Τοσκανη που το χω και προσφατο (περσυ τετοια εποχη πηγαμε backpacking στην Ιταλια) και μου εφαγε ΟΛΕΣ τις συμβουλες. Τι να προσθεσω. Μονο οτι προτεινω οσο τιποτα μια διαμονη το βραδυ στο Σαν Τζιμινιανο (νοικιαζουν δωματια οι εστιατορες, κι ειναι η πιο ρομαντικη εμπειρια ever). Στη Λουκα εχει μια πανεμορφη περικλειστη πλατεια (amfiteatro romano ή κατι τετοιο), και η βολτα γυρω γυρω στα τειχη ειναι πραγματι το κατι αλλο (και με νοικιασμενο ποδηλατακι προτεινω), η Πιζα ειναι ασχημη πολυ, αλλα δεν μετανιωσα στιγμη που ειδα τον στραβοπυργο. Η Σιενα ειναι επισης πανεμορφη, τι να πω παραπανω, την αχιβαδα του Campο θα την προσεξετε απο μονοι σας. Περσι τετοια εποχη ημουν εκει. Γκρρρ. Και τωρα ειμαι κλεισμενη εδω. Γκρρρ. κακο timing διαλεξατε να μου το θυμισετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το αλλο θεμα, οφειλω να ομολογησω οτι συχνα η ανιδιοτελης και ανυποκριτη ειλικρινεια των μικρων παιδιων με κανει να νιωθω αμηχανα.
@lefteris
ΑπάντησηΔιαγραφή<< Μ' όλο το σεβασμό, αυτά είναι χριστιανικές αηδίες για όσους πιστεύουν ότι όμορφες γυναίκες είναι μόνο οι παρθένες. >>
Aχ,βρε Λευτερη,κριμα.
Απευθυνεσαι σε καποιον που δεν πιστευει ουτε σε θεο ουτε σε διαβολο
Ξαναδιαβασε το σχολιο μου,για εμενα η αθωοτητα ειναι η καθαροτητα.Η πνευματικη καθαροτητα,το λευκο,το καθαρο βλεμμα.
Ουτε ειναι ολοι ασχημοι εδω κατω...Εχω γνωρισει ανθρωπους που εχουν παραμεινει αθωοι σε μεγαλη ηλικια.
Παντως η γαληνη της παιδικης ηλικιας φοβαμαι οτι χανεται χωρις ποτε να την ξαναβρισκουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γαληνη δεν ξαναρχεται.
Μια τετοια γαληνη περιγραφει και στο παρακατω ποιημα ο Μπουκοφσκι
ενας συγγραφεας που σε ολα τα γραπτα του βγαζει μια συνταρακτικη αθωοτητα ( κια ας σκεφτουμαι τη ζωη που εκανε )
<< Τωρα τελευταια,τις νυχτες
σκεφτομαι τα χρονια και τις
γυναικες που εφυγαν και χαθηκαν
για παντα,δεν με πειραζει που οι
γυναικες εφυγαν,ουτε καν
τα χρονια που
χαθηκαν για παντα
μου αρκει
να βρουμε τωρα λιγη γαληνη
ενα χρονο γαληνης
ενα μηνα γαληνης
μια βδομαδα γαληνης
οχι γαληνη και ειρηνη για τον κοσμο
μονο μια εγωιστικη ιδεα γαληνης
για εμενα τον ιδιο
για να αφεθω τεμπελικα
σαν να βυθιζομουν σε πρασινα ζεστα
νερα,μια ιδεα μοναχα,μια ωρα ,λιγη
γαληνη ,ναι,τη νυχτα,τη νυχτα
που αναπολω τα χαραμισμενα χρονια
και τις γυναικες που εφυγαν,
τη νυχτα,αυτη την ατελειωτη
σκοτεινη και μοναχικη νυχτα >>
Όχι με την έκπληξη αλλά με τον ενθουσιασμό ίσως να εκδηλωθεί η αθωότητα. Ποιος μπορεί να ενθουσιάζεται είναι το επόμενο και αναπάντητο ερώτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήFather's Song
ΑπάντησηΔιαγραφήby Gregory Orr
Yesterday, against admonishment,
my daughter balanced on the couch back,
fell and cut her mouth.
Because I saw it happen I knew
she was not hurt, and yet
a child's blood so red
it stops a father's heart.
My daughter cried her tears;
I held some ice
against her lip.
That was the end of it.
Round and round: bow and kiss.
I try to teach her caution;
she tried to teach me risk.
A Prayer for my Daughter
ΑπάντησηΔιαγραφήby W. B. Yeats
Once more the storm is howling, and half hid
Under this cradle-hood and coverlid
My child sleeps on. There is no obstacle
But Gregory's wood and one bare hill
Whereby the haystack- and roof-levelling wind,
Bred on the Atlantic, can be stayed;
And for an hour I have walked and prayed
Because of the great gloom that is in my mind.
I have walked and prayed for this young child an hour
And heard the sea-wind scream upon the tower,
And under the arches of the bridge, and scream
In the elms above the flooded stream;
Imagining in excited reverie
That the future years had come,
Dancing to a frenzied drum,
Out of the murderous innocence of the sea.
May she be granted beauty and yet not
Beauty to make a stranger's eye distraught,
Or hers before a looking-glass, for such,
Being made beautiful overmuch,
Consider beauty a sufficient end,
Lose natural kindness and maybe
The heart-revealing intimacy
That chooses right, and never find a friend.
Helen being chosen found life flat and dull
And later had much trouble from a fool,
While that great Queen, that rose out of the spray,
Being fatherless could have her way
Yet chose a bandy-leggèd smith for man.
It's certain that fine women eat
A crazy salad with their meat
Whereby the Horn of Plenty is undone.
In courtesy I'd have her chiefly learned;
Hearts are not had as a gift but hearts are earned
By those that are not entirely beautiful;
Yet many, that have played the fool
For beauty's very self, has charm made wise,
And many a poor man that has roved,
Loved and thought himself beloved,
From a glad kindness cannot take his eyes.
May she become a flourishing hidden tree
That all her thoughts may like the linnet be,
And have no business but dispensing round
Their magnanimities of sound,
Nor but in merriment begin a chase,
Nor but in merriment a quarrel.
O may she live like some green laurel
Rooted in one dear perpetual place.
My mind, because the minds that I have loved,
The sort of beauty that I have approved,
Prosper but little, has dried up of late,
Yet knows that to be choked with hate
May well be of all evil chances chief.
If there's no hatred in a mind
Assault and battery of the wind
Can never tear the linnet from the leaf.
An intellectual hatred is the worst,
So let her think opinions are accursed.
Have I not seen the loveliest woman born
Out of the mouth of Plenty's horn,
Because of her opinionated mind
Barter that horn and every good
By quiet natures understood
For an old bellows full of angry wind?
Considering that, all hatred driven hence,
The soul recovers radical innocence
And learns at last that it is self-delighting,
Self-appeasing, self-affrighting,
And that its own sweet will is Heaven's will;
She can, though every face should scowl
And every windy quarter howl
Or every bellows burst, be happy still.
And may her bridegroom bring her to a house
Where all's accustomed, ceremonious;
For arrogance and hatred are the wares
Peddled in the thoroughfares.
How but in custom and in ceremony
Are innocence and beauty born?
Ceremony's a name for the rich horn,
And custom for the spreading laurel tree.
Το συγκεκριμένο ποίημα τραγούδησαν με εκπληκτικό τρόπο το συγκρότημα «Υπόγεια ρεύματα» το 1999 περίπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν φέγγει η νύχτα μα χαρές είναι γεμάτη όμως γιατί απο κεινη ξεκινά του έρωτα ο δρόμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία σχόλια, γεματα ποίηση, έτσι καθώς ταιριαζει στην αθωότητα.
Ξαναβλέποντας τις φωτογραφίες, βλέπω πολύ πράσινο του παραδείσου...
Από παιδί τους παλιάτσους έτσι τους είχα στο μυαλό μου: μελαγχολικούς και θλιμένους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παιδική αθωότητα που την σταματάμε κάπου στα 6 όταν πρωτοπηγαίνουν τα παιδιά σχολείο.
Τότε που αρχίζουμε να τα ορίζουμε. "Το σπίτι έτσι θα το ζωγραφίσεις. Και το δέντρο είναι ΠΑΝΤΑ πράσινο".
Την αθωότητα που την ζηλεύουμε και γι αυτό την "σκοτώνουμε" νωρίς...
Τι ειρωνεία: μόλις χτες ένα τέτοιο αθώο πλάσμα πέθανε από τα "τρυφερά" χέρια του μπαμπά του, στο όνομα της αγάπης(;) γιατί λέει δεν μπορούσε να το έχει...
