Από όλα τα
βλέμματα που έχω εισπράξει στη ζωή μου, αυτά που με συγκίνησαν περισσότερο
είναι τα άδολα και τίμια βλέμματα ενός ζώου συντροφιάς. Ξέρεις ότι πίσω από το
βλέμμα δεν κρύβεται τίποτα: ούτε δόλος, ούτε συμφέρον, ούτε υστεροβουλία.
Προσφέρει την αγάπη του αυθόρμητα και έντιμα – και σε συνδέει με την Φύση, όπως
ήταν πριν ακόμα την χαλάσει ο άνθρωπος.
«Τα ζώα δεν
διώχθηκαν ποτέ από τον Παράδεισο» έγραψε ο Μίλαν Κούντερα. Και – προσθέτω – δεν
άλλαξαν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Την ίδια γοητεία της θεάς-γάτας των αρχαίων
Αιγυπτίων, της Μπάστετ, νιώθουν και οι σημερινοί θαυμαστές των μικρών μας αιλουροειδών.
Ένα ζώο μπορεί να
σου χαρίσει την πιο σταθερή σχέση. Δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Φυσικό λοιπόν από
όλες τις «Ημέρες» που έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ, μία να με συγκινεί ιδιαίτερα: Η 4η
Οκτωβρίου. Όχι δεν είναι της μητέρας, ή του πατέρα, ή της ειρήνης. Είναι η
«Ημέρα των Ζώων».
Είναι κατά τη
γνώμη μου και αυτή που έχουμε περισσότερο ανάγκη στην Ελλάδα. Διότι τις μανάδες
και του πατεράδες μας τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε. Αλλά τα ζώα σε αυτή τη
χώρα υποφέρουν όσο σε καμία άλλη ευρωπαϊκή.
Και δεν μιλάω
μόνο για τα ταλαίπωρα ζωντανά που με αποτρόπαιο τρόπο σφάζουμε και
καταναλώνουμε. Η σύγκριση ανάμεσα στα ελληνικά σφαγεία και σε άλλα ευρωπαϊκά,
είναι αρκετή για να σε κάνει χορτοφάγο. (Δεν έγινα ακόμη vegan, αλλά πλέον αποφεύγω το κρέας, όσο μπορώ).
Μιλάω κυρίως για
την μεγάλη πληγή της Ελλάδας, τα αδέσποτα.
Πολλές φορές
συναντάω την έκπληξη στα μάτια συμπατριωτών μου όταν τους λέω πως στις άλλες
δυτικό- και κεντρικό-ευρωπαϊκές χώρες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΔΕΣΠΟΤΑ!
Τα αδέσποτα είναι
δημιούργημα των ανεύθυνων ανθρώπων. Που μαζεύουν ένα γατάκι κι αφού παίξουν
μαζί του τα παιδιά – το πετάνε στο δρόμο. Που αμολάνε τον σκύλο κάπου στα
βόρεια προάστια για να πάνε άνετα διακοπές. Που δεν στειρώνουν τα δικά τους
ζωντανά και έτσι πολλαπλασιάζουν τον πληθυσμό των αδέσποτων.
Τα οποία περνάνε
ζωή μαρτυρική – μέσα στην πείνα και την αρρώστια – πριν καταλήξουν κάτω από τις
ρόδες ενός αυτοκινήτου ή με φρικτό θάνατο από φόλες. Για να μην μιλήσω για
εκείνα τα «τυχερά», που βρίσκουν ακόμα πιο μαρτυρικό τέλος στα χέρια ενός «βασανιστή
ζώων», από αυτούς που δυστυχώς αφθονούν στην Ελλάδα. Ενώ έχουν πλαστεί, τα αθώα
και άκακα, για να δίνουν συντροφιά και παρηγοριά σε κάποιον άνθρωπο που την
έχει ανάγκη.
Γι αυτό και τα
Εθνικά Συστήματα Υγείας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες πληρώνουν έκτακτο «επίδομα
ζώων συντροφιάς» σε όσους υπερήλικες ή ανήμπορους το ζητήσουν. Δεν το κάνουν
για φιλοζωϊκούς λόγους. Έχει αποδειχθεί ότι η παρουσία των ζώων μειώνει τα
έξοδα νοσηλείας και περίθαλψης και άρα εξοικονομεί περισσότερα από όσο κοστίζει.
Δεν θα συναντήσετε
ούτε ένα αδέσποτο στους δρόμους αυτών των χωρών. Ο έλεγχος των γεννήσεων έχει
μηδενίσει τον αριθμό τους – και όσα παρόλα αυτά ξεφύγουν, βρίσκουν καταφύγιο σε
πολύ οργανωμένα άσυλα, από όπου και θα τα προμηθευτεί η νέα τους οικογένεια.
Έτσι καταργείται και άλλο ένα δυσάρεστο: η εμπορία ζώων συντροφιάς από τα
καταστήματα ζωοτροφών. Γιατί και αυτά ταλαιπωρούνται πολύ, κλεισμένα μέσα σε
στενά κλουβιά.
Ακούω διάχυτες
φωνές να υψώνονται γύρω μου: «Εδώ υποφέρουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι – από τους
μετανάστες στη Μόρια, τους άνεργους στις πόλεις, τους άστεγους, τους συνταξιούχους,
τους καρκινοπαθείς του ΕΕΟΠΥ – κι εσύ μας μιλάς για τα ζώα;»
Ναι, μιλάω για τα
ζώα, διότι για μένα βασικό σύμπτωμα της υπανάπτυκτης σκέψης και νοοτροπίας,
είναι η διαίρεση των όντων – και των προβλημάτων – σε κατηγορίες. Η μέριμνα για
τα ζώα δεν είναι θέμα κόστους: σπαταλάμε πολύ περισσότερα σε διάφορες γελοίες
εκδηλώσεις. Με ελάχιστες ρυθμίσεις και χωρίς μεγάλες θυσίες θα μπορούσαμε να
είχαμε ξεφύγει από την βαλκανική ντροπή. Φτάνει να το θέλαμε.
Κι έτσι θα
βρισκόμασταν πολύ πιο κοντά στη φύση, παρά που δηλώνουμε όλοι φανατικοί φυσιολάτρες
και οικολόγοι. Τα ζώα μας είναι ο κρίκος που μας συνδέει.