Η πρωτοσέλιδη
φωτογραφία δείχνει ένα τεράστιο πανό. Φαίνονται πεντακάθαρα οι λέξεις:
«ΛΕΜΕ ΟΧΙ σε κάθε
καινοτομία-πλατφόρμα, που κλέβει το ταξί και τη χώρα μας!».
Είναι από την
προχθεσινή διαδήλωση των ταξιτζήδων.
Δεν θα με
απασχολήσει εδώ το πρόβλημα των ταξί. Αλλά αυτές οι λέξεις: «ΟΧΙ σε κάθε
καινοτομία!» κάτι μου έκαναν.
Ξαφνικά είδα
μπροστά μου όλο το πρόβλημα της Ελλάδας σε τρεις φράσεις.
1. «΄Οχι στην καινοτομία!»
(Τι τις θέλεις,
βρε αδελφέ, τις καινοτομίες. Να ξεβολευτούμε όλοι – να μαθαίνουμε καινούρια δύσκολα
πράγματα. Καλά δεν είμαστε κι έτσι;).
2. «Όχι
στην καινοτομία που μας ζημιώνει!»
(Μήπως όμως
ωφελεί κάποιους άλλους; Και μήπως εκείνοι είναι περισσότεροι; Π. χ. οι πελάτες
των ταξί; Θα είχε τόση παγκόσμια επιτυχία η Uber, αν δεν εξυπηρετούσε καλύτερα το σύνολο;).
3. «Τα
κεκτημένα είναι ιερά!»
(Εδώ είναι όλοι
σύμμαχοι: δικαστές, ένστολοι, κρατικοί και δημοτικοί υπάλληλοι – ακόμα και οι
παρανομούντες αναρχικοί. Δεν είναι κεκτημένο το άβατο των Εξαρχείων;).
Η Ελλάδα είναι
μία χώρα που μισεί τις αλλαγές και τις καινοτομίες. Το δημοφιλέστερο σύνθημα
ήταν το «Όπισθεν ολοταχώς!» του μακαριστού Χριστόδουλου. Το εφάρμοσε πιστά η
σημερινή κυβέρνηση.
Πάρτε τα ΑΕΙ. Η
πιο προοδευτική και καινοτόμος στιγμή στην ιστορία τους ήταν ο «νόμος
Διαμαντοπούλου». Ψηφίστηκε με ιστορικά
μεγάλη πλειοψηφία από ολόκληρη τη Βουλή.
Οι μετέπειτα
κυβερνήσεις – και ιδίως η σημερινή – τον ξεπάτωσαν κομμάτι-κομμάτι. Επανήλθε το
άσυλο, ξαναφάνηκαν οι αιώνιοι φοιτητές και εκδιώχθηκαν τα συμβούλια, με τα
παγκοσμίως διαπρεπή τους μέλη, πριν καν προλάβουν να συνεισφέρουν.
Τα συνδικάτα, που
αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον Δημόσιο Τομέα, δίνουν ηρωικές μάχες εναντίον των
μεταρρυθμίσεων. Αδιαφορούν εντελώς για το κοινωνικό σύνολο – κόπτονται μόνο για τα προνόμια των
συνδικαλιστών και των πελατών τους. Ο Γιάννης Μαρίνος, πριν από πολλά χρόνια,
τα είχε αποκαλέσει: «εσωτερικό στρατό κατοχής».
(Ακόμα
πληρώνουμε, όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι, 600 εκατομμύρια Ευρώ το χρόνο για
το συνταξιοδοτικό ταμείο της ΔΕΗ!).
Και επειδή ο
Δημόσιος Τομέας και οι ΔΕΚΟ αποτελούν το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της
οικονομικής αλλά και κοινωνικής μας ζωής, έχουν καταφέρει να σαμποτάρουν την
εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων. Δεν πάει να ψηφίζονται τα μεταρρυθμιστικά
νομοσχέδια των μνημονίων – ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ!
Είναι φυσικό.
Κάθε μεταρρύθμιση, κάθε αλλαγή, κάποιον ενοχλεί, κάποιον ζημιώνει, κάποιον
ξεβολεύει. Τι είπατε; Ωφελεί το σύνολο; Αλλά το σύνολο δεν είναι οργανωμένο
ούτε κατεβαίνει στους δρόμους. Ούτε είναι πελάτης κανενός. Άρα παραμένουμε
στάσιμοι – πράγμα που σήμερα σημαίνει οπισθοδρομικοί.
(Με την ευκαιρία:
τι θα γίνει με την καύση των νεκρών; Δώδεκα χρόνια μετά την ψήφιση του
νομοσχεδίου – ούτε ένα αποτεφρωτήριο! Δεν βιάζομαι – αλλά, όσο ζω, θα το
υπενθυμίζω…).
Εδώ είναι βαθιά Ανατολή.
Κυβερνάνε μουλάδες και πασάδες. Συντεχνίες και μαφίες. Οι μισοί ατενίζουν προς
την δοξασμένη αρχαία Ελλάδα και οι άλλοι προς τον Μεγάλο Οκτώβρη του 1917.
Όλοι
προς τα πίσω. Τι μας λέτε τώρα για …καινοτομίες; Η ψηφιακή εποχή μας προσπέρασε
ήδη, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση θα μας παρακάμψει. Τα Βαλκάνια καλπάζουν
– δείτε τη Ρουμανία – ενώ εμείς…
…ΕΝΔΟΞΩΣ
ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ – ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΙΣΘΕΝ!