"Ξαναδιαβασε το σχολιο μου,για εμενα η αθωοτητα ειναι η καθαροτητα.Η πνευματικη καθαροτητα,το λευκο,το καθαρο βλεμμα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα, κατάλαβα από την πρώτη. Οι "χοντρές" μου είναι συμβολικές επίσης.
Δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί να μην ασπάζεται κανείς την πνευματική καθαρότητα, ή έστω, όπως το λέω εγώ, την αποδοχή του εαυτού του όπως είναι. Γιατί παίζουν ρόλους οι άνθρωποι τόσο συχνά, δεν μπορώ να καταλάβω...
Πρώτ' απ' όλα, για να πετύχει κανείς σ' αυτή τη ζωή και να ξεχωρίσει, το μεγαλύτερο λάθος είναι να μιμείται άλλους συνεχώς. Ή να μπει σε "ομάδες" (tribes), όπως ας πούμε να φορέσει 5-6 γραβάτες και να κάνει meetings σε εταιρίες. Πάει κανείς μπροστά έτσι; Προοδεύσανε ποτέ οι μαϊμούδες;
Ο κόσμος αναγνωρίζει τους διαφορετικούς. Αυτούς που είναι αυθεντικοί.
Εάν ο Bill Gates ακολουθούσε τάσεις και μόδες, θα έπιανε δουλειά σε κάνα γραφείο και σήμερα θα ήταν τμηματάρχης Β' ή όπως το λένε εδώ για να τους δώσουμε και λίγο κουράγιο μην αυτοκτονήσουν, "Executive Supervisor" (άμα τους κλέβεις στα λεφτά, δώστους τουλάχιστον τίτλους για να νιώθουν ότι έχουν μεγάλο πέος και να δουλεύουν σκληρότερα).
Εν πάσει περιπτώσει... Αυτό που λέτε "αθωότητα" εγώ δεν το καταλαβαίνω. Ούτε και τα χρώματα καταλαβαίνω, ούτε παραδείσους. Το πράσινο όντως ταυτίζεται με τον παράδεισο, διότι είναι το πιο ξεκούραστο χρώμα για τα μάτια (όπως λένε κι οι διακοσμητές).
Η αθωότητα μπορεί να μην χρειάζεται. Όσο περισσότερα μαθαίνω, τόσο έχω παρατηρήσει ότι οι πράξεις μου γίνονται όλο και πιο απλές.
Δεν βρίσκομαι ακόμα σε ηλικία όπου μπορώ να νιώσω τη διαφορά. Το μόνο που μπορώ να νιώσω και συνεπώς να καταλάβω, στη δική μου ηλικία, είναι η εμπειρία και η έλλειψή της. Έτσι, εάν ο πιτσιρικάς ικανοποιείται με οποιαδήποτε απάντηση περί της σελήνης, εγώ το βλέπω ως άγνοια, όχι ως αθωότητα.
Αθωότητα βλέπω να συγχωρώ πράξεις ενώ γνωρίζω τη φρικτή τους φύση.
"Να μπορεί ολόκληρος ο κόσμος να χωρέσει σε ένα παγωτό."
Ε, και οι ενήλικες την έχουν αυτή την παραξενιά... Αντί για παγωτό, το λένε "καριέρα". Αθωότητα που τους δέρνει κι αυτούς...
Αθωότητα που με δέρνει κι εμένα... σε 5 χρόνια θα κοιτάω πίσω και θα λέω "ε ρε λάθη που έκανα πάλι...". Το καλό τουλάχιστον είναι ότι έχω στόχους, άρα μπορώ να αποτιμήσω τα λάθη μου. Το κακό είναι ότι με τόσους στόχους, δεν έχει μείνει χρόνος για ουσιαστικό παιχνίδι, για εκπλήξεις. Η αθωότητα και η έκπληξη πάνε χέρι-χέρι.
παυλος σιδηροπουλος-λευτερης παπαδοπουλος-μικης θεοδωρακης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Με όλο το σεβασμό για τη διάθεσή σας να ονειροπωλείτε, τα παιδιά ούτε αθώα, ούτε ξέγνοιαστα είναι καθώς "πονούν" και "παιδεύονται" να βιώσουν και να γνωρίσουν το νέο κόσμο των μεγάλων... Κι αν η νεράϊδα για εμάς τους μεγάλους είναι μια αιθέρια παρουσία, για τα παιδιά είναι κάτι σαν γκουρού των bell labs της MIT. Βέβαια σε εμάς τώρα, φορτωμένους από προβλήματα και με ελάχιστες αυταπάτες, τα παιδικά χαμογέλια και παιχνίδια, δεν είναι παρά ώρες ξεγνοιασιάς και αθωότητας... Καθόλου όμως δεν είναι έτσι για τα ίδια...
ΑπάντησηΔιαγραφή[Αφήνω από την κουβέντα εκτός τα άλλα του κατώτερου θεού...]
Σε εμάς φαίνονται ξέγνοιαστα... Μήπως γιατί θα θέλαμε εμείς μια δεύτερη ευκαιρία? Ή να μεταβιβάσουμε σε αυτά τη δική μας διάθεση για δυναμική αθανασία μας? Είναι ξεχωριστοί άνθρωποι πάντως και αφήστε τους να ξεδιπλώσουν το χαρακτήρα τους και να ανοίξουν τα φτερά τους... παιδεύοντάς τα πάντοτε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότεροι σ΄ αυτές τις φωτογραφίες βλέπετε την παιδική αθωότητα και αναπολείτε την παιδική ηλικία. Λογικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχωρέστε με, αλλά εγώ κάθε φορά που βλέπω παιδιά, μετά την αρχική τρυφερότητα που μου βγάζει η εικόνα τους, δεν μπορώ παρά να κάνω απαισιόδοξες σκέψεις.
Σκέφτομαι πόσα λάθη θα κάνουν οι γονείς τους αναθρέφοντάς τα, πόσα δικά τους κόμπλεξ θα τους περάσουν
και πόσα απ΄ αυτά θα γίνουν οι τύραννοι της ζωής μας.
Και οι εγκληματίες και οι μιζαδόροι και οι αδίστακτοι που πατούν επί πτωμάτων ήταν κάποτε παιδιά. Και
ελάχιστοι απ΄ αυτούς έχουν το "άλλοθι" ότι ήταν παιδιά που μεγάλωσαν στο περιθώριο...
Όποιος δεν εχει αθωα ματια δεν μπορεί ν΄ανακαλυψει τον κόσμο και τον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά τις πίκρες των ενηλίκων τι καλύτερο από τον κόσμο των παιδιών!
Τα παιδιά...
Που ζουν το τώρα, χωρίς να ψάχνουν το νόημα της ζωής τους
Που δεν αναρρωτιούνται συνέχεια για τις αμαρτίες τους
Που δεν σχεδιάζουν την μελλοντική τους καριέρα
Που ο κόσμος όλος γι αυτά είναι ο ενήλικας που αγαπούν
Που ο παράδεισος γι αυτά είναι να παίζουν κρυφτό με τους φίλους τους
Που η κόλαση τους είναι να συννεφιάζει η αγάπη του ενήλικα που τα προστατεύει
Που ρουφούν σαν σφουγγάρια τους τρόπους αυτού του ενήλικα
Που δεν βιώνουν μέλλον, μόνο παρόν
Ή όπως έλεγε και ο Χριστός "Αν δεν στραφείτε να γίνετε σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε στην βασιλεία των ουρανών"
Αγαπητέ Νίκο Δήμου, ένα παιδί είσαι και συ, χαμένο μέσα στον κόσμο των μεταλλαγμένων ενηλίκων.
Μακάρι να μπορέσω κάποτε να ξαναζήσω την βαθιά, γνήσια και απόλυτη χαρά που ένοιωθα παιδί σαν μαζευόμασταν όλα κάτω στην γειτονιά και παίζαμε με τις ώρες κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα...
Αυτό είναι το νόημα της ζωής φοβάμαι, να μπορέσει να ξαναζήσει κανείς την παιδική αθωότητα και αμεσότητα.
Τι κάνουμε ενήλικες φίλοι μου;
Κυνηγάμε τον πλουτισμό, την διάκριση, την σεξουαλική ικανοποίηση...Και αποκτώντας τα νοιώθουμε πιο κενοί από πριν.
Ενώ το μόνο που λαχταράει η καρδιά μας είναι να τρέχουμε λαχανιασμένοι, να χτυπάμε τον τοίχο και να λέμε "Φτου! Τα έφτυσα, πάλι εσύ φυλάς!"
Είναι ωραίο να είσαι παιδί. Μόνο που όταν είσαι, δεν το νοιώθεις και τόσο(σχεδόν καθόλου). Δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία του να είσαι παιδί. Μάταια κάποιοι άλλοι -οι μεγάλοι- προσπαθούν κάποια φορά να σε υποψιάσουν: "Αυτά είναι τα πιο ωραία, τα πιο ξένοιαστα σου χρόνια."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν δίνεις σημασία. "Τί λέει τώρα αυτός, μωρέ;", σκέφτεσαι. "Άσε μας ρε μεγάλε(κυριολεκτικά)και πρέπει να κρυφτώ από την Μαρία που με κυνηγάει και δε θα προλάβω να είμαι "φτου"...".
