Η ενδέκατη παραίτηση

Για τις προηγούμενες δέκα παραιτήσεις μου από ΜΜΕ έχω γράψει αναλυτικά στην αυτοβιογραφία: «Οι Δρόμοι μου» (σελ 579-605). Πιο σύντομη είναι μία αναφορά στο site μου εδώ.

Στο RAM κρατούσα μία μηνιαία στήλη από τον Σεπτέμβριο του 1994. Στην αρχή ήταν δισέλιδη, έγινε τετρασέλιδη, εξασέλιδη – και έφτασε να συνοδεύεται από δωδεκασέλιδη σχολιασμένη αλληλογραφία. Η ετοιμασία αυτού του υλικού, μου έτρωγε όλο τον μήνα. Στο τέλος του 2000 αποφάσισα να αποχωρήσω.

Η αποχώρησή μου προκάλεσε καταιγισμό επιστολών διαμαρτυρίας. Πάνω από 400 έχω φυλάξει σε ένα ηλεκτρονικό φάκελο. Είναι ό.τι πιο συγκινητικό έχω εισπράξει στην ζωή μου: οι άνθρωποι μου ιστορούσαν την σχέση τους με εμένα σαν βίωμα ζωής.

Στο αποχαιρετιστήριο άρθρο μου είχα αναφέρει ότι επιθυμώ τώρα να αφοσιωθώ στα βιβλία μου. Πολλοί μου έγραψαν κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «είσαι σίγουρος ότι τα βιβλία είναι πιο σημαντικά από αυτό που κάνεις εδώ;»

Τελικά επανήλθα, με μία συμβιβαστική λύση: μόνο δύο σελίδες στήλη και καθόλου αλληλογραφία. Έτσι συνέχισα για άλλα επτά χρόνια.

Εντωμεταξύ στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού προστέθηκε μία στήλη «Αντι-RAM» που υποτίθεται πως έκανε σχόλια, κριτική και «αντιπολίτευση» στο κύριο σώμα του περιοδικού. Μία-δύο φορές είχε γράψει μερικά μάλλον άνοστα για μένα – αλλά δεν έδωσα σημασία. Όμως στο τεύχος Μαΐου έγραψε ένα αυθάδες και στην στήλη Ιουνίου ένα κακεντρεχές και κακόηθες.

Σχολιάζοντας μία φράση μου: «Ποτέ δεν περίμενα την απήχηση που θα είχε το blog μου» γράφει: «Ούτε καν μετά την ανηλεώς επαναλαμβανόμενη διαφήμιση μέσω των στηλών σας σε διάφορά έντυπα; Βρε μία αθωότητα που ανατέλλει στην δύση της ηλικίας!».

(Εκτός από την απρέπεια περί ξεμωράματος, εκτός από την κακοήθεια περί δήθεν ανηλεούς αυτοδιαφήμισης, ήταν και παραπληροφόρηση - εφόσον έχω μόνο μία στήλη, σε ένα έντυπο, το RAM).

Ακολουθούσε μία ακόμη αναφορά στην ηλικία μου – μαζί με την σύσταση: «να δοκιμάσω τώρα σεξ ή πλέξιμο».

Έμεινα κατάπληκτος όχι μόνο για το ότι γράφτηκαν, αλλά κυρίως για το πώς δημοσιεύτηκαν τέτοια κείμενα.

Διαμαρτυρήθηκα στην διεύθυνση του περιοδικού με επιστολή στην οποία υπέβαλα και την παραίτησή μου. Η διεύθυνση δέχθηκε πως είχα δίκιο και πρότεινε, αντί για την επιστολή μου, να δημοσιεύσει η ίδια ένα ανασκευαστικό σχόλιο.

Το σχόλιο εμφανίστηκε στο τεύχος Ιουλίου (από το οποίο απουσίαζε ήδη η δική μου στήλη) αλλά ήταν περισσότερο θωπεία παρά επίπληξη ή αποκήρυξη.

Είναι κρίμα μία συνεργασία δεκατριών χρόνων να τερματίζεται με τόσο άκομψο τρόπο. Θα μου λείψει το RAM. Αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είναι θέμα αξιοπρέπειας και στοιχειώδους αυτοσεβασμού.