1. ΠΑΥΛΟΣ
Τώρα που ο Παύλος Κοτσώνης, ο σύντροφος της προέδρου μας
Κατερίνας Σακελλαροπούλου βγήκε από την σκιά, είμαι πολύ ευτυχής που – χωρίς να
πάρω την άδειά του – (δεν θα μου την έδινε) μπορώ να πλέξω το εγκώμιό του.
Τον γνωρίζω χρόνια. Πάντα έγραφε τα ωραιότερα και πιο
βαθυστόχαστα κείμενα. Αλλά το ταλέντο αυτό δεν ήταν η σημαντικότερη αρετή του.
Ο λόγος που τον θαυμάζω είναι το ήθος του. Πρόκειται μάλλον για τον εντιμότερο
άνθρωπο που έχω γνωρίσει και παράλληλα τον πιο σεμνό. Παρά τις αναμφισβήτητες
ικανότητές του.
(Ελπίζω να μη μου θυμώσει γι αυτά που γράφω).
Χάρηκα που δέχθηκε να
συνοδεύσει την πρόεδρο στη νέα της σταδιοδρομία. Θα την στηρίξει, πράγμα που της
χρειάζεται, την στιγμή που βάλλεται συστηματικά με χυδαίο τρόπο.
Όχι βέβαια πως η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ανήκει στους ανθρώπους που «ιδρώνει το αυτί τους». Όσο μικροκαμωμένη και εύθραυστη φαίνεται, τόσο ατσάλινη είναι στο βάθος.
2. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΎ
Στην οικογένειά μου έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ένας μακρινός
συγγενής. Τον αποκαλούσαμε «Ο θείος Μαρής» - το πλήρες όνομά του ήταν Μαρίνος
Καλλιγάς. Το 1949 έγινε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης. Η θεία μου, που
ήξερε το ενδιαφέρον μου για τις εικαστικές τέχνες, μου κανόνισε μία συνάντηση
μαζί του. Ακολούθησαν άλλες πολλές συναντήσεις. Από αυτόν έμαθα πολλά και για
τις εικαστικές τέχνες αλλά και για την βυζαντινή εποχή που ήταν και το
αντικείμενο των σπουδών του. Τον έδιωξε η Χούντα το 1969. Ένας σοφός,
χαμογελαστός άνθρωπος.
Βλέποντας τα λαμπρά εγκαίνια της Νέας Πινακοθήκης τον
θυμήθηκα, στριμωγμένο μέσα σε ένα γραφειάκι. Είχε μόλις γίνει η συγχώνευση με
το κληροδότημα Αλεξάνδρου Σούτζου και οι πίνακες ξεχείλιζαν μέχρι το ταβάνι.
Αχ! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να έχουν οι Απόντες μάτια και να βλέπουν την
συνέχεια των πραγμάτων για τα οποία πολέμησαν.
Σε δεύτερη σκέψη, ίσως είναι καλύτερα που δεν έχουν.
Ωραία και επιβλητική ήταν η έπαρση της μεγάλης σημαίας πάνω
στην Ακρόπολη. Φύσαγε βέβαια κρύος αέρας και φαντάζομαι πως οι παριστάμενοι θα
ξεπάγιασαν ηρωικά.
Ακόμα πιο κρύα όμως ήταν η εκτέλεση του Εθνικού ‘Υμνου (a capella – χωρίς μουσική
συνοδεία) από μία κυρία με δυνατή αλλά άγρια, ψυχρή φωνή. Από ότι ξέρω, οι
εθνικοί ύμνοι απαιτούν χορωδία και μπάντα – δεν είναι δουλειά των σολίστ.
Γενικά το μουσικό μέρος του εορτασμού υστερούσε – οι μπάντες
έπαιζαν σαν παλιές κασέτες. Αν εξαιρέσουμε βέβαια τον Καβάκο, μετά το δείπνο.
Του ρίχτηκαν βέβαια οι Αριστεροί γιατί κάποτε είχε δηλώσει
ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε αναγκάσει να φύγει από τη Ελλάδα. Απογοητευμένος για την
έλλειψη κάθε καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, κουράστηκε να κάνει προτάσεις που δεν
διάβαζε κανείς και αδιέξοδες προσπάθειες.
Ήταν η Ελλάδα των κλειστών τραπεζών, των μεγάλων υποσχέσεων,
του Βαρουφάκη και του Δημοψηφίσματος.
Όλοι τότε θέλαμε να φύγουμε. Ο Καβάκος όμως ήταν μεγάλο όνομα, διεθνής
καλλιτέχνης, παντού τον ζητούσαν. Εμείς πού να πάμε;
4. ΟΙ ΠΙΟ ΤΙΜΙΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Η Δήμητρα Στασινοπούλου είναι ταξιδιώτης-φωτογράφος. Μέσα
στις τελευταίες δεκαετίες, μας έχει χαρίσει πολύτιμους τόμους με εικόνες και
περιγραφές από τα πιο εξωτικά μέρη του κόσμου: Μπουτάν, Ινδία, Μπούρμα, Κίνα,
μέχρι και την Παπούα-Νέα Γουινέα. Τα τελευταία χρόνια ανεβάζει τα βιβλία της
στο Διαδίκτυο για να είναι προσιτά σε όλους. Το τελευταίο με συγκίνησε βαθύτατα
και αποτελεί ίσως την σημαντικότερη προσφορά στον εορτασμό των 200 χρόνων.
Όπως όλοι ξέρουν (αλλά ελάχιστοι σε βάθος) η Επανάσταση ξεκίνησε
στην τότε ονομαζόμενη Μολδοβλαχία – σήμερα Ρουμανία. Είναι η δεύτερη πατρίδα
της Δήμητρας η οποία χρόνια τώρα φωτογραφίζει όλα τα ελληνικά ίχνη στην
περιοχή.