Ήμουν κι εγώ -όπως κι εσείς φαντάζομαι, αγαπητοί μπλόγκερς- παιδί μικρόν. Και ήταν ωραία. Πολύ ωραία! Μέχρι που μεγάλωσα και δεν ήταν πια και τόσον...
Έστησα ένα καινούριο blog. To dontech. Η διεύθυνση είναι dimoutech.blogspot.com επειδή η dontech δεν ήταν ελεύθερη. (Ο Don ψάχνει να βρει ποιος του την έφαγε, για να τον φάει). Σιγά σιγά θα αρχίσω να ανεβάζω εκεί τεχνολογικά σχόλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γιατί δεν το γράφατε doncatech... για να ειναι ευχαριστημένος και ο Don?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε θα γράψετε κάτι για τη μοναξιά που κατατρώει τις ψυχές των σημερινών νέων? Για τη συναισθητική περιπλάνηση και την πικρία τόσων από εμάς που ατέρμονα ψάχνουμε το έταιρόν μας ήμισυ?...Είναι ένα θέμα που "καίει" κε Δήμου, ο έρωτας...που δεν έρχεται, ή ερχεται σε λάθος μορφή, η μοναξιά...
Συνεχίστε να μας κρατάτε πολύτιμη συντροφιά με το μοναδικό σας τρόπο...
Αν μου το επιτρέψει ο οικοδεσπότης μας, θα ήθελα να παρεκκλίνω εντελώς από το θέμα -και να θυμίσω ορισμένα τρέχοντα που αφορούν στην μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Συγκέντρωση-διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή την Κυριακή στις 7:00 μ.μ. (οργανωμένη "από τα κάτω" και κυρίως μέσω Internet, μέσα από blogs).
β) Ηλεκτρονική διαμαρτυρία-μαζική αποστολή e-mail (βλ. εδώ).
γ) Οδηγίες του WWF Ελλάς για το κοινό: "Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:
-Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα. Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.
-Να μην ταΐζουμε τα ελάφια. Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως τη σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει σοβαρά.
-Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση, σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει. Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.
δ) Ηλεκτρονική έκκληση του WWF Ελλάς προς τον Πρωθυπουργό.
Συγγνώμη αν γίνομαι πεζός, αλλά η εποχή της δικής μας αθωότητας μάλλον έχει παρέλθει...
Καλή συνέχεια σε όλους
οταν η γιαγια μου εβλεπε ενα παιδακι να χαμογελαει στον υπνο του, ελεγε με χαμογελο σε απταιστα γιαννιωτικα "αγγελοκρουεται χαλασια μ'", και συμφωνω απολυτα , ειναι η μονη περιοδος της ζωης σου που μπορει να κρουεσαι στον υπνο σου με αγγελους , μετα οσο μεγαλωνεις ....
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και τα παιδιά έχουν κακία πολλές φορές..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά Λευτέρη. Αυτό όμως συμβαίνει όταν αρχίζουν να αντιγράφουν τους γονείς τους.
Σωστή πολύ η παρατήρηση από την a_lexia. Ω, στην μεταξωτή ψυχούλα κάποιου παιδιού κακιασμένου, ίσως να έχει χτίσει τη φωλιά της η μοναξιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήmaria said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε θα γράψετε κάτι για τη μοναξιά που κατατρώει τις ψυχές των σημερινών νέων?
----------------------
Tων σημερινών; Γιατί μόνο των σημερινών; Θυμάμαι πόσο αφόρητα μοναχική ήταν η εφηβεία μου... Θα έλεγα μάλιστα ότι σήμερα η μοναξιά είναι λιγότερη, τα παιδιά κοινωνικοποιούνται περισσότερο και πιο εύκολα (σκεφθείτε μόνο το internet).
H νεανική μοναξιά είναι αναπόφευκτη, αποτελεί μάλλον προϋπόθεση για το πέρασμα στην ωριμότητα.
Το post είναι μάλλον μία ‘fuite en avant‘ από το προηγούμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ioannisk
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, υπάρχει και στα γαλλικά η "φυγή προς τα εμπρός"; Εγώ την ήξερα ως γερμανική έκφραση: Flucht nach Vorn!
Ως προς την ουσία δεν έχετε τελείως άδικο. Καλύτερα το είπε η
a_lexia
Πολύ συγκινητικό post και ολοκληρώνει αποστομωτικά το προηγούμενο.
"Πότε θα γράψετε κάτι για τη μοναξιά που κατατρώει τις ψυχές των σημερινών νέων?"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μου επιτρέψεις. Κάποτε οι άνθρωποι ακολουθούσαν πιο συγκεκριμένους "ρόλους" στη ζωή τους, έτσι ήταν και πιο εύκολο να ταιριάξουν και να κάνουν σπίτι, διότι η κάθε τοπική κουλτούρα τους είχε "προγραμματίσει" με συγκεκριμένο τρόπο.
Αυτό συνήθως εξασφαλίζει πιο άνετη και λιγότερο αγχωτική ζωή (το να ξέρεις ποιος είναι ο ρόλος σου, να ξέρεις τι να κάνεις δηλαδή και να ξέρεις τι να περιμένεις περίπου από τους άλλους).
Σήμερα, αυτό δεν υπάρχει οπότε και η εύρεση ενός συντρόφου για μεγάλο διάστημα ή για σοβαρά πράγματα είναι πολύ δύσκολη.
Για παράδειγμα, κάποτε και οι δύο σύντροφοι έλεγαν "φυσικά και μ' αρέσει το τάδε και το δείνα" και ο κώδικας των "γούστων" και των προσδοκιών ήταν πιο ξεκάθαρος. Τώρα, σε χώρες όπως η Ελλάδα, αρχίσανε όλοι να μιλάνε για την "ανεξαρτησία" τους (ανεξαρτησία από τι;;;).
Έτσι λοιπόν, ένας ανεξάρτητος άνθρωπος σήμερα:
α) Ξυπνάει πλήρως ανεξάρτητος το πρωί και τρέχει αγχωμένος κι ανεξάρτητος να μποτιλιαριστεί μαζί με τους άλλους ανεξάρτητους στο δρόμο.
β) Μπαίνει στο γραφείο του με τους άλλους ανεξάρτητους την ίδια ώρα και κάνει αυτό που του λένε τα αφεντικά και οι πελάτες (λόγω της μεγάλης ανεξαρτησίας του). Άμα ένας υφιστάμενός του δεν εκτελεί αυτά που λένε οι πελάτες, τότε τον στριμώχνει σε μια γωνιά και τον βαράει σε σημείο μίσους.
γ) Μετά τη δουλειά, πάει να συναντήσει τους άλλους ανεξάρτητους στα ίδια περίπου στέκια ανεξαρτησίας, όπου προσπαθεί να μιμηθεί και να ασπαστεί τις νέες τάσεις, ιδέες και θεωρίες που διάβασε στο Κοσμοπόλιταν ή κάνα άλλο ανεξάρτητο περιοδικό για ανεξάρτητους παπαγάλους και μαϊμούδες. Μετά πάει να μεθύσει με "κοκτέιλ" (για τους μεταμοντέρνους ανεξάρτητους), ή στρέιτ μπέρμπον (για τους ακούγοντες Τζόνι Κας).
Η ζωή του εξαρτάται από:
1. Το αυτοκίνητο
2. Το κυκλοφοριακό
3. Τις καιρικές συνθήκες
4. Τη δουλειά του (πελάτες, εφορία, συνεργάτες, κλπ)
5. Από που θα φάει το κέρατο και από τις νέες εξελίξεις στον πόλεμο κατά των αφροδισίων νοσημάτων.
6. Τις νέες τάσεις και μόδες που θα βγάλουν οι αναλφάβητοι αράπηδες στην Αμερική (ραπ, χιπ χοπ, κλπ).
7. Η διάθεσή του θα εξαρτηθεί από τις ειδήσεις και τις διαθέσεις των γύρω του, από γονείς κι ανίψια μέχρι γκόμενες κλπ.
Έτσι είναι ο "ανεξάρτητος" του σήμερα. Εξαρτημένος από κάθε τι.
Αυτή η καραμέλα της δήθεν "ανεξαρτησίας", που αποτελεί ομαδική και μαζική σχοζιφρένεια και παραμύθα (la-la land) εμποδίζει τους ανθρώπους να βρουν κάποιο ταίρι, ειδικά στις μεγάλες πόλεις όπου χάνουμε δύο μήνες από τη ζωή μας κάθε χρόνο στο κυκλοφοριακό και άλλο ένα μήνα να επισκεπτόμαστε μουσεία όπου φιλοξενούνται τερατουργήματα των ατάλαντων (και στο τέλος τρέχουμε στη Φλωρεντία, για να απολαύσουμε τέχνη 200 ετών παλιά, διότι οι σημερινοί "ανεξάρτητοι" δεν μπορούν να ζωγραφίσουν μια γλάστρα της προκοπής).
Από κει ξεκινάει το κακό: έχεις εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σχεδόν ταυτόσημη ζωή και ρουτίνα κάθε πρωί, αυτούς που λόγω "ανεξαρτησίας" σκοτωθήκανε να περάσουνε τις πανελλήνιες (!) και να μοιράζουνε βιογραφικά σε κατάσταση πανικού, οι οποίοι θέλουν και περισσότερο κράτος (λόγω ανεξαρτησίας), ενώ παλιά το πρόβλημα ήταν το κουτσομπολιό και κάτι άλλα.
Κάθε εποχή έχει την καραμέλα της που κάνει την ανεύρεση συντρόφου δύσκολη. Σήμερα είναι πιο δύσκολο διότι όλοι οι 500% εξαρτημένοι από τα πάντα, λένε "είμαι ανεξάρτητος".
Μόδα είναι, θα περάσει.
Τράβα στην Κρήτη, ή σε κάνα νησί γενικώς, ή σε μικρές κοινωνίες με πιο ομοιόμορφη κουλτούρα και κώδικα επικοινωνίας και συμπεριφοράς: εκεί, ο γάμος και η οικογένεια θεωρείται κάτι το αυτονόητο, θεμιτό και σχεδόν υποχρεωτικό. Κάθε περιοχή έχει και τη σπεσιαλιτέ της: οι μικρές κοινωνίες στηρίζονται στην οικογένεια και τις σχέσεις, οι μεγάλες κοινωνίες στηρίζονται στη δόμηση πολυκατοικιών και δρόμων και απροπροσανατολισμένων "ιδιωτών" (individuals) που πρέπει να το ρίχνουν στα ψώνια για να συντηρούν τη ροή των πραγμάτων. Δες και πόσο πιο εύκολο είναι να χτίσεις και το σπίτι σου σε μικρή κοινωνία, σε σχέση με μεγάλη πόλη... δες πόσα πιο λίγα πράγματα χρειάζεσαι για να ευτυχήσεις σε μικρή κοινωνία και πόσο πιο γρήγορα τ' αποκτάς.
Δεν είναι τυχαίο που οι μεγάλες πόλεις παρουσιάζουν υπογεννητικότητα και πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Η δόμησή τους και μόνο δεν ευνοεί τις ανθρώπινες σχέσεις (εκτός εάν δεν εργάζεσαι και έχεις ελικόπτερο). Η εμπειρία μου λέει ότι οι μικρομεσαίες πόλεις σήμερα (από Βόλο και κάτω), λόγω του ότι έχουν και τεχνολογία, παρέχουν πολύ καλύτερη ζωή και περισσότερες πιθανότητες να ευτυχήσεις και στην προσωπική σου ζωή. Είπα και ότι οι μεγάλες πόλεις ευνοούν τη μελαγχολία, που δεν είναι καθόλου ελκυστική ποιότητα;
Οταν η παιδική ηλικία μουντζουρώνεται από συνεχιζόμενα προβλήματα υγείας (με ότι επιπλέον η αδυναμία σημαίνει στον αμείλικτο χώρο του σχολείου), δίαιτες, απώλειες ανθρώπων αγαπημένων, αδυναμία σε παιχνίδι, και όλα αυτά με αυξημένη ευαισθησία, τότε ένα πράγμα μόνον γυρίζει στο κεφάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μεγαλώσω να τελειώνει αυτό το κακόγουστο αστείο..
Ημουν παιδί με προβλήματα ενηλίκου, αταίριαστο..
Η μήπως ενήλικος ήμουν πάντα?
Ευτυχώς!
Τώρα πια μίκρυνα.
Διαβάζω τον μικρό πρίγκηπα και ταυτίζομαι μαζί του. Δε μου ανήκουνε τα αστέρια επειδή τα μετρώ, αν μπορώ μόνον λάμπω που και που..
Οταν διαβάζω για παιδιά και αθωότητα σκέφτομαι πάντα αν υπάρχει. Πολλές φορές οι προσγειώσεις είναι πολύ απότομες, αφήνουν λογιών λογιών πληγές και οι τυχεροί είναι λίγοι.
Πολύ σωστά μας τα λέει ο Φρειδερίκος στον "Ζαρατούστρα" του γιά τα 3 στάδια της ζωής του ανθρώπου επαληθεύοντας ίσως το
ΑπάντησηΔιαγραφή"everything worth saying has been said before"
αλλά, τι γίνεται με τα παιδιά που σε κάποιο σημείο της ζωής τους τα επισκέπτεται ο Διάβολος όπως πολύ γραφικά μας περιγράφει ο Νόρμαν Μέηλερ στο τελευταίο του μυθιστόρημα "The Castle In The Forest" μιλώντας μας γιά τα παιδικά χρονια της ζωής του Αδόλφου Χίτλερ;
Τη σκληρή μοναξιά των νέων απολύνει η ενασχόληση των με τα αποκόμματα των εφημερίδων και τις οργανωμένες νεανικές κομματικές οργανώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυλλέγοντας τα κουπόνια των εφημερίδων ανακαλύπτουν τις αρχέγονες δυνάμεις του καπιταλισμού που μεταπολεμικώς ανάστησαν τη βιομηχανική δυτική γερμανία.
Μετέχοντας οι νέοι ενεργά στους νεανικούς κομματικούς πολιτιστικούς θεσμούς εκπαιδεύονται στον ερωτικό μοναρχοφασισμό που αποβαίνει ηδονικώς περισσότερο όσο ο νέος εκτίθεται στον ήχο του. Ύψος, ψαύση και οκτάβα του νεανικού μας πολιτισμού το ροκ το ελληνικό.
Η λαχτάρα του επιχειρείν μπολιάζεται αφρόνως στο λευκό κορμί της αγάπης με συνδετήρα το ροκ ηχούργημα που λειτουργεί και ως αναπτήρας και λύχνος μπούνσεν άλλωστε, γιατί πως θα αρχίσεις να καπνίζεις - σκέψου - σαν η τσιμινιέρα αν δεν ακροαστείς την καμήλα στους Δελφούς με στηθοσκόπιο.
Κάποιο posting πρέπει να είναι για φαγητό, συνταγές μεσογειακής διατροφής κλπ. με όλες τις προεκτάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσοι νιωθουν μοναξια,ειναι καταθλιπτικοι. Ολα ειναι στο μυαλο τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναπολουμε τα παιδικα μας χρονια,κανοντας μια παρα φυσην υποθεση με το μυαλο που εχουμε σημερα. Τοτε ειμασταν ανεμελοι γιατι ειμασταν αφελεις. Μαζι με τις "σκοτουρες " της ενηλικιωσης ηρθαν & τα ωραια της ,δηλ. ...το αλλο & τα (σχετικα) λεφτα.
@lefteris(-lefterakis, που λέει και το άσμαν)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ' αγιάσει το στόμαν σας!
Ένεκα μάλιστα της ολοένα και αυξανόμενης "ανεξαρτησίας" ταύτης, σπεύσαμε όλοι εις τας Αθήνας! Πάρτε εμένα για παράδειγμα! Από την ερωτικήν και όμορφην Θεσσαλονίκην, ηναγκάσθην να μεταβώ εις τας πρωτευούσης, λόγω εργασίας! Εν έτει 2007!!
Μη βιαστείτε να ρωτήσετε αν υπάρχουν δουλειές στην Θ. Υπάρχουν! Και πολλές! Μόνο που αφορούν το αυτό αντικείμενον, ήτοι του περίλαμπρου και υπερήφανου σερβιτόρου(μετά σακιδίου-μπανάνα). Διότι, μπορεί η Θ. να καταστεί σύντομα(αύριο-μεθαύριο δηλαδή)"Μητρόπολην των Βαλκανίων" και "Πύλην της Νοτιοανατολικής Ευρώπης", αλλά ως τότε θα είναι(για 1-2 μέρες δηλαδή ακόμα -το πολύ), "Μητρόπολην του Φραπέ" και "Πύλην για ό,τι Καφέ/Μπαρ/Ρέστωραν" μπορείς να φανταστείς!
Α ναι -η ανεξαρτησίαν! Ωραίο πράγμα! Δεν έχουμε όμως!... Ούτε από αυτό -όπως δεν έχουμε ούτε από γκλάμουρ ούτε από επίπεδο(βιοτικό, μορφωτικό, αξιών) ούτε και από τίποτις της προκοπής!
Έχουμε όμως κάτι που δεν έχουν οι άλλοι, κύριεν Λευτέρην μας: απύθμενην υποκρισίαν!(κι έτσι ΤΑΧΑ έχουμε κι επίπεδο, και γκλάμουρ, και βεβαίως-βεβαίως, ανεξαρτησίαν...)
Τους χαιρετισμούς μου!
@ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφή"φυγή προς τα εμπρός" δεν μου ερχότανε η πρόταση στα Ελληνικά :(
Καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μου επιτρέπετε θα ήθελα να πω κάτι σχετικά με την αθωότητα και την παιδική ηλικία, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά γενικά των ζωντανών, που το έχω σκεφτεί τον τελευταίο καιρό που βλέπω κάτι αδεσποτίνια που δεν τα θέλει κανείς να μεγαλώνουν στην αυλή. Μου έχει γεννηθεί λοιπόν η σκέψη ότι αυτός είναι ο τρόπος τους για να εξασφαλίσουν την επιβίωση σε έναν εχθρικό κόσμο μεγάλων και πιο δυνατών. Γιαυτό είναι τόσο χαριτωμένα και αθώα για να προσπαθήσουν να αποτρέψουν την εξόντωσή τους και να επιβιώσουν, όσα μπορέσουν.
΄Οσο για τον καιρό που περνάει πιο γρήγορα όταν μεγαλώνουμε αρκεί να σκεφτούμε ότι ο ένας χρόνος όταν είμαστε 10 χρόνων είναι το ένα δέκατο της ζωής μας στα πενήντα είναι το 1/50 της ζωής μας. Σαφώς είναι, σχετικά, λιγότερος ο χρόνος.
Ο/Η Fata Morgana είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθώος α- στερητ. και θωή =ποινή.
............
Συμφωνώ.
Λίγο «μαθηματικό» …….. αλλά ωραίο.
Τα παιδιά γεννιούνται με κάποιες τάσεις. Διαμορφώνονται όμως από το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Κυριότερος παράγοντας το οικογενειακό περιβάλλον.
Η "παρουσία" ή η "απουσία" των γονέων, ο τρόπος που οι γονείς αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα κ.λ.π. διδάσκουν τα παιδιά.
Η παιδική αθωότητα είναι δεδομένη.
Το πότε και πόση απ' αυτή θα χάσουν έχει να κάνει με τους μεγάλους.
Σινεκριτικη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧοστελ 2.
Καλη στο ειδος της. Εχει τσοντα,ειναι ατμοσφαιρικη & φρικαλεα. Η σκηνη του...κοψιματος θα μεινει ιστορικη.
Δεν παρακολούθησα το post παρά μόνο αποσπασματικά. Στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια η απορημένη έκφραση στο πρόσωπο του Μικρού Πρίγκηπα όταν συναντούσε τους μεγάλους στα ταξίδια του και του μιλούσαν για ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινε. Όπως και η απάντηση σε αυτόν που πουλούσε τα χάπια που ξεδιψούσαν. "Εγώ αν είχα 53 λεπτά θα πήγαινα αργά αργά να πιω νερό από μια δροσερή πηγή." Αυτή είναι η παιδική ηλικία. Και χαρά σε όσους πορεύονται στην ζωή και κρατάνε επαφή με αυτήν την εποχή. Μερικές φορές όταν βλέπω πιτσιρίκια, άγνωστα σε μένα και προσπαθώ να χτίχω μια σχέση μέσα από την δική τους γλώσσα, τις γκριμάτσες, τα χαμόγελα, τις κινήσεις και βλέπω ανταπόκριση καταλαβαίνω ότι είμαι ακόμα΄έστω και λίγο παιδί. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω. Ελπίζω να τα καταφέρω μέχρι την ηλικία σας κ. Δήμου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Α ναι -η ανεξαρτησίαν! Ωραίο πράγμα! "
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε κι εδώ έχουμε. Κανείς δεν είναι ανεξάρτητος από πολλά πράγματα. Συνήθως είμαστε ανεξάρτητοι από 1-2 πράματα, τίποτα παραπάνω. Όταν μου λέει κανείς "είμαι ανεξάρτητος", ρωτάω "από τι;".
Όποτε μιλάμε για τα παιδιά, τα αναφέρουμε σαν να είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος. Κάποιος μακρυνός συγγενής του ανθρώπου, που μας τρομάζει η ομοιότητα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά ή μισούν τα παιδιά, όπως αγαπούν ή μισούν τις γάτες? Τόσο μακρυνό γεγονός είναι για μας η παιδική μας ηλικία που ξεχνούμε τόσο εύκολα πως είμασταν κι εμείς κάποτε τέτοια?
Πριν από ενάμιση περίπου μήνα είχαν "κατέβει" τ' ανίψια μου από το Βέλγιο όπου διαμένουν εδώ και τρία χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μεγάλος είναι 12 και ο μικρός 11 -πως επιταχύνουν τα χρόνια(κι είμαι ακόμα στο 23x!)...
Από την πρώτη κιόλας μέρα κάναμε το δωμάτιό μου στέκι! Μαζί κι ένας φίλος τους(γιος του κολλητού του ξαδέρφου μου) που μένει στη γειτονιά.
Tαινίες στο DVD, παιχνίδια στο pc, περιηγήσεις σε παιδικές ιστοσελίδες και βιντεάκια στο You Tube(ναι, δεν είμαι και πολύ αθλητικός τύπος!)
Κι όλο μου έδιναν χαρτάκια, κι όλο "γράψε μου τη διεύθυνση", "γράφτο μου σε cd", "κι εκείνο", "κι αυτό το θέλω", "κι εγώ!" κτλ.
Είχαν ενθουσιαστεί με όλα όσα εγώ έχω πάρει δεδομένα. Πράγματα απλά όπως ένα DVD player και μια τηλεόραση στο δωμάτιο, τους φαίνονταν τόσο συναρπαστικά που σε έπαιρνε και 'σένα η μπάλα!
Μου θύμισαν τον εαυτό μου, το πως ένιωθα όταν έμπαινα στο δωμάτιο ενός "μεγάλου". Πόσο ωραία ένιωθα όταν μου έδειχναν νέα πράγματα και με αντιμετώπιζαν σαν συνομήλικο.
Βottomline δεν έχει. Απλά σε κάνουν να νιώσεις καλά τα μαλακισμένα! Με τη φρεσκάδα στα μάτια τους και το αδηφάγο "γιατί;" στο στόμα τους! Εχουν μια ακόρεστη όρεξη για ό,τι τους τραβάει το ενδιαφέρον και γίνεται τόσο έντονη η επιθυμία τους γι' αυτό, που δύσκολα καταφέρνεις να παραμείνεις "ενήλικας" δίπλα τους. Σε παίρνει η μπάλα!
Ε, λοιπόν, το αποφάσισα. Θα πάω να βγάλω δίπλωμα γι' αυτοκίνητο και θα τους τσιμπάω και τους τρεις όταν έρχονται, να τους πηγαίνω και καλά Λούνα πάρκ, και να τρέχουμε στα κάρτ! (Αν δείτε τι γραμμές κρατάει στην πίστα ο μεγάλος...)
Μη σας πω θα παίρνω και τους πατεράδες τους!
Ναι, η τρέλα κυκλοφορούσε στη γειτονιά τελικά...
έχω ορκιστεί να μην ξεχάσω πως ήμουν και πως σκεφτόμουν σαν παιδί. Πολλές φορές και γω αφήνω τους μεγάλους και τις ασχημες κουβέντες τους. γιατί πιο δυνατά νοιώθουν την ζωή τα παιδιά, πιο ξεκάθαρα: θέλω, δεν θέλω. και έχουν και την ποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγάλο μου κορίτσι, 6 χρονών, προχτές την είδα να ψάχνει γύρω απο το γραφείο μου. "τι ψάχνεις?" την ρώτησα. και μετά απο λίγο ήρθε πάνω μου και μου είπε: "την αγκαλιά σου ψάχνω..."
Κάνω μεγάλη προσπάθεια να δω την ζωή μεσα απο αυτά τα όμορφα μάτια και για τα άσχημα και τα δυσάρεστα, δεν πα νάναι...
πολύ ωραίο post νίκο δήμου.
χάρηκα που ήρθα.
καλό βράδυ!
χ
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τί διαφοροποιεί τα παιδιά απ' τους μεγάλους. Μήπως το βάρος των πρώτων ευθυνών, η συνειδητοποίηση της φθοράς, η επιβίβαση σ'έναν αφιλόξενο κι ατελή κόσμο, μετά τη θαλπωρή και τη ξεγνοιασιά της απόλυτης προστασίας? Είναι ότι όλα τα χουμε μπροστά μας, ελπίδα χωρίς φόβο? Είναι η απόλυτη και άνευ όρων αγάπη, εμπιστοσύνη και προστασία της πρώτης οικογένειας?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρός θυμάμαι να μην νοιώθω ζωντανός, να μην έχω συνείδηση ότι υπάρχω. Γιατί προφανώς ήμουν ολοζώντανος, και τότε δε βλέπεις παρά μόνο μέσα από τα μάτια της χαράς και της αισιοδοξίας.
Πολλά απ' όσα επιτάσσει η ενήλικη ζωή, οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις και τα άγχη, θα περνούσανε πολύ πιο όμορφα, και αποτελεσματικά ακόμα, αν δεν επενέβαινε αυτή η δήθεν εικόνα παντοδυναμίας, που επιβάλει η συνύπαρξη, η πολύ συνάφεια του κόσμου που λέει κι ό Καβάφης. Αυτή νομίζω μας σκλαβώνει περισσότερο από κάθε υποχρέωση, και καθώς φυσιολογικά φθείρεται, μας φθείρει κι εμάς.
Όταν ήμουν παιδί,όλα έμοιαζαν χαμένα σε χώρο και χρόνο φανταστικούς.Τώρα που ζω στη φαντασία,δεν είμαι πια παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σας.
Καλά, Γάτε η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα τις φωτο και αναγνώρισα το τημ που κάνει αυτο το ιδιότυπο "baby-sitting" είτε full-time σε παιδικό πάρτυ είτε part-time σε πάρτυ ενηλίκων... Τα παιδιά have a blast με τους τύπους/ισσες να είναι ντυμένοι διάφορα (είδα στο ποστ την "tinker bell", αγαπημένη μου η κλοουνίτσα και ένας "πασχαλίτσας" ή κάτι τέτοιο), με τα τραπεζοκαρεκλάκια, τα τετραδιάκια με τα περιγράμματα, τα μπαλλόνια και τις ξυλομπογιές. Εχει και παιχνιδια με νάυλον τούννελ και τσουβάλια για τσουβαλοδρομίες και dj και... και... και... αναλόγως βαλαντίου και χώρου, για να εκτονώνονται τα πιτσιρίκια και να ηρεμούν οι μεγάλοι...
Ερώτηση: οι γονείς μας δεν είχαν τέτοια και έκαναν παρ'όλ'αυτά πάρτυ στο σπίτι, τι απέγιναν εκείνες οι εποχές? Χωρίς να το γκρεμίζουμε κιόλας.
Θα μου πεις, είχαμε γειτονιές και εκτονωνόμασταν χωρίς να κάνουμε ένα σπίτι επιεικώς κώλο - αλλά σα να ήταν και οι γονείς πιο ανεκτικοί... δε θυμάμαι... Γιατί πρόλαβα την εποχή του "δε μπορώ/δεν προλαβαίνω, δε φέρνουμε μαγείρισσα/catering/animateurs" και άρχισε να μην γίνεται ντροπή να μην προλαβαίνεις να ετοιμάσεις (μόνος σου, και κυρίως μόνη σου), πάρτυ 18 πιάτων στο σπίτι...
Τεσπα, μισό, χρειάζομαι έξτρα παυσίπονα, οι ημικρανίες από την insomnia του τελευταίου 3-ήμερου cought up with me.
πάλι καλά για εμάς που υπάρχουνε τα παιδιά..
ΑπάντησηΔιαγραφήάσχημα για τα παιδιά που τους αφήνουμε αυτό που 'φτιάξαμε' για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους...
το παιδί είναι η αλήθεια και η δημιουργια που στερούμε από εμας μέσα από την κονσερβοποιημένη παιδεία και 'κοινωνική ωρίμανση'
έχουμε χάσει την δημιουργικότητα μας επειδη δεν σκεφτόμαστε σαν τα παιδιά. χουμε σε πολλά πράγματα σύνορα από φόβους. το αύριο δεν υπαρχή δίχως την παιδική αμφισβήτηση του προ-ορισμένου. η καλύτερη συμβουλή... 'όταν μεγαλώσεις θα μάθεις...' και επειδη δεν μαθαίνω τα πάντα, τότε δεν μεγαλώσω και vice versa.. καλημέρα σας.
(δεν έχω παιδιά.. αλλά και δεν ξέρω εάν θα ήθελα να είχα εκεί που οδηγείτε ο πολιτισμός μας. πολύ όμως θα ήθελα να παίξω σαν παιδί... )
Λοιπόν, πριν 2-3 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, πάει φίλος μου, παιδίατρος, που βοηθάει εθελοντικά σε anti-human traffinking με γυναίκα και παιδιά στο Madame Tussaud's και στέκεται μες το χαμό να τον τραβήξει φωτο η σύζυγος δίπλα στον Nicholas Cage.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκει μια κάπως φυσική πόζα, ξέρετε το στυλ: "Ωπ! Τι κάνεις ρε μεγάλε, χρόνια και ζαμάνια, δεν πάμε για καμμιά μπύρα να τα πούμε?" και κάθεται ακίνητοοοοος.
Ε, μέχρι να τον πάρει φωτο η σύζυγος με τόσον κόσμο να περνάει και να χαλάει το αυθόρμητο reunion, ακίνητος ο φίλος. Πάει κάποια στιγμή ένα αγοράκι και τον πιάνει από το γόνατο. Πώς θα αγκάλιαζε ένα 6-χρονο τον Φασούλα? Κάπως έτσι. Και περίμενε τους γονείς του να το τραβήξουν κι αυτό φωτο (στιγμιαίο καμάρι ο φίλος μου που τον πέρασαν για action movie hero!).
Ελα όμως που σε αυτή την λίγη ώρα μέχρι να ζουμάρει η κάμερα της συζύγου, και μέχρι να έρθουν οι γονείς του μικρού, ο μικρός άρχισε να κλαψουρίζει... Οπότε ο συμπονετικός φίλος μου, του έπιασε το χεράκι και πήγε να του μιλήσει να το καθησυχάσει...
Μαντεύετε τι έγινε, ε?
Το πιτσιρίκι φρικάρισε που κουνήθηκε το κέριο "ομοίωμα" κι άρχισε να τσιρίζει και να κλαίει, πλάκωσαν όλοι οι μεγάλοι να το ηρεμήσουν, οι του μουσείου ψύχραιμοι μεν διότι αντιμετωπίζουν συνεχώς τέτοια, αλλά οι γονείς που κατέφθασαν, καθόλου ψυχραιμοι!
Οπότε το πιτσιρίκι άρχισε νέο κύκλο τρομάρας και τσιρίδας (διακιολογημένα) και οι γονείς μόνο που δεν άρχισαν στις τσαντιές τον φίλο μου, τον είπαν και παιδερααστή που ψωνίζει μικρά μες τα μουσεία, και ο φίλος μου δεν ήξερε να κλάψει ή να γελάσει με την ιστορία...
Τεσπα μετά έκατσαν όλοι μαζί για καφέ να ηρεμήσουν τα πνεύματα, και του είπαν ότι δυστυχώς για εκείνους, ο κόσμος είναι πολύ βρώμικος και στον κύκλο τους είχαν περιστατικά από αυτά που βάζουν τα παιδιά με τη βία στην πιο φρικαλέα πλευρά του ενήλικου κόσμου, για να το πω κομψά, και δεν υπήρχε πλέον καμμία εμπιστοσύνη. Και το αγοράκι γι'αυτό και σαλτάριζε εύκολα.
Δεν κάνω τώρα ψυχολογία του καναπέ, αλλά το λέω πέραν του αστείου της ιστορίας, σαν παράδειγμα του πόσο αθώα και έτοιμα να εμπιστέυονται τον κόσμο είναι τα παιδιά, και τι τους κάνουμε...
Κι ακόμη κι αν, εξερευνώντας τα όριά τους και τον κόσμο, πάνε προς κάποια όχι τιμητική για το είδος μας (πάλι το λέω κομψά) κατεύθυνση, πόσο εύκολο το κάνουμε να αποκτηνωθούν...
Κι από την άλλη, έτσι και τ'αφήσουμε να μας δείξουν πώς τα βλέπουν και πώς τα χαίρονται τα πράγματα, είναι ο μόνος αγνός Παράδεισος τσέπης που έχουμε επί Γης.....
ΥΓ1- blade καλό σου ταξίδι και κάνε παιδάκι μου κά'να ποστ με τις φωτος!
ΥΓ2- Αμ, τά'χω πει κι εγώ και πάλι λίγα είπα, στο post " innocence doesn't live here no more!"
Και για καληνύχτα, αναρωτιέμαι αν το τελευταίο ίχνος αθωότητάς μου είναι που εξακολουθώ να ξεκινώ την γνωριμία μου με κάθε "καινούριο" άνθρωπο, σε οποιεσδήποτε συνθήκες γνωριμίας (από τυχαία και στιγμιαία στην ουρά για τα τυριά μέχρι σε πάρτυ που θα εξελιχθεί σε μακρόχρονη αγάπη) με ένα βασικό αξίωμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ.
Μέχρι να βάλουν τα δυνατά τους να μου αποδείξουν το ενάντιο, φυσικά. Κι εννοείται, μερικοί το κάνουν πολύ γρήγορα, πολύ εύκολα και άπαξ δια παντός. Και αντίθετα, μερικοί φαίνονται εξ αρχής θαύμα, οπότε όλα καλά.
Αλλά όποτε κάποιος φαίνεται ότι κάτι ατυχές μεταξύ μας ήταν απλώς λόγω κακής στιγμής, και τελικά είναι μια χαρά άνθρωπος, τότε το κοριτσάκι μέσα μου γελάει και χτυπάει "Υesssss! I told you so!" γροθίτσες στον αέρα. Πανηγυρίζει το ότι η αθωότητα δε χάθηκε, στα μούτρα όλων των επιφάσεων που μας κάνουν να δείχνουμε τα δόντια μας ο ένας στον άλλον...
Καληνύχτα φίλοι, όνειρα γλυκά κι αθώα!
(or not!)
;)))
Μου επικρεμάστηκαν τα ραμολιμέντα που τα ονοματίζουν Ποιητές και είμαι μέσα σε βάρκα και λάμνω και είμαι μέσα σε ξυλόφουρνο και λάμνω και είμαι Μωυσής και λάμνω αφού πρέπει να συλλάβω αν γίνεται Ινδονησία ελάχιστη με ραπίσματα σε άγνωστο στρατιώτη συμφωνημένα υπονοούμενα να λαμνοκοπούν ένοχα σύννεφα άσχημης ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέα, σε σκεπτόμουνα ως βετεράνο των παιδικών πάρτυ όταν έγραφα το ποστ. Και να που τους ξέρεις...
ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΟ ΠΟΣΤ ΣΤΟ DONTECH
Reactor69
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σχόλιό σου θα ταίριαζε πολύ και στο dontech ως απόδειξη του joy of tech!
λευτέρη με κάλυψες απόλυτα...απόλυτα όμως
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερί παιδικής αθωότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν μερικές μέρες μετα από μια διαφωνία που είχα με την μικρή μου κόρη (7) της είπα ότι δεν θα τα πάμε καθόλου καλά εμεις οι δύο και η απάντηση της ήταν: Ότι για πρωτη φορά στη ζωή της συμφωνεί μαζί μου!
Και όμως το είπε με πλήρη αθωότητα!
Σε παιδικό πάρτι στο σπίτι μου, συνέλαβα τα μικρά διαβολάκια (ηλικίες 2-5 ετών) στο γραφείο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μισά διαβάζανε την "μαύρη βίβλο του κομμουνισμού" και τα άλλα μισά (της κόρης μου συμπεριλαμβανομένης)διαβάζανε τις "ασκήσεις ελευθερίας" του γάτου!!!
Διάβαζαν τα σχόλια του γάτου για το 1984 του Όργουελ!
Δεν πρόλαβα να τα φωτογραφίσω διότι άφησαν τα βιβλία και έφυγαν τρομαγμένα!
καλημέρα σε όλους
doctor
Γάτε το σκέφτηκα, αλλά εδώ μου βγήκε το joy! Χωρίς τα πιτσιρίκια μου βγαίνει μόνο ένα "πρέπει ν' αναβαθμίσω!"...
ΑπάντησηΔιαγραφήRecycling the joy of tech!
---
Doctor,
"Δεν πρόλαβα να τα φωτογραφίσω διότι άφησαν τα βιβλία και έφυγαν τρομαγμένα!"
Γιατρέ σου έχω πει επανειλλημένως να μην κατεβαίνεις από το καμπαναριό χωρίς την κουκούλα...
:)))
εξωβελίζομαι στο νερό το εξώτερο
ΑπάντησηΔιαγραφήμια κριση εμπνευσμενη απο τα γραπτα του ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήαν ο Καρυωτάκης ειχε μεσα του τον ανοιχτο ερωτισμο (χωρις συγκεκριμενο αποδεκτη) του Καβάφη, δεν θα ειχε καταληξει στην απονενοημενη πραξη.
Γύρισα σήμερα τα ξημερώματα στην Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "λουτρό αθωότητας" για μένα είναι απλώς η προσήλωση στη στιγμή, αυτό επιτρέπει να δεις την ομορφιά ή να λυπηθείς με την ασχήμια. Αυτό το έχουν τα παιδιά. Στους μεγάλους, συχνά επικρατεί το deja vu.
Καλή αρχή στο καινούργιο τεχνολογικό blog, μ' αρέσει που είναι κι αυτό Don.
Reactor69 είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατρέ σου έχω πει επανειλλημένως να μην κατεβαίνεις από το καμπαναριό χωρίς την κουκούλα...
:)))
****
Οι ... γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας (Αρτέμης Μάτσας)!!!
Που είστε καλέ όλοι;
Παραλία;
doctor
Α ρε Don, μην πιάσεις κουβέντα για gadgets...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρτέμη!(εγώ για Κουασιμόδο το πήγαινα...) Ελα δίπλα!
Όταν το παιδί ήταν παιδί δεν είχε γνώμη για τίποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχε συνήθεια καμιά...
Καθόταν σταυροπόδι...
Είχε τα μαλλιά ανάκατα
Και δεν έβγαζε καλή φωτογραφία...
Από την ταινία του Der Himmel über Berlin
Πολύ ωραίο το ποστ, πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι τα παιδιά μπορεί να είναι και σκληρά μερικές φορές, αλλά την καλοσύνη την δέχονται αμέσως και αντιλαμβάνονται την υπεροχή της.
Καλά κάνετε και βαριέστε τους μεγάλους και όσο μεγαλώνουν οι περισσότεροι γίνονται πιο βαρετοί. Είναι επειδή δεν έχουν χρόνο να παίξουν.
Καλημέρα σας
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλοξενώ για 3 μέρες 4 "παιδιά", ηλικίες 20-25, από Latvia. Είναι όλοι ενήλικοι, πιο ψηλοί από εμένα, αγόρια-κορίτσια, και από τη στιγμή που ήρθαν, γέμισαν το σπίτι μου χαρά, είναι υπέροχη παρέα! Και αυτή η σκέψη, το πόσο αθώοι είναι και πόσο απλά χαίρονται (άνθρωποι ενήλικες που εργάζονται, καπνίζουν, σπουδάζουν κ.λ.π) βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μου. Η έντονη αντίθεση με τους πιο πολλούς από τους Έλληνες μικρότερους από την ηλικία μου που γνωρίζω, που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ψευτομαγκιά, η επιφυλακτικότητα και η υποκρισία (το "κάπως", ότι δε βλέπεις μέσα στη ψυχή τους με τίποτα!)
Διαβάζω και το Lefteri, να αγιάσει ο στόμας του, που λέγαν και οι γιαγιάδες... Ζώντας στο Βόλο, που έβαλε σαν "όριο" στο σχόλιό του, είναι πραγματικά οριακό αυτό το μέγεθος πόλης για ζωή χωρίς άγχος και σχέσεις της προκοπής. Και συμπληρώνω εγώ: Οι άνθρωποι είναι ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ και όχι ΕΝΤΟΜΑ, δεν είναι δυνατόν να ζουν σε "μυρμηγκοφωλιές" ή "κυψέλες" και να είναι στα "σωστά" τους. Μας είναι απαραίτητα όπως σε κάθε θηλαστικό, κατοικία-φωλιά και ταίρι-ζευγάρι! Το αν θα είμαστε χορτοφάγα ή θα τρώμε σάρκες είναι άλλη υπόθεση...
ρε afrodite, γράφεις όμορφα κάθε φορά, αλλά αυτό το σχόλιό σου με "πίκρανε" πολύ. Και βέβαια όλοι οι άνθρωποι είναι βασικά καλοί μέχρι αποδείξεως του εναντίου, εγώ ζω τη ζωή μου με αυτή την αρχή... Υποτιμάς όμως τη λέξη αθωότητα!
το "αθώο" κοριτσάκι που ερωτεύεται-ψωνίζει σε ουρά ταμείου τον "αγνό" έρωτα και μετά φταίει ο "κακός" είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!!! βασικό γνώρισμα Ελληνίδας "κότας", καθόλου ΑΘΩΑΣ!
Πρέπει να ξαναβρούμε την αθωότητα της ψυχής πριν την επαφή με την αμαρτία και την διαβρωτική της επίδραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είπε ο Ιησούς Χριστός, η αγνή ψυχή παιδιού είναι αναγκαία για να βρεί την αιώνια ευτυχία η ψυχή μας.
Λουτρό αθωότητας για να ξεβγάλουμε την λάσπη μιας ζωής.
Ακόμα και ο μεγάλος καλλιτέχνης χρειάζεται τέτοιο λουτρό αθωότητας.
Γιατί γεννήθηκε με έμφυτη την τέχνη, δώρο απο τον Θεό.
Ήταν απόλυτη δική του εκλογή να γίνει ρεμάλι. Δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το αποφύγει.
Η συζήτηση με την παιδική ψυχή (παιδιού ή ενήλικα) πάντα μου υπερθυμίζει τις δυνατότητες της ανθρωπότητας και τις δικές μου.
@ andreas
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το είπες. Βέβαια, όσοι ζουν σε μικρά χωριουδάκια, λένε ότι θέλουν να ζήσουν στην πόλη διότι εκεί έχει πολλά πράγματα να κάνουνε (όπως ας πούμε να επισκεφτούν ένα μουσείο και τρία μπαρ). Η αλήθεια είναι ότι πόλεις όπως το Σικάγο έχουν πάρα πολλά πράγματα να κάνεις και να επισκεφτείς (από χορό μέχρι διαστημικά), αλλά αυτά είναι πράγματα ΑΛΛΩΝ και όχι δικά μου.
Απασχολώ δηλαδή το μυαλό μου και επενδύω το χρόνο μου σε πράγματα που έφτιαξαν άλλοι. Καλό είναι να έχεις αναφορές και επιρροές, αλλά άμα έχεις ΜΟΝΟ αναφορές τότε η ζωή είναι μισή. Πρέπει να φτιάξεις κι εσύ τα δικά σου, έτσι δεν είναι;
Τι να το κάνω να βλέπω τις δημιουργίες των άλλων, όταν δεν έχω δημιουργήσει εγώ τίποτα;
Πάω σε μικρή πόλη, αγοράζω σπίτι με το 1/3 των χρημάτων, το εξοπλίζω πλήρως, κάνω και παρέα με τους γείτονες στις μεγάλες αυλές, φτιάνω κήπο και νιώθω "σπίτ", home. Αυτές οι κατακόρυφες και γεμάτες ανασφάλεια σπηλιές (πολυκατοικίες) δεν μου κάνανε ποτέ. Ξόδεψα τη μισή ζωή μου για να μάθω απλά να τις αποφεύγω.
Τα παιδιά και η αθωότητά τους... μου φαίνεται ότι η πιο πολύ μου αγάπη προς αυτά πηγάζει από την εμπιστοσύνη που μου έχουνε κάθε φορά που μου πιάνουν το χέρι. Μεγάλη ευθύνη τα παιδιά. Με το να είναι παιδιά, σου μαθαίνουν υπευθυνότητα και αυτοπειθαρχία.
Λευτέρης
Σήμερα η Ελευθεροτυπία παρουσιάζει μία έρευνα για τα παιδικά ψέματα "Από μωρά μες το ψέμα".
ΑπάντησηΔιαγραφήNα και η δική μου εμπειρία από τα παιδικά "ψέματα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η μεγάλη μου κόρη ήταν περίπου 3 ετών, σε στιγμές που αισθανόταν ότι ήμουν απορροφημένη σε κάτι άλλο, έκρυβε ένα μικρό παιχνίδι (συνήθως τουβλάκι lego) κάτω από το χαλί και μετά παραπονιόταν ότι το έχασε, κατόρθωνε μάλιστα και να δακρύζει από απογοήτευση και ανησυχία.
Η αθωότητα την οδηγούσε από μόνη της στο σημείο του "ψέματος", την ακολουθούσα, κοιτώντας κάτω παρατηρούσα το εξόγκωμα, ανασήκωνα το χαλί, ανέσυρα το τουβλάκι της, της χαμογελούσα πονηρά και τη ρωτούσα "μόνο του μπήκε εκεί;". Δεν απαντούσε με λόγια, μόνο χαμογελούσε πονηρά και ευχαριστημένα (εύγλωττο: "ορίστε, κέρδισα την προσοχή της").
Η μικρή μου κόρη έκανε το ίδιο, στην ίδια περίπου ηλικία, αλλά χρησιμοποιώντας τη ντουλάπα της.
Κι οι μεγάλοι κάνουν συχνά το ίδιο για να αποσπάσουν την προσοχή, μόνο που δεν χαμογελούν πονηρά και ευχαριστημένα όταν τους "συλλάβουν".
Ναι τα παιδιά μπορεί να είναι και σκληρά μερικές φορές, αλλά την καλοσύνη την δέχονται αμέσως και αντιλαμβάνονται την υπεροχή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι κατ’ ανάγκη. Και οι μεγάλοι κάνουν κακίες εν γνώση τους. Αυτός που κλέβει εξωκλήσια ή αποκρύπτει ή εξαπατάει, ξέρει πολύ καλά ότι κάνει κάτι που δεν είναι καλό και ότι οι ενέργειές του δεν θα υπερέχουν σε καλοσύνη από τις ενέργειες των άλλων. Κι όμως, πιο γρήγορα από ένα παιδί αντιλαμβάνεται τη σκληρότητα και σταματάει να την εξασκεί.
Θα διαφωνήσω με το "πόρισμα" των επιστημόνων. Όταν κλαίμε για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, αυτό ΔΕΝ είναι ψέμα. Αλήθεια είναι. Λέμε "κλαίω γιατί χρειάζομαι κάτι". Και οι μεγάλοι το κάνουν, όχι μόνο τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨέμα είναι η προσποίηση. Το κλάμα ΔΕΝ είναι προσποίηση, είναι τρόπος αιτήματος, απαίτηση.
Για τους ενήλικες, είναι το παράπονο.
Ψέμα είναι κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνει ο άλλος. Όταν κάποιος σου λέει "πάω να πάρω τσιγάρα" ενώ εσύ το ξέρεις ότι είναι συνήθης δικαιολογία για να πάει κάπου αλλού, τότε δεν είναι ψέμα, είναι απλά θέατρο, ή "politically correct" έκφραση.
Σε ένα δείπνο, όταν λέμε "συγγνώμη για δυο λεπτά" για να πάμε στην τουαλέτα, δεν λέμε ψέματα... όλοι ξέρουν ότι πάμε για χέσιμο. Το ίδιο και τα βρέφη: κλαίνε γιατί επιθυμούν την προσοχή μας. Δεν έχουν άλλο τρόπο... εκτός κι αν περιμένουμε από βρέφος να πας πει στα ίσα "αγαπητοί μου γονείς, οι διατροφικές μου ανάγκες πρέπει να ικανοποιηθούν τώρα, ή απλά επιθυμώ τη συντροφιά σας". Αντ' αυτού, κλαίει.
Το ίδιο έχω παρατηρήσει και με ενήλικες. Αντί να πουν στο/στη σύντροφό τους "έχω ανάγκη την παρουσία σου και την επαφή με σένα περισσότερο γιατί νιώθω παραμελημένος (η)", φωνάζουν και τσατίζονται και κερατώνουν. Ανώριμες συμπεριφορές δηλαδή, που ταιριάζουν σε μωρά. Με τη διαφορά ότι τα μωρά δεν χρησιμοποιούν υπεκφυγές: αντιθέτως, χρησιμοποιούν το κλάμα, το οποίο χτυπάει κατ' ευθείαν στο ένστικτο των γονιών (ένα κλάμα από ένα βρέφος στα 100 μέτρα, έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από χέβι μέταλ μουσική στο 1 μέτρο). Έτσι, μπορώ να πω ότι το κλάμα του βρέφους είναι άμεση επικοινωνία χωρίς ίχνος ψέματος: κλαίω γιατί θέλω κάτι.
οι παιδικες ζωγραφιες μεχρι την ηλικια των 9-10 ειναι πιο κονστα στην αφηρημενη παρα στην παραστατικη, αξιοπερίεργο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπιτοι φίλοι κε αναγνώστες του δημοφιλέστερου μπλογκ της ελληνικής μπλογκόσφαιρας περάσαμε δια να ανακοινώσυμε τιν ίδυσην του νέου πολιτικού σχιματισμού Φ.Λ.Α.Τ.Ζ.Α.Σ εις την ηλεκτρονικην διεύθινσιν http://dr-flantzas.blogspot.com/ όπου κε περιμένουμε κάθε καρυδιας καρύδι και συκιας συκον δια να εγραφει μέλος εις τον σχηματισμόν μας αλλά και -γιατί οχι- να τον κεράσομαι κε ένα γλυκον του κουταλιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛουτρό αθωότητας στην απόλυτη μορφή του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκπληκτικό video!
reactor 69:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για το εκπληκτικό βίντεο!!
Tsa τα έρμα ,σε πολύ ελεγχόμενο περιβάλλον τα βλέπω, σα μεγαλωμένα από Φιλιππινέζες, σίγουρα άξιζαν την προσοχή σας και την έννοια σας. Τα ανεμοσούμουρδα δικά μου θάχαν σκανάρει τις φωτό σας από τους μικροσωληνίσκους του γρασιδιού,και θα είχαν διακτινιστεί σε dt επί της ουράς της γάτας σας.....Απαπά.
ΑπάντησηΔιαγραφή